{SPT & Staggeltop} Hey dude

Briarkit trippelde rusteloos heen en weer. Zijn kastanjebruine ogen sprongen van blad naar blad, van mosbal naar mosbal. Geen enkele prooi zou aan hem ontsnappen. Inééngedoken sloop hij op zijn plantaardige slachtoffers af, zijn achterwerk hoog in de lucht. Het katertje was al redelijk groot en gespierd tegenover zijn leeftijdsgenoten, z'n krachtige stappen zouden ieder dier hebben weggejaagd. Briar wierp een blik over zijn schouder en loerde naar mogelijke rivalen. Er waren niet veel andere katten in de buurt, enkel een sneeuwwitte warrior en een stelletje elders. Die zullen mijn mosballen niet wegjagen, bedacht het katertje. Hij joelde een blije strijdkreet waarna de kitten op zijn prooi af sprong. Met opgetrokken lip naderde ie de bollen, zijn poten ver vooruit gestoken en klauwen ontbloot. Briartkit kwam neer op een schraal stukje mos waar hij snel zijn tanden in zette. "Tadaa!", miauwde hij trots, luider dan de bedoeling was.

Gapend werd de witte kater wakker, zijn sneeuwwitte vacht glansde nog steeds zo mooi als het altijd had gedaan. Staggallop liet zijn tong met korte halen over de witte haren gaan en liet zijn blik naast zich glijden. Daar bevond zich zijn geliefde zusje, Swandance, die zoals gewoonlijk niet vroeg wilde opstaan en nog steeds sliep. Ach, hij kon haar beter laten liggen, hij wilde zeker geen geïrriteerde poes op zich hebben. Grinnikend verliet hij de Warrior's Den en snoof wat frisse lucht op. Heerlijk. Leaffall was meestal een wat gehaat seizoen, maar als katten nou eens stil zouden staan bij de geuren de het seizoen vrij liet? Gevallen bladeren gaven dat warme gevoel en kraakten zo lekker onder je poten. Met een kleine glimlach op zijn gezicht keek hij het kamp rond. Zijn blauw-groene ogen vielen op een kitten die vrolijk aan het spelen was met speeltjes waar elke kitte wel mee speelde. Een klein uurtje spelen kon toch geen kwaad? WindClan zat niet in een hongersnood of zoiets dergelijks, en kittens waren de toekomst van de Clan, om maar te zeggen. "Hey kleine kitten," Snorde Staggallop toen hij dichterbij kwam en vervolgens ging zitten, hij richtte zijn warme blik op de kleine bruine tabby. "En wat zou jouw naam mogen zijn?"

Briarkit liet de pluk mos uit zijn bek ontsnappen. De bol werd meegedragen door de wind en opgeslokt door de wijde velden die ruw begroeid waren met grassen. Ietwat somber keek hij zijn speeltje na tot iets anders zijn aandacht trok. Het was een warme katerstem:"Hey kleine kitten" Het jong draaide zich met een ruk om, de sneeuwwitte krijger die hij daarnet had gezien kwam kalmpjes op hem afgestapt. De kater kwam bij Briar zitten en vriendelijk vervolgde hij:"En wat zou jouw naam mogen zijn?" De kitten veerde recht en maakte zich zo indrukwekkend mogelijk: z'n borst vooruit en zijn kop fier omhoog. "Mijn naam is Briarkit", mauwde het katertje trots:"En ik heb trouwens niet klein, ik ben bijna klaar om apprentice te worden!" Briarkit sprak de waarheid, met een leeftijd van zes manen was de leerlingentijd aangebroken. Spijtig genoeg had Hollystar nog steeds geen ceremonie afgekondigd maar de jongeling had geduld. "En hoe heet jij?", vroeg hij opgewonden.

Zijn glimlach werd breder toen hij de kitten zijn best zag doen om een goede eerste indruk te maken. Ach, iedereen had zo zijn kittenfase en deze was blijkbaar erg trots op zichzelf. Een goede Warrior? Zeker, Staggallop zag nu al veel potentie in de bruine oogjes. "Mijn naam is Briarkit," De trotse hint in de stem was duidelijk te horen en de witte Warrior moest even lachen. "En ik ben trouwens niet klein, ik ben bijna klaar om apprentice te worden!" Staggallop keek de kitten zogenaamd verbaasd aan. Zo zo, dus deze kitten zou bijna Briarpaw heten. "En hoe heet jij?" Staggallop liet zich door zijn voorpoten zakken en haalde zijn tong een keertje over zijn voorpoot die hij over zijn oor haalde. "Mijn naam is Staggallop, dus met jouw leeftijd kan je al bijna in een ceremonie voorkomen, hm? Ik neem aan dat je ouders erg trots op je zullen zijn." Zei de kater met een kleine trotse hint in zijn stem.

Terwijl de witte krijger begon te spreken zette Briarkit zich neer en sloeg hij zijn staart netjes voor zijn poten. Hij knipperde lieflijke met z'n grote, bruine ogen. "Mijn naam is Staggallop, dus met jouw leeftijd kan je al bijna in een ceremonie voorkomen, hm? Ik neem aan dat je ouders erg trots op je zullen zijn", snorde de kater, het jong leek iets van trots in zijn stem te horen. '"Wel euh....", prevelde Briar, opeens timide:"Mijn mama is wel trots." En mijn vader is wel dood, voegde hij er in stilte aan toe. Owlfrost was een jonge en beloftevolle warrior en een tedere vader geweest toen de starclan hem op wrede wijze van zijn geliefde en drie kittens weg had gerukt. Het katertje probeerde een waterige glimlach op zijn lippen te krijgen maar de uitkomst was niet echt overtuigend. Hij sprak niet graag over z'n papa, het deed hem raar en week voelen. "Hmmm, ben jij al lang een warrior, Staggallop?", mauwde Briarkit in poging om het gesprek in een andere richting te krijgen.

"Wel euh.." Mompelde de kitten plots niet meer zo energiek, Staggallop legde zijn oren wat dichter tegen zijn nek aan, had hij wat verkeerd gezegd? "Mijn mama is wel trots." En zijn vader werd eruit gelaten. Staggallop die geen idee had wie de ouders waren van Briarkit vroeg zich erg nieuwsgierig af waarom de vader niet genoemd werd. Kende hij die niet of wat? "Hmmm, ben jij al lang een warrior, Staggallop?" Staggallop keek op toen hem een volgende vraag werd gesteld, maar de vreemde glimlach op het gezicht van het katertje. "Ik denk wel net iets langer dan dat jij deze aarde beloopt? Maar als ik het vragen mag," De witte Warrior keek even om zich heen, misschien dat Briarkit het niet zo graag in een druk gebied wilde zeggen, maar zijn gedachten wilden alleen maar dit weten. "Waarom zou je vader niet trots op je zijn?"

Staggallop mauwde kalm zijn repons:"Ik denk wel net iets langer dan jij op deze aard beloopt." Briarkit knikte, lichtjes onder de indruk; deze kater leek een groot warrior. Voor dat hij iets kon terug zeggen sprak de krijger nog een keer:"Maar als ik het vragen mag..." De kitten voelde welke kant dit uitging, zowat iedereen die hij tegenkwam vroeg naar zijn vader, zijn dode vader. Het was een soort routine geworden. Eerste vroegen ze hét en nadat Briar antwoordde begonnen ze zich opeens beschermend te gedragen, alsof dat Owlfrost terug zou brengen. "Waarom zou je vader niet trots op je zijn?", vroeg Staggal op de kat af, al bedoelde-ie het waarschijnlijk niet kwaad. De kitten draaide als in een reflex zijn kopje weg, hij haatte het om katten aan te kijken als hij zijn verhaal deed. Hun ogen zeiden steeds hetzelfde: jij arm jonkie, jij arm, klein jonkie. "Omdat hij....", begon Briarkit:"Omdat..." Niet huilen, dacht hij, níét huilen! De woorden stroomden met horten en stoten uit zijn mond, maar ze waren er tenminste:"Omdat hij dood is." De stem van het katertje was dof en veraf, alsof hij aan de andere kant van het kamp stond. Zijn lip trilde lichtjes en zijn ogen voelden onaangenaam warm aan, maar hij verzette zich tegen het naderende traanvocht. Ik ben nu al bijna een leerling, ik mag niet wenen!

OOC: Een beetje flut, ik weet het. Maar mijn volgende post zal 14 of 15 Juli komen (zie onderschrift) sorry D: