~SPT~ a normale morning ~~Poisonkit~

Langzaam stond de magere oranje poes op en liep de frisse lucht in. Haar amberkleurige ogen scanden de omgeving om een plaats te vinden waar ze haar ontbijt kon eten en niet te veel opviel. Overal zag ze katten samenzitten en praten. Uiteindelijk landen haar ogen op een plek in de schaduw waar nog geen 1 kat had plaatsgevonden. De oranje apprentice liep richting de stapel vol verse prooien en zocht daar tussen iets met heel weinig vlees. Maar ze vond niks kleins dus besloot ze niks van de prooistapel te neen en te doen alsof ze geen honger had. Dus liep Heathpaw zonder eten naar de schaduw. Daar ging ze liggen en begon ze haar warrige vacht schoon te maken. Hoe meer halen er over haar vacht gingen hoe duidelijker het werd hoe mager ze was. Ze had al in weken geen goede maaltijd gegeten en ze wist ergens in haar onderbewustzijn dat dat slecht voor haar was maar haar koppigheid weerhield haar er van veel te eten.

~Poisonkit~

Geërgerd keek Poisonkit toe hoe het leven in het kamp rustig verder ging. Watjes waren het, mousebrains. Hollystar was een van de slechtste leiders ooit, ze had haar nog nooit gezien. En ze liet het kamp zo zo... Slap worden! Een voorbeeld van die zwakte was een oranje apprentice die nu langs kwam lopen. Ze was zo mager! Afkeurend snoof Poisonkit. Met haar gifgroene ogen bleef ze het poesje volgen. Ze stond even stil bij de prooistapel, maar verliet die zonder ook maar iets te pakken.
Twijfelend bleef Poisonkit zitten voor de nursery, wat zou ze doen. Ze herinnerde zich hoe Silhouettekit zo vriendelijk had geglimlacht naar een poes. De gestreepte poes nam een besluit en stond op, ze liep naar de prooistapel en pakte een mollige muis. Met de prooi in haar bek liep ze naar de apprentice toe. Haar reputatie was niet echt goed, maar hogelijk zou het door deze actie verbeteren.
Vlak voor de poes liet ze de muis vallen. "Ik zag net dat je niets at" begon ze vriendelijk. "Hier eet op, je moet wel honger hebben. Ik hoef geen medicijn kat te zijn om te zien dat je te weinig eet" ze glimlachte vriendelijk. Van binnen walgde ze, ze was bijna net zo erg als alle andere Windclanners! Maar het was nodig, het kon vast geen kwaad om wat 'vrienden' te hebben, die zouden haar beschermen. En daarna zou ze ze laten vallen.
nu was wel weer duidelijk dat haar ogen niet de enige reden was dat ze Poisonkit heette

Er kunnen fouten in zitten, tablet oost :$

De oranje poes bleef de klitten uit haar vacht halen door zachte halen over haar vacht tot er een muis voor haar neerviel. De poes stopte met wat ze bezig was en keek neer op de muis en vervolgens naar de kitten die voor haar stond. Ze herkende de kitten aan haar gifgroene ogen en wist dat het Poisonkit was, de kitten met 'de' slechte reputatie in het camp. "Ik zag net dat je niets at" Begon de kitten met gifgroene ogen. Haar stem klonk vriendelijk maar Heathpaw wist niet zeker of ze die vriendelijkheid wel moest geloven maar na een moment twijfelen dat een seconde duurde besloot ze om maar in het goede van de kitten te geloven. "Hier eet op, je moet wel honger hebben. Ik hoef geen medicijn kat te zijn om te zien dat je te weinig eet" Hoorde ze de kitten vervolgen. Het liefst wou Heathpaw e muis afwijzen maar dat vond ze heel erg onbeleefd dus knikte ze en zei een vriendelijk bedankje voor ze een hap nam van de muis. Haar verstand kon het wel uitschreeuwen van geluk maar haar koppigheid en die stem die haar kwelde dachten er wel anders over. 'Stop met eten jij vet vies varken!' Zei de stem in haar hoofd. Maar toch nam Heathpaw nog een hap van de muis. Snel besefte de poes dat de kitten er nog was dus besloot ze een gesprek te beginnen anders zou het onbeleefd zijn. "Dus, eeh, hoe gaat het?" Vroeg de oranje apprentice nadat ze de hap muis had doorgeslikt.

De poes at wat van de muis, al was het niet met plezier. Meer alsof ze er toe werd gedwongen, al was dat eigenlijk ook wel een beetje zo. Op haar gemak haalde de grijze kitten een poot over haar oor, eigenlijk boeide haar vacht haar weinig, maar dit zou de poes misschien laten denken. Het was toch ene teken van dat ze zich op haar gemak voelde... Al voelde ze dat in het echt niet, het was enkel het gebaar. Nee in tegen deel, haar vacht prikte van afschuw en zenuwen. Ze was niet zo'n goede acteur als Silhouettekit was. "Dus, eeh, hoe gaat het?"vroeg de rode kattin nadat ze haar hap muis had doorgeslikt. "Gaat wel"loog ze. "De prooi word alleen steeds schaarser.."vervolgde ze. "En hoe gaat het met jou?"Vroeg ze. "Hoe is het eigenlijk om ene apprentice te zijn?"

Onderwerp: Re: ~SPT~ a normale morning ~~Poisonkit~