I'm so alone... [open]

Al de hele dag had Cam het gevoel dat er iets miste, dat er iets ontbrak aan haar rustige, eentonige leventje. Zelfs toen ze ging zwemmen, iets dat ze normaal altijd heerlijk vond, ging het klemmende gevoel niet weg. Ze zwierf rusteloos door haar territorium, zonder besef van tijd en ruimte. In haar hoofd dwarrelden de gedachten rond als drukke bijen bij de nectar. Lusteloos begon ze aan de vis te knabbelen die ze even daarvoor nog gevangen had. Camarovi at het met tegenzin op, omdat ze anders toch nog honger zou hebben. Wat was er toch met haar? Wat miste er aan het leven dat ze altijd zo goed gevonden had? Ze dacht met weemoed terug aan al de katten die ze ooit tegengekomen was. Spottedkit, Firefly, Whiteschadow, Phanter,... En nog zoveel andere katten. Het was lang geleden dat ze een van hen nog teruggezien had. Plots verstoorde geritsel haar treurige gedachten. Ze kneep haar ogen dicht tot spleetjes, en tuurde aandachtig naar de struikjes waar het geluid vandaan gekomen was.

Op zoek naar een levend wezen dat ze met haar scherpe klauwen kon verscheuren en oppeuzelen sloop Road rond in een onbekend territory. Er waren verschillende geuren van vele katten die hier waren langsgekomen. De grijze poes sperde haar oren in de richting van een zacht geritsel in een grote, groene struik. Ze verlangde sterk naar een likje bloed om tussen haar tanden te slurpen en met volle genot op te drinken, ze had al 2 dagen niets meer binnen gehad. Met haar slanke poten en haar magere lijfje liep het diertje langs een beekje. Haar nek boog ze voor over en ze stak haar uitgedroogde tong in het niet al te heldere water. Ze maakte een vloeiende beweging waardoor het water haar mond invloog en nadien haar lichaam binnen drong. Ze voelde weer een beetje energie in haar lichaam dus besloot Road verder opzoek te gaan naar een sappige, niet al te moeilijk te vangen, prooi. Een kort klinkend geluid aan de overkant van het riviertje trok haar aandacht terwijl de sterke geur van muizen jongen haar neus binnen drong. Ze kneep haar donkere ogen tot fijne spleetjes die haat toonden. Vastbesloten zette het Rogue poesje een paar stapjes naar voren, het ijskoude water in. Haar staart stond recht omhoog zodat die niet in de nattigheid zou hangen, dat haatte ze, net als zwemmen! De plakkerige overkant bereikt zwiepte ze met haar lange staart om het lastige water van haar natte vacht te schudden. Road zette de jacht verder en ging op haar bijna droge buik liggen, waarvan je haar ribben kon aflezen door het voedsel tekort. Wanneer ze haar mond opende verschenen haar vlijmscherpe tanden, die velen malen waren geslepen aan botten van alle dieren die ze al had vermoord, net als mede-katten die ze had willen vermoorden. Haar versleten en ondertussen ontblote nagels van haar uitgerekte achterpoten zette zich klem in de losse grond. Langzaam verplaatste ze haar poten nog een paar kleine passen waarna ze zich afzette en met een krachtige sprong op de nest kleine muizen landde ze. Road stak de muisjes één voor één in tussen haar kaken en at ze met genot op. Even later hoorde de rogue een zacht geluid van smakken, achter een paar struiken en hier en daar een boom. Ze sprong door de bladeren en maakte een gemeen, blazend geluid wanneer ze een andere Rogue kat zag zitten. Met vijandelijke blik keek ze de kat aan.

Camarovi schrok zich rot toen er plotseling een andere kat, blazend uit de struiken sprong. De kat keek Camarovi gemeen aan en Cam zette haar haren recht. Door haar tot speeltjes geknepen ogen zag ze een poes, duidelijk een Rogue. 'Wat doe jij op mijn territorium!' blaasde ze terug. Camarovi nam de ander eens goed in haar op. Mager, maar gespierd, en met scherpe, glinsterende tanden. Ook al was deze poes nog zo mager, Camarovi zou sowieso verliezen als het op vechten aankwam. Vluchten? Nee, de Rogue zou haar direct inhalen. Dus daar stond Cam maar, terwijl ze de ander scherp in de gaten hield. Tot nu toe waren de meeste katten die ze tegen was gekomen vriendelijk geweest, en Camarovi had nog nooit echt moeten vechten.

De nog jong uitziende poes die voor haar stond zette haar haren recht op. 'Wat doe jij op mijn territorium?!', blies de lapjespoes terug. Hoe durfde ze dat aan haar te vragen? Wat ze hier kwam doen was toch duidelijk? Ze kwam jagen, en als de poes niet snel wat zou doen, werd zij de prooi, daar was Camarovi zich duidelijk bewust van. De angstgeur van haar tegenstander doordrong haar zwarte neusgaten. Road zette haar poten wat weider uit elkaar, klaar om een sprong te nemen. Ze hief haar kleine bovenlip op en ontblote haar tanden, scherp als messen. Ze zou deze rogue sterk op de proef stellen. "Wat ik hier doe? Jagen, jij uilskuiken! Heb je dat dan niet door? Scheer je weg, of JIJ wordt mijn prooi!", blies ze nijdig en geïrriteerd door het volledig onnodige gezelschap. De grijze en slanke staart van de gespierde poes stond omhoog gericht en zwaaide vijandig heen en weer. Haar rug stond bol en haar klauwen waren nog steeds ontbloot. Dreigend haalde ze uit met haar lange, rechter voorpoot, een kleine meter van de -naar haar weten kansloze- poes verwijderd. Een luide grom rochelde uit haar keel als waarschuwing, ze werd al ongeduldig en zou elk moment de aanval kunnen inzetten. De sterk gebouwde Roguepoes had hier zeker genoeg ervaring mee en ze voelde de energie weer door haar aderen sijpelen. Het nestje kleine muisjes dat ze net had opgepeuzeld gaf haar weer energie en kracht, een kleine druppel bloed hing nog aan haar tanden, en dat zou niet het enige bloed kunnen blijven dat ze vandaag zou binnenspelen!

Het wordt dus sowieso een gevecht, maar mag ze hier en daar een paar lichte wondjes? Ik zal niet overdrijven hoor c;

"Wat ik hier doe? Jagen, jij uilskuiken! Heb je dat dan niet door? Scheer je weg, of JIJ wordt mijn prooi!" siste de andere Rogue nijdig terug. Camarovi schuifelde zenuwachtig met haar poten en trok met haar oren. Dit ging niet goed, helemaal niet goed. Misschien zou deze kat haar toch niet aanvallen? Maar dat was ijdele hoop, Road maakte zich klaar voor de aanval, haar klauwen uit elkaar, rug gekromd. Ze viel uit en Camarovi sprong opzij, maar de klauw raakte haar in haar schouder. Het brandde verschrikkelijk, en Cam kon bijna niet op haar linkerpoot staan. Het lukte haar om een eindje weg te springen, over de rivier, waar de klauwen haar -tijdelijk- niet konden raken.

Haar tegenstander zei niets meer, dat was al een teken van zwakte. In haar hoofd telde ze de scores op: "Jij, 0, ik, 1!", dacht ze overtuigd van de toekomstige overwinning. Road zag hoe de Rogue lapjespoes wegtrok van de pijn in haar geraakte schouder waarna Camarovi de beek over sprong, in de hoop een tijdje veilig te zijn. De grote grijze poes' ogen leken vuur te spuwen van vijandelijkheid en dat bleek haar tegenstander te merken. "Nog ooit gevochten, kleintje? Dan zullen we daar eens snel verandering in brengen! Misschien wordt je eerste keer wel je laatste keer als je niet oppast!", gromde ze, klaar om te vechten. Langzaam om het poesje nog een kans van ontsnappen te geven stapte ze stoer op haar af. Dreigend haalde ze een tweede maal uit met haar scherpe klauwen maar deze keer was het er opzettelijk naast. Een spottende geeuw ontsnapte uit haar keelgat en ze vertraagde het tempo waarop haar staart heen en weer sloeg; het was een beginneling, ze zou nog wel wat kunnen leren uit dit gevecht, ze zou haar moeten verdedigen of ze zou sterven! Een gemene en gemeende grijns verscheen op Road' gezicht wanneer ze de aanval inzette.

Camarovi zag Road's ogen haar nauwkeurig volgen toen ze de beek over sprong. "Nog ooit gevochten, kleintje? Dan zullen we daar eens snel verandering in brengen! Misschien wordt je eerste keer wel je laatste keer als je niet oppast!" stapte Road op haar af. Ze haalde opnieuw uit naar Camarovi, die wanhopig de rivier in sprong. Ze was niet bang van het water, ze had al lang geleden leren zwemmen. Cam zwom de oever op van een zandbank in het riviertje. Toen ze omkeek zag ze Road spottend geeuwen en een gemene grijns verscheen op haar gezicht. De poes had opzettelijk gemist, wetend dat Camarovi toch zou verliezen. Als ze toch ging verliezen, zou Cam haar pels zo duur mogelijk verkopen. In plaats van het gevecht nu uit de weg te gaan, zette ze zich klaar voor de aanval. Poten uit elkaar, met tot spleetjes geknepen ogen die Road nauwkeurig in de gaten hielden.

Road was in zichzelf lichtelijk verbaasd wanneer ze zag dat Camarovi zich klaarmaakte voor een aanval. Ze leek het gedrag van de grijze poes volledig te kopiëren, en langs de ene kant beviel haar dat wel! Ze draaide haar net met schok naar links waardoor een krakend geluid werd gemaakt door de lucht die uit haar botten ontsnapte. Ditzelfde gebaar deed ze daarna nog eens maar dan naar rechts. Met een strenge blik keek ze haar tegenstander aan die aan de overkant van een riviertje stond dat zich vlak voor haar begaf. Met grote en sierlijke passen stapte ze naar voren en was ze na drie stappen al weer uit het water. De dreigende blik op haar gezicht werd steeds maar dreigender en dreigender zodat de jonge poes haar angst niet meer onder ogen zou kúnnen zien. "Rauwtsh, kleine kat!", grauwde ze uitdagend. Wanneer ze dat zei ontblote ze haar tanden nog eens om Camarovi voor te bereiden op wat haar te wachten stond; héél veel pijn...

Road krakte met haak nek en Camarovi vroeg zich verbaast af hoe Road zo'n geluid kon maken. Ze zou het grappig hebben gevonden, als ze niet elk moment kon worden vermoord, en afwachtend keek ze de andere kat aan. Ze was nog niet van plan om aan te vallen, niet dat ze dat kon trouwens, en maakte zich klaar voor Road's aanval, die ongetwijfeld zou komen. Zonder haar blik van de poes af te wenden, dacht Camarovi na over alle mogelijke ontsnappingsroutes. Maar keer op keer leken ze gedoemd te mislukken. Een gruwelijke dood dan maar. Of... dacht Camarovi plots. Vanbinnen glimlachte ze naar zichzelf. Toch geen erg pijnlijke dood, Road moest de beek nog oversteken, voor ze bij Camarovi was, en dat was precies wat Cam nodig had.

In een oogwenk was Road van de oever naast haar gesprongen. Camarovi had verdedigend haar klauwen uitgestoken, maar er was geen aanval gekomen. Camarovi had haar ogen stijf dicht geknepen, toen ze plots Road ademhaling achter haar hoorde. Bliksemsnel, als in een reflex, draaide zich om.Wat is die kat toch snel! dacht Camarovi bezorgt, ze wist niet of ze het wel zou halen. Een zucht ontsnapte aan haar lippen. Wat een stomme manier om dood te gaan, dacht ze, Ik wou gezelschap, nu is er iemand en die wil me vermoorden. Camarovi worstelde met haar gevoelens; de ene kant nam het filosofisch op; ze zou toch ooit moeten sterven. Maar langs de andere kant... Cam wou niet doodgaan, daarvoor hield ze te veel van het leven. Ze hield van de zomer, de lente, de herfst en zelf de witte winters, wanneer alles bedekt lag onder een dikke pak sneeuw. Waarom wou Road haar eigenlijk zo perse vermoorden? Ze kon toch gewoon hier even blijven? Het liefst van al wou Cam gewoon vriendschap sluiten met die haveloze poes, te lang was ze alleen geweest. 'Wat is er leuk aan om katten te vermoorden?' vroeg ze aan Road, bijna smekend.

OOC; geeft niet ^^