(SPT) Old times came back (Eriksen)

Demeter liep een beetje verveeld door de open plek in haar 'kamp'. Haar buik was duidelijk dikker geworden de laatste tijd en ze had het vermoeden dat dat niet aan de hoeveelheid prooi lag die ze at. Ty had er op gestaan dat ze voorlopig niet te ver weg zou gaan, zoals altijd bezorgd voor haar en haar toekomstige kits. Want ze was niet de enige met dat vermoeden. Het enige probleem was dat ze het hier niet kon uithouden. Ze had het geprobeerd, heus, maar haar poten wouden hier gewoon weg, en niet alleen haar poten maar ook haar hoofd en haar hart verlangden naar een wereld buiten deze 4 muren, een wereld met avontuur en spanning. Een wereld waar ze tenminste kon laten zien wie de baas is, zonder acht te slaan op haar status van dat moment. Ze had geen idee hoe die Kittypets het zolang binnen uithielden... ze kunnen dan wel af en toe weg of in de tuin gaan zitten maar aan zo'n gevangenschapsleven te moeten lijden... Een leven waarin je niet zelf mag beslissen wanneer je eet, waar je je behoeftes doet en wanneer je ergens anders heen wilt. Dat moet toch verschrikkelijk zijn? Niemand kon de baas over haar spelen, niemand. Ty niet, haar toekomstige kittens niet en zelfs zijzelf niet altijd en met die gedachte klom ze via de 2e, en voor Ty nog onbekende, uitgang naar de buitenwereld. Via de dode eik die in de kleine binnenplaats naast de fontein stond klom ze naar de hoogste tak die haar nog kon houden. Vervolgens sprong ze op de achtermuur van het tweebeennest. Verder wist ze haar weg wel te vinden, zwervend over de daken, muurtjes en andere hoge plekken slenterde ze een beetje door de stad. Ze hoopte stiekem om een zwakkeling tegen te komen die ze zelfs nu nog makkelijk kon verslaan en net toen ze dat weer dacht zag ze onder haar een katachtig wezen lopen. Meteen maakte ze haar kleiner en keek voorzichtig wie het was. Ze kende de kater ergens van... ergens lang geleden hadden ze elkaar eerder ontmoet en ze wist dan wel niet precies wie het was en hoe ze hem kende, ze voelde dat deze kater nog wraak verdiende. Ze voelde haar bloed sneller stromen en ze kon haar net inhouden om haar klauwen niet in de harde stenen onder haar te verbrijzelen. Ze liep een poosje vanuit de hoogte met de gedaante mee, wachtend op een goed plan en een goede gelegenheid. Al snel zag ze verderop een boom die mooi van pas kwam en haar hersenen gingen plots op volle toeren draaien alsof het een doodgewoon jachtinstinct was. DOODgewoon ja.. dat wel. Het plan sloop als een echte jager haar brein in en ze schaafde het een beetje bij zodat het perfect zou zijn. Meteen gingen haar haren weer plat liggen en ontspanden haar lijf zich weer. Ze verplaatste haar in haar tijdelijke rol en sloop snel naar de boom om in de bovenste tak te gaan zitten. Ze wachtte tot de kater vlak voor haar moest zijn en miauwde toen plots: "Hallo, wat hebben wij elkaar lang niet meer gezien" Ze sprong in meerdere kleine sprongen naar beneden en lande perfect voor de kater. Ze liep een half rondje om hem heen zodat haar staart net voor zijn neus langs ging en stopte pas toen ze elkaar diep in de ogen aankeken. Ze staarde ijzig met haar blauwe ogen in de zijne. " Iets te lang, nietwaar?" zei ze met een spottende toon. "Je zou me bijna gaan missen, hunney" Ze glimlachte vluchtig en liep kalm naar een normale afstand en ging daar relaxed zitten. " Vertel eens aan Tante Demeter wat je in die tijd gedaan hebt..." Terwijl ze listig haar plan uitvoerde dacht ze druk na over wie deze kater was. En toen ineens wist ze het weer: Eriksen.

OOC: Niet echt een SP xD Lol

De muis die hij zojuist had gevangen had hem weer wat nieuwe energie gegeven, nu kon hij tenminste de rest van de dag doorbrengen zonder naar het klaaglied van zijn maag te luisteren. Leafbare was er nog niet, en Leaffall was ook weer niet het ergste seizoen, dus kon hij nu beter een voorraad van energie opslaan zodat hij elke mogelijke dreiging zou ontwijken. Zo af en toe sloeg hij een vreemde hoek in om te zorgen dat enige achtervolgers hem niet zouden vinden, de laatste tijd had hij steeds weer dat gevoel. Dat iemand hem bekeek, maar nooit kon hij de 'dader' vinden. Verbeelding, dat was het zeer waarschijnlijk, maar je kon maar nooit genoeg op je hoede zijn. Nooit. "Hallo, wat hebben wij elkaar lang niet meer gezien" De plotselinge stem deed hem opschrikken van zijn warrige gedachten en een felrode poes sprong vanuit een tak naar. Gelukkig nog net voor hem. Een rode staart gleed langs zijn neus, maar Eriksen bleef verstijfd staan. Jep, hij kende deze poes al. Niet erg goed, maar ze hadden wel eens wat woorden gewisseld. Een paar ijsblauwe ogen keek hem aan en Eriksen deed zijn best Demeter ook zo kil mogelijk aan te kijken. Maar nee, zijn karakter kon hij daar niet op af stellen. "Iets te lang, nietwaar?" De toon die ze aansloeg stond hem totaal niet aan, maar ja, wat kon hij daar nou aan doen? "Je zou me bijna gaan missen, hunney" Hij wilde bijna opgelucht adem halen toen de poes zich wat lengtes verwijderde van hem en ging zitten. Toen kreeg hij pas een beter beeld van de poes. En ja er was zeker iets veranderd, haar buik was het eerste iets wat hij kon zien. Dus de kille poes had een kille kater ontmoet? Leuk voor haar.. "Vertel eens aan Tante Demeter wat je in die tijd gedaan hebt..." Ergens had hij het gevoel dat Demeter er niet geheel bij was, maar anders zouden haar pauzes een stuk langer zijn, niet? "Tja, ik bepaal niet wanneer wij elkaar wederzien," Begon Eriksen met spreken en hield zijn ogen geen moment van de poes. "En ja, gemis is misschien zelfs weer een te groot woord. Wat ik gedaan heb? Niet veel. Een beetje hier jagen, dan weer daar. Maar vertel mij eens, wie heeft je bevroren hart laten smelten?"

"Tja, ik bepaal niet wanneer wij elkaar wederzien," zei de kater terwijl hij haar niet met zijn ogen los kon laten. Ze genoot ervan om gezien te worden, bleef hij zo kijken om haar uiterlijk? Omdat hij haar probeerde te plaatsen? Of gewoon uit angst? Dat laatste hoopte ze het meest dus ze probeerde sporen van angst te zien: In zijn woorden, zijn ogen en in zijn gezicht. Ze zag niet veel, hooguit minacht en wantrouwen maar dat wist ze niet zeker. Uch, ze zou die zogenaamd dappere kater eens laten zien hoe je haar moet vrezen. "En ja, gemis is misschien zelfs weer een te groot woord. Wat ik gedaan heb? Niet veel. Een beetje hier jagen, dan weer daar. Maar vertel mij eens, wie heeft je bevroren hart laten smelten? ging de dappere kater verder. Hij had wel lef... Ze liet een lage en duistere grom uit haar keel ontsnappen om te laten zien wie hier dapper aan het woord hoort te zijn. Ze liep op hem af en cirkelde nog eens om hem heen om vervolgens haar lange en scherpe klauwen voor zijn neus te houden. "Niet te eigenwijs worden he? Je moet uitkijken met vreemden, Eriksen..." Ze wist dat ze nog een appeltje had te schillen met deze kater en zette haar poot zo op zijn schouder zet en dreigend de puntjes van haar nagels erop zette. Langzaam en zonder al te veel moeite haalt ze haar klauwen naar beneden om 4 mooie rode strepen op zijn schouder achter te laten. Ze loopt weer weg, met haar rug naar de kater toe. " Ik mag je niet, en dat is niet slim. Je bent hierbij gewaarschuwd..." en ze loopt verder, wachtend op een eventuele aanval of in elk geval een schreeuw van de kater achter haar.

Het deed hem wel wat plezier toen de poes zo reageerde op zijn antwoord. Het gegrom klonk diep, maar geen enkel haartje op zijn nek overwoog het om rechtovereind te staan. Hij voelde momenteel nog geen angst, nog niet, maar het lag er ook aan wat Demeter dit keer weer eens zou doen. In een rondje liep ze nog een keer om hem heen en op het eind verschenen er klauwen onder zijn neus. Voor een moment keek hij wat verbaasd op, maar vermande zich weer toen hij weer wist wie er precies voor hem stond. Dit was wel normaal voor deze poes, maar geen enkele poes zou, terwijl ze zwanger was, een andere kat aanvallen. Dan bracht je je eigen leven in gevaar én dat van je toekomstige kittens. Maar misschien was Demeter ook niet zo slim als hij dacht. Meer een poes die nooit genoeg had van bloedverlies, een soort BloodClan kat maar dan in Rogue vorm. "Niet te eigenwijs worden he? Je moet uitkijken met vreemden, Eriksen..." Een voorpoot werd op zijn schouder geplant en hij moest uitkijken met bewegen om geen verwondingen te krijgen. Maar voordat hij ook maar nog een moment kon nadenken vonden de nagels zich een weg langs zijn voorpoot en deed hij nog net een klein pasje opzij om de wond niet te diep te maken. Vervolgens liep de poes terug, haar rug naar hem toegekeerd en waagde hij het even om zijn voorpoot voorzichtig te likken, maar zette deze weer neer toen de poes weer sprak. " Ik mag je niet, en dat is niet slim. Je bent hierbij gewaarschuwd..." Hij grinnikte zacht, geen idee of de poes zulke goede oren had, maar de poes bleef verder lopen. Ervoor zorgend dat hij zich op hoger terrein bevond dan Demeter, klom hij snel op een muurtje nabijgelegen en versnelde zijn pas om op gelijke hoogte te komen met de Rogue. "Die staat genoteerd, maar je hebt nog steeds geen antwoord gegeven op mijn vraag. Wie, o, wie heeft je hart gestolen?" Vroeg hij met een kleine glimlach op zijn gezicht, het was nu geen tijd voor watjes gedrag.

OOC; Best SPT ever x'D

Ze merkte dat de kater achter haar aan kwam, welliswaar op veilige en hoge afstand maar het deed haar glimlachen. "Die staat genoteerd, maar je hebt nog steeds geen antwoord gegeven op mijn vraag. Wie, o, wie heeft je hart gestolen?" zei de kater en ze meende een lichte spot in zijn stem te horen. Meteen stond ze stil en een kort moment wist ze niet hoe hij van Ty wist. Toen herinnerde ze haar buik en maakte haar verbazing plaats voor ijzige woede. Ze draaide om en keek de kater ijzig aan " Dat gaat jou niets aan" ze wist dat dit niet slim was geweest dus ging ze verder: "Wie zegt er trouwens dat iemand dat heeft gedaan?!"

Ooc: Beter? c:

Er verscheen toch wel een glimlach op haar gezicht, was ze dan iets van plan? Ach, als zwangere poes kon ze onmogelijk zo snel hier hogerop komen. De poes bleef plots staan, voor een paar momenten voelde Eriksen die heerlijke stilte die hem vertelde dat de poes dit niet had verwacht. Was het omdat hij nog steeds naar haar liefje vroeg of gewoon omdat hij niet van stoppen wist? Plots draaide de rode poes zich weer om en schrok de Rogue lichtelijk van plotse kille glans in haar ogen. " Dat gaat jou niets aan" Een hele kleine glimlach verscheen op zijn gezicht en hij begon zijn poot wat verveeld te likken. Demeter kon nu wel stoer gaan doen, ze verwachtte nog steeds kittens en hij wilde perse weten wie de 'lieve' vader was. "Wie zegt er trouwens dat iemand dat heeft gedaan?!" Dit keer kon de kater zich niet in houden om te lachen, maar hij hield zijn blik gericht op Demeter. "Dus ik moet aannemen dat je het alleen voor kittens deed? Ook al is dat nog zo 'kwaadaardig', ik geloof niet dat jij dit zou doen. Ik weet niet zeker of je kittens wel leuk vindt, misschien dat je ze als ontbijt verslindt, maar dat zou verspilde moeite zijn. Dus ik neem aan dat iemand je respect heeft gekregen en nu aan je zijde zal staan. Voor de rest van je leven." Hij keek de poes scherp aan, geen zin om zwak te spelen.

Onderwerp: Re: (SPT) Old times came back (Eriksen)