From the land of Shadows{SPT}

De regen tikte gestaag neer op de langzaam ontpoppende groene bladeren van het Riverclan gebied, terwijl Cranepaw zich rustig tussen de bladeren doorwrong. Hij schudde zijn dikke, grijsgestreepte pels uit die tegen zijn lichaam aanplakte van het vocht. Hij vond het niet erg, hij hield wel van de regen. Het koelde af, het maakte rustig. En als Riverclan kat was hij sowieso niet zo vies van water. Hij spitste zijn oren nieuwsgierig toen hij iets hoorde aan de andere kant van de grens. Hij vernauwde zijn ogen en keek wat wantrouwig naar de struiken achter de grenslijn, kijkende of daar iets schuil ging.

Eerste post gereserveerd voor Aspenpaw

Met een wat vies gezicht stapte ze in de eerste verse poel modder. Gadver. Dacht ze bij zichzelf terwijl ze snel weer op het droge sprong. Die regen hielp dit allemaal ook niet echt en haar korte tabby vacht was nu al bijna doorweekt. Waarom moest ze nou weer luisteren naar die know-it-all Warrior? Waarom kwam haar Mentor niet als een moedige kat opdagen om haar gewoon weer te trainen, maar nee, meneertje had haar nu al als Apprentice geweigerd. Wat zuur kijkend duwde Aspenpaw zichzelf door de struiken en stond toen oog in oog met een RiverClan kat. De vieze vislucht kwam haar neus binnen en de poes fronste wat. "Zo zo, onbekende kat, waarom zo wantrouwig?"

Cranepaw stak zijn kop nog wat verder naar voren en vernauwde zijn bleke ogen geconcentreerd toen de struiken begonnen te ritselen. Zijn staart zwiepte wat afwachtend heen en weer, wie weet wat er allemaal uit te struiken kon komen. Misschien wel een grote boze ShadowClan kat. Met dit mentale beeld bleef hij wachten, waardoor hij bijna in de lach schoot toen enkel een klein poesje tevoorschijn kwam. Een andere apprentice waarschijnlijk. Hij rechtte zijn nek en rug toen maar en keek de andere apprentice afwachtend aan met een licht wantrouwende blik. Ervaring leerde dat je katten van andere clans beter kon wantrouwen. "Zo zo, onbekende kat, waarom zo wantrouwig?" Vroeg de andere apprentice. "Omdat je van een andere clan bent." Reageerde Cranepaw enkel, elke beweging volgende om te controleren dat ze niet de grens overstapte.

Er was niet veel aan de voorbijganger, gewoon een doorsnee Apprentice, die dan wel de stank van RiverClan met zich meedroeg. "Omdat je van een andere clan bent." Ze haalde haar schouders luchtig op en haalde haar pootje even uit de modder om deze wat uit te schudden. Kleine druppels water vielen weer terug op hun plaats, maar toen Aspenpaw haar evenwicht weer wilde hervinden, voelde ze de nattigheid weer opdagen tussen haar poten. Maar ze had ondertussen wel de blik gevoeld van de andere Apprentice. Dus hij was zo wantrouwig dat hij een andere Apprentice niet eens de kans gaf om zich te bewegen? Nou, dan zou hij nog veel plezier krijgen aan haar. Wat uitdagend stapte ze plots wat dichterbij, de stank van de grens werd sterker, maar ze verloor voor geen enkel moment oogcontact met de kater. "En wat ga jij dan als ik de grens oversteek, hm?"

Cranepaw vernauwde zijn ogen tot bleekgroene spleetjes toen de poes plotseling dichter naar de grens toe stapte. Haar blik kruiste de zijne en boorden zich in zijn groene dieptes. Het oogcontact verdween niet. "En wat ga jij dan als ik de grens oversteek, hm?" Miauwde de andere apprentice uitdagend. Cranepaw kromde zijn rug iets dreigends. "Dan zal ik ervoor zorgen dat je rechtsomkeert maakt." Miauwde hij, zijn vacht iets opzettende om groter te lijken. Dit was zijn eerste aanvaring met een andere clankat en hij wist zeker dat hij ze weg moest jagen als ze het terrein op kwamen.

[/quote]

Haar grijns werd nog wat uitdagender toen de Apprentice voor haar zijn rug wat dreigender plaatste. "Dan zal ik ervoor zorgen dat je rechtsomkeert maakt." Aspenpaw bleef hem aankijken en zette nogmaals een pas in de richting van de sterke vieze vislucht. De grens bevond zich niet ver meer, misschien nog maar net een paar passen. "Moet ik hier bang van worden?" Grijnsde ze en sloeg haar nagels in de modder, voor het geval de tabby voor haar zijn verstand verloor. Ze zou zich nooit zomaar gewonnen geven en al helemaal niet door zo'n mormel.

De andere apprentice zette nogmaals een brutale stap in de richting van de grens en als respons kromde Cranepaw zijn zilveren tabby rug nog wat meer. De regen tikte gestaag op zijn lichaam, maar hij sloeg er geen acht op op dit moment. Zijn focus lag compleet op het andere katje dat steeds dichter bij de grens kwam. Op het zien van haar blinken van haar nagels, werden zijn nagels ook meteen uitgeklapt. "Moet ik hier bang van worden?" Vroeg de andere kat. "Ja," Siste Cranepaw, "Pas maar op, ik heb al wat vechttechnieken geleerd!" Het klonk ietwat... arrogant om te zeggen, maar dat maakte nu niet zoveel uit. Hij wilde niet dat de andere apprentice zijn terrein in kwam.

"Ja," Haar mondhoeken kropen nog wat verder omhoog en ze hief haar voorpootje op. Net toen ze deze weer op de grond wilde zette, trok ze hem toch terug. "Pas maar op, ik heb al wat vechttechnieken geleerd!" Aspenpaw grinnikte, plezier hebbend in deze situatie. "Dan heb ik waarschijnlijk ook geen idee hoe het voelt om bang te zijn." Grijnsde ze en liet haar tong een keer over haar bruine voorpoot gaan. "En wow, dan zijn er dus twee van." Een wat valse glans verscheen in haar blik en ze zwiepte een keer met haar staart. Maar al snel zette ze weer een wat neutraler gezicht op.

"Dan heb ik waarschijnlijk ook geen idee hoe het voelt om bang te zijn." Grijnsde de Shadowclan poes en Cranepaw vernauwde zijn ogen. "En wow, dan zijn er dus twee van." De poes keek even wat valser en Cranepaw's lontje werd dan ook steeds korter. "Jij kleine trut..." Bracht hij er wat ademloos uit, terwijl hij zijn rug wat meer kromde. "Zie je wel, alle Shadowclan katten zijn niet te vertrouwen." Gromde hij tussen zijn tanden door, terwijl hij zijn ogen vernauwde tot dunne, bleekgroene spleetjes.

[/quote]