[Open][SPT] Love's not love if it's not painfully absurd

Senji trippelde met magere spreeuw in zijn bek over de uitgestrekte heide. Een dun laagje sneeuw knerpte onder zijn pootkussentjes waardoor hij bij elke stap een geluid maakte. Normaal was hij geluidloos maar vandaag had hij geen zin om alsmaar op zijn hoede te zijn. Door zijn lichtvoetigheid kon hij gemakkelijk zo min mogelijk geluid maken in de sneeuw als hij dat wilde. Door een lange ochtend achter prooi aan gerend te hebben was zelfs hij nu uitgeput. Hij kroop onder een hek van prikkeldraad door waar grote, wollige dingen in stonden. Ze vielen hem pas op toen de eerste zijn kop in zijn richting draaide. Senji bleef voor een hele lange tijd staan en staarde strak naar het ding dat terug naar terug leek te kijken. Het zag er dom uit met kleine pupillen die allebei een andere kant op keken. Behoedzaam stapte hij naar links en ging er met een grote boog omheen. Zelfs de dieren van mensen waren absurd.

De gevlekte bengaal sprong op een regenton die naast een aftandse mensen schuur stond. Hij zakte vrijwel meteen door zijn poten heen en vouwde ze stevig onder zijn borst. De spreeuw was binnen enkele happen op en met een geërgerde zucht veegde hij het restje vogel van zijn ton af. Hij zat op deze plek uit de wind en werd niet blootgesteld aan het zicht van de mensen. Wel had hij een perfect uit zicht op het bos recht voor hem. Hij besloot om geen verdere vragen te stellen waar hij zojuist zich bevond en stond zichzelf toe om langzaam weg te dommelen in een alerte sluimer. Klaar om elk onverwachts geluidje te registreren en elke vijandige geur op te pikken zodat hij zijn verdediging meteen op kon trekken indien nodig.

De stevige kater liep weer even door, om daarna weer stil te staan om te kijken naar zijn poot. Hij was deze ochtend in een doorn gaan staan ergens in Thunderclan territory, en die zat er nog steeds.
Opeens drong een onbekende geur zijn neusgaten binnen, een andere kat! Meteen argwanend liep Pepper om de plek waar de geur vandaan kwam heen, en klom muisstil een boom in, om de ander eens goed te bekijken.
Het was een dunne Bengaalse kat die blijkbaar ergens op aan het letten was. Pepper hield zijn adem in, het was maar goed dat hij de Shadowclan technieken van sluipen geleerd had, anders had deze kat hem zeker gehoord. Nu zou dat vrijwel onmogelijk geweest zijn.
Pepper keek no eens en besloot toen dat, hoe snel of lenig die Bengaal ook was, hij zou het zeker weten van hem winnen. Zachtjes liet hij zich uit de boom glijden en liep naar wat struiken toe. Waar hij daarna quasi-verrast zijn hoofd doorheen stak en zei "Hey, jij ook hier?"

Senji opende zijn ogen toen hij meende een geluidje te horen. Zwijgzaam keek hij toe hoe een vreemdeling zijn kop door de struiken stak. Innerlijk vloekte hij. Niet te geloven. Van elk plekje die hij kon kiezen bleek er al iemand aanwezig te zijn. Met zijn masker opgetrokken keek hij de langharige kater strak aan zonder enige emotie door te laten. “Goed geobserveerd van je” Antwoordde hij toonloos en hij overwoog voor een moment om er voor te gaan. De spieren van de kater voor hem logen niet. Hij was ouder en sterker. Helaas. Geen bloedbad vandaag. “Is dit jouw boerderij? Anders vertrek ik weer” Begon hij met een frons zonder enige intentie om ook maar érgens heen te gaan op commando van de vreemdeling. Hij vond het aangenaam op de ton. Hij was ver weg van de bewoonde wereld dus wie was zwartje hier om hem anders te vertellen? Senji had zijn geur niet eerder opgepikt dus kon het heel goed zijn dat dit niet vreemdeling zijn thuis was. Al was dat wel zo dan gaf het niet. Hij wilde niet in zo’n krot wonen maar doen alsof was leuk. Hij vond leuke dingen leuk. Net als wraak.