Bugging even more cats....

{Lionroar}

Verveling, één van de ergste vijanden die je als kitten tegen kon komen. Tenminste, aldus Frostkit. De jonge kitten zat met een diepe frons op zijn zwarte gezicht midden in het kamp. Zijn zwarte staart zwiepte geagiteerd heen en weer. "Ik verveel me," Miauwde hij klagelijk, maar nog niet al te luid. Uiteindelijk besloot hij dan ook dat hij iemand ging zoeken die hem kon vermaken. Hij stapte met een onhandigheid die een kitten waardig was op de dichtstbijzijnde liggende Warrior af en plofte tussen zijn voorpoten in, zijn zwarte lichaam uitgestrekt over de kqmpvloer. "Ik verveel me," Verklaarde het katertje klagelijk.

LIONROAR

Kalm stapte de kater het kamp in met twee konijnen in zijn bek. Hij vond van zichzelf dat hij in deze hitte al even genoeg had gejaagd en toe was aan een beetje rust. Het was ook wel logisch met zo'n warm weer. Je hield het hier amper uit. Gelukkig was het windclan kamp niet zo warm, door de wind die over de vlaktes heen ging was het hier vaak redelijk koel. Hij legde zijn vangst op de prooistapel neer en stapte naar de beschutting van de warrior den. Waar hij zich neerlegde en kalm zijn ogen sloot. Nog maar even lag op zo tot hij opeens een licht gewicht op zijn poten voelde vallen. Zijn ogen gingen rustig open en hij merkte de zwarte kit genaamd Frostkit op. "Ik verveel me," Verklaarde de kit klagend. Hij grinnikte. "Wat wil je dan doen, Frostkit? Liggen de andere kits te slapen?" Vroeg hij, met een vriendelijke glimlach op zijn gezicht. Hij hield van kits, ze waren zo lief en onschuldig.

Waarom moesten Warriors altijd van die lastige vragen stellen? Frostkit's gelaat vertrok zich in een nadenkende plooi toen hij over de vraag moest nadenken. Maar toch, zijn blauwe oogjes schitterden van opwinding en plezier. Hij mocht over iets zijn mening geven en wellicht iets beslissen! Nou dat was toch leuk? Hij vond van wel."Nou.. Ik... Euh..." Begon hij, terwijl hij nadacht. Vervolgens bedacht hij zich met een schok dat Lionroar ook nog een andere vraag had gesteld. "Oh, ja, de andere kittens die ik aardig vond, slapen nog." Verklaarde hij, want kom op, het is lastig om iedereen aardig te vinden. "Mar euh... Wil je spelen?" Vroeg Frostkit opgewonden terwijl hij omhoog sprong en Lionroar's poten eindelijk liet gaan.

Hij genoot van het enthausiasme van een kitten, van die onschuldigheid. Zelf had hij het altijd jammer gevonden dat hij nooit zo'n fijne tijd had gehad toen. Nee, zijn leven begon eigenlijk meteen al verschrikkelijk. Een pleegmoeder die niet om hem gaf, hem uiteindelijk weigerde op te voeden, ouders die er niet waren. Ja, hij voelde zich alleen in zijn kitten periode, en dat was ook wel begrijpelijk. Hij had niemand, zelfs geen zusje. "Nou.. Ik... Euh..." Hij richtte zijn volle aandacht weer op de kit die zijn poten in beslag had genomen door erop te gaan liggen. "Oh, ja, de andere kittens die ik aardig vond, slapen nog." Rustig knikte hij, dat had hij al begrepen. "Mar euh... Wil je spelen?" Wilde de kit spelen met een warrior? Ach, waarom ook niet. Hij zou er vast geen spijt van krijgen. "Tuurlijk," Antwoordde hij na een korte stilte tussen de twee.

Frostkit rolde eventjes op zijn rug terwijl hij nog tussen de voorpoten van Lionroar lag. Het katertje keek met een nieuwsgierig twinkelen de blik omhoog naar de kater, van wie hij het vacht patroon niet kon benoemen, hij was zowel wit als rood. En dan ook nog op een vreemde manier. Dit 'probleem' was echter alweer snel vergeten toen Lionroar aangaf dat hij wilde spelen. Opgewonden maakte Frostkit een sprongetje en stuiterde hij een eindje bij Lionroar vandaan. "Pak me dan, als je kan!" Kraaide hij uitgelaten uit. Dat hij geen kans maakte tegenover de grote Warrior, daar hield hij even geen rekening mee.

De kater fronste kort toen de kit opsprong en riep dat hij hem moest pakken. Hoe schattig, het beestje dacht er niet eens aan dat deze volwassen Warrior hem gemakkelijk in kon halen. Rustig stond hij op, maar al snel kwam een lichtelijk energieke blik in zijn ogen. "Pas maar op jij! Want hier kom ik!" Hij speelde het een beetje mee, alsof hij slomer was. Maar na een tijd haalde hij de kit in en bleef hij voor deze staan. Zodat de kit of heel snel moest remmen of tegen zijn poot aan zou knallen. Een brede grijns stond op zijn gezicht, terwijl zijn diepblauwe ogen de kitten vriendelijk aankeken. "En nu moet jij mij te pakken kregen." Miauwde hij, waarna hij langs de kit door wegrende. Niet al te hard, zodat de kit hem bij kon houden. Nieuwsgierig wat achter hem gebeurde en of de kit hem volgde draaide hij zijn hoofd wat naar achteren zodat hij de zwarte kit kon zien.

Frostkit rende zo hard als hij kon op zijn korte, nog ietwat onhandige pootjes. Hij hijgde er zelfs zachtjes bij van de opwinding in het vuur van het spel. Hij kon Lionroar achter zich horen, maar tot nu toe was hij lekker sneller. Hij joelde uitgelaten en zag daardoor niet de pluizige poot voor hem verschijn en. Het was dus ook ietwat desillusionerend dat hij ineens tegen een poot op botste. Ietwat verbaasd keek hij omhoog naar Lionroar, die verklaarde dat de beurt aan hem was en die er vervolgens vandoor ging. "Niet eerlijk!" Miauwde Frostkit verontwaardigd. Maar nog altijd bleef hij lachen van plezier. Hij spurtte achter de Warrior aan, uit alle macht proberende een lichaamsdeel aan te tikken, bij voorkeur de staart. Niemand wist waarom, maar als Frostkit iets aanviel, dan was het altijd se staart.

Hij keek lachend toe hoe de kitten hem volgde en verminderde kort wat vaart zodat de zwart met wit gekleurde Frostkit hem bij kon houden. Toch zorgde hij ervoor dat de kit hem nog niet kon aanraken, aangezien hij nog net genoeg ruimte tussen hem en de kit zelf hield. Zijn diepblauwe ogen richtte hij weer voor zich, zodat hij nergens tegen aan botste. Hij maakte één scherpe bocht. Zo scherp dat hij opeens langs de kit doorrende en deze de tijd kreeg om hem aan te tikken. De kater keek naar zijn zij en wachtte op Frostkit om hem aan te raken. Als de kit genoeg reactievermogen had zou deze zo snel mogelijk reageren en voelde hij straks waarschijnlijk een kleine tik tegen een van zijn poten of tegen zijn zij.

Frostkit rende zo hard als zijn kleine pootjes toestonden en hijgde er zachtjes bij. Toch wilde de kitten, hor moe hij ook werd door het rennen in dit tempo, niet opgeven. Frostkit was zo koppig als een ezel en gaf bijna nooit op of toe. Hij was nog best taai voor een jonge kitten. Maar dit leek net een hopeloze situatie. De Warrior bleef de hele tijd net buiten bereik voor de kitten. Tot, de Warrior ineens een scherpe bocht maakte. Eventjes staarde de kitten er verbaasd naar, naar hierna zette hij zich af, zo hard als hij kon, waardoor hij per ongeluk met zijn kop in Lionroar's zijkant ramde. Duizelig tuimelde de kitten achteruit.

De kater voelde een voor hem zachte stoot tegen zijn zij en keek lachend naast hem. Waarom hij zag hoe Frostkit iets ongelukkig achteruit tuimelde. De kater draaide zich naar de zwarte kit. "Gaat het een beetje?" Vroeg hij lachend, zijn blik ietwat onserieus. "Je hebt je toch geen pijn gedaan, hé?" Eenmaal in een speelse mode kwam hij er niet zo snel meer uit. Hij vond het wel eens leuk om zijn jonge kant er weer eens uit te halen. Het was zolang geleden dat hij echt wat gespeeld had. Kittens waren zo onschuldig dat hij er zeker van hield om met ze om te gaan. Al waren ze niet bepaald van zijn leeftijd. Hij keek de jonge kit voor hem vragend aan. Had hij de kit pijn gedaan? Hopelijk niet. "Nou, je lijkt me wel een enorm taaie windclan kat! Je zult vast een goede jager worden met je vastberadenheid, Frostkit. De manier hoe hard je achter me aan rende, dat had ik niet verwacht van een kitten van jouw leeftijd." Grijnsde hij vriendelijk uit. Misschien dat hij de kit zou vrolijker kon krijgen en dat deze de eventuele pijn die hij had snel zou vergeten. Hij wist dat kits snel oversloegen van het een naar het ander, dus het zou vast wel lukken.

_{{Ik post nog gewoon even als kitten in deze topics~}

Een beetje beduusd bleef Frostkit op de grond zitten, de wereld draaide een beetje en de uitputting liet zijn pootjes licht branden. Nu hij zat, voelde hij pas hoe moe hij eigenlijk was. Hij keek omhoog naar Lionroar. "Ja, het gaat prima!" Miauwde hij meteen, "Ik ben immers een goede, sterke Windclan kat!" En zo was het. Hij wilde zo sterk mogelijk zijn voor zijn clan en een goede apprentice worden. Maar de volgende woorden van Lionroar maakten de kit al meteen weer vrolijk. "Nou, je lijkt me wel een enorm taaie windclan kat! Je zult vast een goede jager worden met je vastberadenheid, Frostkit. De manier hoe hard je achter me aan rende, dat had ik niet verwacht van een kitten van jouw leeftijd." Miauwde Lionroar en meteen was Frostkit een en al oor. Hij begon weer te stralen, zijn blauwe oogjes wijd opengesperd. "Denk je dat echt, Lionroar?" Miauwde het katertje, terwijl hij zijn koppie eventjes scheef hield. Hij sprong weer overeind uit zijn zittende positie en zette zijn voorpootjes tegen Lionroar's schouder aan, om de kater beter te kunnen verstaan.}

LIONROAR

"Ja, het gaat prima!" Gelukkig had Frostkit zich niet zoveel pijn gedaan door tegen hem aan te botsen. Want de kit leek nu al goed genoeg te herstellen. Opluchting ging door hem heen op het moment dat hij volledig begon te stralen na zijn compliment. "Denk je dat echt, Lionroar?" Vroeg de kit, waarna deze met zijn poten tegen zijn schouder aan ging staan, om hem waarschijnlijk beter te horen. "Ja, ja, dat weet ik wel zeker." Met een grijns keek hij de kit naast hem aan. Hij vertrouwde erop dat iedere kit een goede apprentice en warrior zou worden. Iedereen had wel zeker één talent in zich die de clan zou helpen.

Lionroar's pels voelde prettig aan onder Frostkit's pootjes. Het was lekker zacht en warm. Stiekem wilde hij er best wel tegen aan kruipen en in slaap vallen, maar voor nu zou hij dat niet doen. Dat was... Vreemd. Lionroar was zijn pappa immers niet. Wie zijn pappa wel was? Ach... Dat wist hij niet. "Ja, ja, dat weet ik wel zeker." Zei Lionroar. Frostkit begon vrolijk te spinnen. "Dank je wel Lionroar!" Miauwde hij luid en vrolijk, terwijl hij nog harder begon te spinnen. "Ik weet zeker dat jij een geweldige warrior bent en ooit een geweldige pappa zult zijn!" Beloofde Frostkit, terwijl hij eigenlijk gewoon complimenten in het rond strooide die goed klonken.

LIONROAR

Zachtjes begon de kater te spinnen om de vrolijkheid van de kit. "Dank je wel Lionroar!" Miauwde Frostkit luid en vrolijk. Zachtjes knikte hij, waarna hij zijn blik van de jonge kit afwende en kort het kamp door keek. Toch luisterde hij mee wat de kitten allemaal tegen hem zei. "Ik weet zeker dat jij een geweldige warrior bent en ooit een geweldige pappa zult zijn!" Sprak de kit. Hij wendde zijn blik nu weer op de kater en oprecht antwoordde hij. "Bedankt," Spon hij. Zachtjes sloot hij zijn ogen, genietend van de warme zonnestralen die op zijn pels vielen.

Nieuwsgierig glinsterden de heldere blauwe oogjes van Frostkit terwijl hij omhoog keek naar Lionroar. Er schitterde nieuwsgierigheid in de blauwe dieptes, maar ook een zekere bewondering. "Bedankt." Spon de grote kater voor hem en voorzichtig liet Frostkit zijn pootjes weer op de grond neer ploffen. "Heb je al eens een heldendaad verricht? Heb je al eens iemand gered?" Vroeg het katertje vrolijk en nieuwsgierig. Hij ging zitten en krulde zijn staartje zo net als hij kon over zijn pootjes, maar het aanhangsel aws nog steeds een beetje onwillig. Over al zijn ledematen, had de kitten nog niet zoveel controle.

LIONROAR

De kleine oogjes van Frostkit glinsterden nieuwsgierig terwijl de zwart witte kit omhoog keek naar hem. Een zachte glimlach verscheen op zijn gezicht. Hij vond het altijd wel fijn om met een kit te praten. Ze waren nieuwsgierig, maar niet op een achterdochtige manier. Op een manier om te weten hoe sterk een kat was en hoe groot hij je vijand wel was. Nee, een kit, vroeg dingen om er meer over te weten te komen. Ze waren gewoon nieuwsgierig, wilden zoveel dingen weten. Zonder er ooit echt iets verkeerds mee te doen. "Heb je al eens een heldendaad verricht? Heb je al eens iemand gered?" De kater keek op van de vraag. Of hij al eens een heldendaad had verricht? Kort keek hij nadenkend voor zich uit. Had hij al eens iemand gered? Ja, hij had het wel vaker geprobeerd. Hij had Dovekit gesteund door dik en dun om te blijven leven, hij had Angelpaw willen redden voor zijn vader. Maar niets was gelukt. Hij had de jonge Mothkit bij haar vermoorde moeder weggehaald en was nu een vader voor haar. Maar was dat redden? De kater slikte. Hij wist het niet. "Ik heb het vaak geprobeerd, om een kat waar ik zoveel om geef te redden.. Maar tot nu toe-" De kater viel kort stil en wendde zijn blik op zijn poten. "Zijn ze allemaal overleden." Hij slaakte een zucht en keek de jonge Frostkit aan. Hij was er bijna zeker van dat de bewondering die deze jonge kit voor hem had nu, meteen weg zou vagen. Nee, hij was geen held. En of hij het ooit zou worden? Hij dacht van niet.

Met een nieuwsgierige blik staarde Frostkit omhoog naar de kater voor hem. Lionroar staarde namelijk nadenkend voor zich uit, maar de kater zijn gezicht betrok iets. Prompt legde Frostkit zijn oortjes wat naar achter, de veranderende sfeer bespeurende. Toch bleef de kitten in stilzwijgen. Hij wilde toch een antwoord van de Warrior hebben. Ach, de naïeve nieuwsgierigheid van een jongeling. "Ik heb het vaak geprobeerd, om een kat waar ik zoveel om geef te redden.. Maar tot nu toe-" De kater viel kort stil en wendde zijn blik op zijn poten. "Zijn ze allemaal overleden." Maakte Lionroar zijn zin met een zucht af. Nu liet Frostkit zijn oortjes hangen, moeite hebbende met de droevige sfeer. Prompt liet hij zijn voorpoten van Lionroar's zij weer op de grond ploffen. Maar hierna deed de kitten iets onverwachts. Hij liep naar Lionroar's hals toe en ging weer op z'n achterpoten staan om de warrior spinnend een troostend kopje te geven in de vacht van z'n hals. "Ik vind je nog steeds een held." Miauwde het katertje simpelweg.

LIONROAR

De warrior wende zijn blik van de kitten af. Nee, het was hem nooit gelukt om iemand te redden. Starclan had hen nu in bezit, hoe erg hij het ook vond. Hij kon er niets aan veranderen. "Ik vind je nog steeds een held." Sprak de kit, nadat hij hem een troostend kopje gaf. Lionroar glimlachte, zijn goede humeur weer terugkrijgend. "Bedankt, Frostkit." Miauwde hij, waarna hij de kit kort vragend aankeek. "Hoe oud ben je eigenlijk? Het lijkt mij dat het niet meer zo lang moet duren voordat je een apprentice kan worden, toch?"

Frostkit bleef zachtjes spinnen, Lionroar was lekker warm... "Bedankt, Frostkit." Miauwde de kater, waarna hij de kit kort vragend aankeek. "Hoe oud ben je eigenlijk? Het lijkt mij dat het niet meer zo lang moet duren voordat je een apprentice kan worden, toch?" Frostkit keek eventjes op. "Ik ben nu ongeveer 5 manen oud! Ik mag binnenkort een apprentice zijn!" Miauwde het katertje trots. Maar hierna overkwam een zekere vermoeidheid het katertje en hij spreidde zijn kaken open tot een wijde gaap. Hierna rekte het katertje zich uit en ging hij weer tussen de voorpoten van Lionroar liggen, iets rustiger nu.

LIONROAR

"Ik ben nu ongeveer 5 manen oud! Ik mag binnenkort een apprentice zijn!" Geamuseerd grijnsde hij. Hij was blij dat de kit er zoveel zin in had, nieuwsgierige katten leerden altijd sneller. "Heb je er al zin in om apprentice te worden?" Grinnikte hij, zijn helderblauwe ogen op Frostkit gericht. Hij bekeek de zwarte kit. Je kon duidelijk zien dat de kit klaar was voor zijn apprentice taken. Al moest Frostkit nog een maan wachten tot hij eindelijk de rang mocht ontvangen.

Onderwerp: Re: Bugging even more cats....