Building up the trust {WOLFTAIL}

Beginnen was altijd het moeilijkst. Maar voor Shrew was het nu wel het tweede begin, moeilijk of had ze al ervaring opgedaan van de vorige keer? Nerveus kroop ze uit haar nest, de diepe wonden in haar vlees waren nog niet compleet geheeld en ze moest elke dag wel een paar keer naar Smokebreath om deze weer schoon te krijgen. Al bij al, ze volgde gewoon weer haar Warriortaken op, ook al had de Medicine cat dat nog zo afgeraden. Een steek schoot door haar heen toen ze net wat verkeerd de Den uit kwam. Een paar druppels bloed bevuilden haar zwartwitte vacht, maar likken had geen zin. Ze zou zo alleen maar meer wonden openhalen die net met een dun laagje weer dicht zaten. Voorzichtig ging ze naast de prooistapel liggen, trok met haar voorpoot een muisje er uit, maar begon niet meteen te eten. Ook al voelde ze honger aan haar maag knabbelen, ze had alleen het muisje gepakt om te laten zien dat ze ook nog wel kon eten. Nee. Ze voelde zich niet goed genoeg om te eten. Helemaal niet om wat er laatst nog was gebeurd. Helemaal niet..

_{Zijn cyperse vacht daalde rustig op en neer toen hij in een lichte slaap was. De zon kwam al door de bladeren van de Warior den heen vallen. Daardoor opende enkele katten knipperend hun ogen, waaronder hij. Een gaap verliet zijn lippen toen hij opstond en alle slaap kalm uit zijn ledematen rekte zodat hij weer klaar was voor de dag. Pas geleden had hij Shrewleap gered van een Bloodclan kat die haar bijna het leven had gekost. Zijn cycaan kleurige ogen keken om zich heen. Uiteindelijk vielen ze op de zwart-witte poes die bijna dood was geweest. Hij zag hoe ze naar de hoop verse hoop prooi toeliep en daar een muis uitviste maar vervolgens niet op at. Een vage licht bezorgde glimlach speelde met zijn mondhoeken toen hij naar haar toeliep. "Hindert het je om samen te eten?" vroeg hij zacht een voorzichtig, bang dat ze weer tegen hem zou uitvallen zoals die andere keer toen hij het had geprobeerd met haar goed te maken.}

Vanuit haar ooghoeken kon ze hem naar haar toe zien lopen. De kater die haar, waarschijnlijk, gewild had te redden. Wat ongemakkelijk schoof ze zich wat dichter naar de stapel vol prooien toe, hopend dat de kater haar niet zou zien, wat onmogelijk was. "Hindert het je om samen te eten?" De glimlach op zich op zijn gezicht had geplaatst gaf haar de doorslag. Weer dat eten. Shrew besloot haar neigingen om hem weg te negeren weg te gooien en knikte wat stijfjes. Ze kon het niet maken om haar redder nu in de steek te laten, alsof die ene dag nooit gebeurd was. De zwartwitte poes weigerde de kater aan te kijken, though, en hield haar blik strak op het muisje, waar haar maag zo ontzettend om zeurde. Langzaam boog ze haar kopje en nam een klein hapje van het vlees. Maar nog steeds leek het alsof zelfs Wolftail dat nog niet genoeg vond. hij zou haar er zeker op wijzen..

_{Hij zag hoe de zwart witte poes langzaam knikte, volgens hem ging het niet van harte maar ze katte hem tenminste niet meer zo af als de vorige keren voordat hij haar had gered van de zwarte en bloeddorstige Elite kat. Tevreden bij haar antwoord pakte Wolftail een willekeurige prooidier van de stapel af, wat vervolgens een koolmeesje werd. Zorgvuldig ging Wolftail naast haar liggen en plukte de veren van het dier af, totaal geen zin om een mond vol veren op te eten. Hij zag hoe Shrewleap maar een hap van haar muisje af nam en voor de rest niet meer. Aan haar gezicht was ook de uitdrukking te zien dat ze niet van plan was nog meer happen ervan af te nemen. Lichtjes en bijna onzichtbaar rees een wenkbrauw van Wolftail omhoog en stopte met de veren van de koolmees plukken. “Je hebt echt meer nodig dan een hapje muis.” sprak hij haar toe. Als een soort aanmoediging de muis verder op te eten. Ze had de energie echt nodig. Vooral nu ze verzwakt was door het gevecht en overal wonden had die uiteindelijk een beetje begonnen te genezen.}

De kater ging naast haar zitten, of beter gezegd, liggen en Shrew waagde het om hem even een scherpe blik te geven, maar meer niet. Haar keel was te droog om er worden uit te halen en ze wist ook totaal niet wat ze zou moeten zeggen. Laat staan hoe. “Je hebt echt meer nodig dan een hapje muis.” Meteen versmalde Shrew haar blik, lichtelijk beledigd door de 'opmerking'. Kon ze opeens niet meer voor zichzelf zorgen dan? Toch slikte de poes haar argument weg, hij had haar toch gered van die BloodClan poes wat bewees dat hij het beste met haar voor had. Dus nu moest zij even doorzetten om die dingen te accepteren. Niemand was perfect, dus ook zij niet. "Misschien, maar ik denk dat andere katten het meer nodig hebben." Meteen moest ze denken aan de ernstige zieke katten en het grootste probleem, Rushspirit zelf. Hoe kon ShadowClan zichzelf redden van een ondergang?

_{Toen hij een opmerking had gemaakt over dat ze te weinig at versmalde ze meteen haar ogen, Wolftail verwachte een felle reactie van haar echter kwam die niet. "Misschien, maar ik denk dat andere katten het meer nodig hebben." Zei ze tegen hem in plaats daarvan. Hij vond het onzin. Ze zat namelijk helemaal onder de wonden en was zwak door het gevecht, de andere katten waren alleen maar depressief doordat Rushspirit aan de leiding was gekomen. Ze hadden niets lichamelijks waar je dood aan zou kunnen gaan. “Ik denk toch dat jij het harder nodig hebt dan alle anderen.” sprak hij kalm tegen haar, haar niet op de kast te willen jagen. “Niemand heeft bijna het licht gezien zoals jij had gedaan.” zei hij vervolgens tegen haar. Als ze tenminste het muisje op at was hij al tevreden, dan had ze de energie gekregen om haar wonden te herstellen.}

Zijn blauwe ogen stonden op haar gericht, maar het liefst wilde ze nu haar kopje laten wegdraaien. Maar een of andere drang hield haar tegen. “Ik denk toch dat jij het harder nodig hebt dan alle anderen.” Ze negeerde haar instinct dat haar die felle reacties liet maken en keek de kater kalm aan. “Niemand heeft bijna het licht gezien zoals jij had gedaan.” En nu draaide ze haar kopje wel wat om, om gewoon na te denken. Ze had dan wel honger, maar er waren ook zieke katten die energie nodig hadden. Misschien was het wel omdat ze gewoon niet verder wilde op deze manier, in deze ShadowClan. Of ze kon die slechte dingen gewoon niet aan. "Ik weet het niet.." Begon ze te mompelen, terwijl haar groene blik wat vaag gericht stond op de kampmuur. "Het ligt vast en zeker aan mezelf. Ik kan niets aan, dus kan ik het beter gewoon eindigen, want niemand heeft nu iets aan me of ooit nog.."

_{Wolftail zijn cyperse pels werd langzamerhand warm door de zon die daarop scheen, hij genoot ervan. Het was beter dan die koude wind van Bladkaal. Afwachtend keek hij de zwart-witte poes die naast hem lag aan. Haar groene ogen hadden een doffe glans in zich, waarschijnlijk omdat ze zich niet al te fit voelde. Ergens was hij licht verbaasd dat ze zichzelf geen eten gunde, ze was een jonge warrior die nog een heel leven voor zich had liggen. Het zou hem eignelijk niets verbazen als ze later een hoge rang met zich mee mocht dragen. "Ik weet het niet.."Begon ze te mompelen, terwijl haar groene blik wat vaag gericht stond op de kamp muur. "Het ligt vast en zeker aan mezelf. Ik kan niets aan, dus kan ik het beter gewoon eindigen, want niemand heeft nu iets aan me of ooit nog.." Een licht geschrokken blik stond in zijn ogen, omdat ze zo over zichzelf dacht. Misschien was het juist haar bedoeling geweest een Elite kat op te zoeken. Om die kat een einde aan haar leven te laten maken. “Shrewleap, als je weer aansterk dan kan je gewoon een sterke en volwaardige warrior worden van de ShadowClan. Misschien zelfs meer dan warrior.” Sprak hij haar de moed in. Hopend dat deze woorden haar wat meer moed zouden geven, dat ze weer in zichzelf begon te geloven. Hetzelfde werd zoals de oude Shrewleap die hij kende als zijn vertrouwde partner.

OOC: Well, je weet waarom ik zo laat reageer (':}

Ze hoefde hem niet aan te kijken voor zijn reactie, in die tijd dat ze hem had leren kennen wist ze wel wat hij van haar zou vinden op dit moment. Waarschijnlijk zou hij haar tegen houden van alles wat ze wilde doen om haar van dit lijden te bevrijden. Misschien was dat ook wel beter? Wie weet zou haar leven binnenkort weer kleur tonen, maar had ze er het geduld wel voor? “Shrewleap, als je weer aansterkt dan kan je gewoon een sterke en volwaardige warrior worden van de ShadowClan. Misschien zelfs meer dan warrior.” Met een scherpe en versmalde blik keek de poes haar 'vriend' aan. Dus dacht hij nu dat ze alleen om macht treurde en ..? NEE. Ze moest niet zo kritisch denken. Hij bedoelde het momenteel allemaal goed, maar haar gedachten werkten gewoon zoals vroeger. Elk detail dat maar een kleine hint van foutheid in zich had, moest meteen groter gemaakt worden. Wolftailhad haar in StarClan's naam gered en ze wilde hem bijna weer op een vuile manier bedanken. "Zolang Rushspirit er is, is er geen hoop voor me.." Vesloot ze terneergeslagen te zeggen en stond zonder pardon op. Met een wat trage pas verwijderde ze zich van de kater. "Sorry, maar ik moet even wat frisse lucht." Zei ze nog zonder om te kijken en bewoog zich naar de kampuitgang. Even weg van de ellende die in haar leven was gekomen zou vast goed voor haar zijn..