Yeah I'm bored... ~ Daykit

auroralight
"keep your face to the sun
and you will never see the
shadows."

Met versufte oogjes keek Aurorapaw rond in de den. Ze was gisteravond de hele avond op geweest en vanochtend in slaap gevallen. Ze keek naar alle activiteit om haar heen. Alle katten waren bezig met hun dagelijkse dingen en zij lag hier te suffen. Langzaam kwam ze overeind en rekte zich uit. Na nog een paar keer knipperen was ze weer helemaal wakker en ze liep van haar plekje af. Ze keek om zich heen om te kijken of er nog wat te doen was, maar iedereen leek druk bezig met hun eigen ding en niemand had tijd voor haar. Ze waren hun nieuwe kunstjes aan het oefenen, aan het eten of ook aan het slapen. Aurorapaw plofte neer op haar kont en gaapte. Ze begon haar poot te likken, maar de verveling sloeg snel toe. Toen zag ze een kat even verderop, bij de nursery, die niks aan het doen was en ze stond weer op. ’Heey!’ Miauwde ze naar de kat en ze liep erheen. Ze hoopte dat hij inderdaad niks te doen had en dat ze samen wat konden doen.

Echt een falende post :’D

Daykit zat rustig voor de Nursey toe te kijken naar alle bezigheden in de Clan. De zon kwam net boven de boomtoppen uit en verwarmde net haar plekje. Daykit liet haar blik door de Clan gaan. Het bleef hangen bij de Appentrice Den. Daar zat een poes zichzelf duidelijk te vervelen. De kat keek op en zag haar. `Hey!' riep ze. Daykit liep naar de jonge appentrice toe. `Hoi, waarom riep je me?' misschien was het onbeleefd, misschien ook niet. Daykit hield van direct, en als dat onbeleefd was, dan was dat maar onbeleefd. Daykits ogen twinkelden. Ze keek de appentice ongeduldig aan. Misschien kunnen we samen lol maken... dacht ze. Of met andere woorden: kattenkwaad uithalen. Maar kattenkwaad was een woord dat ze nog niet had geleerd. En ze wist ook niet wist dat andere katten uit haar Clan plagen (of zelfs een beetje pesten) niet leuk was - voor de katten die geplaagd werden. Zij dacht dat alles even leuk was, voor iedereen. `O, ik ben Daykit. En wie ben jij?' voeg ze.

(... deze is ook zooooooo slecht...)

auroralight
"keep your face to the sun
and you will never see the
shadows."

’Hey waarom riep je me?’ Vroeg de kleine kitten. De kitten was waarschijnlijk niet ouder dan een week en het verbaasde Aurorapaw dat hij hier zomaar rondliep.
’O, ik ben Daykit. En wie ben jij?’ Vroeg de kitten. Er verscheen een glimlach op de snuit van Aurorapaw. Misschien was het nog wel leuk om een kitten wat leuke kleine verhaaltjes te vertellen. Niet van die saaie verhalen over hoe je het best beleefd overkomt. Nee, van die verhalen over geheime gangen in het riet. Van die gangen die de oude katten niet kennen en waarmee de kleintjes kattenkwaad kunnen uithalen.
’Oh het is niks belangrijks hoor.’ Zei ze en ze keek naar de kitten. ’Hoi Daykit, mijn naam is Aurorapaw.’ Ze zei het aardig, want ze wou Daykit niet bang maken.
’Ik dacht, laat ik eens rondkijken om te kijken of ik kleine kittens nog ergens mee kon helpen.’ Ze gaf een knipoog naar de kleine kitten en keek omhoog naar de lucht. Het was al redelijk laat, dus ze wist niet precies hoeveel tijd ze nog samen hadden. Eigenlijk wist ze bijna niks over hoe het leven van een kitten er hier uitzag. Zijzelf was geboren en getogen in de Skyclan, maar haar ouders zijn daar overleden. Ach, het is hier waarschijnlijk niet heel anders dan dat het bij ons was, dacht ze.[/size]

`Ik dacht: laat ik eens kijken of ik kleine kittens nog ergens mee kon helpen,' zei Aurorapaw met een knipoog. Daykit knikte. `Oké, eens kijken... Weet jij nog wat dingen om lol te maken?' vroeg ze. Ze was jong, eigenlijk mocht ze nog niet bij haar moeder vandaan, maar ze vond dat ze sterk moest zijn om te bewijzen dat je niet zwak bent als je als laatste wordt geboren en een meisje bent. Daykit keek naar de appentice. Hoe is het om appentrice te zijn? vroeg ze zich af. Vast heel leuk. De rode kitten ging zitten. Een kevertje liep over de grond en trok Daykits aandacht. Ze keer er gefascineerd naar. Zoiets had ze nog nooit gezien. `Wat is dat?' vroeg ze aan Aurorapaw zonder haar blik los te maken van de kever.

`Oké, eens kijken... Weet jij nog wat dingen om lol te maken?' Aurorapaw dacht na, de kitten mocht niet te ver van de nursery vandaan, maar hier was niks leuks te doen. Ineens hoorde ze nog een vraag van de kleine kitten komen.
`Wat is dat?' Daykit keek naar een kever die over de grond liep. Haar gezicht stond alsof het een wonder was en een kleine glimlach verscheen op Aurorapaw’s snuit. Ze liep op haar tenen dichterbij de kleine kitten en fluisterde.
’Dat is een kever, als je zachtjes bent kan ik hem misschien wel voor je vangen.’ Ze knipoogde even naar de kitten en ging toen door haar knieeën heen. Langzaam sloop ze eropaf, haar ogen niet van de kever af. De kever had niks in de gaten, katten aten niet vaak kevers, eigenlijk bijna nooit. Toen ze dichtbij genoeg was schudde ze iets met haar achterkant en haar staart zwiepte langzaam heen en weer. Met een sprong kwam ze op de kever neer en met haar tanden maakte ze het beestje dood. Met de kever stevig tussen haar kaken geklemd liep ze op een drafje terug naar Daykit.
Ze legde de kever voor de poten van de kitten neer en keek in de snuit van de kleine kat. Dadelijk moesten ze de kever naar de ouderen brengen, aangezien elke apprentice dat moest doen met zijn of haar vangst. En zeker in Leaf-fall telt elke prooi, aangezien het koude seizoen eraan komt.

`Dat is een kever, als je zachtjes bent kan ik hem misschien wel voor je vangen,' zei Aurorapaw. Daykit hield haar adem in en probeerde zo min mogelijk geluid te maken. Ze zag hoe de oudere poes in de jachthouding zakte en de kever ving. Aurorapaw legde de kever voor de poten van de kitten. Daykit keek er gespannen naar. `Is hij... dood?' vroeg ze fluisterend. Ze was bang dat de kever op zou springen en weg zou vliegen. `Is het lekker?' vroeg ze zich hardop af terwijl ze naar de kever staarde. Ze bekeek de pootjes en het schild. Toen sprong ze op en ging op haar rug liggen, met haar poten omhoog. `Lijkt het?' vroeg ze met een grijns.

OOC: Mooie sheet!

`Is hij... dood?' De vraag kwam van de kleine kitten. Aurorapaw keek in de grote oogjes van de kitten en zag wat lichte angst. Een flauwe glimlach kwam op haar snuit. ’Ja hij is dood.’ Ze grinnikte er even achteraan.
`Is het lekker?' Aurorapaw keek even naar de dode kever op de grond. ’Een kever is nou niet echt het lekkerste, maar het is eetbaar.’ Voordat ze de kever weer op kon pakken was de kitten ernaast gaan liggen en deed haar poten de lucht in.
`Lijkt het?' De grote grijns op de snuit van de kitten deed Aurorapaw lachen. ’Ja hoor, behalve dat jij een kat bent.’ Ze glimlachte er nog even na.
’Nu moeten we het eten naar de ouderen brengen.’ Ze pakte ‘per ongeluk’ Daykit bij haar nekvel en wou met haar gaan lopen. ’Deze kever vinden de ouderen vast wel lekker.’ Ze had de kitten niet strak vast, dus met een beetje gewiebel kon Daykit zo weer op haar eigen vier poten staan.

OOC: Dankje, selfmade n.n

Aurorapaw pakte Daykit op aan haar nekvel en liep richting de Elders Den. `Deze kever vinden de ouderen vast wel lekker,' zei ze. `Woah!' riep Daykit toen ze dat hoorde, en ze wurmde zich los. Ze sprong op en liep terug naar de kever. `Dít is een kever, muizenbrein!' zei ze met een grijns. Ze pakte de kever op en liep naar de Elders Den. `Hallo allemaal! Ik heb een kever gevangen! Wie heeft er honger?' riep ze vrolijk naar binnen. Ze liet maar even weg dat de leerling de kever gedood had. Ze liep naar de dichtstbijzijnde kat en liet de kever vallen. `Eet smakelijk!' riep ze over haar schouder terwijl ze de Elders Den weer uit liep.

Onderwerp: Re: Yeah I'm bored... ~ Daykit