{SPT}{ARYA} Wake up in the morning and don't give a single fuck

Zijn ogen opende zich. Zijn vader was al weg, wetend dat hij aan het moorden was. Lucius zou vandaag wel gaan jagen. Hij rekte zich uit en keek naar zijn moeder. In Snowfall zouden ze haar vermoorden. Ijspegels zouden dan op haar vallen. Hij haatte zijn moeder. Het was voor hem niets meer dan een stomme poes. Haar boeide hem geen prooi. Hij zou nog liever een eekhoorn krijgen voor zijn moeder. Ze verdiende het niet om te leven. Hij trippelde weg. En naarmate hij steeds meer prooi rook, ging hij sluipen. Lucius zag een konijn en hij sloop er rustig op af. Toen hij er dichtbij genoeg was, sprong hij met zijn klauwen eruit. Hij vond prooi doden een goede manier om vechten te verbeteren. Hij liet het diertje nog levend in zijn bekje en ging even liggen. Hij hield het konijn onder zijn poten, en terwijl het nog levend was begon hij het te eten. Het konijntje schreeuwde van de pijn. Na een tijdje bewoog het niet meer en was het niet meer leuk om op te eten. Hij ging zitten en keek rustig om zich heen. Hij had best wel zin om met wat katten te vechten.

{SPT}{&ARYA}{200WOORDEN}

{SPT}{ARYA} Wake up in the morning and don't give a single fuck 34yzbzr

Haar lichaam was een en al concentratie, en ze was een met de omgeving. Het konijntje snuffelde aan het gras, en begon rustig te knabbelen aan een lange spriet. Arya spande al haar spieren, en kwam stapje voor stapje dichterbij. Zou het haar lukken? Net toen ze wilde toe slaan, hipte er een eekhoorntje langs die het konijntje liet schrikken. Het beestje sprong geschrokken weg, en Arya moest toekijken hoe haar prooi verdween. Vloekend ging ze zitten. Ze woonde in een mooi opgeknapte schuur in het bos, en zij had de hooi zolder gekregen. Tenminste, niet helemaal voor haarzelf want aan de andere kant sliepen haar broertjes Bran en Rickon. Toch was dat echt niet erg, want zij had een vervallen raampje aan haar kant. In het begin woei daar weliswaar koude wind doorheen, maar nu was het gat gedicht met hooi op een klein vierkantje na. Daar keek ze s'ochtends altijd doorheen naar buiten. Vandaag was Arya er op uitgestuurd om wat te jagen, omdat de voorraad bijna op was. Nu dit niet gelukt was, kon ze het wel op haar buik schrijven. Ineens hoorde ze vlakbij een schreeuw die door merg en been ging. Geschrokken keek ze op en sloop in de richting ervan. Haar instinct zei dat dit absoluut een slecht idee was, en dat ze terug moest. Maar haar nieuwsgierigheid won het. Voorzichtig door de struiken loerend, kreeg de bruine poes de schrik van haar leven. Een jonge kat stond gewoon een levend konijn op te vreten! Van binnen borrelde woede in haar op. Ze wachtte tot de kat klaar was met eten, maar daar bleek niks van te komen. Zodra het arme diertje ophield met schreeuwen en het dood was, stopte de walgelijke kater ook. Die idioot doodde gewoon voor de lol! Arya richtte zich twijfelend op, ze was nog steeds niet te zien. Zou ze...? Maar ze kon niet eens meer beslissen want haar poten brachten haar naar voren. Kalm liet ze een ijskoude blik over de kater glijden. Maar ze zei nog niks.

Waarschijnlijk door het konijn, was er een poes op hem afgekomen. Hij keek naar haar, en blijkbaar was ze boos. ''Hallo.'' zei hij met zijn kille stem. ''Ik heb dit over, wil jij het hebben?" vroeg hij maar, anders zou hij het toch weg doen. Misschien wel dumpen bij die Clan katten.

De kater keek haar aan, en langzaam trok al het bloed weg uit haar gezicht. Dat was niet zichtbaar, maar het voelde evenmin fijn toen hij haar aankeek. "Hallo." begon een kille stem. "Ik heb dit over, wil jij het hebben?" vroeg hij aan haar. Ze moest moeite doen kalm te blijven, en ging voor de zekerheid niet zitten voor als de kater met een verassingsaanval kwam. "Nee dankje. Ik heb net gegeten." zei ze, niet echt kalm meer. "Mag ik jouw naam weten?" zei ze toonloos. Ze was niet van plan eerst zichzelf bekend te maken.