Do you wanne play? {Oakclaw}

Het had net gemiezerd, de bodem van het kamp was modderig geworden, maar dat kon Foxykit niet schelen. Ze wou buiten spelen, het was veel te saai om de hele dag in de nursery te zitten. Helaas mochten de andere kittens niet naar buiten van hun moeder. Foxykit keek hoe haar rode pootjes, die normaal altijd proper glansden, vuil werden. Ze wou zitten, maar dan werd ze helemaal vuil, dus bleef ze staan en keek ze rond of er niet iemand was die met haar wou spelen. Er kwam net een grijs gestreepte poes uit de warrior den. Foxykit herkende haar als Oakclaw. Het poesje trippelde de open plek over richten de warrior met de groene ogen. 'Hallo.' piepte ze. 'Wil je met me spelen?' Oakclaw keek haar even nadenkend aan. 'Mag jij wel buiten spelen in de modder?' Vroeg ze vriendelijk. 'Ja hoor, want als ik later een echte krijger wil worden, moet ik toch ook tegen de modder kunnen?' Verklaarde de rode kitten. Haar ogen fonkelden bij de gedachte dat ze bijna een apprentice werd en later zelfs krijger! Ze zag al voor zich hoe ze jaagde om haar clan te voeden, vrij om te gaan en staan op haar territorium. De wind die woei door haar vuurrode vacht. Haar gedachten werden verbroken door het geamuseerde lachje van de gestreepte poes die nog steeds voor haar stond. 'Je zult nog even geduld moeten hebben voor je krijger wordt, maar ik bewonder je ambitie.' Miauwde de krijgskat.

{ehm nog even iets, je mag andere katten NIET spelen dat is verboden) Wink

Oakclaw schudde haar grijze kop. Haar groene ogen zochtten Midnightfear maar die was nog aan het slapen. Zuchttend stapte ze elegant over de slapende katten. Het had juist een beetje geregend, de bodem was vochtig en er lag overal wat modder. Net als ze naar de prooistapel wou lopen kwam Foxykit op haar afgesprongen. 'Hallo.' piepte die. 'Wil je met me spelen?' Oakclaw keek even nadenkend. Haar maag knorde wel maar ze kon echt niet tegen die lieve blik van de kit. 'Mag jij wel buiten spelen in de modder?', vroeg ze toch voor de zekerheid. 'Ja hoor, want als ik later een echte krijger wil worden, moet ik toch ook tegen de modder kunnen?' Oakclaw glimlachte. Ze zag wel hoe de rode kitten alles aan het fantaseren was, dat deed ze ook toen ze een kitten was. Een geamuseerd lachje ontsnapte haar. 'Je zult nog even geduld moeten hebben voor je krijger wordt, maar ik bewonder je ambitie.' Miauwde ze vriendelijk. "Wat gaan we doen?", vroeg ze aan de kit.

Foxykit dacht even na, wat wilde ze doen? Er verscheen een denkfrons op haar snoetje. Plots schoot haar een briljant idee binnen. 'Hé, zullen we verstoppertje spelen?' Stelde ze voor. 'Dan kan ik jou proberen te zoeken!' Het enthousiaste katje liep een eindje verderop en begon luidkeels te tellen tot 10. Ze wachtte niet tot de grijze poes had ingestemd. Ze was veel te blij dat er iemand was dat met haar wou spelen.

'Hé, zullen we verstoppertje spelen? Dan kan ik jou proberen te zoeken!' Voordat Oakclaw kon antwoorden begon het rode poesje al te tellen tot 10. Oakclaw keek heen en weer. En trippelde daarna naar een doornstruik. Ze liet haar dunne vacht plat liggen en haar oren ook. Oakclaw kromp helemaal ineen zodat er niets meer van haar te zien was. Ze bewoog zich ook niet meer en ademde stilletjes. Nieuwsgierig keken haar groene ogen door een gaatje van de doornstruik. Ze zag Foxykit zitten. Eigenlijk was het wel gek, een volwassen kat die verstopertje speelde.

Foxykit keek de openplek rond. Waar zou oakclaw zitten? De rode kitten vond het echt geweldig dat deze krijger met haar wou spelen, de meeste zouden nooit ingestemd hebben met verstoppertje. Ze stak haar neusje in de lucht misschien kon ze haar wel ruiken. Maar nee hoor, ze rook te veel katten om die ene kat eruit te kunnen halen. Dan ging ze maar elk struikje af. 'Waar zit je nou?' mompelde het poesje. Toen kwam er een sterke windvlaag en zag ze alle struiken beweging en dat ene moment was voldoende voor de kleine kitten om een paar groene kattenogen te onderscheiden. Ze stormde er meteen op af. 'Gevonden!' riep ze blij. 'Nu moet je mij zoeken! En niet vals spelen hé.' Ze schoot weg en verstopte zich bij de oudsten.

{Sorry verkeerd acc}

Oakclaw hoorde een zacht gemompel 'Waar zit je nou?' Oakclaw keek nog eens naar de kitten, dat had ze beter niet gedaan. 'Gevonden!', riep Foxykit blij. Oakclaw grinnikte. 'Nu moet je mij zoeken! En niet vals spelen hé.' Oakclaw zuchtte. "1 konijn, 2 muizen, 3 vissen, 4 vogels, 5 katten, 6 twolegs, 7 dassen, 8 mosnesten, 9 vossen, 10 wie niet weg is is gezien! ", riep ze. Ze stak haar roze neus in de lucht. Meteen kon ze Foxykit ruiken, maar het zou een beetje oneerlijk zijn. Dus liep ze wat rond, ze 'zocht' achter struiken en verdroogd riet, ze 'zocht' in de Nusery, de Warriors den, de Apprentices den en de Medcijnkat den. Ze rook aan plukjes verdroogd gras. Uiteindelijk liep ze naar de Elders den. "Sorry dat ik kom storen.", mompelde ze even tegen de Elders. Achter een van hen zag ze een rode vacht. "Ik heb je gevonden!"

Foxykit sprong vanachter de oudste. 'Dat was moeilijk hé?' Piepte ze blij. Voor ze de elders den uitliep bedankte ze oude kater achter wie ze zich had verstopt. 'Ik heb niet zo'n zin meer in verstoppertje. Nu mag jij een spelletje kiezen.' Vanaf het moment dat ze die laatste zin zei, besefte de vuurrode kitten hoe raar dat dat wel niet klonk. Een warrior die een spelletje kiest? Ach ja ze had het nu eenmaal al gezegd. Het poesje kon moeilijk haar worden terug nemen. Terwijl ze wachtte op het antwoord van de poes, waste ze haar borstje, het enige wat niet vuurrood was, maar wit. Toen ze terug keek naar de warrior had ze nog steeds geen antwoord gekregen. Was het dan misschien nog gekker dan ze al dacht om dat aan een warrior te vragen? Toch bleef het rode poesje wachten op een antwoord.

'Dat was moeilijk hé?' Oakclaw glimlachte. 'Ik heb niet zo'n zin meer in verstoppertje. Nu mag jij een spelletje kiezen.' Ik ook niet., dacht ze. Oakclaw keek nadenkend naar de kit. Hmm.. Wat zou ik kiezen dat een kitten ook leuk zou vinden. Ondertussen zag ze hoe de kitten haar witte borstje waste. Wat was ze toch schattig. Toen de kitten terug opkeek miauwde Oakclaw: "Doen we vosje vosje hoe laat is het?" Ze dacht even na. "Ken je dat spelletje. Wie is de vos?", vroeg ze neutraal.

'Doen we vosje vosje hoe laat is het?' Stelde de grijs gestreepte krijger voor. 'Ken je dat spelletje? Wie is de vos?' Vroeg de poes. 'Nee.' Piepte het kleintje. 'Nou ja, eigenlijk wel, maar ik ben vergeten hoe het nu weer ging.' Gaf het rode poesje toe. 'Hoe speel je dat ook weer?' Vroeg ze nieuwsgierig. Haar kopje kantelde een beetje in afwachting. De naam van het spelletje kwam haar zo bekend voor, maar ze kon zich maar niet herinneren hoe het weer in elkaar zat. Ze gaf het denken op en keek de krijger weer aan. 'Jij mag na het uitleggen wel de vos zijn als je wilt.' Het was bedoeld om aan te tonen hoeveel de kitten het apprecieerde dat de krijger met haar wilt spelen. Natuurlijk was het alleen een zogezegde eer voor kittens om te beginnen met een spelletje, maar ze had geen idee wat een krijger zoals Oakclaw leuk vindt.