Made by Love {spottednose}

James Arthur keek naar de ondergaande zon. Hij zuchtte. Het was een mooie dag geweest. Zijn snorharen trilden. James had zin om te zingen. Arthur ook. Dus zong James Arthur zijn zelf verzonnen liedje:
"I remember years ago
Someone told me I should take
Caution when it comes to love
I did

And you were strong and I was not
My illusion, my mistake
I was careless, I forgot
I did

And now when all is done
There is nothing to say
You have gone and so effortlessly
You have won
You can go ahead tell them

Tell them all I know now
Shout it from the roof tops
Write it on the sky line
All we had is gone now

Tell them I was happy
And my heart is broken
All my scars are open
Tell them what I hoped would be
Impossible, impossible
Impossible, impossible

Falling out of love is hard
Falling for betrayal is worse
Broken trust and broken hearts
I know, I know...
Thinking all you need is there
Building faith on love and words
Empty promises will wear
I know, I know...

And now when all is done
There is nothing to say

And if you're done with embarrassing me
On your own you can go ahead tell them

Tell them all I know now
Shout it from the roof tops
Write it on the sky line
All we had is gone now

Tell them I was happy
And my heart is broken
All my scars are open
Tell them what I hoped would be
Impossible, impossible
Impossible, impossible

I remember years ago
Someone told me I should take
Caution when it comes to love
I did

Tell them all I know now
Shout it from the roof tops
Write it on the sky line
All we had is gone now

Tell them I was happy
And my heart is broken
Oh, oh, oh, oh, oh, oh, hoped would be
Impossible, impossible
Impossible, impossible
Impossible, impossible
Impossible, impossible" Hij schudde zich uit. Met een zucht keek naar de zon. Het was nu nog maar een streepje oranje die de hemel roze deed kleuren. De nacht viel stilletjes in. Dit was James Arthur zijn lievelings tijd. Binnen hoorde hij zijn twoleg's zijn bakje met eten vullen, maar hij had geen honger. Hij spande zijn achterpoten en sprong soepel op één van de palen van het donkergroene hek. De zwarte strepen op zijn hoofd en lichaam lichtte even op. De witte vlekken erdoor glinsterden. Hij snoof diep. Rook hij nu een kat? Nee dat kan niet hier was toch niemand op dit tijdstip. Na enige twijfeling sprong hij op de grond bedekt met naalden. James Arthur had veel gehoord over de bloeddorstige katten die in het woud leefden. Ze aten levende konijnen voor hun ontbijt en scherpten hun klauwen over de botten ervan. Die gedachte eraan deed hen rillen.

Spottednose hoorde iemand zingen, ze spitste aandachtig haar oren. Ze was dichter in de buurt van de twoleghuizen dan ze ooit was geweest. Het was de bedoeling dat ze ging jagen en de donderclan poes was benieuwd of er hier misschien wat prooi te vinden was. Tevergeefs, die twolegs maakten zoveel lawaai dat ze zelfs de doofste prooi weg joegen. Ze stak haar neus in de lucht en rook een kittypet. Wat doet die hier nu nog? De meeste kittypets zitten toch allang binnen bij hun luidruchtige twolegs? Vroeg de gevlekte poes zich af. Ze zal deze kittypet snel eens naar zijn twolegs jagen. Ze liep richting het donkergroene hekken achter de twoleghuizen. Al snel zag ze er een kater voor zitten die zwart wit gevlekt was net als zijzelf. Ze sprong uit de stuiken toen ze hem zag rillen, dit ging niet moeilijk worden. 'Hé jij daar!' Riep ze luid. 'Wat doe je op mijn territorium? Hoor jij niet bij je twolegs te zijn?' Vroeg ze ietwat spottend. Ze zag de kater twijfelen, en bleef zelf rustig staan. Ze hield haar kop schuin toen ze er nog een schepje boven op deed. 'En? heb je je tong verloren?' De poes was normaal nooit zo gemeen, maar ze was moe en deze kat moest weten dat hij hier niet zomaar mocht komen. Ze wist dat deze kater geen gevaar was dus likte ze, wachtend op een antwoord of tot hij zou vluchten met zijn staart tussen zijn benen, haar witte borst.

'Hé jij daar!' Riep plotsteling iemand luid. 'Wat doe je op mijn territorium? Hoor jij niet bij je twolegs te zijn?' Het klonk spottend. 'En? heb je je tong verloren?' James Arthur keek naar de sterkgespierde poes. Ze was broodmager en ze zat vol met littekens van gemene gevechten. Zou ze een van die katten zijn? Terwijl hij zo dacht zette hij zijn witte buik op. "Ik ga hier alleen maar een prooitje of wat jagen. Het bos zit er vol van dus maak je niet zo druk.", miauwde hij. James Arthur snoof nog eens. De diepe woudgeuren drongen in zijn neus. Hij zwiepte zijn staart heen en weer. Angstig maar vastberaden om, als de poes wou vechten, te vechten spande hij zijn spieren.

De kater zette zijn witte buik op, hij was klaar om te vechten dat kon je zo zien. Daar had de boskat bewondering voor, de meeste kittypets zouden meteen wegrennen voor een gevecht dat ze nooit zouden winnen. Maar toen hij begon te spreken zette ze al haar haren omhoog en ontblootte haar scherpe tanden en nagels. 'Ik ga hier alleen maar een prooitje of wat jagen. Het bos zit er vol van dus maak je niet zo druk.' Het was dapper gesproken, maar dom. 'Er is nooit genoeg prooi!' spuugde ze. 'Jij hebt je vieze brokken van je twolegs, dus jij jaagt voor het plezier, wij om te overleven.' Zei ze er ernstig bij. Haar gele ogen flikkerden vurig van verdriet toen ze herinnerde hoe haar grote liefde was gestorven aan een vreselijke ziekte, groenhoest, vorig leaf-bare. Deze kater wist helemaal niets van het leven in het woud, desondanks bewonderde ze deze kater dat hij zo durfde spreken tegen sterke boskat zoals zij. Ze trok haar nagels in en likte haar haren weer plat. Ze zou niet vechten vandaag, maar ze moest deze kittypet wel nog duidelijk maken dat hij hier absoluut geen prooi mocht stelen. Het is gek, maar er is iets met deze zwart witte kater, dat anders is dan de ander katten, zowel voor kittypets als voor de katten in het woud. 'Je mag hier niet jagen is dat begrepen?' Vroeg ze. Ze zag dat hij haar had begrepen, dus veranderde ze van onderwerp. Geen idee, maar zou wou verder praten met deze kat. Hij was behoorlijk knap moest ze toegeven. 'Was jij het die daarnet zong? Dat was een interessant liedje. Eigenlijk was het zelfs mooi.' moest ze toegeven.