Natalya blies woedend naar haar vervelende baasje, die trut, klein, die steeds aan haar oren trok. "Dotje, hou eens op!" schreeuwde Babette, de oppas en ze zuchtte. Ze vond het ook echt leuk om kittypet, aankleedpop, te zijn. Nee, ze haatte het. Ze haatte het om een hand in haar vacht te krijgen, maar een diva was ze echt wel. Ze wilde niet vies worden, maar een potje vechten vond ze geweldig. Ze dacht aan haar vriendin, Elizabeth, van de BloodClan, maar Natalya noemde haar altijd Beth of Phoenix, waardoor ze nu beter bekend staat als Beth Phoenix. Maar ook Natalya was bekend bij de BloodClan, in het begin als truttige kittypet, maar nu meer als Natalya, gewoon zoals ze echt heet. Niet zoals haar baasje haar altijd noemt, ze had de naam Dotje gekregen. Ze haatte die naam, ze haatte heel die verdomde zooi daar in de buurt. Natalya liep minachtend naar,haar toe, maar verdween de gang in en je hoorde het kattenluikje. Ze mocht niet naar buiten, en hoorde dan ook hoe de oppasser riep, maar ze negeerde het. De poes ging op de stoep zitten en trok zoals gewoonlijk haar halsband van haar nek. In de Kittypetbuurt stond ze gewoon bekend als Dothe, maar daat ging ze snel verandering in brengen.