When the lights fade out [Arcticlight]

Z

e had alle vrolijke stemmen gehoord, de stem van haar vader weergalmend door het kamp. Het gejuich toen ze hoorde hoe alle leerlingen naar voren mochten treden, ze had mee willen doen maar ze werd toch niet gehoord. Niemand luisterde naar haar, niemand zag haar waarschijnlijk en dat deed het meeste pijn. Ze had zich zo alleen gevoeld tussen die menigte katten ten midden van het kamp. Ze was slechts een kleine poes, iedereen kon zomaar over haar heen walsen en bovendien bezat ze de kunst van het zien niet zoals andere katten dat konden. Normale katten, ja die konden dat. Die konden trainen als apprentices, dat waren haar broers en zussen nu geworden. En zoals gewoonlijk bleef zij in haar uppie achter, gedwongen te blijven stilstaan in het leven. Wat kon ze eigenlijk wel doen? Ze kon niet meer in het kamp blijven, niet nu. Haar poten droegen haar, maar ze wist niet waar naar toe. Ze wist nooit waar naartoe. Ze hoorde het bulderende geluid van water en nu kon ze ook de nachtelijke geuren onderscheiden, het natte gevoel van dauw op het gras onder haar pootkussentjes en boven haar lagen waarschijnlijk de sterren. Kleine, fonkelende lichtjes in de verte in de zilverpels die hun krijgersvoorouders waren, had haar vader haar ooit uitgelegd. Haar vader, hij was nooit in haar teleurgesteld geweest vanwege het feit dat ze niets kon van wat de anderen konden, maar zíj was dat wél. Ze voelde zich steeds meer een nietsnut, welke zin had de wereld als ze die niet kon waarnemen? Ze mistte zoveel dingen door het ontbreken van een paar ogen.. Hoe kon ze nou zien waar ze heen ging? Maar belangrijker... Ze hoorde de struiken achter haar ritselen nadat de grond onder haar voeten harder werd, rotsen. Hoe kon ze nou weten wie haar benaderde?

_{Met stevige, zelfverzekerde passen stapte de kater vooruit. Zijn helderblauwe ogen weerkaatsten de sterren aan de hemel, ook wel bekend als zilverpels. Zachtjes grinnikte de kater vol genot, terwijl hij zich rustig een weg baande richting de waterval. Hij moest even weg van de warme warrior den, het werd hem daar een beetje te benauwd. Zachtjes liep hij verder over het stenen pad. Maar in plaats van dat hij naar het water toe liep, merkte hij een andere poes op. Was dat niet.. Cometlight? Hij stapte rustig op haar af, maar merkte al snel op dat hij haar zo juist zo laten schrikken. "Hallo.." Probeerde hij zacht en rustig te zeggen, maar zijn zware stem was duidelijk iets waar katten makkelijk van konden schrikken als ze niet wisten dat hij het was.}

C

ometlight hoorde de passen steeds luider, de vreemde kat kwam steeds dichterbij. Haar hart begon sneller te slaan uit paniek, het gevoel van pure angst vulde haar ledematen. Wat moest ze nu doen? Wie was deze kat en belangrijker, wat wou hij van haar? Instinctief krabbelde ze ietwat achteruit toen ze de zware stem hoorde. "Hallo" mauwde de vreemdeling. Het was duidelijk dat ze met een kater te maken had, wat als hij... Ze sloeg een kleine kreet, maar dook niet in elkaar. Néé, ze moest stevig op haar poten blijven staan. Alleen zo zou ze een kans maken als het eenmaal zo ver kwam. Ze draaide zich naar hem om zodat ze haar oren niet meer naar achter moest draaien om hem te kunnen horen. "Wat wil je van me.." Siste ze. Wanhopig probeerde ze haar stem in beheersing te houden, maar dat lukte niet goed door haar trillende lip. Ze kon het wel uit jammeren, oh wat een ellende.

_{Meteen nadat hij de poes had begroet voelde hij een gespannen, angstige sfeer opkomen. Een sfeer die op hem drukte, alsof het iets heel ergs was. Kort voelde hij zich ongemakkelijk, iets wat raar was voor de kater die zich nergens van aantrok en zijn best deed met zijn warrior taken. Maar nu, opeens, voelde hij zich voor enkele minuten ongemakkelijk. "Wat wil je van me.." Siste de poes, iets wat voor hem een beetje angstig overkwam. Het kwam door zijn stem, ze herkende hem niet. Ze zag hem als een vijand en hij kon dat ook wel geloven. Ze herkende hem niet, hij was dan ook nooit echt in de Elder den geweest. De blinde poes bleef zo een tijd voor haar staan, ook hij zweeg voor een lange tijd. Totdat hij opeens realiseerde dat hij nog op haar vraag moest antwoorden. Zacht en rustig begon hij, zijn stem zo zacht mogelijk houdend. "Ik wil niets van je, Cometlight." Zei hij, zijn stem klonk misschien nog net iets te hard. Net alsof hij het niet meende, waar hij volledig van baalde. Toch had zijn stem iets, waardoor hij aan de ene kant ook weer geloofwaardig overkwam. "Ik ben het, Arcticlight. Een Riverclan warrior." Hij zette een stap vooruit, misschien dat ze zijn geur zou herkennen. Misschien ook niet.}

D

e stilte greep haar naar de keel, paniekerig begon ze te piepen. Waar was die kater plots naartoe gegaan? Stond hij nog steeds voor haar, een antwoord bedenkend, of was hij ondertussen al weggegaan of ging hij haar aanvallen?! Het feit dat ze het op geen enkele manier kon weten zorgde bij haar voor paniek. Het geluid van de bulderende waterval overstemde alle andere tekens van leven. Ze schrok opnieuw van het plotse stemgeluid, maar ze herkende gelukkig weer de stem van diezelfde vijandige kater. Echter nu klonk het ietwat anders. Zijn stem klonk plots luider toen hij verder sprak, hij meende een rivierclankater te zijn en toch had ze nooit van hem gehoord. Hij droeg de geur van haar thuisclan, maar wie zegt dat hij het kamp niet aangevallen had in de tussentijd en zich in alle mosbedden gedraaid had om zo de geur te verkrijgen? Ze schuifelde achteruit maar verloor haar evenwicht op de rand van de kleine afgrond. Geen tel later voelde ze het koude water om haar heen, ze ging kopje onder. Van de schrik en de koude hapte ze naar adem.

>> Dacht dat een kleine reddingsactie wel awesome leek ^^

_{Hij schrok van de plotselinge wending tussen de twee. De zwart witte poes, die de naam Cometlight met zich meedroeg, zette een stap achteruit waardoor ze haar evenwicht verloor en over de rand in het kolkende water viel. Zonder er even bij na te denken, een soms slechte eigenschap van hem, sprong hij haar achterna. Het gevoel om iemand te redden had hij altijd gehad en met krachtige slagen zwom hij naar haar toe. "Cometlight?!" Zei hij, maar gelukkig zag hij haar al snel weer boven het water. Hij greep de, nu natte, poes vast en probeerde richting de kant te zwemmen. "Hou vol, ik zweer je dat ik geen vijand ben." Mompelde hij, hopend dat ze niet zou tegenwerken. Ze zou verdrinken dan en Stormstar zou hem verdenken van moord. Hij was de enige in haar buurt en hij had al eens iemand anders uit het water gevist. Bravesoul was zijn naam, een kleinzoon van Stormstar. Nee, het zou geen toeval meer zijn als het nog eens gebeurde, toch? Hij snoof en begon zijn energie te verliezen. Toch sloeg hij stevig met zijn poten door, ze moesten de oever bereiken.}

Z

e hapte nogmaals wanhopig naar adem, het water vulde haar longen. Ze hoorde opnieuw de zware stem van de kater om haar heen, deze keer kalmeerde het haar gemoedstoestand. Ze voelde zijn kaken om haar nekvel en aan het bewegen van het water langs haar lichaam merkte ze dat hij waarschijnlijk zwom. Waarschijnlijk naar de oever, anders zou hij zijn eigen dood veroorzaken. Dus hij was toch geen vijand? Plots voelde ze de harde grond onder haar, ze hoestte het water uit haar longen met een uitgeput geluid. Cometlight was doorweekt, haar hele lichaam trilde van de koude. Ze kromp in elkaar op de oever. "B..B..bedankt" stamelde ze.

Onderwerp: Re: When the lights fade out [Arcticlight]