nightmares... [open]

Onderwerp: nightmares... [open] za 11 mei 2013 - 21:53

Camarovi rende, ze rende door een donker bos. Ze begon uitgeput te raken, maar ze kon niet stoppen, ze moest blijven rennen, steeds verder, steeds dieper in het donkere woud. De weg werd verlicht door de volle maan, scherp afgetekend tegen de zwarte hemel. De bomen waren zwart en kaal, en op de grond lagen zwarte, verdorde bladeren. Camarovi weende, maar er was niemand, niemand die haar kon troosten of kon helpen, ze was helemaal alleen. Er was niets, niets anders dan die kale bomen, zelfs geen kleine insecten of nachtdiertjes. Camarovi hoorde alleen zichzelf hijgen. Plots stond ze op een open plek, ze draaide zich om een keek om zich heen. Ze hoorde iets, daar achter die bomen. Ze moest gaan kijken, maar ze wist al wat er was. In haar pels zaten bloedplekken en heel haar flank was opengescheurd ze zag er mager en ziekelijk uit. Haar moeder. Als Camarovi had kunnen overgeven, had ze het gedaan, maar haar keel zat dicht en ze stond daar verstijfd. Toen voelde ze tientallen blikken op haar gericht. Ogen, tanden en klauwen glinsterden in het struikgewas. Ze kwamen steeds dichterbij. En Camarovi rende weer, weg van het lijk en de katten, tot ze ineenzakte op de bosgrond, versuft en uitgeput.

Camarovi schrok wakker, ze lag in het oude vossenhol, dat ze gebruikte als slaapplaats. Buiten was het ochtend een waterig zonnetje verlichtte de hemel. Camarovi lag trillend in het hol, uit angst voor buiten, bang voor de katten. Dagenlang had ze die droom al, telkens hetzelfde. Ze at amper, ging bijna nooit het hol uit en als ze sliep, droomde ze, ze droomde over dood, woede en bloed. Haar hart klopte in haar keel. Zou ze naar buiten gaan? Het was erg vroeg in de morgen, en ze had erge honger. het was misschien enkele dagen geleden dat ze nog behoorlijk gegeten had. Ze keek voorzichtig uit het hol. Ze rook geen onbekende katten of andere dingen, dus sloop ze naar de rivier om te drinken. Ze nam een paar slokjes, haar oren telkens gespitst op mogelijke tekens van gevaar. Toen ze achter haar iets hoorde, schoot ze recht, en legde haar oren plat naar achter, terwijl ze blies richting haar mogelijke aanvaller.

Onderwerp: Re: nightmares... [open] zo 12 mei 2013 - 1:52

De sneeuwstorm werd steeds sterker en de zilveren kater probeerde zijn kop boven het hard stromende water te houden om niet te verdrinken terwijl het ijs dichtgroeide. Hij gebruikte al zijn energie, en toen rook hij een kat. Een witte, sneeuwwit.. heeeeel licht grijze ogen had de kater. En een rare halsband om, met honden tanden. Toen Phanter goed keek zag hij ook katten tanden. Maar hij had er geen tijd om over na te denken: hij zou verdrinken als hij te lang hier bleef. Het was koud, ijskoud. De kater leek niet Phanter te willen helpen. Toen merkte Phanter het: Dit was phanter's territorium. Wat deed die vreemde kat daar. 'Dit is MIJN territorium!' siste de kater. 'Zoek een andere!' Hij duwde phanter onderwater en de rogue had geen adem meer..

Phanter schrok wakker. Weer een nachtmerrie. Hij zuchtte, zijn angst voor sneeuw en verdrinken was vreselijk. Maar hij had ook steeds nachtmerrie's. Nooit over katten ofzo - en helemaal geen bloodclan - toch voelde hij zich hier niet thuis. Ook niet omdat de kater hem waarschuwde, dit was Phanters territorium! Ook al had hij wel een gevecht gehad met een BloodClan kater. De gespierde kater moest hier gewoon weg, dat wist hij. Hij at snel een muisje en dronk wat koel vers water buiten. Het was frisjes, maar het was ook bladval. Hij pakte zijn eekhoorntje zijn laatste prooi en nam die mee. Hij wist niet waar hij heen ging en al snel verdwaalde hij. Hij rook een andere rogue's haar geur, dus hij was op ander gebied. De zilveren kater begroef zijn eekhoorntje die hij mee had genomen. De rogue kon misschien wel denken dat hij hem had gestolen! Nee, hij kon hem pas opgraven als hij wist dat hij veilig was. De kater ging door en kwam een struik door toen hij een bekende geur rook, en een bekende poes voor hem zag staan:
Camarovi!

Onderwerp: Re: nightmares... [open] zo 12 mei 2013 - 21:47

Camarovi blies richting de struikjes waar het geluid vandaan kwam. Toen verscheen er uit de varens de grijs gestreepte kop van een kater. Hij keek verbaasd, maar dat merkte Camarovi niet, ze bleef blazen naar de onbekende kat, haar warrige pels opgezet. Ze was zo versuft van door ondervoeding, vermoeidheid en angst, dat ze de grijze kat voor haar niet herkende. Camarovi stond te trillen op haar poten. Zou ze aan vallen? Camarovi aarzelde, want vechten was nooit haar ding geweest. Uiteindelijk won haar nieuwsgierigheid het van haar angst, en aarzelend vroeg ze de kater naar zijn naam. Ergens, diep verstopt in haar verwarde brein, kwam er een herinnering in haar op. Een flakkering maar, maar voor Camarovi er op kon komen, was het alweer weg. Ze probeerde zijn naam te herinneren, maar het enige wat in haar op kwam was sneeuw, sneeuw en nog eens sneeuw. Waar kende ze deze kat van?

Onderwerp: Re: nightmares... [open] vr 17 mei 2013 - 5:02

Camarovi keek verbaast, en vroeg Phanter naar zijn naam. Wat? Kende ze haar niet meer? Het is ook al een tijdje geleden, maar toch. 'Ken je me dan niet meer? Vroeg phanter. 'Camarovi, ik ben het Phanter, weet je nog dat we verdwaalt waren en dat Whiteshadow ons liet schuilen en eten in zijn hol, en dat we onze verhalen gingen vertellen?' Nu moest ze hem toch herrinerren. 'Het is ook wel een tijdje geleden..' In gedachten voegde hij er nog aan toe voor zichzelf: Maar Phanter vergeet nooit de geur van een vriend!

Kort maar ben niet zo in de stemming om te posten Razz

Onderwerp: Re: nightmares... [open]