In my day. {OPEN}

_{Zijn poten voelden zwaar aan en tintelden. Er verscheen een pijnlijke grimas op Smallear's oude, met herinneringen doorgroefde gezicht. Zijn gewrichten bewogen haperend, als een slecht geolied scharnier. Leaf-fall had de zomerwarmte verdreven en de zachte briesjes werden vervangen door gure winden. Dorre, okergele bladeren beschreven zwierige spiralen op weg naar de harder wordende bosaarde. Tussen de hoge loofbomen hingen zo nu en dan nevelslierten. Het was net de adem van de aarde die zichtbaar werd in de herfst, net als de lucht die de katten uitademden. Small liet een rochelende, klaaglijke mauw horen om zijn benarde toestand aan te geven. Het leven van een elder bestond voornamelijk uit eten, slapen, keuvelen en klagen over je pijnlijke spieren. Tegenover de voordelen van status en kalmte stonden rusteloze nachten en zere gewrichten. Small stond op, strekte zijn taaie achterpoten en proefde de smaak van ochtend in zijn speeksel. Hij knipperde sloom met zijn goudbruine ogen en in snelle streken likte de oude kater zijn pels schoon. Met krakkemikkige stappen wandelde de elder naar de hoop met verse prooi toe. De werveling aan zware, aromatische geuren deed zijn neus prikken en er kwam een kriebel in hem op. Er welde een sluimerig gehoest op uit zijn droge keel als bloed uit een verse wonde. Zijn schriele lijf schokte onder de hoestbui en zijn maag maakte het geluid van een humeurige das. Smallear plukte een verfromaaide waterrat uit de prooistapel en bracht die terug naar zijn den. Langzaamaan begon hij op het diertje te knabbelen, terwijl zijn warme blik door het kamp gleed.

{OPEN; Liefst apprentice of kitten}}

Haar blauwgrijze pootjes sleepten haar mee over de grond toen ze de kraamkamer zeer slecht gehumeurd verliet. Elke dag dat ze spendeerde samen met haar zus Starlingkit in die den voelde aan alsof duizenden teken zich aan haar lichaam vast klampten, op de plekjes waar ze er niet aankon. Ze had namelijk niet de lef om tegen haar zusje uit te vliegen, niet waar heel de Clan bij was. Misschien dat ze haar mening wel eens zou zeggen wanneer ze apprentice waren en het bos in konden, maar nu hield ze die problemen even voor haarzelf, niemand hoefde er iets van te weten. Toen er een krijger naar haar toe liep legde ze haar oortjes even plat in haar nek en beet ze op haar lip. "Ga de nesten van de oudsten eens verversen." snauwde hij naar haar. Gravelkit knikte en keek de kater na met een vragende blik. Die was duidelijk ook niet in zijn beste mood. Het poesje haalde haar schouderbladen op en zette koers richting de den van de elders. Toen ze er eenmaal was stak ze haar kopje door de ingang en gleed ze met haar diepe blauwe blik over de lege nesten. Enkel één mosbed was bezet door een kater die ze herkende als Smallear. Ze begroette hem vanaf een afstandje met een kort knikje en liep nadien naar hem toe. "Ehm.. Moet ik uw nest verversen?" vroeg ze op een zachte toon aan hem, terwijl ze haar staartje netjes over haar voorpoten heen sloeg.

_{Smallear scheurde een reep vlees van het diertje af. Het was donkerrood en vezelig. Hij draaide de waterrat tussen zijn vermoeide poten, de staart van het diertje leek net een grauwe worm die neerslachtig naar beneden hing. "De laatste tijd heeft de prooi meer haar dn vlees", bromde de kater met een krak in zijn stem. Small gaf een geïrriteerde zwiep met zijn staart en schoof het half afgeknabbelde lichaam van zich weg. Een kleine kitten, de elder schatte dat het dingetje ongeveer drie manen oud was, stapte op hem af. Het poesje had een blauwgrijze pels en was klein van bouw. Ze gaf hem een miniem knikje ter wijze van begroeting en trippelde naar hem toe. Smallear bestudeerde het kleintje, haar nerveuze beweginkjes, afstandelijke begroeting en zachte stemgeluid gaf aan dat ze zenuwachtig was. Ze deed hem denken aan zichzelf toen hij nog maar een jonkie was. "Ehm... Moet ik uw nest verversen", mompelde de kitten terwijl ze haar staart rond haar poten sloeg. "Nee", antwoordde Smallear bars. Hij haatte het als katten alles voor hem wouden doen, zijn teken weghalen, oud mos verwijderen en nieuw halen, prooi brengen,... Het deed hem zou oud en nutteloos lijken, zo afhankelijk. Alsof hij niet meer was dan een ouwe haarbal die in leven werd gehouden om daarna onder de grond gedumpt te worden. "Het is niet omdat mijn gewrichten knarsen dat ik zelf niets meer kan doen, kleintje", gromde hij binnensmonds. Doch stond in zijn diepliggende ogen uitputting te lezen. "En trouwens," ging hij verder:"jij bent toch nog maar een jonkie, je hoeft mijn mos helemaal nog niet te verversen. Laat dat maar over aan de apprentices" Er verscheen een goedwillige glimlach op zijn lippen. Smallear schoof een eindje op zodat er wat plaats vrijkwam op het platgedrukte mos. "Hier, kom er bij zitten", nodigde hij haar vriendelijk uit.}

Ze schrok een beetje van zijn barse antwoord. Maar ze wist haar vragende blik te onderdrukken, en wierp tegelijkertijd een neutrale blik in haar blauwe oogjes. "Het is niet omdat mijn gewrichten knarsen dat ik zelf niets meer kan doen, kleintje" Gravelkit haalde haar schouderbladen op en zuchtte even. "Ik moet het doen van een krijger, en dus niet omdat ik vind dat je niets meer waard bent." rolde er over haar lippen, nog voordat over haar antwoord had nagedacht. Maar hierna kreeg ze het besef van wat ze had gezegd. Wat maakte het eigenlijk uit? Ze vertelde de waarheid, en dus deed ze niets fout. Ze zei meteen alles wat er op haar hart lag. "En trouwens," De kleine kitten spitste haar oren even en keek nieuwsgierig naar de elder. "jij bent toch nog maar een jonkie, je hoeft mijn mos helemaal nog niet te verversen. Laat dat maar over aan de apprentices" Er verscheen een goedwillige glimlach op zijn gezicht, eentje die haar ook schraal deed glimlachen. "O," begon ze simpel. "Die krijger had mij het dus niet mogen bevelen?" Alleen al bij de gedachte begon ze zacht te grinniken. Ze vond het altijd grappig om een krijger fouten te zien maken, gezien ze dan wist dat ze niet de enige was die fouten maakte. "Hier, kom er bij zitten" Dat liet ze hem geen twee keer zeggen! Nog voordat hij helemaal uitgesproken was sprong ze naar hem toe en installeerde ze zich naast hem. "Wilt u een verhaal vertellen," vroeg ze. "Alsjeblieft?"

_{Zijn ogen gloeiden geïnteresseerd als schijven gele maansteen terwijl hij de kitten bestudeerde. Ze had korte haartjes en een blauwgrijze pels, een kleur die hem deed denken aan glanzende keien. Het poesje was klein van bouw en oogde wat tenger maar er zat geen zwakte in haar houding. Met een zucht deelde ze hem mee:"Ik moet het doen van een krijger, en dus niet omdat ik vind dat je niet meer waard bent" Smallear trok lachend een wenkbrauw op:"Heb ik soms gezegd dat ik niets meer waard ben dan?" Zijn stem kraakte, als het geluid van sneeuw die werd neergedrukt door een laars. Hij krulde zijn staart tegen zijn lichaam aan en draaide zijn kop vragend toen het poesje inging op zijn opmerking. "O," begon ze:"Die krijger had mij dus niet mogen bevelen" De elder knikte kalm en bracht zijn hoofd samenzweerderig dicht bij die van het jonkie. "Als je die loebas nog eens tegenkomt, haal mij er dan maar bij. Wij, elders, hebben namelijk heel veel aanzien... en superkrachten", fluisterde Small met een halve glimlach op zijn lippen. Hij draaide zich lui op zijn zij en er ontsnapte een geeuw uit zijn wijd opengesperde mond."Wilt u een verhaal vertellen", vroeg het poesje vriendelijk. "Alsjeblieft?" Smallear knikte rustig:"Natuurlijk kleintje, maar eerst even dit: wat is je naam eigenlijk? Mijn vermoeide elderhersenen weten de dingen niet meer zo goed" De kater gaf haar de tijd om een antwoord terug te kaatsen voor hij gemoedelijk verder ging:"Dus, wat voor verhaal wil je horen? Wil je dat ik over het gevecht om de zonnerotsen tegen de Riverclan vertel, of wil je dat ik het verhaal doe over de grote, oude das in het woud?" De twee gebeurtenissen stonden nog vers in zijn geheugen gegrift, alsof het gisteren gebeurd was. Elk litteken dat zijn pels doorsneed, elke witte groef die op zijn huid gekerfd was; Smallear kende al hun verhalen, elk gevecht, elk ongeluk. Hij droeg de wonden met zich me als blijvende herinneringen. De elder was trots op de tekens, het maakte hem tot wie hij was. Met een dromerige glimlach op zijn lippen richtte hij zich terug op de kitten die haar besluit blijkbaar had genomen.}

Haar blauwe oogjes vertoonden even een beschaamde blik toen hij het volgende zei: "Heb ik soms gezegd dat ik niets meer waard ben dan?" Zijn stem kraakte toen hij het uitsprak, het deed haar even huiveren. Maar ze schonk er niet veel aandacht aan, zijn stem was waarschijnlijk zo geworden door de jaren heen. Zijzelf zou ook zo'n stem krijgen wanneer ze zo oud was als hij, maar dan waarschijnlijk iets tederder aangezien poezen nou eenmaal een zachtere stem hadden. Gravelkit drukte die gedachte even in haar achterhoofd en keek hem erna weer geïnteresseerd aan. "Als je die loebas nog eens tegenkomt, haal mij er dan maar bij. Wij, elders, hebben namelijk heel veel aanzien... en superkrachten" Ze grinnikte even en knikte. "Oké, zal ik zeker doen." bevestigde ze met een grijns rond haar lippen. "Natuurlijk kleintje, maar eerst even dit: wat is je naam eigenlijk? Mijn vermoeide elderhersenen weten de dingen niet meer zo goed" Weer knikte het blauwgrijze poesje rustig, en opende ze haar mond, klaar om iets te zeggen. "Gravelkit, dochter van Bluestar en Whitestorm," beaamde ze. Normaal gezien vertelde ze er niet graag bij wie haar ouders waren aangezien katten haar dan altijd met haar moeder gingen vergelijken, en haar dus altijd op haar fouten zouden wijzen. Maar deze keer kon het misschien van pas komen, het de kater misschien helpen te onthouden wie ze was gezien ze de dochter was van hun vorige Clanleader. "En u bent toch Smallear hé?" vroeg ze erna nog voor de zekerheid. Maar voordat ze een antwoord kreeg werd er haar nog een andere vraag toegeworpen. "Dus, wat voor verhaal wil je horen? Wil je dat ik over het gevecht om de zonnerotsen tegen de Riverclan vertel, of wil je dat ik het verhaal doe over de grote, oude das in het woud?" Daar hoefde ze niet lang over nadenken. "Het gevecht om de zonnerotsen!" sprak ze geïnteresseerd uit, haar oogjes al twinkelende door de opgewondenheid.

_{Terwijl het jonge poesje haar antwoord voorbereide stak Smallear zijn poot uit naar het muizenlijkje. Hij schepte het zwakke lichaam op met zijn poot waardoor het een wijde boog door de lucht beschreef. Met een zachte plof kwam het neer op het rafelige mos, tussen de kitten en de elder in. "Pak maar wat van de muis als je wilt", mauwde hij kalm met een knikje naar de prooi. Het kleintje opende haar mond en mauwde stil:"Gravelkit, dochter van Bluestar en Whitestorm" Er verscheen een aandachtige twinkeling in Smallear's ogen. Nu zag hij de gelijkenissen: haar gladde, donkere pels, haar kalme woorden; ze leek sprekend op haar moeder. Toch zag hij ook de erfenis die ze had meegekregen van haar vader. "Aha, nu herinner ik het me weer", mompelde de elder knikkend:"Stom dat ik het niet eerder had gezien, je lijkt sprekend op je moeder en je vader." De kater's gedachten gingen even uit nar Bluestar, die de clan zo wijs had geleid. Naar een leader die steeds had in gestaan ver het belang van de groep en haar eigen zaligheden aan de kant schoof als dat de clan kon helpen. Waarschijnlijk de grootste en meest waardige krijger die het woud in jaren had gezien, maar nu was ze in Starclan en zag ze elke nacht vanuit de Zilverpels op hen neer. "Ik was er bij, weet je", prevelde hij, opgaand in de herinnering:"toen je ouders geboren werden" Hij nam even een adempauze voor hij verder ging:"Je moeder was eerst en pas daarna kwam je vader. Het waren twee geweldige kittens." Er verscheen een kalme glimlach op zijn lippen. Gravelkit's hoge stem sneed door zijn dagdroom:"En u bent toch Smallear hé?" "Correct", beaamde hij vrolijk. Het was fijn dat de jongere leden uit de clan hem ook nog kenden, de elder voelde zich er jonger door. Toen hij de keuze mogelijkheden van het verhaal kenbaar had gemaakt leek de kitten er niet lang over na te denken. Hij had haar antwoord natuurlijk wel verwacht, bijna elke kitten koos voor de Zonnerotsen. "Klaar?", vroeg hij:"Oke, daar gaan we. Toen ik nog maar een apprentice was, niet veel ouder dan een zestal manen, hadden de Riverclanners de Zonnerotsen nog in hun poten. Het was een tijd dat de clans nog edelmoedig en trots waren en er nog eervol gestreden werd zonder achterbakse trukjes van samenspannen of infiltreren. Dit gevecht stamt zelfs nog uit de tijd van voor je moeder geboren was." Smallear nam even een rustpoos, zijn lage stem trilde lichtjes terwijl de herinnering door zijn hoofd flitste. De oude kater ging verder:"Het was een mooie Leaf-fall dag, we genoten van de laatste dagen zonneschijn en er hing een kalme sfeer in het kamp. Ik wou net het mos van de elders gaan verversen toen Beechpaw van de dagenraadpatrouille het kamp binnenstormde. Zijn anders witte haren zaten vol donkerrood bloed en modder, hij had een joekel van een snee in zijn poot en uitgeput wist hij nog een laatste ding te roepen voordat de kater in elkaar stuikte:'De zonnerotsen, hinderlaag' Onze toenmalige leader koos mij samen met Strawbane en Tinderpaw uit om versterken te gaan bieden, zelf ging onze leider ook mee. Toen we aankwamen bij de zonnerotsen zagen we het slagveld, overal spetterde koperachtig bloed rond. De Riverclan krijgers zwommen behendig als otters rond. Zelfs met versterking waren we hopeloos in de minderheid. Met twee totaal uitgeputte katten die de pijn probeerden te verbijten en onze patrouille van vier krijgers leek het een onmogelijke opdracht om het tegen acht geharde rivierkatten te halen." Smallears ogen glommen van opwinding terwijl het verhaal over zijn lippen stroomde, opnieuw nam hij een pauze.}

Nog voordat de oudere kater aan zijn verhaal begon, wierp hij de muis die hij half opgegeten aan zijn lot had overgehouden naar Gravelkit toe. De blauwgrijze kit bekeek het lijkje even vragend, maar toen hij Smallear hoorde zeggen dat ze ervan mocht eten als ze het wou, vervaagde haar vragende blik. "Danku!" miauwde ze dankbaar en vereerd toen ze zich voorover boog om een hapje van het vlees te nemen. Het proefde een tikkeltje draderig en het was niet echt zo vers mee. Maar het was eten. Ze wist dat het een hele eer was dat je mocht mee eten met de elders, dus ze kon niks anders dan het aanbod aan te nemen. Als ze het afsloeg dan zou ze zich nogal ondankbaar voelen, en dan zou Smallear waarschijnlijk ook een ander gedacht over haar hebben, toch..? "Aha, nu herinner ik het me weer. Stom dat ik het niet eerder had gezien, je lijkt sprekend op je moeder en je vader." sprak hij plots waardoor ze eventjes opkeek. Ze spitste haar oortjes naar voren en wachtte af op wat hij nog wou zeggen. "Ik was er bij, weet je. Je moeder was eerst en pas daarna kwam je vader. Het waren twee geweldige kittens." Een brok van verdriet blokkeerde plots haar keel toen ze terug dacht aan haar moeder. Ze had nog nooit eerder gehoord van iemand dat ze op haar moeder leek, en als ze eerlijk moest zijn wou ze het ook helemaal niet. Katten zouden haar toch sowieso gaan vergelijken met haar, en ze wist dat ze de dingen die haar moeder allemaal had gekund, nooit zelf zou kunnen klaarspelen. "Correct" bevestigde de bruine elder toen ze vroeg of hij Smallear was. Gravelkit propte het verdriet even in haar achterhoofd en keek weer neutraal naar voren. "Klaar?" Ze gunde haar borstkas nog gauw enkele ruwe likken voordat ze naar hem knikte en haar aandacht helemaal op hem vestigde. "Oke, daar gaan we. Toen ik nog maar een apprentice was, niet veel ouder dan een zestal manen, hadden de Riverclanners de Zonnerotsen nog in hun poten. Het was een tijd dat de clans nog edelmoedig en trots waren en er nog eervol gestreden werd zonder achterbakse trukjes van samenspannen of infiltreren. Dit gevecht stamt zelfs nog uit de tijd van voor je moeder geboren was." vertelde hij. "Het was een mooie Leaf-fall dag, we genoten van de laatste dagen zonneschijn en er hing een kalme sfeer in het kamp. Ik wou net het mos van de elders gaan verversen toen Beechpaw van de dagenraadpatrouille het kamp binnenstormde. Zijn anders witte haren zaten vol donkerrood bloed en modder, hij had een joekel van een snee in zijn poot en uitgeput wist hij nog een laatste ding te roepen voordat de kater in elkaar stuikte:'De zonnerotsen, hinderlaag' Onze toenmalige leader koos mij samen met Strawbane en Tinderpaw uit om versterken te gaan bieden, zelf ging onze leider ook mee. Toen we aankwamen bij de zonnerotsen zagen we het slagveld, overal spetterde koperachtig bloed rond. De Riverclan krijgers zwommen behendig als otters rond. Zelfs met versterking waren we hopeloos in de minderheid. Met twee totaal uitgeputte katten die de pijn probeerden te verbijten en onze patrouille van vier krijgers leek het een onmogelijke opdracht om het tegen acht geharde rivierkatten te halen." vervolgde hij. Gefascineerd door het verhaal werden haar blauwe oogjes groot. Ze wou meer weten! Maar omdat ze niet ongeduldig of verwend wou overkomen hield ze haar mond gesloten. Ze was duidelijk in de ban van het verhaal. Ze stelde zich voor hoe de witte, bebloede kater het kamp binnen kwam gerend en iedereen waarschuwde. En hoe Smallear, toen nog een jonge en actieve apprentice, naar het gevecht toeliep samen met andere drie katten waaronder de Clanleader inbegrepen. Ze vroeg zich af of ze later als ze zelf een apprentice was ook zulke dingen ging meemaken. "Wat gebeurde er dan?" vroeg ze dan toch, op een zachte toon.

_{Smallear kon het enthousiasme in de ogen van het poesje aflezen. Hij kreeg een glimlach op zijn lippen bij het zien van de schittering in haar irissen. Terwijl de elder door zijn geheugen groef naar de voortgang van het verhaal piepte de kitten:"Wat gebeurde er dan?" De kater voelde een soort innerlijke warmte bij het horen van haar zachte maar opgewonden stem. "Wat een enthousiasme", mompelde hij stilletjes tegen zichzelf. Smallear verhief zijn zware stem, er zat een soort dreigende spanning in:"Op dat moment stortten we ons in het gevecht. Overal om me heen vlogen plukken haar, spetters bloed en druppels wondvocht in het rond. Samen met Strawbane, één van de grootste krijgers uit die tijd, wist ik een krijger jankend in de rivier te drijven. Ik was euforisch maar tegelijkertijd bang, het gevecht bracht een soort onbeschrijflijke kracht in me teweeg. Ik schoot naar voren en haalde een Riverclan leerling onderuit. Met mijn nagels bewerkte ik zijn schouders en ook deze vluchtte weg. Toen was het nog vijf tegen zes, want één van onze Warrios was terug naar het kamp gegaan op bevel van onze leider. Ik wou Tinderpaw gaan helpen met een struise krijger maar plots werd ik omver gekegeld door een reusachtige warrior. De loebas had een groot litteken op zijn lelijke kop en er droop bloed uit zijn schouder, toch was de krijger nog steeds sterker dan ik me ooit zou kunnen voorstellen. De rivierkat drukte zijn enorme poot op mijn borstkas, klaar om zijn tanden in mijn schouder te zetten tot mijn leider zich plots op de kater worp. Ze vochten met de kracht van de Leeuwenclan en de felheid van de Tijgerclan. Ik spurtte naar de andere kant van de zonnerotsen en drong samen met Tinderpaw een krijger in het nauw die hem eerder had bedreigd. We wisten hem terug in de rivier te duwen en ook die glipte terug naar het kamp. Strawbane vocht met twee apprentices tegelijk maar ze waren geen match voor hem. Mijn leider en de Riverclan krijger waren nog steeds aan het vechten, woeste grauwen weerklonken van het strijd toneel. Een grote, gespierde krijger had Tinderpaw in het nauw gedreven en zijn tanden in Tinder's schouders gezet. Samen met de andere gewonde warrior rende hij terug naar het kamp. Zo werd het drie tegen drie. Strawbane en ik vochten zij aan zij tegen twee jonge Rivierclan poezen. We raakten allebij gewond, ik kreeg een scheur in mijn oor"-hij gebaarde met zijn staart naar het gezwollen, witte lijntje dat door zijn linkeroor sneed-"en een van de rivierkatten beet zo hard in Strawbane's poot dat die voor zeker vijf moons niet meer fatsoenlijk kon lopen. Doch wisten we ook hen te verdrijven. Toen bleek dat onze leider een leven had verloren, daar lag-ie dan: met een glazige blik en een straaltje bloed uit z'n mond. De Riverclanner stond bij het lijk en trok minachtend zijn wenkbrauwen op. De kater spúúgde op het door de Starclan gezegende lichaam van onze leader. Strawbane was zo kwaad dat hij de helft van de schurk zijn staart afbeet. Maar, omdat-ie nog vijf levens had... of waren het er zes... Ik weet het niet meer; in ieder geval: onze leader stond terug op al was hij flink toegetakeld. Terug in het kamp mochten Tinderpaw en ik samen met de krijgers eten. En sinds die dag, die euforische dag, horen de Zonnerotsen terug bij de Thunderclan." Smallear voelde hoe zijn maag een borrelende ketel emoties was. De herinnering aan het gevecht was zo intens, zo levendig. Hij kon elke wonde, elke snee nog steeds voelen. Maar het was dat soort pijn waar je trots op was. In zijn herfstgele ogen schitterde een soort kalme opwinding.}