Sometimes this world makes me sick! {CLEARKIT}

Het lukte de kitten maar niet om in slaap te sukkelen, de maan had zijn weg omhoog al gemaakt en begon nu weer aan de terugweg, lange schaduwen wierpen zich over de grond, maar de grijze kitten woelde telkens weer in haar nest. Haar oogjes weigerden om zich langer dan een paar seconden te sluiten. Vermoeid keek de kitten op naar haar pleegmoeder, die als een blok in slaap was gevallen. "Mousebrain." Gromde Starlingkit en hief haar kopje trots op. Waarom moesten zij en haar siblings nou weer verzorgd worden door deze poes? Waren ze het afdankertje nu omdat Bluestar er niet meer was. Nee. Haar hele leven zou ze aangekeken worden door katten die de Leader in haar zouden zien. Nou, deze kitten had nog veel meer in petto dan het beeld dat de katten allang voor ze haar kenden hadden geschetst. Haar moeder zou ze niet opvolgen, dat was verspilde moeite. Starlingkit strompelde wat moeilijk uit haar nest, maar bleef in de Nursery. Het kamp in gaan had geen zin, niemand was er om haar te vermaken. Laatst had ze nog gehoord van een nieuw nestje dat geboren was, misschien wel iemand die haar kon vermaken. Met een stiekeme grijns die op haar gezicht stond trippelde ze stilletjes op de eerste kitten die ze zag af. Zachtjes porde ze het kleine bolletjes. "Hey jij, word eens wakker!" Fluisterde ze en hield haar blik de hele tijd op de moeder gericht. Problemen zouden er zeker ontstaan als ze gepakt zou worden.

Opgerold lag de jonge, pasgeboren kitten in de nursey. Ze was een beetje aan het indoezelen, al hield ze haar moeder en siblings sterk in de gaten. Stel je voor dat ze weg zouden gaan? Ze probeerde zo dicht bij te blijven als nodig, hoe dichterbij hoe meer veiligheid. Haar ademhaling ging ritmisch, geen enkele onderbreking. De wereld hier was zo nieuw voor haar, alles wat ze meemaakte probeerde ze zo goed mogelijk te registreren. Ze sloot haar oogjes opnieuw, en liet haar pootjes langzaam over haar hoofdje glijden.

"Hey jij, word eens wakker!" hoorde ze een onbekende stem fluisteren, en direct hierna volgde een por tegen haar kleine lichaam. Verschrikt draaide ze zich om, en keek recht in de ogen van een andere kitten, duidelijk al een stukje ouder dan dat zij was. Ze piepte even van de schrik, en keek angstig naar haar moeder. Swiftheart leek nog diep in slaap. Clearkit draaide haar blik opnieuw en keek de kitten weer aan. ’’Wat is er?’’ vroeg ze met een stel grote ogen, niet wetend waarom ze zo hardhandig wakker gemaakt moest worden.

Wat een aansteller zeg. Ze kon niet eens tegen het zachte gepor van haar. Ach, kleine kitten waren eigenlijk ook niet het beste speelmateriaal. Maar ze verveelde zich en moest iets te doen hebben. ’’Wat is er?’’ Vroeg de jonge kitten uiteindelijk toch nog. Ze was toch niet zo'n watje als Starlingkit had gedacht. "Heb je zin om te spelen?" Vroeg ze met de liefste glimlach op haar gezicht geprint. Even lief doen zodat de kitten mee zou gaan. Kittens vonden het toch altijd leuk om te spelen, toch? Of was deze gewoon raar? Of was ze te bang om zelfs mee te gaan met een wat oudere kitten. Gravelkit zou wel zo'n kitten zijn, ja, maar dat was gewoon haar zondebok. Misschien wel de grootste zondebok van de hele familie. Starling grinnikte bij die gedachte maar richtte haar groene blik toen weer op de zilveren tabby.