Hey there {Poppyleaf}

Nogmaals rekte de tweekleurige zich uit en keek hij nog wat slaapdronken om zich heen. Sinds de Ceremonie gisteren had plaatsgevonden waren er terug nieuwe koppen te zien in de krijgers den. Plots sprongen zijn oortjes overeind toen hij een al iets bekender gestalte zag liggen. Haar calico borstkas rees traagjes op en neer en alleen al bij het zien van de vredig slapende poes knakte er iets in hem. Snel gleed hij met zijn poot over zijn kop in de hoop de knusse gelaatsuitdrukking van zijn gezicht te krijgen. Hij herinnerde zich nog dat hij gisteren nogal oneerlijk tegenover haar had gedaan. Wanneer de anderen haar hadden gefeliciteerd was hij het kamp uitgelopen. Waarom eigenlijk? Was het uit angst? Was hij bang geweest dat de poes geen aandacht aan hem zou besteden en dat haar interesse alleen maar te vinden was in andere katten? Mockingjay schudde zijn kop. Nee, zo was hij niet. Het lag niet eens in zijn aard om te geven om anderen, vooral niet om poezen. De bruin witte kater stond op en trippelde geluidloos, zodat de rest niet wakker zou worden, richting Poppyleaf om haar nadien zachtjes aan te tikken met zijn neusje. "Poppy? Ben je wakker?" Vroeg hij zachtjes terwijl hij naar haar nog gesloten oogleden keek.

Poppyleaf had geen tijd verspild met het bouwen van een nest in de warriors den. Ze wilde er al zo lang zo graag slapen, dat ze het bijna direct gedaan had. Alsof het van haar afgepakt kon worden op het moment dat nog geen nest had en dat ze alsnog in de apprentice den moest slapen. Het was natuurlijk vreemd om te denken, maar het ging om het idee. Ze had haar nest in de buurt van die van haar zussen gemaakt en lag er nu vredig in te slapen nadat ze haar wake had gehad. Ze had hem met trots doorstaan, ondanks dat het zo koud was buiten. Toch, ze kon toch zweren dat ze zelfs in haar slaap de kou nog aan haar pootjes kon voelen bijten. Ze huiverde dan ook lichtjes en krulde zich nog iets meer op, om wat warmer te blijven. Haar slaap werd al vlug onderbroken door een neus die tegen haar flank aanporde en ze sloeg even onbewust met haar voorpoot tegen de neus aan. "Nog niet Zebrachase..." Mompelde ze, nog met gesloten ogen. "Je bent veel te vr-.." Murmelde ze vervolgens, haar ogen opende. Haar zin viel stil toen ze recht in de ogen van Mockingjay keek. Meteen was de poes klaar wakker en trok ze haar voorpoot weer tegen zich aan. "S-sorry.." Mompelde ze, wat geschrokken.

Hij trok een wenkbrauw op toen de poes hem Zebrachase noemde. Was dat niet de kater die haar had getraind toen ze nog apprentice was? Een steek van jaloezie schoot als een pijl in zijn borstkas bij de gedachte dat de poes misschien over hem aan het dromen was. Maar zodra de poes haar ogen opende zweeg ze. Ze trok haar poot terug en keek hem met open ogen aan. Was ze dan niet blij hem te zien? Ietwat stijfjes blies hij de zuurstof uit die hij onbewust had ingehouden en spitste hij zijn oortjes toen de poes begon te praten. "S-sorry.." Mompelde ze geschrokken. Beduusd nam hij een klein stapje naar achter en legde hij zijn oortjes wat plat in zijn nek. Was ze echt niet blij om hem te zien? Blijkbaar wel, aan haar reactie te zien toch. Bijna wou de kater vragen waarom, waaraan hij die reactie verdient had. Maar toen herinnerde hij zich weer welke fout hij begaan was gisteren, en begon hij haar lichtelijk te begrijpen. "Sorry dat ik je nog niet heb gefeliciteerd, ik dacht dat je veel liever met je zusje toen sprak dan.." Hij onderbrak algauw zijn zin en besloot datgene wat hij wou zeggen maar niet luidop uit te spreken. Een zucht volgde. "Maar dus, nog gefeliciteerd met je rang! Nu kunnen we eindelijk als gelijke katten eens gaan jagen." Glimlachte hij haar toe, weer helemaal de oude. Nee, hij zou zich niet aanpassen aan zijn gevoelens. Negeren, negeren, negeren.

Poppyleaf had geen benul van zijn ongemak. Haar gezicht klaarde al snel genoeg op door zijn aanwezigheid en haar hart begon sneller te slaan. "Sorry dat ik je nog niet heb gefeliciteerd, ik dacht dat je veel liever met je zusje toen sprak dan.." Hij onderbrak zichzelf en Poppyleaf hield haar gevlekte koppie al vlug een keer scheef. Een zucht volgde uit zijn mond. "Maar dus, nog gefeliciteerd met je rang! Nu kunnen we eindelijk als gelijke katten eens gaan jagen." Glimlachte de kater haar toe en Poppyleaf begon te stralen. "Gekkerd," snorde de poes vrolijk, "natuurlijk zie ik jou ook graag! En dank je, het zou me een eer zijn." Miauwde ze met een twinkelende blik van plezier in haar ogen. Ze gaapte nog een keer en kwam overeind uit haar nest, het mos iets uit haar halflange pels schuddende.

Hij schrok even toen Poppyleaf plots uit het niets helemaal opklaarde qua gelaatsuitdrukking en kon er niks aan doen dan terug in zijn vorige houding te vallen. "Gekkerd," Snorde de poes vrolijk. Zijn oortjes sprongen weer overeind en een gelukkige glimlach sierde zijn lippen. "natuurlijk zie ik jou ook graag! En dank je, het zou me een eer zijn." Miauwde ze met een twinkelende blik van plezier. Zijn vorige gedachtes opslag vergeten maakte zijn hart een sprongetje van geluk. Zei ze nou zonet dat zij hem ook graag zag? Verwarring vormde een web in zijn hoofd. Wat bedoelde ze daar mee? Vriendschappelijk of..? Wat moest hij nou zeggen? Had ze nu een bekentenis gemaakt? Koortsachtig zocht de kater naar een antwoord, maar hij kwam uit op niks en bleef haar gewoon gapend aanstaren. Hij besefte niet eens dat dit haar misschien, eerder waarschijnlijk, een naar gevoel zou geven. Abrupt hielt hij op met staren en sloeg hij zijn blik neer op de grond. Zijn mond was klaar om iets uit te spreken, echter kwam er geen geluid aan te pas en hing er een nare stilte tussen hen. Mockingjays' staartpunt begon lichtjes van links naar rechts te wenden, maar de rest van zijn staart bleef steendood op de plaats waar 'ie nu hing.

Vrolijk keek Poppyleaf naar de kater die ook weer vrolijk leek. Ze zag hem echt graag en probeerde zijn blik dan ook weer te vangen. Hij moest eens weten hoe gelukkig het haar gemaakt had hij haar hier was komen opzoeken en dat hij haar nog kwam feliciteren. Want het had haar wel een klein beetje ongelukkig gemaakt dat hij dat in eerste instantie niet had gedaan. Maar nu was alles goed... toch? De twijfel sloeg haar om het hart toen de kater zijn blik ineens naar beneden ging naar de grond. Had ze toch iets verkeerd gedaan? Eventjes besloot ze het aan te zien, maar de blik van Mockingjay ging niet omhoog en hij bleef naar de grond staren. Zijn staartpunt was het enige wat bewoog, maar dat leek eerder een teken te zijn van nervositeit. Poppyleaf's oren gingen plat haar nek in en haar vrolijke uitdrukking verwaterde tot een nerveuze. "Wat is er..? Heb.. heb ik iets verkeerds gezegd..?" Miauwde ze onzeker, koortsachtig zoekende naar een verklaring voor zijn plotselinge ommekeer.

"Wat is er..? Heb.. heb ik iets verkeerds gezegd..?" Bijna meteen keek de kater op en ontmoette hij haar blik weer. Een ietwat nerveuze lach verscheen rond zijn lippen. "Ehm, nee hoor." Bedacht hij snel. Hij wist donders goed hoe breekbaar en gevoelig ze wel niet was, hij zou zichzelf niet kunnen vergeven als hij haar pijn deed. Maar waar was hij nu dan mee bezig? Ja, haar verleiden. Al noemde hij het deze keer niet zo.. deze keer omvatte het veel meer gevoelens dan alleen maar verleiden. Hij wist wat er gaande was, maar zou er niet aan toegeven. Dat was het laatste dat hij ooit zou doen. Hij wist hoe snel hij een lichte crush op iemand had, en hij wou niet dat hij Poppyleaf daarmee zou kwetsen. Maar langs de andere kant wou hij deze keer meer dan alleen vriendschap, en dat had hij bijna nooit bij poezen. Ook niet bij katers natuurlijk. De kater schudde zijn kopje en sloeg even met zijn linkerpoot over zijn oog. Zet het uit je hoofd. Een slordige grijns verscheen op zijn gezicht. "Sorry, ben nog niet goed wakker. Heb je anders al zin om iets te eten..?" Vroeg hij maar, om ervoor te zorgen dat de poes er niet verder zou achter vragen.

Poppyleaf hield haar kopje wat scheef en haar oren gingen wat bezorgd naar achter toen Mockingjay ook nog eens een nerveus lachje vertoonde. Dat was helemaal niks voor hem... "Ehm, nee hoor." Kwam de reactie van de kater al snel, maar Poppyleaf bleef hem nog steeds wat onderzoekend aankijken. "Zeker..?" Mompelde ze zachtjes, alsof ze alleen al aan haar eigen woorden twijfelde toen ze het vroeg. Ze ging wat rechter overeind zitten in haar nest en probeerde met haar voorpoot een in het bijzonder vervelend plukje mos van haar voorhoofd te vegen. Ze keek echter op toen de kater haar weer wat vroeg, zich blijkbaar wat hersteld hebbende. "Sorry, ben nog niet goed wakker. Heb je anders al zin om iets te eten..?" Vroeg de kater. Poppyleaf's honingkleurige ogen begonnen te twinkelen en ze knikte, bijna te enthousiast en ze herstelde zichzelf dan ook vlug, een poging om wat meer waardigheid te behouden. "Ja, natuurlijk," snorde ze, vlug overeind komend. Het onhandige gedrag van Mockingjay en het mos wat ze op haar voorhoofd had liggen was ze alweer vergeten.

"Zeker..?" Mockingjay had besloten daar niks meer op te zeggen, hij had namelijk al een vraag aan haar gesteld en hoopte zo haar gedachten op een ander punt te zetten. Het laatste wat hij wou was dat ze er met een schuldgevoel vandoor ging. Het zou niet de eerste keer zijn dat hij een kattin een gebroken hart gaf. Niet dat hij het zo leuk vond om dat te doen, maar flirten was vroeger nou gewoon zijn hobby geweest, en met moeite had hij zich de laatste tijd weten in te houden. Gewoon omdat hij er niet meer de motivatie en zin voor had. "Ja, natuurlijk," Snorde de poes, hem uit zijn gedachten slepende. De kater keek weer op en knikte tevreden. Hij wou nog iets zeggen, maar toen hij de woorden in zijn hoofd had laten afspelen leek het hem beter dat hij zijn mond gewoon hield en met zijn staart gebaarde dat ze moest meekomen. Zijn soepele spieren rimpelden onder zijn pels toen hij met enkele grote sprongen zich een weg naar de prooistapel baande. Hij leek wel eerder op een kitten die voor de eerste keer echt vlees zou proeven, maar daar trok hij zich even niets van aan. En daarbij waren de meeste katten toch nog aan het slapen, behalve diegene dan die de pasbenoemde krijgers van hun nachtwaak hadden komen verlossen. De kater keek even achterom om te zien of Poppyleaf al in aantocht was en neusde nadien snel door de prooistapel. Vandaag was er nog niemand gaan jagen, of waren sommigen daar net mee begonnen, dus het meeste voedsel waar ze keuze uit hadden was gisteren gevangen. Hij besloot maar een klein vinkje voor zichzelf mee te nemen, en wierp een wachtende blik op Poppyleaf.

Afwachtend richtte Poppyleaf haar honingkleurige ogen op de knappe kater, maar deze liet zijn stem tot haar eigen teleurstelling niet meer luiden. Maar hij wilde iets met haar gaan doen, dat was al heel erg leuk op zichzelf! Ze moest dan ook haar best doen om zich nog een beetje waardig te gedragen en niet zo blij als een kleine kitten rond te gaan springen. Poppyleaf was nou eenmaal lichtjes naïef en op dit moment smoor verliefd op degene die haar voor haar doen veel aandacht gaf. En het feit dat hij haar uitnodigde liet haar hart dan ook rond fladderen als een jonge vlinder. De poes wist echter haar blijdschap te kanaliseren in een zacht en vrolijk gespin, meer niet. Het zou er immers een klein beetje apart uitzien als ze gewoon rond zat te springen. Met een vrolijke blik volgde ze Mockingjay de den uit en pakte ze een kleine muis van de prooistapel uit. Hierna plofte ze in de buurt van hem neer, niet te dicht bij natuurlijk, want dan zou ze zichzelf ongemakkelijk gaan voelen. Dit was uberhaupt al apart voor haar doen, aangezien ze meestal zich niet bewust was van het begrip 'personal space'. Ze zette haar tanden vrolijk in haar muis en keek op. "Ik geloof niet dat ik ooit die kou van laatste nacht uit mijn poten ga krijgen," Miauwde ze grinnikend.

Eens overtollige glimlach verscheen op zijn gezicht maar zodra hij het besef kreeg dat deze vast nogal vreemd zou overkomen schoof hij die algauw weer aan de kant en nam een neutrale uitdrukking plaats. "Ik geloof niet dat ik ooit die kou van laatste nacht uit mijn poten ga krijgen," Mauwde de poes grinnikend toen ze zelf ook een stuk prooi gepakt had en een afstandje van hem weg er van begon te eten. Mockingjay greens even en keek haar richting op. "Ik ben ook blij dat ik mijn waak al heb gedaan." Beaamde hij. De kater wist nog goed met hoeveel tegenzin hij die nacht van zijn ceremonie moest gaan waken over het kamp. Dan ook nog omdat degene met wie hij het moest doen hem de hele tijd aankeek. Hij schudde zijn kopje en besloot maar ergens anders over te denken. Peinzend begon hij zijn dag in te plannen. Hij betrapte zichzelf erop dat hij af en toe naar Poppyleaf keek, maar schudde nadien opnieuw zijn kopje, deze keer iets minder opvallend. Hij stond zichzelf niet toe veel tijd met haar door te brengen. Sowieso had de poes wel wat beters te doen dan de hele tijd met Mockingjay rond te hangen. "Weet jij of de ochtend patrouille al vertrokken is?" Nieuwsgierig gleed zijn blik weer richting de poes, een antwoord verwachtend.

Met een vrolijke glimlach op haar snuit keek Poppyleaf naar de gespierde kater en begroef daarna haar tanden met een gelukzalige blik in het stuk prooi wat ze voor zichzelf had uitgekozen. Het was vervelend geweest, het waken, en dan vooral het kijken naar de prooistapel terwijl ze niet van haar plek mocht komen. Maar het was het allemaal waard geweest, de prooi smaakte alleen nog maar beter nu ze er even op gewacht had. Tevreden snorrend keek ze omhoog naar Mockingjay toen deze weer begon met spreken. "Ik ben ook blij dat ik mijn waak al heb gedaan." Beaamde Mockingjay. Poppyleaf grinnikte rustig. "Ach, zo'n waak doe je maar één keer in je leven, niet waar?" snorde de poes vrolijk. Hierna nam ze nog een vrolijke hap van haar prooi en kauwde bedachtzaam terwijl Mockingjay haar een vraag stelde. "Weet jij of de ochtend patrouille al vertrokken is?" kwam de vraag. Poppyleaf keek eventjes bedachtzaam naar de lucht. "Ik ben zelf net wakker," herinnerde ze de kater, "maar ik denk het wel." De poes haalde eventjes haar schouders op en keek daarna weer met een vrolijke glimlach. "Maar ik ga straks jagen met Littlewish. Ik had haar beloofd dat mijn eerste jachtpartij als warrior met haar zou zijn." Sprak de poes uitgelaten.

Na enkele happen van de vink genomen te hebben begon zijn hongergevoel af te nemen, hij voelde zich dan ook weer redelijk gevuld toen er niks meer van overbleef dan alleen maar het karkas. De kater was nooit echt een grote eter geweest, en hoe groot zijn ego dan ook mocht zijn, hij was liever zeker dat niemand anders honger leidde voordat hijzelf iets van de prooistapel pakte. "Ach, zo'n waak doe je maar één keer in je leven, niet waar?" Snorde de poes nog vrolijk als reactie op zijn mededeling. Hij gunde haar een zijdelingse blik en bleef de grijns op zijn gelaat behouden. "Ik ben zelf net wakker," Herinnerde ze de kater, waarna ze verder ging. "maar ik denk het wel." De kater zuchtte even teleurgesteld en ging even met zijn voor klauw over de botten van het opgegeten dier, waarna hij zijn poot terug trok en Poppyleaf weer aankeek. "Maar ik ga straks jagen met Littlewish. Ik had haar beloofd dat mijn eerste jachtpartij als warrior met haar zou zijn." Sprak de poes uitgelaten. Een zachte "oh" verliet zijn mond toen hij weer wegkeek. Hij had zelf al een mentale notitie gemaakt om niet meer langer nog zoveel tijd met haar door te brengen, maar kon er toch niks aan doen een soort van teleurgesteld gevoel te krijgen toen ze dat had gezegd. Stiekem had hij alsnog gehoopt dat de poes hem zou uitnodigen, maar hij begreep natuurlijk volkomen dat ze eerst met haar zus tijd wou doorbrengen. "Wel, veel plezier dan alvast." Miauwde hij vervolgens met een gespeelde glimlach.