It's time for your training, Hope

LIGHTNINGRUSH

FIGHTING WITHOUT HOPE IS NO WAY TO LIVE, IT'S JUST A WAY TO DIE..
Het werd wel eens tijd. Hoewel ze wist van de heldhaftige daad die haar apprentice had verricht, was ze nog altijd niet zachtaardig als het aankwam op haar omgang met hem. Hij mocht dan wel dapper zijn geweest voor een moment, zijn training zat er nog lang niet op. Er was nog zo veel dat hij moest leren, zodat de hij de volgende keer niet zelf ook nog eens gered zou moeten worden. Met stevige passen stapte de poes op de apprentices den af. 'Hopepaw? We gaan trainen, kom je nest uit' riep ze naar binnen. Geen spoortje medeleven, ze had er nog altijd de pest in dat zij de mentor had moeten worden van het kleine huilende katertje. De laatste keer dat er een echt gevecht was geweest in het kamp had ze zijn hachje ook al moeten redden. Ze waren gewoon te verschillend om het goed te kunnen vinden. Tevens zat ze ook nog eens met het vertrek van haar zus. Voor een rogue nog wel. Nee, diep van binnen voelde ze zich heel verward, maar dat zou er nooit uit komen.

THUNDERCLAN // WARRIOR // ♥ SINGLE // HEALTHY

Hij had zich heerlijk opgerold in zijn nest, zijn staart lag over zijn snuit heen en zijn buikje ging rustig omhoog en omlaag. Heerlijk warm, zo voelde zijn nest aan. Plots schrok de jonge apprentice wakker van een stem, die hij het liefst niet wilde horen. 'Hopepaw? We gaan trainen, kom je nest uit' Hij slikte zacht, het was Lightningrush! Langzaam stond hij op. Zou hij het wel aankunnen om met haar mee te gaan? De vorige keer had hij gehuild, ze had een hekel aan hem. Hij stapte de apprentice den uit, zijn ogen vielen meteen op de flame point poes. Hij liep op haar af en toen hij eindelijk bij haar stond zweeg hij en keek hij naar zijn poten. "Ik ben er," Mompelde hij zacht. Hij durfde de poes niet aan te kijken, hopend dat ze geen pijnlijke opmerkingen ging maken. Het puntje van zijn staart tikte op de grond, kort hief hij zijn hoofd op. Zijn ogen ontmoetten die van Lightningrush. Verlegen en geschrokken dat hij haar werkelijk had aangekeken keek hij weer weg.

LIGHTNINGRUSH

FIGHTING WITHOUT HOPE IS NO WAY TO LIVE, IT'S JUST A WAY TO DIE..
Het duurde niet lang voor haar apprentice zijn den uit getrippeld kwam. Hij kende haar langer dan vandaag en wist dat ze niet hield van wachten als er iets belangrijks te doen was. Even nerveus en verlegen als altijd, voegde hij zich bij haar zonder haar aan te kijken. Zijn zachte 'ik ben er' irriteerde haar enkel meer. Kon hij dan nooit eens sterk zijn? Heel even zag ze zijn zeegroene ogen, waarna hij weer weg keek. Lightning rolde even met haar ogen voor ze op stond en richting de kampuitgang liep. Zonder een woord te zeggen stapte ze naar de zandkuil, die maar op kleine afstand van het kamp lag. Het werd wel eens tijd dat hij leerde vechten als een echte warrior. Midden in de kuil hield ze stil en draaide zich naar hem toe.

THUNDERCLAN // WARRIOR // ♥ SINGLE // HEALTHY

Vanuit zijn ooghoeken zag hij Lightningrush rollen met haar ogen. Het deed hem pijn dat zijn mentor soms zo deed. Hij wilde dat ze trots was, maar hij kon het wel van haar begrijpen. Hij was een hoopje vacht, nutteloos dus. Hij keek naar zijn eigen poten, maar toen hij zag dat Lightningrush wegliep volgde hij haar. Hij moest wel, ze was zijn mentor. Wat zouden ze doen? Hij keek om zich heen en abrupt toen Lightning zich omdraaide. "W-wat gaan we doen?" Vroeg hij, op zijn gewoonlijke zachte en verlegen toon. Hij durfde haar niet recht aan te kijken, dus richtte hij zijn ogen meer op haar nek dan op haar eigen ogen. Hij wilde niet dat ze hem weer aankeek, haar blik was zo hard. Zacht zuchtte de grijze kater. Zouden ze gaan jagen of vechten? Hij hoopte ergens op jagen, aangezien hij bang was dat Lightningrush met nagels hem zo goed mogelijk probeerde te trainen. Hij wilde geen pijn hebben. De wonden van de rivier waren namelijk nog maar net klaar met helen. Afwezig staarde hij wat voor zich uit, wachtend op een antwoord van Lightningrush.

_{Lightningrush keek hem met een ietwat ongeduldige blik aan. Toen haar apprentice haar vroeg wat ze gingen doen, moest ze de verleiding weerstaan om opnieuw met haar ogen te rollen. Ze waren in de zandkuil, wat zouden ze daar nu gaan doen.. 'Wat denk je zelf, Hope?' sprak ze kalm, maar met een snijdende ondertoon. 'Je kan wel wat vechttraining gebruiken, na de laatste keer dat je jezelf in de problemen hebt gewerkt' vervolgde ze op ijzige toon. Ze was zich er heel goed van bewust dat de rest van de Clan het als een dappere daad had gezien. En ja, hij had Littlepaw boven water gehouden toen ze in de rivier was gesmeten. Als Fireheart niet op tijd was gekomen, daar in tegen, zouden ze beide zijn verdronken. Hij was te zwak zoals hij nu was. Hij had die training nodig en ze was niet van plan om rustig aan te doen. De flame point poes sprong in de positie. Laag bij de grond, spieren aangespannen. 'Ik wil eerst zien wat je zelf al kan. Val me aan!' De autoritaire toon in haar stem viel niet te missen. Ze was er klaar voor, nu hij nog.}

HOPEPAW

De grijze tabby keek zijn mentor nu strak aan. Moest hij vechten? Tegen haar? Een rilling gleed over zijn rug. Waarom moest hij vechten? Hij kon zich wel redden zonder, dan bleef hij gewoon weg bij al dat gevaar! De kater slikte en schudde kort met zijn lichaam waarna hij enkele stappen achteruit zette. 'Ik wil eerst zien wat je zelf al kan. Val me aan!' Nu? Nu al?! "M-maar ik heb nog nooit een vecht training gehad.." Hij slikte. Nee, dat maakte haar vast niets uit. Hij spande zijn spieren aan en wachtte het juiste moment af. Zijn doel was een van haar poten, misschien wist hij haar omver te krijgen. Hij hield zijn ogen er strak op gericht en sprong naar voren, uithalend naar haar voorpoten. Hopelijk zou het werken.

Zijn bezwaar kwam niet onverwacht, maar het enige wat ze hem als antwoord gaf, was een ijzige blik. Dit was haar manier van trainen en daar moest hij maar aan wennen. Alleen zo kon ze pijlen hoe veel aanleg hij van zichzelf had. Hoe goed hij kon vechten zonder training, wat hij wel goed deed en wat niet, zonder dat ze hem wat had geleerd. Ze nam wat afstand, terwijl ze geduldig wachtte op zijn aanval. Lightning keek toe hoe hij een plek zocht, hoe hij zijn spieren aanspande. Ze zag meteen wat er mis ging. Zijn ogen boorden haast door haar voorpoten heen. Toen hij op haar af sprong, bleek dit ook daadwerkelijk zijn doel te zijn en dus was zijn aanval met een simpele sprong opzij te ontwijken. Ze landde sierlijk naast hem en keek hem strak aan. "Het gaat mis bij je focus. Als je zo strak naar je doel blijft staren voor je springt, is het geen wonder als zelfs een kit je nog ontwijkt als je eenmaal over gaat in de aanval. Nog een keer, en probeer deze keer minder voorspelbaar te zijn" zei ze koeltjes.

h o p e p a w

8 moons

Male

Thunderclan

Apprentice

Hij schoot door de lucht heen met als doel Lightningrush’ voorpoten. Zijn groen blauwe ogen had hij op haar rode voorpoten gericht. Net voordat hij haar kon aanraken ontweek de poes hem en kwam ze naast hem sierlijk op de grond. Hij daar in tegendeel maakte niet zo’n hele sierlijke landing. Hij had gedacht haar wel te raken, waardoor hij hard met zijn voorpoten op de grond terecht kwam. Een pijnscheut gleed door hem heen en de kater kreunde zachtjes, waarschijnlijk zo zacht dat het onhoorbaar was voor zijn mentor. Hij draaide zich naar zijn mentor om. Kreeg hij geen terug aanval? Hij had er een verwacht, maar de poes bewoog niet. "Het gaat mis bij je focus. Als je zo strak naar je doel blijft staren voor je springt, is het geen wonder als zelfs een kit je nog ontwijkt als je eenmaal over gaat in de aanval. Nog een keer, en probeer deze keer minder voorspelbaar te zijn" Zachtjes knikte de zilvere tabby. Hij kon nu niet meer op de poten af gaan, hij moest iets anders verzinnen. De kater beet op zijn onderlip terwijl hij nadacht. “Wat in Starclans naam moet ik nu doen..” Schoot door zijn hoofd. Toen dacht hij terug dat hij ooit al eens gevochten had en aan de technieken die hij om zich heen gezien had. Hij moest zijn ogen richten op een doel, maar dat doel niet raken. Hij richtte zijn ogen ditkeer op haar borst, alsof hij haar rechtstreeks wilde aanvallen. Rustig zette hij een stap vooruit, waarna hij op haar af stormde en net voor haar wegsprong, waardoor hij aan de zijkant van zijn mentor terecht kwam. Kort twijfelde hij of hij haar ook echt zo aan wilde vallen, maar na deze korte twijfeling beukte hij tegen haar aan om haar uit haar evenwicht te krijgen.

- Ik moet weer een beetje inkomen in Hope xD -

♥ TY SARA!

Het was makkelijk te zien dat hij hard landde, maar gelukkig liet hij niet duidelijk zien dat het zwaar voor hem was. Ze hield niet van watjes die tijdens de eerste training al begonnen te mekkeren. De jonge kater moest er even over na denken wat hij nu zou gaan proberen. Haar woorden kwamen dus wel aan. Zijn blik vestigde zich nu op haar borst en Lightning sprong klaar in een defensieve houding. Hopepaw kwam op haar af gestormd en zoals ze hem had uitgelegd, maakte hij een wending naar haar zijkant, in plaats van de plek aan te vallen die hij al die tijd in de gaten had gehouden. Hier had ze deels op gerekend, maar natuurlijk kon ze niet voorspellen welke kant hij op zou gaan. De korte twijfeling die er bij hem speelde, gaf haar echter de tijd om zich schrap te zetten. Zijn aanval kwam dus niet volledig onverwacht, waardoor ze op haar poten bleef staan, dan wel een stukje achteruit geduwd door haar apprentice. Deze maal bleef ze echter niet gewoon staan, maar draaide zich vliegensvlug naar hem toe en duwde hem op de grond. Haar voorpoot drukte ze op zijn borst, terwijl ze hem strak aankeek. "Twijfel nooit waar je al aan begonnen bent" sprak ze koeltjes.

h o p e p a w

8 moons

Male

Thunderclan

Apprentice

Niet lang nadat de jonge, grijze apprentice zijn mentor had aangevallen, viel Lightning hem terug aan. Hij werd op de grond geduwd en hij voelde haar poten op zijn borst, waardoor hij onmogelijk op kon staan. Zijn blauwe kijkers staarden naar boven, verbaasd om zijn mentors actie. Zo’n aanval had hij helemaal niet verwacht. "Twijfel nooit waar je al aan begonnen bent" Verlegen knikte de grijze apprentice. Dus ze had zijn twijfeling gezien? Hij wilde zuchten, maar hij moest zich bewijzen tegenover zijn mentor. Hij wilde niet gezien worden als ‘die slappe apprentice’. Maar eerst moest hij onder haar greep vandaan komen, want in echte gevechten kon hij niet zomaar zo blijven liggen. Zijn ogen gleden over het lichaam van Lightningrush, terwijl hij een uitweg zocht en een beetje heen en weer bewoog om de poes van hem af te krijgen. Maar niets leek te werken. Je kon duidelijk aan zijn blik zien dat hij hopeloos naar een uitweg aan het zoeken was en er geen kon vinden.

♥ TY SARA!

Onderwerp: Re: It's time for your training, Hope