You're big and I'm small..

Onderwerp: You're big and I'm small.. do 2 mei 2013 - 19:16

_{{Rowankit}

Langzaam en voorzichtig liet Vixenkit zich uit het nest van haar moeder rollen, tot ze uiteindelijk in een prettige houding op haar rug op de vloer terecht kwam. Met een zekere verwondering keek het poesje omhoog richting het plafond van de den, naar de ritselende bladeren die het plafond dicht maakten en haar behoedde van de harde zonnestralen. Maar op dit moment verveelde ze zich. Nu ze wat besef kreeg van de wereld om zich heen, werd dit rossige poesje ook steeds nieuwsgieriger naar wat er hier allemaal rondwaarde. En deze keer was haar slachtoffer een klein kevertje op één van de blaadjes, een staartlengte of twee boven haar. Het beestje had zich strategisch gecamoufleerd tegen de muur van de nursery en was ook zeker niet groot, maar toch had het bij puur toeval Vixenkit's aandacht gevangen. Voorzichtig rolde ze op haar pootjes en probeerde ze het blaadje te bereiken, maar haar poot kwam niet hoog genoeg. Ze was er te klein voor. Een beetje uit balans ging ze op haar achterpootjes staan en strekte ze zich opnieuw uit. Het plan leek zo geweldig op het eerste gezicht, maar al snel raakte ze uit balans en begon ze een beetje heen en weer te zwaaien. De laatste stap was dat ze weer languit op de grond geploft lag. Springen dan maar? Nee, ook dat plan faalde. Ze moest zich een beetje teleurgesteld neerleggen bij dat ze er niet bij kon. Ze trok haar schouders op en een zucht ontsnapte uit haar mondje, samen met een klaaglijk piepje.}

Fear will be your enemy
and death its consequence

Vixendance

R O W A N K I T

Did you try to live on your own? When you burned down the house and home? Did you stand too close to the fire? Like a liar looking for forgiveness from a stone. Then it's time to live and let die. And you can't get another try. Something inside this heart has died, you're in..
R U I N S

In stilte had de grijze kater met zijn amberen ogen naar de bruine poes zitten kijken, haar moeder was bezig met haar adoptie kinderen, het nestje van Fireheart en achter hem waren zijn siblings met elkaar aan het spelen. Rowan was gelukkig dat ze even vergaten wat er enkele dagen geleden was geweest. Natuurlijk lag het verdriet nog zo vers in hun geheugen maar Rowan kon alleen maar opgelucht ademhalen dat ze niet constant aan het huilen waren. Vooral voor zijn zusjes was hij het meest bezorgt. Starling, Gravel en Sassy waren zo breekbaar in zijn ogen en hij hielt meer van ze dan van wie dan ook. Zijn siblings altijd bij hem, altijd daar voor hem en hij zou er altijd zijn voor hun. Hij zou ze bescheremen want het was aardig duidelijk dat Fireheart dat niet kon.

Toch moest hij even glimlachen, de hopeloze pogingen van Vixenkit ziend. Hij was iets groter dan de kitten misschien zou ze het fijn vinden als hij haar hielp.. Langzaam kwam hij overeind maar zich meteen er van bewust zijn dat ze er ook boos om kon worden. Heel even twijfelde hij maar stapte daarna toch naar voren. "Ehh.." Hij slikte nog even en keek haar aan. "Zullen we samen spelen?" Zijn stem schoot een octaaf omhoog zoals die normaal deed als hij bang was en draaide zich snel weg naar het torretje. "Ik zou er misschien wel bij kunnen, dan.. dan kan jij er mee spelen." Besloot hij te zeggen en zich meteen terug te trekken. "Als..als jij dat niet erg vind natuurlijk."

-ROWAN PUSSY XD-

Because we always have a choice
even when it feels like we don't.

_{Met een lichte frons op haar gezicht staarde Vixenkit naar boven. Jong dat ze was, was haar probleemoplossend vermogen nog niet geweldig groot ontwikkeld. Dat was nu ook te merken. De beste oplossing die ze nu kon bedenken op dit moment, was staren tot de tor uit zichzelf naar beneden zou vallen. Dat was, natuurlijk, niet de beste strategie, aangezien de tor duidelijk niet van plan was ook maar ergens heen te gaan. Maar wat nu dan? Vixenkit had geen idee. Ze krulde haar pluizige staartje om haar lichaam heen en strekte haar voorpootje nog één maal een beetje hulpeloos naar boven. Nee, het maakte niks uit. Ze kon het niet bereiken. Het torretje was te ver weg.

Ze schrok een beetje toen een kat tegen haar begon te praten. Ze spitste haar bruine oortjes en draaide haar koppie nieuwsgierig maar voorzichtig naar de andere kat. Ze knipperde een paar keer verbaasd met haar ogen terwijl ze de kitten in zich opnam. Hij was blauwgrijs, met donkere ogen. "Zullen we samen spelen?" Vroeg de kitten, met een rare stem. Vixenkit hield haar kopje weer wat scheef en stond op. Met de onschuld van een kind die nog geen nuances kende, stelde ze haar eerste vraag. "Waarom klinkt je stem zo raar?" Zijn vraag was eventjes vergeten. Pas toen het katertje verder sprak herinnerde ze het zich weer. "Ik zou er misschien wel bij kunnen, dan.. dan kan jij er mee spelen." Miauwde het katertje "Als..als jij dat niet erg vind natuurlijk." Enthousiast maakte Vixenkit een sprongetje, om vervolgens onhandig over haar eigen pootjes te struikelen en bijna om te vallen, maar tot haar eigen trots bleef ze wel staan. "Ik wil heel graag spelen!" Miauwde ze vrolijk. "Zou je echt bij het beestje kunnen?" Vroeg ze vervolgens vol verwondering.}

Fear will be your enemy
and death its consequence

Vixendance

R O W A N K I T

Did you try to live on your own? When you burned down the house and home? Did you stand too close to the fire? Like a liar looking for forgiveness from a stone. Then it's time to live and let die. And you can't get another try. Something inside this heart has died, you're in..
R U I N S

Onzeker keek Rowan naar de bruine katin, ze vroeg zich af wat ze precies van hem zou denken nu. En ja hoor daar was het.. "Waarom klinkt je stem zo raar?" De woorden zorgde ervoor dat de grijze kitten ineen dook en zijn ogen afschermde van zijn leeftijdsgenoot. Mede dankzij het verlies van zijn mama en het belachelijk maken van zichzelf voelde hij zich heel snel uitgelachen en aangesproken. En haar woorden sneden hem als de klauwen van een vos. Half draaide hij zich al om met hangende shouders. Zijn zusjes zouden vast wel weer moeite willen doen om hem op te vrolijken. Maar dat zou ze gewoon niet lukken. Hij zou even lachen alsof het hielp maar zodra ze tevreden waren zakte hij helemaal weg in een dip.

Haar stem zorgde er echter voor dat hij zich omdraaide met glimmende ogen. "Echt?" Zijn stem was hoopvol en rond zijn lippen lag een lachje. "Natuurlijk kan ik er bij! Ik ben groot en sterk." Hij stak zijn kleine pluizige borst vooruit en grijnsde naar haar om vervolgens naar voren te springen en het torretje aan te staren. Vervolgens kwam hij op zijn achterpoten en stak zijn rechterpoot zo ver mogelijk uit. Bijna... Bijnaa.... Net op het moment dat hij uit wou halen om het beestje van het plafond van de nursery af te slaan verloor hij zijn evenwicht en viel vol op zijn rug. "Oef" Verbaasd knipperde hij even naar het plafond starend. Hij had niet op zijn achterpoten gelet... Als hij kon blozen zou hij dat nu vast en zeker doen, Vixen zou hem uitlachen en eigenlijk kon hij haar geen ongelijk geven. Het zag er vast en zeker komisch uit.

Because we always have a choice
even when it feels like we don't.

_{Vixenkit hield haar kopje scheef. "Waarom ga je weg?" Murmelde ze, op een ietwat teleurgestelde en bijna onverstaanbare toon. Haar oortjes waren iets gaan hangen en haar blik werd wat neerslachtig, eigenlijk haar hele houding. Ze wilde graag spelen, en dan ging haar speelkameraadje er bijna per direct vandoor. Wat was dat nou? Ze wist in ieder geval zeker dat ze het niet leuk vond. Maar hij leek ook verdrietig, waarom was hij verdrietig? Ze had toch niks verkeerds gezegd? Dat het door haar vraag kwam, kwam niet bij de kleine kitten op, voor haar was het immers een hele normale doch nieuwsgierige vraag geweest. Ze zette een pasje in zijn richting, niet van plan om zonder antwoord op haar vorige vraag hem te laten vertrekken, al moest ze hem aan zijn staart terugtrekken. Natuurlijk waren er al allemaal problemen met dit plan, aangezien hij groter was dan zij was. Maar goed, niet elk plan was perfect en dat soort dingen zouden vast wel opgelost worden als ze het eenmaal tot uitvoering bracht.

Maar het bleek allemaal niet nodig, het grijze katertje draaide zich met glimmende ogen om en verklaarde trots dat hij wel bij het kevertje kwam. "Mooi zo!" Miauwde Vixenkit met een vrolijke twinkeling in haar ogen, terwijl ze weer naar het kevertje keek. "Ik kan er namelijk niet bij," Verklaarde ze zachtjes en ietwat triest, een beetje teleurgesteld in zichzelf, maar dat duurde niet lang. Al snel keek ze met nieuwsgierigheid naar Rowankit's poging, tot hij op de grond terecht kwam en stil bleef. Vixenkit hield haar kopje ietwat scheef en gaf hem een duwtje met haar neus, met een vrolijke glimlach. "Kom op! Je had hem bijna!" Miauwde ze, "Nog een keer! En anders.. euh.. Kunnen we verstoppertje spelen.. of tikkertje!" Haar hoofd liep over van ideeën, ja, ze kon vast wel genoeg spelletjes bedenken.}

Fear will be your enemy
and death its consequence

Vixendance

Onderwerp: Re: You're big and I'm small..