I think you won't be bored these days ;; Scorchpath

_{Een zacht gevloek verliet haar mond toen ze terug rende naar het ThunderClan kamp. Telkens als haar witte voeten in contact kwamen met de grond versnelde ze haar tempo een beetje, geen besef hebbende van hoe snel ze nu al liep. Haar oren had ze tegen haar nek geplakt en haar staart sleurde ze mee als een groot obstakel waar ze maar niet van verlost raakte. Al was het Greenleaf, omdat ze het snelle tempo aanhield sneed er een scherpe wind tegen haar gelaat. Alsof duizenden messen keer op keer over haar gezicht heen streken. Maar toen de doorntunnel, de ingang van het kamp, eenmaal in haar zicht verscheen vertraagde ze wat totdat ze uiteindelijk al hijgend tot stilstand kwam te staan. Als dat konijn van daarnet niet tussen haar poten was weggegrist had ze vandaag eindelijk iets mee kunnen nemen voor de elders. Die bleven maar aan haar kop zeuren over hoe pijnlijk hun botten wel niet aanvoelde deze dagen. Maar ze begreep hen wel, de laatste dagen die voorbij waren gestreken waren niet bepaald de leukste dagen. Bluestar was overleden, eveneens als de partner van Fireheart, Icestorm. Nu waren de kittens van Fireheart nog overgebleven, zonder moeder. De rood/witte poes slikte even een krop door die haar keel zonet nog had geblokkeerd, en wierp een vragende blik op de Nursery. Ze had ook gehoord dat er nog een poes was die kittens had verloren, en dus de kittens van Fire en Ice ging opnemen in haar nestje. Ze vond het best wel een treurig verhaal. Rustig liep ze naar de prooistapel toe en nam ze een muis beet met haar kaken, welke ze nadien meesleepte naar het hol van de Queens. "Honger?" vroeg ze met een scheve grijns op haar snoet toen ze het prooidier op de grond wierp, vlak voor de gevlekte poes genaamd Scorchpath. Met haar linkervoorpoot duwde ze de muis nog ietwat naar haar toe, de grijns die haar lippen sierde nog altijd behoudende.}

Langzaamaan begonnen haar poten stijf te worden, haar nek was vermoeid door al dat recht op blijven en Scorchpath kon het bijna niet weerstaan om alle zeven kittens even alleen te laten. Misschein dat ze Vixenkit wel even met zich mee zou trekken, omdat deze haar aandacht des te meer nodig had. Maar nee. Dat kon ze niet maken. Tegenover Fireheart niet en al helemaal niet tegenover Icestorm, wiens kittens ze nu moest verzorgen. Ze waren wel lief, maar ze waren niet van haar. Het voelde vreemd om de zes te zien opgroeien zonder dat ze enige band met hen had. Gelukkig wisten ze wel wie hun moeder was en hadden ze een schat van een vader. Dus ongelukkig zouden ze niet worden. Liefdevol liet ze haar tong over het bruine kopje gaan van Vixenkit. Iets wat ze elke dag zo vaak deed. Zonder een vader moest ze wel. Die extra aandacht moest opgevuld worden door haar. Toch wist ze wel dat haar enige kitten binnenkort haar zou verlaten, omdat een Apprentice veel meer vrijheid kreeg, maar altijd zou Scorchpath er voor haar zijn. "Honger?" De stem deed haar opschrikken en haar nekharen begonnen wat te trillen, maar toen ze de zeer bekende geur rook van ThunderClan, kalmeerde ze wat. Niemand zou haar kitten wat aan doen midden in het kamp en een Warrior al helemaal niet. Darkfire was weg en niemand zou zijn pad willen volgen. Alleen gekken. De Queen knikte wat en zag toe hoe de Warrior de muis naar voren schoof. Met een wat versmalde blik leunde Scorchpath naar voren om haar maal te pakken, de glimlach op de Warrior haar gezicht niet echt vertrouwend. "Hoezo komt een Warrior me opeens een maal brengen?" Vroeg ze terwijl ze haar staart wat beschermend over Vixenkit liet glijden.

_{Aan de manier waarop ze de gevlekte Queen bekeek kon je zien dat Emberpool niets kwaadaardigs van plan was. Ze was hier vrijwillig naartoe gekomen, zonder dat iemand haar had bevolen dat te doen en zonder dat iemand haar het had aangeraden. Simpelweg vrijwillig. "Hoezo komt een Warrior me opeens een maal brengen?" vroeg ze. Emberpool negeerde het feit dat Scorchpath haar waarschijnlijk nog niet compleet vertrouwde, en liet haar snorharen even geamuseerd trillen. "Sinds dat ik vind dat jij wat gezelschap nodig hebt, naast al die kittens natuurlijk." verklaarde ze terwijl ze zich neer zette voor de poes. Haar pluizige staart sloeg ze rond haar poten heen en ze gleed even met haar ruwe roze tong over haar neusbrug. Het moest toch haast onhaalbaar zijn om helemaal in je eentje op zeven kittens te letten, en ze ook nog eens op te voeden? Ze begreep niet helemaal hoe de poes het volhield, waarschijnlijk was ze dus niet zo'n zwakkeling. Niet dat ze vond dat sommige katten zwak waren, maar de een kon dingen nou eenmaal minder lang volhouden dan de andere. Simpel als wat, toch? En ze nam haarzelf zelfs als voorbeeld: Zijzelf begint al te ragen wanneer ze een konijn niet te pakken krijgt, en ze kon de gebeurtenis van daarnet nog zelfs als bewijs gebruiken. Een zoet glimlachje sierde haar lippen toen ze even haar amberkleurige blik over alle kittens in de Nursery liet glijden. Moeder worden leek haar best een zware taak. Je kreeg nooit meer rust, alleen wanneer je kittens sliepen, maar zelfs dan hielden sommige poezen nog een oogje in het zeil. Nee, het was totaal niks voor haar, Queen worden.}

"Sinds dat ik vind dat jij wat gezelschap nodig hebt, naast al die kittens natuurlijk." De woorden meenden niet tegenover Scorchpath en nog steeds keek ze de tweekleurige Warrior wat wantrouwig aan. De poes ging zonder pardon zitten en drapeerde ze haar pluizige staart over haar voorpoten. Ergens moest ze de poes gelijk geven. De Queen was bijna helemaal alleen in de Nursery en spreken met andere Queens was niet haar ding. De kittens van Fireheart gaven haar dan wel een reputatie, maar deze wilde ze helemaal niet. Andere Queens hadden niet genoeg melk gehad voor de schatjes en dus voelde ze zo nu en dan een vurige blik op haar rug gericht worden. Maar er waren ook katten die haar respecteerden voor haar daad. Zelf was de calico er neutraal over. Clangenoten moesten elkaar helpen. Punt uit. Alleen was dit niet alles. Het ergste wat aan haar vrat was dat grote verlies van haar. De eerste nachten in deze Den wilden haar ogen niet stoppen met dat getraan. Elke keer weer werd ze wakker met een nat nest en moest ze dit verbergen voor haar kitten. Pas toen die andere zes erbij kwamen had ze zichzelf bevolen om te stoppen. Deze kittens hadden al genoeg pijn en haar gevoelens hoefden er niet bij te komen. "Hmpf." Zei ze en liet haar 'guard' wat vallen. "Misschien wel.." Haar stem werd wat zachter en ze snel nam ze een hap om het te verbergen. Ze had energie nodig voor kleine pluizenbolletjes.

_{Na een korte stilte gaf de poes eindelijk toe. "Misschien wel.." Ze hoorde dat haar stem zachter werd, iets wat al een zeer goed teken was. "Mooizo," glimlachte ze zoet, waarna ze haar borstkas enkele likken gunde. Ze wist dat de Greenleaf warmte afnam, dat het einde naderbij was voor het warme seizoen. Voor Emberpool maakte het niet zoveel uit, aangezien haar lange vacht haar genoeg weerstand bood tegen de koude. Maar voor Scorchpath bijvoorbeeld was het alles behalve handig. Ze had meer dan genoeg kittens die ze moest voeden, en haar korte vacht was niet echt bepaald efficiënt tijdens Leaf-fall en Leafbare. Maar ja, de poes verbleef toch in de kraamkamer waar het altijd warm was, dus zoveel maakte het niet uit. Behalve dan dat de kittens ziek konden worden wanneer ze buiten gingen spelen, maar iedere kat werd wel eens ziek, kittens konden nou eenmaal sneller kwaaltjes krijgen dan volwassene omdat ze nog zo jong en zwak waren. "Maar goed, hoe gaat het met je?" besloot ze maar te vragen op een zeer fijne en vriendelijke toon. Haar oranje ogen twinkelden terwijl ze de Queen aankeek. Ze vroeg zich af hoe katten haar bekeken toen ze nog een schattige en hulpeloze kitten was. Als ze nu keek naar kittens wist ze nooit wat ze ervan moest denken, aangezien ze niet echt goed overweg kon met kittens. Ze wist niet wat er zo schattig was aan een kitten. Als ze eerlijk moest zijn besteedde ze haar tijd veel liever aan iets anders dan aan het spelen met die kleine wezens. Ze wist niet eens of Scorch dat wist, maar zo niet, dan zou ze daar na een tijdje wel achter komen.}

"Mooizo," De zoete glimlach die op de Warrior's gezicht stond geprint maakte haar wat nerveuzer. Nu leek het wel alsof Scorchpath een of andere achievement was voor haar en geen goede daad. Met een lichte frons liet de Queen haar blik nogmaals over de Warrior gaan. Nee. Niets vreemds of kwaadaardigs. Misschien was haar vertrouwen gewoon verminderd door haar bescherm-gedrag tegenover de kittens. Dat was altijd een optie. "Maar goed, hoe gaat het met je?" Neutraal keek de Queen op bij het horen van die vraag, gewoon iets wat iedereen wel aan elkaar vroeg. Niet? Scorchpath haalde haar schouderbladen wat op en keek voor een moment naar Vixenkit. "Wel goed, I guess.." Mompelde ze en bij het zien van die bruine vacht voelde ze toch wel een steek van verdriet. Zo ver weg was hij, maar toch ook weer niet. Twijfelend beet de poes op haar lip, was het wel verstandig om haar hartje te luchten bij een complete vreemdeling. Ze zaten in dezelfde Clan, ja, maar meer wist ze niet van de poes af. "Maar vertel eerst je naam, voordat we verder kletsen." Gewoon een soort test om te zien of de poes wat kwijt wilde. Nogmaals boog Scorchpath naar voren om een hapje te nemen van de muis, die nog steeds voor haar poten lag.

_{"Wel goed, I guess.." sprak de poes. Emberpool keek haar eventjes vragend aan. Was ze er niet zeker van of ze zich wel goed voelde of niet? Ze wou een zucht slaken maar deed dat toch niet. Momenteel probeerde ze geen enkel verdacht teken te vertonen, want dan kon het wel eens zijn dat al het vertrouwen dat de poes al in haar had weg smolt als sneeuw voor de zon. "Maar vertel eerst je naam, voordat we verder kletsen." Al helemaal vergeten over wat ze voorheen nadacht, keek ze haar weer vriendelijk en vrolijk aan. "Dat lijkt me een goed idee," grinnikte ze. "Emberpool, aangenaam kennis te maken." beaamde ze nadien. Haar amberkleurige ogen twinkelden nog altijd, maar er kwam toch iets van tevredenheid in haar ogen te staan toen ze zag dat de poes eindelijk van het prooidier begon te eten dat Ember voor haar had meegenomen. Ze wist niet waarom, maar momenteel hield ze werkelijk elke beweging die de poes maakte in de gaten. Ze wou er achter komen hoeveel vertrouwen ze al in haar had, of ze wel een gesprek wou aangaan, en ze het niet alleen zei om beleefd te lijken. Maar ja, ze zouden wel zien hoe alles verliep. "Jij bent Scorchpath, toch?" vroeg ze nog eventjes voor de zekerheid. Wie weet hield ze zich al de hele tijd bezig met een andere kattin dan met wie ze eigenlijk écht wou praten... Ach ja, nieuwe vrienden maken kon nooit kwaad. Het maakte niet uit met wie je bevriend raakte, bevriend zijn met iemand was altijd leuker dan er een oorlog mee te starten.}