[Fanfic] *Naamloos*

“Ik hou van je.” Die woorden waren zo makkelijk gezegt, maar om ze te zeggen terwijl je het echt meende, dat was een kunst. Een kunst die ze inmiddels wel onder de knie had. Met een glimlach op haar gezicht, liet ze haar witte kopje rusten op de sterke schouder van haar partner. Aan de rood/blauwe lucht begonnen steeds meer sterren te verschijnen. De witte poes sloeg haar staart over de staart van haar partner heen en slaakte een zucht van verlichting. “Is er iets, lief?” klonk de diepere stem van de kater. Lostvoice spon zachtjes toen ze de stem van Cinderfall hoorde en drukte zich dieper in zijn dikke vacht. “Ik ben gewoon blij dat ik hier ben, met jou,” miauwde ze zachtjes, om het moment niet al te veel te verstoren. In haar rechteroor hoorde ze het brommende gespin van de kater, wat haar eigen gespin ook weer aanwakkerde.
Zo tegen elkaar aan zittend, leek het alsof er niets verkeerd kon gaan. De twee katten waren duidelijk verlieft en er leek maar weinig mis te kunnen gaan. Jammer genoeg had het lot, Starclan, een ander doel in ogen voor het gelukkige koppel...

“Cinderfall!” De opgetogen stem van zijn partner deed hem opkijken. Zijn gouden ogen waren nog dof van de slaap waaruit Lostvoice hem net had gewekt. “Wat is er, Lostvoice?” miauwde de kater, nog slaapdronken. Hij rekte zich uit en schudde zijn korte vacht uit, waarna hij probeerde weer scherp zich te krijgen door een paar keer met zijn ogen te knipperen. “Ik heb Roseheart gesproken,” miauwde de witte poes vrolijk. Cinderfall keek zijn partner eventjes vreemd aan. Waarom zou Lostvoice met de Medicine Cat hebben gesproken? “Er is toch niets ernstigs aan de hand?” vroeg hij daarom, twijfelend. De vrolijke lichtjes in de ogen van de witte poes stelde hem iets gerust, er zou vast niets ernstigs aan de hand zijn. “Ik ben opnieuw zwanger, Cinder. We krijgen weer een nestje kittens.” Lostvoice was helemaal door het dollen heen en ook Cinderfall was op slag wakker. “Echt!?” sprak hij verbaast, waarna de witte poes een lik over haar kop heen kreeg. “Dat is geweldig, Lost. Helemaal geweldig!” Lostvoice glunderde helemaal, ze was blij dat Cinderfall het zo goed opving. “Vanaf nu blijf je in de Nursery en ik blijf bij je. Niets zal je overkomen. Niet meer ...” Boem, de vrolijke stemming was in een klap verdwenen. De woorden van Cinderfall deden haar pijn. Het was niet haar schuld, noch zijn schuld, dat bij hun vorige nestje een kitten was overleden bij de geboorte. Lostvoice was toen was gaan eten buiten de Nursery en was omver geblazen door een rukwind, waardoor de bevalling te vroeg was begonnen. Ze wist dat Cinderfall zichzelf hier altijd de schuld van had gegeven.

Opeens voelde de stemming van de Warrior Den koud en kil, ze wist niet hoe ze op de woorden van haar partner moest reageren. “Het komt wel goed, lief,” hoorde ze de geruststellende woorden van de kater. Hij stapte op haar af en gaf d'r een lik, waarna hij zich omdraaide. “Ik ga wat te eten halen,” miauwde hij, op zijn eigen vrolijke manier, en liep naar buiten toe.
Eenmaal buiten kon Cinderfall het niet laten om een permanente glimlach op zijn gezicht te houden. “Hey, Cinder,” werd naar hem gemiauwd. De wit/bruine kater keek op, toen hij de bekende grijze kleur van zijn vriend Mousewhisker, “Wat zie jij er vrolijk uit, wat is er aan de hand, ouwe rakker,” hij kreeg een speelse duw van zijn oude maat en Cinderfall gaf hem een duw terug. “Geweldig nieuws, Lostvoice is opnieuw zwanger,” melde hij het nieuws direct maar. Het was zo geweldig, niets zou zijn dag nog stuk kunnen krijgen. “Echt? Gefeliciteerd, man. Hoe ga je het aan je kittens vertellen?” Eventjes bleef Cinderfall stil staan, daar had hij nog niet aan gedacht. Acornleaf en Ottertail, zijn kittens van het eerste nestje, moesten ook nog worden ingelicht. “Die ga ik zo inlichten, ik ga eerst wat te eten halen voor Lostvoice en het melden bij Flamestar,” miauwde Cinderfall, waarna hij met een knikje afscheid nam van zijn vriend.

Rustig trippelde hij in de richting van de voedselstapel, waar hij twee dikke vissen uit peuterten en zich omdraaide. “Waar gaat dat heen, waterrat.” Die stem liet een rilling over zijn rug lopen. Gravelsmoke, een ruige, donkergrijze kater met opvallende lichtgrijze ogen, hij herkende die stem uit duizende. Al sinds zijn apprentice tijd werd hij getreiterd door deze kater, alleen maar omdat hij een angst had voor water. Een angst die hij trouwens deelde met Lostvoice, omdat zij net zo getraumatiseerd was aan de vloeistof als hijzelf. “Wat moet je, Gravelsmoke?” siste Cinderfall, met de vissen in zijn bek. “Een praatje maken met mijn vriend, mag dat soms niet?” Een sluwe grijns stond op het gezicht van de kater, Cinderfall wist gewoon dat er niets goed uit zou komen. Toch hielt hij zijn hoofd koel en liep langs de donker grijze kater heen. “Niet nu, tot ziens,” miauwde hij stug, waarna hij terug liep naar de Warrior Den.
Daar bleek Lostvoice in slaap te zijn gevallen. Waarschijnlijk was het nieuws haar wat te veel geworden en was ze in slaap gevallen. Cinderfall legde de vis neer, voor het geval ze nog wakker zou worden en at zijn deel op. Daarna krulde hij zich op tegen haar en viel weer terug in een vredige slaap.

De dagen, weken en manen die daarop volgde, verhuisde Lostvoice naar de Nursery en zorgde Cinderfall uitzonderlijk goed voor haar. Hij bleef telkens bij de ingang zitten, waardoor hij meerdere keren in de regen moest blijven zitten en daardoor weer voor een check up naar Roseheart moest, voor het geval hij een koudje te pakken had gekregen. Lostvoice daar in tegen probeerde hem telkens weer terug te sturen naar de Warrior Den, maar Cinderfall bleef koppig voor de ingang zitten. Dus had de witte poes de strijd opgegeven en nodigde hem op een gegeven moment zelfs uit om bij haar te slapen in de Nursery, omdat hij anders echt zou gaan leiden aan slaaptekort.