It had to be done [Saxon's vertrek]

<sub>Icy trippelde langs de stel katten heen die zich om en nabij de ingang van het kamp had verzameld. Het was uren, nee dágen geleden dat ze Saxon gezien had en nu kwam hij eindelijk weer het kamp binnengelopen. Ze wou hem uithoren waar hij ditmaal gezeten had, maar ze hield wijselijk haar mond en baande zich kalm een weg door de massa heen om hem te spreken. Haar poten begonnen echter te beven toen zij hem zelfzeker naar de hoge Muur zag trippelen en er met een stevige tred nog zelfzekerder dan ooit uitzag. Ze had hem de afgelopen tijd in Bloodclan zien groeien vanaf het moment dat hij ze hem als Commander uitgekozen had, van de kater die enkel goed was in spreken tot de kater die zoveel meer bleek te kunnen dan dat. Hij was geschikt voor het Bloodclan leven in haar ogen, maar in de zijne leek hij alles behalve te zijn.. Hij had haar afgelopen manen meerdere keren verteld dat hij zich wou los maken van de Elite, dat het niet zijn ding was, en ze had zijn gepraat erover aangehoord – ook al vond ze het een grote nonsens – maar nooit gedacht dat hij het serieus meende. Mannen zagen altijd, dat hadden ze haar verteld en dat had ze ook ondervonden, dus dacht ze dat het ook maar ordinair geklaag was. Echter was de blik in zijn cyaanblauwe ogen te zelfzeker voor een normale toespraak, hij had waarschijnlijk de knoop doorgehakt.. Haar vermoedens werden op akelige manier bevestigd toen zijn ijzige ogen over de massa gleden, zonder één blik op haar te werpen, en zijn mond opende om hen toe te spreken. Hij sprak in haar oren monotoon tot de massa, niets persoonlijks. Het was afschuwwekkend.

“Laat alle katten oud genoeg om te doden, zich verzamelen onder de muur.” Hij hoefde het niet eens te zeggen met zijn brommende stem zo laag dat hij toch boven de katten uitgehoord werd. Ze stonden immers allemaal al op een kluitje bij elkaar toen ze hem zagen verschijnen bovenaan het stenen bouwsel. “Katten van Bloodclan, Ik ga geen lang verhaal maken, ik val direct met de deur in huis. Bloodclan is manen lang mijn huis geweest, ik ben hier practisch opgegroeid onder het wakend oog van mijn vader. Icy gaf mij de kans om als Commander hier te functioneren. Zij weet wat ik jullie vandaag ga vertellen,” zijn stem stopte. Icy was bang dat hij het nu pas moeilijk ging krijgen, haar adem stokte, maar hij hield zich nog behoorlijk goed. “Nu is het mijn taak om dit stokje over te geven. Ik heb besluiten om te stoppen als Commander en me terug te trekken uit Bloodclan. Het leven met regeltjes is nooit mijn sterkste punt geweest en ik ben vaak genoeg over de streef gegaan.” Het bleef lang stil, héél lang stil. Icy was het gewoon dat er geen woord gesproken werd tijdens vergaderingen of mededelingen, dit kwam door het ingeoefende respect voor de leider en zijn commandant, maar nu zorgde de stilte voor een misselijkmakende knoop in haar maag. “Ik ga mezelf ergens anders huisvestigen. Doe wat jullie willen doen met me, ik vertrouw Icy erop dat ze een waardige opvolger voor me zal kiezen.” Sprak de bruine tabby verder, Icy focuste haar blik volledig op hem alleen. Haar hoofd sloeg op hol maar voelde tegelijk verdoofd aan. Hoe kon ze een waardige opvolger kiezen als hij voor haar altijd de enige geschikte was geweest in die rol? De avond dat ze Scourge dood hadden aangetroffen kende ze hem niet eens, ze had hem lukraak uitgekozen omdat hij de enige leek die geen moeite had met hun leider die de dood trof. Hij had zich zelfs beter bewezen dan ze had gedacht. Ze had geen deputy gewild, net als Scourge, maar ze had er een gekozen om niet machtsbelust over te kwam. Als ze dat wel had gedaan dan was ze in een mum van tijd van de troon afgestoten, je moest het slim spelen als je het overleven wou.. Zijn massieve poot greep kort naar zijn halsband, maar zakte vervolgens weer op de bakstenen onder hem. “Ik zal mijn halsband niet afnemen, ondanks dat ik geen lid meer zal zijn van Bloodclan. Dat was ‘t.” Hij sprong van de muur af en kwam haar richting uit gelopen. Ze kon niet anders dan een norse blik opzetten, ze wist dat de clan keek naar deze verrader en dat ze niet wisten wat er tussen hen speelde. Saxon leek er minder mee om te gaan, hij ging toch weg.. “Tot ziens, je weet waar ik ben als je me zoekt.” Zijn tong schraapte tussen haar oren, om vervolgens haar een kopje te geven. Het leek alsof hij haar aanmoedigde sterk te zijn, hij las vast in haar ijzige blauwe ogen hoeveel moeite ze had met zijn vertrek. Ze probeerde het niet erg te laten zien, ze moest hard zijn. Ze gaf een kleine knik als antwoord, uit vrees dat haar opgekropte verdriet hoorbaar zou zijn als ze haar mond opende. Hij vertrok vrijwel meteen, sneller dan ze had verwacht, en het enige wat ze kon doen was hem nakijken. Ze probeerde haar blik te haken in de zijne toen hij nog een laatste keer omkeek, maar zijn ogen speurden de plaats af alsof hij alles tot in het detail de allerlaatste maal wou opnemen om het zich later levendig te kunnen herinneren. En toen was hij weg, misschien voorgoed, misschien zouden ze elkaar later nog eens treffen. Het zou haar vast beter doen om met die hoop verder te leven.

Het duurde nog even voor de gemoederen gekalmeerd waren en ze een vrije weg vond om naar de hoge Muur toe te trippelen. Ze vroeg zich af hoe Hij zo zelfzeker kon ogen, probeerde Zijn passen na te bootsen.. Het lukte haar voor geen meter. Ze sprong de muur op en krulde haar staart om haar poten heen toen ze ging zitten. Haar blik stevig voor zich uit starend, naar de bladeren aan de grote boom voor haar om niet te moeten kijken naar de ongelovige blikken onder haar. Ze kon het niet verdragen nu eender welke blik te werpen op iemand, alles herinnerde haar – op welke stomme manier dan ook – aan Hem. “Ik zal nu niet beslissen over wie Mijn Commandant opvolgt.” Het was kort en bondig, maar een krachtige boodschap. Even snel als ze gekomen was, sprong ze alweer van de muur af en sloot zichzelf de rest van de avond op in haar leidersschuur, ze stond voor een onverbiddelijke keuze…</sub>