Whispering the meanings she's hidden under cover || Open

HOLLOWSTREAK
''Just let your heart speak, don't waste another heartbeat.''

_{Een harde schreeuw galmde door een groot gedeelte van het bos. De klein gebouwde, slanke lapjes poes draaide haar hoofd met een ruk om nadat de pijn door haar lichaam sidderde. Ze keek recht in de ogen van een verwilderde twee been hond, net iets groter dan zij zelf. Hij hield haar staart stevig russen zijn kaken geklemd terwijl Hollowstreak vocht om los te komen. Ze spartelde heftig met haar achterpoten in de hoop de snuit van het beest te beschadigen met haar nagels. Na een paar keer flink trappen maakte het een schel piep geluid en liet los. Hollowstreak wachtte geen moment en nam een flinke sprint. Haar adem ging veel sneller dan normaal. Ze keek achterom, en zag hoe het verwilderde dier haar achtervolgde helemaal tot de fourtrees. Ze nam een grote sprong richting een van de vier grote bomen, en klemde zichzelf vast aan de stam door haar nagels in het dikke schors te planten. Langzaam klom ze poot voor poot omhoog, tot ze bij een van de laagste takken kwam. Ze zag een steentje liggen, pakte het tussen haar tanden en mikte op het dier in de hoop het weg te jagen. ''Take that you retarded furball!'' Schreeuwde ze naar het dier. Maar het ging niet weg, in tegendeel: Het bleef onder de boom staan blaffen naar haar. Ze besefte dat dit nog lang zou kunnen duren, dus probeerde ze zich comfortabel te nestelen tot hoever dat kon op een tak. Wachtend tot iemand haar zou komen helpen, want uit zichzelf ging dit ding niet weg.

- Open}

_{Stilletjes droegen de magere pootjes van een jonge kater hem weg van het kamp. Hij probeerde zo hard mogelijk te rennen om zijn conditie op te bouwen zodat hij beter kon bijblijven met Innerghost. Hij was nog steeds als de dood voor haar en veel tijd had hij niet gehad om erover te praten met Ashpaw. Hij mistte zijn beste vriend wel maar die had het natuurlijk ook druk met zijn training en voor zover hij kon zien zijn andere vrienden. Stilletjes was hij jaloers op zijn beste vriend, hij had nog altijd geen nieuwe vrienden gemaakt. het enige waar hij goed voor was waren de pestbuien van de andere apprentices. Maar ook dat durfde hij zijn mentor niet te vertellen, hij wist niet wat ze ging zeggen.
Hijgend ging hij langzamer lopen en bleef toen stilstaan en zoog grote teugen zuurstof naar binnen. hoe vaak hij het ook probeerde, hij kon niet ver rennen voor hij volledig uitgeput was. Zonder het zelf te beseffen was hij al een flink eind van het kamp gerend, want in de verte kon hij Fourtrees zien. Even glimlachte hij in zichzelf, misschien ging hij toch wel iets vooruit. Maar zijn ogen werden door heel iets anders, het was een hond die luid aan het blaffen was. Langzaam Nam hij alle geuren in zich op en rook de geur van een clangenoot. Langzaam deed hij een stap naar voren en zwiepte met zijn staart. Zou hij moeten helpen, was hij daar wel sterk genoeg voor. Lanzgaam schudde hij zijn kop en startte aan zijn sprint. Hij zou wel zien wat er ging gebeuren met wat hij van plan was. Met een Rauwe kreeg sprong hij af op de flank van het beest en sprong meteen weer weg. hij bleef liever zo ver mogelijk uit de buurt van dat beest. Langzaam deed hij nog een paar passen achteruit en blies. hij zou geen schijn van kans maken, maar als hij zichzelf kon wegwerken met dat beest was het goed genoeg. Met de aandacht van de hond op hem gericht draaide hij zich om en sprintte weg, het beest achter hem aan horen komen. Zijn ogen schoten in het rond en ze zochten bomen die niet zo ver bij elkaar vandaan stonden. Maar het was er niet, dus nu moest hij weer blijven rennen.
Plots bleef hij staan en draaide zich om. ''Why run when there's nowhere to go idiot.'' Mompelde hij tegen zichzelf en sprintte toen recht op het dier af. met alle kracht die hij uit zijn achterpoten kon halen zette hij zich af en klemde zich vast aan de nek van de hond.}