Oh! Hi there, I think [&Snowypaw]

In een hoekje van de Apprentice Den lag een jong, mager katertje onrustig te slapen. Dromen deed hij nooit, zelfs niet wanneer hij tegen zijn beste vriend was aangekropen. Het enige wat hem teisterde waren nachtmerries van die moordenaars. Niks leek hem te helpen om er vanaf te komen, zelfs overdag kwam het weer terug. De rode oortjes van het katertje schoten heen en weer terwijl de beelden door zijn zicht schoten.
Met een korte kreet schoten de donkere ogen van het katertje open en zijn kop rees iets omhoog. Hij voelde zijn hartje even in zijn keel kloppen voor hij de beelden van zich afschudde. Met een snelle blik om zich heen stond hij op en liep de den uit. Het was nog niet zo heel laat en vele anderen sliepen nog.
Zo onopvallend mogelijk liep hij naar de prooistapel en plukte er iets kleins vanaf. Veel trek zou hij toch niet hebben, en misschien dat hij nu een keer in vrede zou kunnen eten. Met een muisje in zijn bek draaide hij zich om, alleen om vol tegen iemand aan te lopen.
Met een geschrokken kreet liet hij het muisje weer vallen en stapte achteruit met zijn kop gebogen. ''S..Sorry, het spijt me.'' Mompelde hij meer tegen de grond en durfde eigenlijk niet op te kijken. ''Ik zweer dat ik beter oplet voortaan.'' Vervolgde hij snel, bang dat het een van hen was tegen wie hij was opgelopen. Maar de geur, hij was anders dan die van hen. Langzaam tilde hij zijn kop op en keek de Clangenoot tegen wie hij was aangelopen aan.

het was waarschijnlijk het vreemdste moment geweest dat hij in lange tijd had meegemaakt. Wanneer hij probeerde niet op te vallen viel hij nu juist weer op door zijn stomme actie. Maar terwijl hij opkeek keek hij naar een wit poesje dat hem nogal verbaasd aankeek. Had hij iets verkeerds gedaan? Zou ze ook boos op hem worden omdat hij zo stom was? "H-het maakt niet uit," was de reactie die hij kreeg en zijn donkere oogjes schoten wijd open. Werd hij nu gek en ging hij opeens waanbeelden zien? "Ik.. Ik lette immers ook niet op." Nu werden zijn ogen alleen maar groter en hij zette een stap achteruit. Ja, hij werd zeker weten gek. Niemand zou hem er zo gemakkelijk af laten komen zoals zij deed. Een beetje vervreemd staarde hij neer op zijn pootjes terwijl die zachtjes wat van de grond onder zijn lijf verschoven. "Hoe.. heet je?" Die vraag deed hem weer even opschrikken en hij staarde haar woordeloos aan. Wilde ze nu echt zijn naam weten? Misschien was het uit vriendelijkheid, maar misschien was het ook wel zodat ze tegen de anderen kon klagen en hij de klos was. "Mijn naam is namelijk Snowypaw" Even wiebelde hij met zijn rode oortjes, maar keek haar toch weer aan. Snowypaw, waar had hij die naam eerder gehoord? Hij wist dat iemand hem had uitgesproken, maar hij kwam er zo even gauw niet op.
Toen schoot een gesprek terug in zijn hoofd. Ashpaw! Hij had haar naam al eens genoemd en geen verkeerde woorden over haar gesproken. Dat gaf hem wel iets meer lef, maar hij durfde niet helemaal op anderen te vertrouwen. Misschien was ze wel alleen maar aardig tegen Ahspaw en niet tegen hem. ''Ik...'' Begon hij zacht en twijfelde nog steeds. Misschien kon het geen kwaad om haar zijn naam te vertellen. ''Ik heet Heartpaw,'' Mompelde hij een beetje onaangenaam, maar ging wel langzaam zitten en stak zijn poot uit naar het gevallen muisje om het naar zich toe te trekken.