I have to confess something {+Lionroar}

Ze liet een zachte ademzucht uit haar keel ontsnappen en tuurde verveeld rondom haar heen. Ze had zich vandaag in de Nursery gevestigd, aangezien het niet meer lang zou duren voordat ze ging jongen. Maar iets zei haar dat er iets ontbrak, er was iets dat niet klopte. Ze verveelde zich als ze eerlijk moest zijn, het niksen was niet echt bepaald iets voor Spottedleaf. Daarvoor was ze niet in de wieg gelegd. De gevlekte poes stond op, schudde voorzichtig de mosresten uit haar pels en verliet nadien met sierlijke passen het warme hol. Haar amberkleurige blik gleed even over enkele katten heen, maar er was niemand waarmee ze nu wou praten. Ze zat er nog altijd mee in dat Lionroar zijn schouder had bezeerd omdat zij zo onvoorzichtig was geweest. Ze had het kunnen voorkomen, maar toch was het haar niet gelukt... Ze schudde onopvallend haar kopje heen en weer en keek nadien weer voor haar uit. Pas nadien, toen er een flame-pointed kater met oceaan blauwe ogen in haar zicht verscheen, ontwaakte ze uit haar dagdromen. Een tikkeltje geschrokken van de plotse verschijning van de kater wiebelde ze even onwennig met haar oren. Ze had het hem nog niet verteld, dat ze kittens verwachtte van een kater die haar in de steek had gelaten. "H-hey.." begroette ze hem met een schraal glimlachje op haar snoet. Zou hij het merken dat haar buik dikker was dan voorheen? Zou hij kwaad zijn omdat ze het niet had kunnen voorkomen dat hij gewond raakte? Meerdere gedachten belaagde haar helder denken, maar die propte ze algauw in haar achterhoofd.

"Hallo, Spottedleaf!" miauwde hij vriendelijk terug. Ze keek hem even recht aan, maar sloeg haar blik nadien neer op de grond en bedacht even de woorden die ze ging gebruiken. "E-ehm," begon ze twijfelend. Moest ze het eigenlijk wel tegen hem zeggen? Want aan de ene kant waren ze gewoon vrienden. Maar als ze het niet zei was ze er zeker van dat ze zichzelf schuldig ging voelen. Aangezien Lionroar de eerste keer dat ze elkaar zagen zijn eigen verhaal ook had verteld. Dus nu moest ze hetzelfde doen, en eerlijk tegen hem zijn. "Ik verwacht kittens van Blowsoul." sprak ze nadien zacht uit, zodat ze er zeker van was dat niemand anders dan Lionroar het zou horen. "Maar h-hij... hij heeft me in de steek gelaten een tijd geleden." vervolgde ze, waarna ze haar witte voeten even zwijgend bestudeerde. Ze durfde hem gewoonweg niet aan te kijken, maar aangezien ze er niet zwak wou uitzien deed ze het toch. De zwangere poes tilde haar kopje op en keek de kater strak aan, haar oren opzij gewend en haar staart rond haar lichaam heen geslagen.

Ze beet op haar lip en en voelde hoe ze instinctief haar oren in haar nek legde. De stilte die was aangebroken duurde naar haar smaak véél te lang. Ook al werd er maar voor tien seconden niks gezegd, het leek wel een uur te duren. Maar toen de kater eenmaal weer iets zei klaarde haar gezicht een beetje op. "Je bent een fantastische vriendin en warrior, en als hij niet aan jouw zijde wil staan als een partner en de vader van jouw kits, dan is hij het niet waard." ze liet even een sidderende zucht uit haar mond glijden en hees haar oren nadien weer overeind. "Jouw kits zullen vast prachtig worden," de zachte glimlacht die ze te zien kreeg troostte haar een beetje, maar alsnog was er die onzekerheid die ze waarschijnlijk nog wel voor een tijdje zou hebben. "Het komt allemaal wel goed, Spottedleaf." hoorde ze nog, toen ze nét even haar staartpunt tegen de grond liet tikken. "Maar wat als ik geen goede Queen zal zijn? Wat als de kittens gaan vragen wie hun vader is?" vroeg ze zacht, amper verstaanbaar. Een traan prikte achter haar oog, en wist nadien zich een weg te banen naar de open wereld. Het kleine druppeltje rolde over haar wang naar beneden. Ze haatte het om er zo zwak uit te zien, dat andere katten konden zien dat ze toch wel breekbaar was.

"Je zult vast een goede moeder worden, daar ben ik van overtuigd. En als jouw kits erom vragen, vertel ze de waarheid. Ze verdienen het om te weten wie hun echte vader is." ze glimlachte even toen de kater haar een kopje gaf, en haar nadien aankeek. "Ik ben er voor je, dat weet je toch?" miauwde hij. Ze dacht even na en bleef hem strak aankijken. Dat hij niet was zoals Blowsoul had ze nu al wel ondervonden. Dat die kater haar gewoon liet stikken net toen zij kittens van hem verwachtte was gewoon wreed, al zei ze het zelf. "Bedankt, dat is echt fijn om te horen." fluisterde ze toen ze even haar neus begroef in zijn pels. Maar hierna trok ze haar kopje weer terug en bekeek ze de kater bestuderend. "Maar nu genoeg over mij," ze glimlachte even haar tranen weg en hield haar staart weer stil. "Hoe gaat het met jou schouder?" vroeg ze nadien met een frons op haar voorhoofd, terwijl de bezorgde blik duidelijk te zien was in haar oranje ogen.

Ze hoopte maar dat de wonde goed genezen was, en dat hij niet langer last had van zijn schouder. Als dat wel zo was, dat hij nog altijd niet perfect genezen was, dan zou ze zichzelf nog meer de schuld geven van alles. Maar zo was ze eenmaal, en het hele gedoe rond Blowsoul heeft haar alleen maar nog onzekerder gemaakt. "Ik mag weer mijn normale warrior taken oppakken, de wond bijna genezen. Ik heb een tijdje rust moeten nemen, maar daar heb ik het wel voor over." glimlachte hij. Ze spitste haar oren nieuwsgierig naar voren toen de kater zijn schouder naar haar toe draaide. Met een serieuze blik in haar ogen bestudeerde ze de genezende wond. "Kijk maar, het is bijna weg." zei hij er nog bij. "Dus je hebt er geen last meer van?" vroeg ze met hoop in haar amberkleurige ogen. Ze wende haar blik van de wonde af en keek Lion weer strak aan, wachtende op een komend antwoord. En als ze eerlijk moest zijn moest ze Lionroar om nog een gunst vragen... Maar daar zou ze nog eventjes mee wachten, ze wou eerst weten of hij nog last had van zijn schouder.

De angst die ze al eerder had gevoeld toen ze met Linesong, een van de jongere Warriors, aan het praten was wakkerde weer aan in haar lichaam. Wat als de kittens pas geboren werden tijdens Leaf-fall? Dan zouden ze wanneer ze op hun zwakst waren, de koudste manen moeten kunnen overleven? Wat als geen één het ging halen? De poes slikte even en schudde nadien onopvallend haar kopje. Toen de kater vaststelde dat hij er niet veel last meer van had, glimlachte ze even. "Dan is het goed," lachte ze. "Maar, mag ik je om een gunst vragen?" vroeg ze nadien op een rustige toon. Het was duidelijk dat ze al iets gekalmeerd was. De woorden die Lionroar had uitgesproken betekende veel voor haar. Het was fijn dat er toch katten waren die niet logen en bedrogen, katten die niet op Blowsoul leken. Ze hield haar vermoeide oranje blik op Lion gericht en haalde even diep adem.

"Tuurlijk." kreeg ze na een korte stiltepauze te horen. Haar ogen begonnen te glimmen terwijl ze hem aankeek. "Mijn leerling Crowpaw, zal ik niet kunnen trainen wanneer ik Queen ben." zei ze, "Maar aangezien ik haar trainingen niet te veel wil verwaarlozen, kun jij haar af en toe gewoon meenemen om de grenzen nog eens te laten zien? En haar enkele basic dingen te leren? Meer niet." Hopelijk vroeg ze niet te veel van hem. Maar ze wou gewoon niet dat het zwarte poesje ging denken dat Spottedleaf geen moeite meer in haar stak. Wanneer haar eigen kittens bijna apprentice zouden worden ging ze natuurlijk weer aan de slag met haar. Maar in de tussentijd kon Lionroar haar enkele dingen leren, niet meer. Anders vond ze het nogal oneerlijk tegenover Crowpaw. Ze snoof even de lucht op en merkte op dat er een verse prooigeur haar neusgaten binnendrong. Toen ze haar blik even afwende van Lionroar en naar de kamp ingang keek, zag ze dat er net een patrouille het kamp binnen kwam. Iedere kat had twee stukken vers gevangen prooi met zich meegenomen. Een glimlachje sierde haar lippen maar hierna keek ze de flame-point kater weer serieus aan.

Nieuwsgierig naar zijn antwoord beet ze eventjes op haar lip. Ze had toch niks verkeerds gezegd hé? Maar algauw smolten haar twijfels als sneeuw voor de zon weg. "Oké, ik zal Crowpaw onder mijn hoede nemen totdat je weer uit de nursery bent." Dankbaar keek ze hem aan. "Dankje," miauwde ze op een vriendelijke toon. Ze strekte nadien haar poten even en liet net zoals Lionroar haar blik even over het kamp glijden. "Echt bedankt dat je het voor me wilt doen, ze is nogal onzeker en ik wil niet dat ze denkt dat ik haar in de steek laat." sprak ze nadien. Ze glimlachte even naar hem en sloeg nadien haar blik weer neer op de grond. "Dan laat ik je nu maar weer met rust." miauwde ze een tikkeltje verlegen. Ze keek naar de kraamkamer waar enkele kittens aan het spelen waren, en waar Queens met elkaar aan het praten waren. Zou ze het ook ooit kunnen doen? Gezellig met andere Queens praten terwijl haar kittens met elkaar aan het spelen waren? Vast wel, of dat hoopte ze toch.