How did I even end up here? [&Wingpaw]

I close my eyes, the lantern dies
The scent of awakening, wild honey and dew.
Childhood games, woods and lakes,
Streams of silver, toys of olden days.

Stilletjes verliet een jong katertje het kamp van zijn clan terwijl hij ver was weggezonken in zijn gedachtes. Hoewel zijn poten hem richting de Twoleg place droegen was hij zich daar niet bewust van. Hij was moe en wilde weg bij de anderen omdat hij straks niet eens meer normaal kon lopen. Voor de andere apprentioces was hij heel goed te gebruiken. Ze hadden hem al een aantal keer als testpop gebruikt voor nieuwe methodes die ze van hun mentor hadden geleerd. het vermoeide hem alleen maar meer waardoor hij slechter presteerde in zijn eigen training. Hoevaak had Innerghost hem wel niet afgeblaft omdat hij het niet goed genoeg deed. Hij werd er praktisch nog gekker van dan in de tijd dat iedereen hem aan zijn lot overliet. In de schaduw bleef hij even staan en keek om zich heen. Hij was een heel eind afgedwaald van het kamp, maar de geur die hij rook joeg hem angst aan. Bloodclan, overal rook hij de geur van de Bloodclan. zijn ogen schoten open en zo snel als hij kon sprintte hij weg van hier. Weg van de plek vol dood en verderf. Maar toch kon hij niet voorkomen dat de herinneringen bij hem terugkwamen en hij schudde wild met zijn kop om ze uit te bannen. Wat hij echter niet wist, was dat hij niet terug ging naar huis. De poten die hem door paniek in volle snelheid lieten rennen droegen hem richting het territoria van de ThunderClan. Maar toch stopte hij niet met rennen, het gevoel alsof de duivel achter hem aanzat verliet hem niet.
zijn poot bleef hangen achter een steentje en met een luide plof kwam hij neer op de grond, maar niet voordat hij een stuk over de grond had gerold. Buiten adem bleef hij liggen en sloot zijn ogen. wat was het ergste wat er nu nog kon gebeuren met hem. Hij wist bijna zeker dat de Thunderclankatten niet echt agressief tegen hem zouden doen. Hij zag er tenslotte niet echt uit als een gevaar met zijn nog altijd deels uitstekende ribben en zijn schilverige vacht.

I close my eyes, the lantern dies
The scent of awakening, wild honey and dew.
Childhood games, woods and lakes,
Streams of silver, toys of olden days.

De grond onder zijn magere lijfje voelde best koel aan voor hem. Vooral nu zijn lijf enorm verhit was door die achterlijke sprint die hij had getrokken weg van die ellendige plek. De geur was al genoeg geweest om hem gek te maken. Vooral na dat gedoe met Blacksoul was het weer erger geworden dan eerst. Veel kon hij er niet over praten, althans hij durfde het niet. Hij was te bang dat ze hem zwak vonden, zoals ze altijd al hadden gevonden. Hij wilde sterker lijken, en ook wel worden. Maar met al het gedoe om zich heen wilde het simpelweg maar niet lukken.
De geur van Thunderclan drong diep tot hem door en hij wist dat als zijn mentor hem hier zag dat hij zwaar in de problemen zat. Hij lag uitgestrekt in het territoria van een andere clan waar hij totaal niet thuishoorde. Hij was een zwakkeling, niet het voorbeeld van zijn Clan. Hij schaamde zich best voor zichzelf en hij kon ook wel inzien dat zijn clan zich voor hem schaamde. Een blik op hem en je wist al genoeg.
"Ehh..gaat het?" Klonk opeens een stem en zijn rode oortjes schoten naar zijn nek. Hij was ontdekt, nu was hij echt zwaar de klos. Langzaam draaide hij zijn kop een beetje en hij schrok een beetje toen hij zag wie hem had aangesproken. Het was een zwart poesje, waarschijnlijk rond zijn leeftijd en dus een apprentice. Langzaam duwde hij zijn poten onder zijn borst en stond wankel op. Even werd het zwart voor zijn ogen, maar dit was nog een effect van zijn val. zijn donkere ogen waren gericht op het poesje terwijl hij eindelijk wankel op zijn poten stond. Hij ademde nog steeds zwaar, maar deed een stap naar achteren. Maar toch leek ze niet onvriendelijk, misschien kon ze hem wel de weg wijzen terug naar zijn eigen Clan. Maar ze had hem net een vraag gesteld, hopelijk was het geen probleem als hij die eerlijk beantwoordde. ''Het gaat wel,'' Mompelde hij nu zelf en volgde haar voorbeeld door aar zijn rode pootjes te staren.

I close my eyes, the lantern dies
The scent of awakening, wild honey and dew.
Childhood games, woods and lakes,
Streams of silver, toys of olden days.

Het bleef vreemd stil aan de andere kant van dit gesprek. Hij wist wel dat dit geen warrior was, maar een apprentice. Ze zag er althans wel zo uit, anders moest ze wel een hele kleine warrior zijn. maar toch was het niet helemaal vreemd, hij zag er niet echt uit als een duister of krachtige kat. hij was een mager scharminkel dan nu moeite had om op zijn poten te staan. Hij gaf haar wel groot gelijk om hem niet te vrezen, hij was toch niks waard. Eigenlijk wilde hij ook niet met iemand vechten, hij hield er niet van. Hoewel zijn mentor van hem een echte Shadowclankat wilde maken zou hij er nooit echt een zijn. Dat zou betekenen dat hij genadeloos moest kunnen zijn en sterk. Maar zo was hij nu eenmaal niet.
"Hallo...," klonk het opeens aarzelend en langzaam durfde hij toch weer op te kijken. Het was vreemd om die toon te horen van een apprentice van de Thunderclan. "En..en waar aan heeft de Thunderclan een bezoekje van een Shadowclankat te danken?" die vraag had hij kunnen verwachten maar toch wiebelde hij een beetje ongemakkelijk met zijn rode oortjes. Hoe kon hij deze vraag fatsoenlijk beantwoorden zonder teveel te liegen? Zou hij ook gewoon de waarheid kunnen vertellen aan haar? Misschien zou ze wel begrip voor hem hebben. ''Eigenlijk heb ik geen idee hoe ik hier terecht ben gekomen,'' fluisterde hij en staarde weer naar zijn pootjes. Hij loog nu niet, hij had niet geweten dat hij hier terecht was gekomen. ''Ik wist niet dat ik hier was tot net.'' Fluisterde hij vervolgens en zette wankel een stapje achteruit. Hij wist niet of hij haar wel kon vertrouwen.