Falling asleep forever.

Onderwerp: Falling asleep forever. za 1 jun 2013 - 21:47

De amberkleurige ogen van Spottedleaf flikkerden fel op in het spookachtige licht waarmee de maan haar bescheen. Met ruime, lenige passen bewoog de poes zich voort op het WindClan gebied. De bekende wind streelde haar vacht en deden haar snorharen even trillen. Alles voelde zo goed aan, heel het territorium beschouwde ze als haar thuis. Voorzichtig gleed de poes weer tot stilstand en keek ze even om haar heen. Maar gezien het nacht was, was het voor haar onmogelijk om alles even goed te zien dan als het dag was. Dus de twee donkere ogen die haar begluurden had ze niet in de gaten gekregen. Nét toen ze weer verder wou stappen raakte iets haar. Een helse pijn schoot door slanke lichaam heen, maar die ebde algauw weg. Spottedleaf sloot voor eens en altijd haar ogen, weg gezonken in een eeuwige slaap. Dood.

Meerdere beelden schoten door haar kop heen toen de grijze kleur donkerder en donkerder werd, totdat een zwarte kleur voor haar ogen heen sierde. De beelden van haar ouders kwamen weer in haar op. Hoe die om het leven waren gekomen in een gevecht met een BloodClanner. Ook haar siblings die eveneens als haar toen nog maar drie manen oud waren, werden bruut vermoord. De beelden leken frisser en duidelijker dan ooit tevoren te zijn. De gillen die haar familie slaakten, de pijn die in hun ogen zichtbaar was, en zij had niks gedaan... Zij bleef zich schuilhouden in de struiken, maar wat kon een rillende kitten wiens ogen gevuld waren met een eeuwige angst beginnen tegen een oudere, gespierdere en waarschijnlijk veel sterkere BloodClanner? Niets.

In een flits waren de beelden weer weg, en zag ze de twee bekende groene ogen. Een bruin cypers lichaam kwam achterna, en algauw herkende ze de kat als Blowsoul. Ze wou haar lippen bewegen, haar mond openen om iets te zeggen. Maar er kwam geen geluid uit. Tranen leken over haar wangen te stromen, maar in plaats daarvan verdween de kater.
Ze wist niet wat er aan de hand was, maar iedere kat waarmee ze een sterke band had gekregen werd zichtbaar. Tot in ieder detail uitgewerkt in haar hoofd, want ze was ervan overtuigd, dat niet niet de realiteit was. Lionroar, Silverpaw, Crowpaw, Frostkit, Inkmask, Whitekit, Shardkit en zelfs Blowsoul... Ze was zich er nu pas van bewust. De pijn die abnormaal snel was weggeëbd, de beelden die onmenselijk vers en levend leken te zijn... De dood was haar komen halen, ze was onderweg naar StarClan...

Iedereen mag afscheid nemen van Spottedleaf.

De witte poes liep door het WindClan territorium die nacht. De maan scheen op haar witte vacht die zo wel licht leek te geven. Leafstorm dacht eventjes aan de familie die ze nu nog over had. Spottedleaf, haar zus, en haar kittens, ondertussen net apprentice, Whisperpaw, Rhythmpaw en Summerpaw. Een kleine glimlach sierde haar lippen toen ze aan hen dacht, de gene die ze allemaal liefhad. De witte poes hoorde op dat moment een hels kabaal in het gebied, en dat was aardig dicht bij. Ze snoof op dat moment de geur van haar zus, Spottedleaf op. Er was iets niet goed, dat voelde ze. Op een drafje ging ze op haar instinct af. Haar blik stond bezorgd, er was iets mis. Automatisch begon ze wat sneller te lopen, en dat werd al snel een langzaam rennen. De witte poes zag in de verte iets neervallen. Ze herkende het lichaam van de lapjespoes meteen. ''Spottedleaf!'' Riep ze geschrokken en keek naar het figuur wat op de grond lag, levenloos. Een steek door haar hart was dit, ze kon wel schreeuwen. Haar enige familie die het zelfde bloed als zijzelf droeg. ''Nee! Nee!'' Zei ze en schudde haar hoofd toen. De eerste traan sinds tijden drupte uit haar ooghoek, en viel voor de poes neer. ''Niet jij Spotted! Het is je tijd nog niet!'' De witte poes duwde haar neus in de vacht van Spottedleaf, ze wilde haar niet kwijt, niet nu!

LIONROAR

Hij was vandaag goed gehumeurd en hij was ervan overtuigd dat niets zijn humeur stuk kon maken. Hij had voor de eerste keer sinds leaf-fall goed en lekker warm geslapen, en was dus goed uitgerust. Zijn oceaanblauwe ogen schoten over het gebied heen. Eigenlijk was leaf fall nog niet zo erg. De goud, rood en oranje kleurige blaadjes brachten juist prachtige kleuren met zich mee. En ook al bevond hij zich op Windclan territorium, blaadjes van het bos naast het territorium lagen ook hier. Hij grinnikte zachtjes en neuriede een deuntje dat hij in zijn hoofd had. Toen hij de geur van een van zijn vrienden rook begon hij zachtjes te snorren. Even een praatje maken kon geen probleem toch? De kater sloot zijn ogen voor kort en begon langzaam aan op de geur af te lopen. De zoete geur van Spottedleaf verdween echter, omdat de wind draaide. Maar hij was ervan overtuigd dat hij gewoon rechtdoor moest lopen. Niet lettend op eventuele stemmen, kreten of dergelijke stapte hij door, tot hij haar zag...

De kater verstarde meteen, staakte zijn lopen en met een geschrokken blik staarde hij naar de bebloede calico poes. Minuten lang bleef hij zo stil staan, zijn ogen dof van de pijn en het verdriet. Hij wilde jammeren, maar iemand was hem voor geweest. Daar stond hij dan, achter Leafstorm, starend naar de poes. Naar een van zijn goede vrienden. Hij had geen beweging meer gemaakt, alsof hij het niet wilde realiseren dat Spottedleaf er nu niet meer was. Toen het uiteindelijk wel echter tot hem door drong rees een heus gejammer uit zijn keel en stapte hij, met tranen rollend over zijn wangen, op de poes af. ".. Spottedleaf .." Zei hij, wat afwezig. Waarna hij zijn neus tegen haar kop aanduwde. "Waarom jij..?" Hij slaakte een diepe zucht en wendde zijn blik van de bebloede poes af. Hij wilde zich niet zwak tonen tegenover de andere poes, hij probeerde zijn tranen te verbergen. En dat lukte hem ook, een masker ging over zijn gezicht, waarna hij zijn blik op Leafstorm richtte, zonder nog enig moment naar Spottedleaf te kijken. "Help me mee haar terug te brengen naar het kamp." Zei hij, zonder emotie in zijn stem. Vanbinnen was hij gebroken. Ze was niet zomaar een vriendin voor hem, maar een hele goede zelfs. Iemand waar hij zijn hartje bij kon luchten, en nu was ze er niet meer. Hij tilde haar op, maar durfde niet naar haar lichaam te kijken. Bang om weer te huilen, bang om totaal in te storten. De kater begon met forse passen richting het kamp te lopen, zijn ogen staarden levenloos voor zich uit.

_{Crowpaw wist niet waardoor ze wakker werd. Kwam het door de wind, die harder was gaan waaien? Of was het de opwinding over de training die ze die ochtend zou hebben? Crowpaw hield van haar trainingen. Spottedleaf gaf haar het gevoel dat ze nut had voor de clan, een gevoel dat ze niet had gedacht ooit te voelen. Haar mentor gaf haar zelfvertrouwen en was vriendelijk tegen haar, net zoals Suntail lief tegen kleine Crowkit was geweest. Voor Crowpaw voelde het alsof de gevlekte poes de leegte waar haar moeder had gezeten een beetje vulde.
Ze wist dat ze beter kon blijven liggen en uitrusten voor de training van zometeen, maar ze kon niet meer in slaap komen. Ach, dat uurtje maakte toch niet zoveel meer uit. Ze stond op en rekte zich met een grote gaap uit.
Ze waste zich, maar wachtte nog met ontbijten. Als ze net wakker was had ze meestal nog niet zo'n trek. Enkele warriors en apprentices die waren aangewezen voor patrouilles waren ook al op. Crowpaw trippelde het kamp uit, waarbij ze voorzichtig om zich heen keek, bang dat iemand haar tegen zou houden. Ze was nog niet helemaal gewend aan deze vrijheid.
Toen ze over de velden liep, droeg een windvlaag iemands roep mee, en een geur die Crowpaws haren recht overeind liet staan. De geur van bloed. De wind waaide nu van een andere kant, dus meer kon ze niet ruiken. Ze rende zo snel als haar poten haar konden dragen richting de plek waar volgens haar de roep en de geur vandaan gekomen waren.
Toen ze het zag, bleef ze stokstijf staan. Nee, nee, dat kon niet, dat was niet mogelijk. Misschien zag ze het verkeerd, zo van een afstand. Langzaam zette ze een paar stappen vooruit. Nee, geen twijfel mogelijk. Spottedleaf. Was ze, was ze echt...? Ze zette nog een paar stappen richting het tafereel, half struikelend. Het was echt, ze was echt... dood. Crowpaw wiegde zachtjes heen en weer op haar poten en schudde langzaam haar hoofd. Ze was nog te geschrokken, te verbijsterd om het verdriet te voelen. Op dit moment voelde ze helemaal niks. "Help me mee haar terug te brengen naar het kamp," zei Lionroar. Crowpaw had hem en Spottedleafs zus nog niet eens opgemerkt. Ze schudde opnieuw haar hoofd, opende haar mond om iets te zeggen, maar er kwam geen geluid uit haar keel. Ze staarde naar haar gevallen mentor.}

Onderwerp: Re: Falling asleep forever. za 8 jun 2013 - 8:33

LIONROAR

Zijn hart was gebroken in duizenden stukjes, waardoor een masker voor zijn gezicht was gekomen. Emotieloos, alsof het hem niets uitmaakte momenteel. Maar vanbinnen schreeuwde hij, huilde hij, viel hij neer. De kater had het lichaam van Spottedleaf deels omhoog gekregen, maar omdat hij haar niet wilde slepen over de grond, omdat ze wel degelijk iets betekende voor hem, wilde hij dat de andere katten hem mee hielpen met dragen. Ze was een vriendin voor hem, en zo wou hij haar ook houden. Hij zou over haar waken, de hele nacht. Bij haar blijven, terwijl haar lichaam langzaam aan koud werd. Hij hoorde haar niet meer ademen, oh, hoe erg dat hij nu hoopte haar glimlach weer te zien. Vlagen van de eerste dag dat ze elkaar echt leerden kennen kwamen weer in hem op. Het moment dat hij haar een stuk van zijn verleden had verteld, hoe ze erop had gereageerd, en hoe hun band groter was geworden. Nee, het was logisch dat de kater in duizenden stukjes brak. Al liet hij het niet merken, wat misschien schokkend voor de rest was. Hij keek om zich heen, nu pas merkte hij Crowpaw op. De jonge kat keek geschokt naar diens mentor en zachtjes knikte hij. "Crowpaw, help je mij mee met dragen?" Hij wist dat de jonge Crowpaw misschien nog niet zo sterk was, maar het zou de apprentice goed doen om haar mentor te dragen. Hij wachtte geduldig op een antwoord, wetende dat Crowpaw nu verdriet onderging.

_{Om de een of andere reden huilde ze niet. Ze vroeg zich af waarom. Waren na Suntail, Gentlekit en Inkmask de tranen al op? Ze voelde ook nog niet echt verdriet, maar dat zou later nog wel komen, bij de begrafenis. Nu voelde ze eigenlijk erg weinig, alleen een vage mengeling van ongeloof en schok. Het drong nog niet helemaal door dat het lichaam dat daar lag haar dode mentor was. Dat die nooit meer naar haar zou glimlachen, haar nooit meer zou trainen, nooit meer zou zeggen dat ze het wel kon. Ze wildeSpottedleaf niet zo zien, maar haar blik zat vastgekleefd aan het lichaam. "Crowpaw, help je mij mee met dragen?" vroeg een andere aanwezige. Verdwaasd keek Crowpaw op bij deze onderbreking. Ze knikte zwijgend. Langzaam liep ze naar de katten toe en ze hield Lionroar de poes op te tillen. Ze zag nu ook dat de zus van Spotteleaf, Leafstorm er was. Ze hadden allebei 'leaf' in hun naam, bedacht ze zich even en ze vond het stom dat ze aan zoiets onbenulligs dacht in deze situatie.}

Haar groene ogen kruisten die van Lionroar, ook hij moest zijn tranen binnenhouden. De eerste echte traan rolde uit haar ooghoek. "Spottedleaf.." Sprak ze en duwde haar neus in haar pels. Ze snoof de geur op van haar zus. "Wat moeten je kittens nu zonder je." Zei ze zachtjes en hoorde toen pas de woorden van Lionroar. "Help me mee haar terug te brengen naar het kamp." Zei de kater nu, zonder enige emotie te tonen. Ze knikte en een tweede traan rolde over haar witte vacht, een weg zoekend naar beneden. Toen pas viel haar een zwarte gestalte op, het was Crowpaw, de apprentice van haar zuster. Ze knikte en schoof haar lichaam onder het levenloze van Spottedleaf. Ze snoof haar geur goed in, waarschijnlijk ook de laatste keer dat ze deze zou ruiken. Leafstorm was kapot, zowel van binnen als van buiten. Haar ogen waren waterig, haar hersens sloegen op hol. Het werd haar te veel, maar ze moest en zou haar zuster dragen.

Toen Crowpaw hem hielp haar lichaam op te tillen begon hij langzaam, maar zeker, te lopen. Zijn stappen gingen moeizaam, zijn blik stond emotieloos. Hij voelde zich slecht, dood van binnen. Hij had iemand die hij lief had verloren, alweer. Alle gedachten van de katten die hij verloren had drongen weer tot hem door. Eerst zijn moeder, daarna zijn zus en daarna zijn grootste liefde ooit. Of hij over haar heen was gegroeid? Nee, dat zou nog wel een hele tijd duren ook. Hij hield van Angelpaw en dacht nog steeds aan haar iedere nacht. Spottedleaf was nu bij haar, bij zijn moeder. Zachtjes snoof hij, terwijl hij steeds sneller wilde lopen.

- Ik ga het topic aanmaken van haar afscheid, Sorry Chi dat het zo lang duurde.

Onderwerp: Re: Falling asleep forever.