A open window. [open]

Een heldere zon scheen door het openstaande raam naar binnen en niks wees erop dat herfst aan beurt was. Herfst. Vreemde naam. Little noemde het zo en ze zei dat het woord van de mensen kwam. Meral vroeg zich af wat voor woorden dieren gebruikte die niet bij de mensen leefde, ze had gehoord dat die dieren bestonden, zoals vogels. Zouden er ook katten zijn? Katten die wild waren? Had haar moeder hun nooit gewaarschuwd voor gevaarlijke katten, die dicht in de buurt zaten? Meral kwam er niet zo snel meer op en ze besloot het te laten rusten. Hier zat ze vast veilig. De tabby kitten hees zichzelf op uit de mand en besloot eens wat te doen. Ze was niet voor niets de beweger van het nest, hoewel Smoke het ook aardig deed soms. Hij was niet een van de ergste. Meral zag haar donkergrijze broer niet. De tabby kitten liep wat door de huiskamer heen en zocht een nieuwe uitdaging. Het was haar gelukt om de stoelen te kunnen beklimmen, dus had ze iets nieuws nodig.''Ik heb al gordijnen gehad, stoelen, banken en nog iets'' dacht de kitten in zichzelf, dat nog iets was een kunstwerk en de baasjes waren niet zo blij dat ze daar op klom. Maar goed, wat had ze nog meer in huis? Opeens ging er een zacht briesje langs haar oren en ze draaide zich om, de vensterbank! Smoke was het wel eens gelukt op een van de lage ramen, maar dit raam lag hoger. Het zou een moeilijke oefening zijn, maar daar hield Meral van. De kitten nam een aanloop en sprong naar het raam. Ze landde tegen de vensterbank en viel weer op de grond. In klimmen was Meral een meesteres, maar springen ging haar nog niet zo goed af... Dan een andere weg. De muur was te glad op tegen op te klimmen, dus moest ze iets anders bedenken. Naast het raam stond een vaas met bloemen, het was een best wel grote vaas. Meral kreeg een idee. Ze klom op de vaas en stond midden in de bloemen. Haar vier pootjes stonden op de randen. Gelukkig was de vaas stevig en kon hij wel een kitten dragen. De bloemen waren echter geknakt, maar daar trok de avonturier zich niets van. Voorzichtig zette ze een achterpoot naast haar voorpoot en liet de andere achterpoot volgen. Nu stonden alle vier de poten op een kant van de vaas, die daar minder tegen kon, hij begon gevaarlijk te hellen aan Meral's kant. Meral bedacht zich geen moment en deed vlug haar beide voorpoten op de vensterbank, het ging net. Ze rekte zich op, zette haar nagels in de vensterbank en bungelde toen even. De vaas was gevallen en het water van de bloemen liep eruit, maar hij was niet kapot. Meral hees zich op en zat even later op de vensterbank. Gehaald. Ze zat bij het open raam en kon mooi naar buiten kijken. Het was ondanks het mooie weer grauw buiten en het was duidelijk te zien dat het barre dagen waren. Bomen begonnen hun blaadjes te verliezen en de wind zorgde voor veel schade, er was een stapel hout omgevallen en dode boom was doormidden geknakt. Meral glimlachte en genoot van het uitzicht. Opeens sloeg het raam tegen haar aan en de kitten viel naar beneden. Ze landde netjes op vier poten in het gras. Meral keek rond en besefte het opeens. Dit was buiten. Ze was buiten! Geweldig. Meral liet haar blauwe ogen heen en weer gaan en haar mondje stond op van geluk. Toen besloot ze op avontuur te gaan. Ze zou nu nog niet verder gaan dan de tuin, maar ze wou rustig beginnen. Van de nattigheid trok de poes zich weinig aan en al vrolijk ging ze door het hoge gras. Er stond een hoog bruin gevaarte naast haar en Meral bedacht zich dat de naam Boom was. Het zag er leuk uit. Meral sprong erin, haar nagels boorde zich de stam en de kitten hing in de schors. Ze trok zich omhoog en lachte hardop. Dit was geweldig! Eens kijken hoever ze kwam. De kitten klom verder en even later kwam ze aan bij een uithangende tak. Ze klom er op en ging er op liggen. Wat een mooi uitzicht! Ze kon de hele buurt over bekijken en zag dat niet zo ver een vervallen stukje lag*. Liepen daar nou katten? Meral meende van wel. Jep. Misschien waren het wel leuke katten, die daar altijd bij elkaar kwamen. Meral zal ze nog wel een keer opzoeken, maar nu niet. Ze wist enkel niet wat voor gevaar er dreigde, als ze er echt naar toe zal gaan. De kitten merkte opeens dat ze niet in pestbui was, dat was ze zie en zo niet als haar siblings niet in de buurt waren. Maar zelfs tegen Zoia heeft ze vandaag vriendelijk gedaan. Meral liet het maar rusten, je kon niet elke dag een duiveltje zijn. De poes legde haar kop op haar poot en viel in slaap. Al vlug had ze een rare droom. Een grote schaduw viel over de kitten en haar blauwe ogen keken verschrikt op. Ze voelde een warme adem in haar nek en haar haren rezen op. Stank kwam haar geurkleuren binnen en ze hoorde gegrom. Geschrokken draaide Meral zich om en keek recht in een rij scherpe tanden die op elkaar stonden. Een hond! Meral bedacht zich geen moment en ging ervan door. Een hond was toch iets te veel van het goede. Het beest kwam haar achterna en Meral voelde hoe haar hartje tekeer ging. Ze rende over de stenen straat, op zoek naar haar huis. Waar was het? Het moest in deze straat zijn. Ze herkende de andere huizen. Haar bruine pootjes droegen haar en ze ging zo snel als ze kon. De hond kwam steeds dichterbij en ze voelde dat ze het niet ging halen. Hijgend stortte ze neer. Dit was haar dood. Hijgend werd de kitten wakker, wat was dat? Waarom had ze zo droom? Meestal waren haar dromen vrolijker. Dit was een nachtmerrie en een ramp. De pikzwarte hond die haar achtervolgde. Het was haar dood geweest. Maar nu lag ze hier en ze leefde nog, ze lag nog steeds op de tak. Het poesje stond op en draaide zich om. Via de schors gleed ze weer naar beneden en even later stond ze weer op het gras.Haar talent was al duidelijk in haar eerste maand. Meral besloot eens te kijken of ze naar binnen kon gaan. Opeens hoorde ze iets achter zich en ze draaide zich om.

*=Bloodclanterritorium.

Een nat zonnetje verlichtte het inmiddels effen, kleurrijke kreupelbos. Morticia’s lange haren droegen dauwdruppels op zich waardoor haar pels wel leek te bestaan uit honderden, glimmende puntjes. Haar vies gele ogen waren gefocust op een eekhoorn die tussen de dorre blaadjes aan het graven was. Hij had zijn naderende dood nog niet opgemerkt- toen hij dat wel deed was het al te laat en beet ze het zijn keel door. Met haar oren gespitst droeg ze haar vangst richting een oude schuur. Het vervallen en lelijk uitziende huisje zou je niet als eerste keus pakken als je de nacht wilde overleven maar Morticia had het lang geleden geclaimd. Sinds dien leefde ze er. Het lag perfect gelegen aan de rand van het kreupelbos op een heuvel. Omdat de dichtstbijzijnde, omliggende boerderij enkele kilometers verderop lag was er geen tweebeen in de buurt. Heel af en toe kwamen er enkele langs die dan luidruchtig langs het schuurtje trokken- maar dat gebeurde enkel en alleen als het zomer was. Ze kroop onder een klein gat die in de duur heen en ze trippelde met haar eekhoorn naar een bergje zand. Ze haalde het open en gooide het op de stapel met kleine dieren. Ze had vandaag een uitstekende vangst achter de rug- ze bereidde zich voor op een harde winter. Terwijl ze weer naar buiten liep dacht ze aan afgelopen winter. Morticia kwam er nauwelijks doorheen- ze was verzwakt door een infectie maar wist die wonder boven wonder te boven te komen door de wond goed schoon te maken. Aangezien ze goed gegeten had de weken voor de infectie bracht het er na geen problemen meer mee. Wel was ze erg afgezwakt en vermagerd- nog steeds was ze niet één van de volste onder haar soort.

Bij de bosgrens bleef ze staan en haar ogen gleden naar een setje tweebeen huizen. Een kleine beweging had haar aandacht getrokken. Een piepkleine, cyperse kitten was uit een boom gesprongen en had haar geritsel in de struiken gehoord. Je zag zo dat het een tweebeen kit was en niet zo zeer aan de geur. Het beestje was zo dik als een houtduif. Tegenover haar zag zij er bar mager uit. Met een zucht stapte ze de struiken uit en keek ze neer op de kitten. Haar vacht droeg enkele bladeren mee en was dof, haar neus sierde een lang, dun litteken die het meeste opviel en haar platte snuit stond uitdrukkingsloos. Morticia zag er niet prachtig uit zoals meeste katten- ze kon de reactie van de kitten al horen. Die had vast nog nooit een wilde kat gezien. ”Wat moet zo’n klein ding als jij zo ver van huis?” Miauwde ze met haar rauwe, schorre stem. Ze moest er vast veel ouder uitzien dat ze in werkelijkheid deed, en daar was ze blij mee in sommige gevallen.

Voor Meral stond een andere tabby poes, echter was deze een stuk groter en ze zag er wild uit en mager. Over haar neus liep een litteken en Meral slikte even. ”Wat moet zo’n klein ding als jij zo ver van huis?”, de poes had een rauwe, schorre stem en zag er oud uit. Hoewel Meral nog nooit een oude kat had gezien. Dit was trouwens voor het eerst dat ze een andere kat ontmoette. Maar ze zat niet ver van huis, dat gevaarte stond achter haar. Meral was op haar hoede, maar zeker niet bang voor de wilde kat voor haar. ''Hallo Mevrouw'' netjes sprak ze de poes aan en ging zitten. Meral was zich niet bewust van de gevaren die er waren en sprak opnieuw tegen de poes, ''Ik ben Meral, wat is uw naam?'' haar blauwe ogen keken onschuldig naar de poes en niks wees erop dat dit niet haar gewone gedrag was. Ach, maar Zoia was zo'n gemakkelijk prooi en Sunny kon soms ook zo... Meral onderdrukte een grinnik en keek weer met haar heldere ogen naar de poes. Hopelijk werd dit een leuk gesprek en wou de poes haar wat over de rest vertellen.

- ze zit in haar tuin-

- Oop, pardon. Verkeerd gelezen ;D -

Morticia was verrast door de 'beleefde' manier van groetten jegens haar. Ze was nog jong, dat zag ze, maar tenminste was ze niet dom zoals meeste poesiepoezen. Toen de kitten ging zitten maakte de langharige poes van binnen een dansje. Dit was te gemakkelijk. "Aparte naam, kleine Meral. Mag ik je vragen vanwaar die naam komt? Het klinkt heel .." haar stem stierf weg voor een paar tellen terwijl ze zocht naar het juiste woord. "Zuidelijk" Besloot ze, effectief de aandacht afhalend van het onthullen van haar eigen naam. Het kon geen kwaad maar ze zag geen reden waarom ze die nu al zou onthullen. Het lag in haar aard om het zo te doen als zij niet diegene was die de vragen stelde. Morticia volgde het voorbeeld van de kitten en ging -even net en beleefd- zitten en trok één poot omhoog die ze schoon begon te maken. Ze trok haar lange klauwen in en uit terwijl ze met haar ruwe tong de éne na de andere lik gaf. Terwijl ze al dit deed liet ze haar ogen geen moment afwijken van Meral.