Fall in my one dream { S I L V E R S T R E A M}

Terwijl Silverstream langs de rivier liep, lagen haar gedachten heel ergens anders. Zins de dag voor deze had ze een kater gered van verdrinking dood. De kater heette Graystripe, en hij had mooie diepe amber gekleurde ogen, en een mooie grijze pels. Hij had haar aandacht zeker getrokken, dat was ook niet zo raar, de kater was zeker weten knap, en op de één of andere manier kon ze de kater na die dag niet meer uit haar kop krijgen, en ze vroeg zich af hoe dat gekomen was. Wat had hij met haar gedaan? Van waar kwamen die gevoelens, en waarom? Wat voor gevoelens waren dat nou eigenlijk? Die amber gekleurde blik van de kater had haar zeker geraakt, eigenlijk alles wel, en Silverstream begreep er niks van, ze kende hem amper, en buiten dat, de kater was van een andere clan, en ze wist dat het verboden was om een connectie buiten de clan te hebben, die leidde naar haar gevoelens! Een zucht rolde over Silverstreams lippen terwijl de jonge poes door liep. Haar slanke lichaam bewoon mooi en sierlijk mee bij elke beweging die ze maakte. Een zachte windbries waaide door haar zilver gekleurde vacht. Haar mooie diep blauwe ogen waren naar voren gericht. Het harde geluid van de waterval drongen haar trommelvliezen binnen. Silverstream liep verder in de richting van de waterval. Een mooie los gelaten roze gekleurde bloem waaide haar kant op, en maakte een mooi sierlijke draai om haar kop heen. Silverstream glimlachte, en begon toen te rennen. Haar poten raakte de grond bij elke stap die ze zette en lieten kleine stofwolkjes op waaien.
'Help...'
Silverstream stopte meteen met rennen en spitste haar oren. O nee! Dat was de roep van een kitten. Haar ogen werden groot en meteen draaide ze zich half om richting de waterval te rennen, want daar was de hulp kreet vandaan gekomen. Silverstream bewoog zich lenig en snel, haar mooie slanke lichaam bewoon sierlijk met zich mee, terwijl haar vacht mooi golvend mee bewoog. Bij de water val stopte Silverstream en keek paniekerig in het water te kijken, op zoek naar een bewegende lichaam in het kolkende water. "Waar ben je?" Riep ze angstig uit. Toen zag ze een kitten lichaampje in het water even boven komen en daarna weer onder. Silverstream haalde diep adem en sprong zonder twijfelen in het water. Ze ging kort kopje onder en zwom toen in de richting van waar ze het lichaampje voor het laatst had gezien. Een golf die de waterval creëerde ging over haar kop heen. Silverstream werd weer onder water geslagen. Water stroomde haar bek binnen. Ze zwom met moeite weer om hoog. Toen haar kop weer boven water kwam haalde ze diep adem. Ze keek paniekerig om zich heen. Een eindje verder op zag ze de kitten in het water. Een nieuwe golf ging over Silverstream's kopje heen. Ze werd weer onder water gedrukt. Dit keer hield ze zich zelf onderwater om sneller vooruit te zwemmen. Het vacht bewoog golvend in het water. Ze trappelde snel met haar achterpoten en liet haar voorpoten langs haar zij om meer vaart te maken. De dag hier voor toen ze Graystripe had gered was stukken makkelijker geweest, maar dat was ook niet bij de waterval geweest. Toen ze eindelijk bij het lichaampje van de kitten kwam, greep ze de kitten bij de nek vel. En nu moest ze nog op het land komen! Dat ging nog eens een drama worden. Nu moest ze dus tegen de stroom in zwemmen om weer op het land te komen. Met al het beetje kracht dat ze had probeerde ze bij de kant te komen, wat nogal moeilijk ging. Toen ze bij de kant aan kwam klemde ze zich vast met haar voorpoten aan een rots. Ze wist de kitten op het land te gooien. Ze wist niet of de kitten bij bewustzijn was of juist niet. Een grote golf sloeg Silverstream los van de rots. Ze werd onder water geduwd en draaide wild rondjes in het water tot ze de grond raakte. Ze opende haar ogen onder water en zag mooie krullende water golfjes boven zich. Ik moet naar de kitten toe, ik moet de kitten naar het kamp brengen, anders gaat de kitten als nog dood van de kou, dacht ze om zich zelf meer moed te geven. Ze moest dus niet op geven! Ze zette af met haar achterpoten om weer boven water te komen. Ze was niet ver van de rots af waar ze zich zo net aan vast geklemd had. Silverstream zwom met sterke slagen van haar poten terug in de richting van de rots. Ze klemde zich weer vast en trok zich zelf op de rots. Ze gleed van de rots af op het land. Haar borst ging zwaar en vermoeiend op en neer. Ze keek naar de kitten die niet ver van haar vandaan lag, en sloot voor een moment haar ogen. Het liefst zou ze er nu aan toe willen geven, maar ze wist dat ze dat niet doen moest. Ze opende haar ogen en trok zich zelf naar de kitten toe. Ze herkende dat het Fleckkit was. "Fleckkit," murmelde ze vermoeid. Een zucht rolde over haar lippen, ze hoopte dat de kit nog leefde. Als de kitten dood was, dan zou ze zich zelf dat nooit vergeven. De kit was nog zo jong en had nog een hele leven voor zich. En ze wist dat Fleckkit een prima warrior zou kunnen worden. De kitten was sowieso geliefd in de clan, vele harten zouden breken als de kitten dood zou gaan. Nee, de kitten ging gewoon niet dood, Silverstream moest de energie zien te vinden om de kitten te helpen. Maar ze was moe, haar spieren waren zo slap als een bloem in leafbare, en dat was ook niet raar, zo veel kracht als zij had moeten zetten in de rivier... Ze wou zich zelf overeind trekken, maar dat mislukte, misschien dat een beweging van de kit haar zou helpen om overeind te laten gaan, dat het haar meer moed zou geven, ja dat moest wel! "Fleckkit," murmelde ze nog een keer vermoeid.

OOC; Sorry, ik kon het niet laten, ik hoef echt geen grote post terug hoor.
Words; 1025

De pijn in haar spieren brande als een gek. En stiekem was ze blij dat ze dat kon voelen, want als ze dat niet kon voelen, was ze onderkoeld geweest, en zou het niet lang meer duren, of haar hart zou er mee op houden. Maar dat was starclan zijn dank niet het geval. Maar de pijn was alsnog niet fijn. Ze was vermoeid, en haar lichaam smeekte er om om haar ogen dicht te doen, om toe te geven aan de vermoeidheid. Maar ze wist dat dat verkeerd was, dat ze dat niet doen moest. Dus deed ze dat ook niet. "Fleckkit," miauwde ze zwakjes om de aandacht te trekken van de kitten. Silverstream probeerde zich dichter bij Fleckkit te krijgen, wat lukte, maar wat haar wel veel moeite kostte. "Fleckkit," herhaalde ze nog een keer, dit keer was luider, maar nog net zo zwak. Haar vacht voelde zwaar aan, als of het vol zat met stenen. 'B-ben ik in starclan?' Hoorde ze de kitten uiteindelijk miauwen. Een opgeluchte zucht verliet haar bek, waarna haar lippen zich omhoog krulden tot een opgeluchte glimlach. "I-ik geloof 't niet," sprak ze. Ze wist wel dat ze niet in Starclan waren. Silverstream spande haar spieren aan, en hees zich zelf vermoeid overeind. Ze wankelde en liep zwakjes naar Fleckkit toe. Ze bleef even stil staan, zo duizelig als ze was. Haar poten trilden van vermoeidheid, maar ze had geen keuze. Ze boog langzaam haar kop, en likte de kiten over haar kopje heen. Ze moest Fleckkit verwarmen, dat wist ze. Ze likte de kitten tegen de haren in zodat de de vacht sneller zou drogen, en zodat de kitten het warmer zou krijgen. "W-waarom ben je in Starclans naam ooit het kamp uit gegaan?" Zuchtte ze, wetend dat ze dood had kunnen zijn, dat de kitten dood had kunnen zijn. Ze ging door met de kitten likken. Ze kon nooit in haar ééntje terug gaan naar het kamp, even als de kitten. Ze waren allebei bijna verdronken. Ze werd weer duizelig, en onbewust ging ze liggen. Ze zei even niks meer, maar sloeg wel haar poot over de kitten heen, om de kitten toch nog wat warmte te bieden, want ondanks dat het Greenleaf was, was het koud, heel koud, en vooral door dat ze nat was. Ze hoopte dat er snel iemand komen zou om hun te helpen, want dit kon ze nu niet alleen.

OOC; goed als ik aan een ander vraag om met zijn/of haar Riverclan kater/poes het topic binnen te komen, en hun te helpen?