This morning

_{’’Aangenaam, denk ik.’’ Had de poes zachtjes gemompeld terwijl ze een stap achteruit had gezet. Een grijns speelde rond zijn lippen en bleef haar strak aankijken zonder enige angst. ’’Waarom ben je hier?’’ vervolgde ze, blijkbaar was ze benieuwd waarom hij was. Eigenlijk was het bijna altijd dezelfde reden waarom hij zich op clan territorium bevond. Meestal als hij zich verveelde ging hij maar kijken of er wat te beleven viel met de katjes daar. Meestal kwam hij er wel een tegen, net zoals hij nu de witte poes tegen was gekomen. “Waarom?” zei hij en schraapte zijn keel en zette een paar stappen vooruit naar de poes. “Eerst jouw naam” zei hij en liep dit keer in een normaal tempo naar haar toe en liep een rondje om haar heen en ging vervolgens weer terug naar de plek waar hij eerst ook stond. Hij bleef haar aankijken met zijn ijsblauwe ogen en miste geen beweging die ze maakte.}

_{’’S-swiftheart.’’ Sprak de stem van de witte poes stotterend. De onzekerheid was van haar af te lezen wat hem een grijns rond zijn mondhoeken deed spelen. De zon die door de bladeren van het territorium scheen viel in delen op zijn vacht neer. Zijn ogen bleven fel eruitzien, zelfs wanneer hij in de schaduw stond. “Aangenaam.” Zei hij en keek haar recht aan. “Swiftheart.” Vervolgde hij vervolgens. Hij was niet het type kat dat gelijk op zijn tegenstander sprong maar eerst wat ging irriteren met woorden en wachten totdat ze zelf aanvielen. Zodat ze kwaad werden en het geen suf gevecht werd met een kat dat eerder een young one leek dan een volwassen member. HHHiiij liet zijn ruwe tong langs zijn droge fluwelen lippen glijden en draaide zijn oren licht naar achteren toen daar een geluidstrilling vandaan kwam, waarschijnlijk van prooi dat door de droge bosjes heen struinde. “Mij kan je Heartdestroyer noemen.” zei hij met een grinnik die zijn longen verliet. Misschien kon ze zijn blik nog herkennen van de kitten ‘Heartkit’, aangezien hij vroeger in de WindClan had gezeten.}

_{Nadat hij zijn naam aan haar had gegeven met een lichte grinnik in zijn stem sprak de witte poes voor hem weer. Dit keer wat zelfverzekerder dan daarvoor. ’’Maar wat doe je hier nu? Ik heb je mijn naam gegeven, nu wil ik mijn antwoord.’’ Sprak ze terwijl haar oren lichtjes naar voren vouwde bij haar vraag. “Ik ga en ik sta waar ik wil.” sprak hij vervolgens simpel met een lichte zwiep van zijn staart die de pluisjes van een uitgebloeide paardenbloem door de lucht lied zweven. Zijn ijsblauwe ogen fel gericht op haar terwijl zijn nagels in en uit hu hulsjes schoten en zo de grond die onder zich bevond fijn kneedde. Het verbaasde hem dat de kat voor hem haar territorium nog niet verdedigd had. De meeste Thunderclanners zouden gelijk aanvallen als er maar een poot van een Elite kat op hun territorium terecht kwam. Een grijns bij het idee dat ze waarschijnlijk te bang was om haar klauw maar uit te steken. “Bang?” sprak hij uitdagend.}