Nothing to do, nothing to see.

Nu Rushstar aan de macht was waren er zo veel dingen veranderd. Naast het Queen zijn moest ze ook gewoon een mentor en een Warrior zijn. Niks niet er non-stop zijn voor je kittens. Natuurlijk, Innerghost had het wat rustiger, maar toch. Innerghost gaf haar kittens een likje, maar net toen ze Ravenkit een likje over zijn kop wou geven, merkte ze op dat hij er niet meer lag. Ze had er gewoon door heen geslapen toen hij de nursery uit ging. Innerghost versmalde haar ogen en stond op, ze verliet de nursery en keek het kamp rond. Waar was die kleine zwarte doerak? Niet in het kamp in ieder geval. Innerghost zwaaide met haar staart en ging het kamp uit. Ze ging er van uit dat de anderen door hadden dat haar kitten weg was, en dat zij die dus zoeken ging. Zo nee, jammer dan, zij was een moeder, en het was haar taak haar kitten in veiligheid te brengen.
Innerghost rende door de het bos door, elke geurtje op snuivend, en elke geluidje opvangend. Ze rende door, tot ze bij Little Creek aan kwam. Innerghost stopte en keek rond. En toen drong de scherpe geur van vos haar neus gaten binnen. Alarm belletjes gingen af in haar kop, en meteen ging ze op zoek. Wat niet lang hoefde te duren. Innerghosts ogen vielen op haar kit, Ravenkit, die verstijfd naar een grote vos keek. Innerghost begon te rennen en zette af met haar achterpoten waarna ze tegen de vos aan beukte om die bij Ravenkit weg te halen. "Ravenkit! Maar dat je daar weg komt, en wel nu!" Ze wist dat haar kit slim genoeg was om zich zelf naar een veiligere plek toe te leiden. Ook wist ze niet of iemand uit het kamp haar gevolgd was, ja of nee, het maakte haar ook niet veel uit, deze vos was misschien groot voor Ravenkit, maar het was maar een oud stuk fel voor Innerghost, de vos was oud, en dus niet meer op d'r sterkst.

Bang keek hij naar de vos die tegenover hem stond. Het was eng, hij wist niet wat hij moest doen. Totdat hij zijn moeder rook. Voorzichtig draaide hij zijn kop wat en keek. Daar was ze. Ze kwam hem helpen! De vos werd weggebeukt. "Ravenkit! Maar dat je daar weg komt, en wel nu!" Wegkomen. Ja. Dat moest hij doen. Hij keek snel rond en sprintte een stuk weg, naar een bosje toe. Hij wist niet wat hij moest zeggen. Hij was doodsbang. De zwarte kitten rolde zich op en drukte zich goed tegen de grond aan en keek naar zijn moeder die met de vos in gevecht was. Kon ze dat winnen? Tuurlijk. Zijn moeder was een sterke poes, die kon dat soort dingen wel. Hij moest ook zo sterk worden. Zodat hij zijn moeder zou kunnen helpen als er weer zoiets zou gebeuren. Zijn grote blauwe ogen keken angstig naar zijn moeder en de vos. Hij voelde zich wel schuldig. Hij was weggelopen en nu zat zijn moeder met zijn probleem. Hij had die vos dood moeten maken. Maar dat kon hij nog niet.

Oh, wanneer ze deze vos de nek had gebroken, of althans weg had gejaagd, dan zat Ravenkit zeker diep in de problemen. Ze zou een hartig woordje met hem spreken. Maar sowieso mocht Rushstar er niet achter komen dat Ravenkit 'm gepeerd was, stel dat hij hem nu al apprentice lied worden, enkel omdat hij het lef had gehad weg te lopen. Dat ging geheid de dood van haar kit worden. Oh ja, een hartig woordje ging ze zeker met haar zoon spreken. Innerghost sprong op zij toen de vos naar haar nek toe beet. Innerghost maakte zich wat kleiner en schoot toen met haar rechter voor poot op de vos af. Ze liet haar klauw langs de vos zijn wang glijden en zag hoe bloed los spatte bij de vos. De vos liet een klagende kwade grauw horen en besprong Innerghost. Innerghost voelde hoe de vos zijn tanden in haar schouder plaatste. Innerghost liet een kwade sissende geluid horen en trapte met haar achterpoten tegen de vos aan. Ze hees zich zelf overeind en zette vrijwel meteen af met haar achterpoten. Ze boorde haar nagels in de schouder van de vos en plaatste haar tanden in de nek. De vos spartelde hevig waardoor Innerghost haar grip verloor. Ze kon zich haar vorige gevecht met een vos nog wel herinneren, dat was met Flamepath geweest, die dag had haar dood kunnen zijn. Maar gelukkig was deze vos een oudje. Ze besprong de vos van voren en plaatste haar klauw tegen de keel van de vos aan. Een diepe wond werd daar gecreëerd en de vos zag toen ook in dat deze gevecht zijn dood kon worden. De vos stopte, liet een klagend gejank horen en stoof er vandoor. Hijgend bleef Innerghost staan terwijl ze nog een paar keer met haar staart zwaaide. Innerghost draaide haar kop om naar waar Ravenkit zat, haar blik zei genoeg, Ravenkit moest naar haar toe komen. Innerghost had een diepe wond op haar schouder zitten, en nog een paar krassen langs haar wang... Yep, Ravenkit kon een hartig woordje verwachten.

Ravenkit keek toe naar zijn moeder die de vos een lesje leerde. Al keek hij ook een paar keer angstig toe terwijl de vos zijn tanden in zijn moeder zette. Hij kon niet doen voor haar, helaas. hoe graag hij ook wou. Ravenkit keek eventjes en toen zijn moeder de vos had verjaagd werd hij aangekeken. Ja, hij zat nu diep in de shit. Dat wist hij ook wel. Langzaam kwam Ravenkit onder de struik weg en liep naar zijn moeder toe. Hij wist wel dat hij fout zat. En dat hij niet zomaar weg had mogen gaan. Maar de andere paar keer waren ook goed gegaan, en nu ging het een keer fout. Hij zag het gevaar van het verlaten van het kamp nu ook wel in. Hij had geluk gehad dat zijn moeder hem was komen zoeken, anders was hij nu morsdood geweest. Ravenkit ging zitten en keek omhoog naar zijn moeder. Oeps.

Innerghost hijgde even en ging toen zitten. Ze wierp een blik op haar kitten, Ravenkit, die stiekem het kamp uit was gegaan. Innerghost wachtte tot de kitten voor haar stond. "Ravenkit," begon ze terwijl ze neer keek op haar kitten. Great Starclan, wat leek hij toch veel op haar. "Snap je nú waarom kittens het kamp níét uit mogen?" Vroeg ze aan haar kitten met een strenge blik op Ravenkit gericht. "Zie je in dat als je dóód had kunnen zijn?" Vervolgde ze op strenge sissende toon. "Als ik er niet geweest was, had ik misschien enkel nog wat vacht plukken van je kunnen vinden en de vieze stank van vos," gromde ze. Ze schudde met haar kop. "Dit was alles behalve slim van je, Ravenkit," zuchtte ze. "Je komt hier niet vanaf zonder straf, begrijp je dat?" Vroeg ze toen terwijl ze haar kitten recht aan keek. "Jij komt zeker voor een Quarter moon de nursery niet uit," dat was wel het minste wat ze kon doen. Een andere straf zou te opvallend kunnen zijn, en dan zou Rushstar haar gaan ondervragen. Innerghost zuchtte en boog haar kop om het kopje van haar jonge kitten een lik te kunnen geven. Ze sloeg een poot over hem heen en drukte hem tegen haar aan. "Ik had je kwijt kunnen zijn, Ravenkit," murmelde ze zacht.

OOC: een Quarter moon is een week~

"Ravenkit," begon Innerghost tegen hem. Oh nee. Hij had het goed voor elkaar, dat hoorde hij wel. "Snap je nú waarom kittens het kamp níét uit mogen?" Hij knikte alleen. "Zie je in dat als je dóód had kunnen zijn?" Vervolgde ze. Hij bleef lief knikken. "Als ik er niet geweest was, had ik misschien enkel nog wat vacht plukken van je kunnen vinden en de vieze stank van vos," gromde ze. Ja, dat wist hij ook wel. Vossen waren gevaarlijk. Dat had hij nu met eigen ogen gezien. "Dit was alles behalve slim van je, Ravenkit," zuchtte ze. "Je komt hier niet vanaf zonder straf, begrijp je dat?" Vroeg ze. Ravenkit keek haar aan en knikte. Ja, dat snapte hij wel. "Jij komt zeker voor een Quarter moon de nursery niet uit," Een quater moon! Dat was lang! "Ik had je kwijt kunnen zijn, Ravenkit," zei zijn moeder terwijl er een poot om hem heen werd gedraaid. De kleine kitten drukte zich wat in zijn moeders vacht. "S-sorry mama. Maar ik kwam wel vaker hier en dat ging goed alleen kwam nu die vos en ik was bang. Maar jij was er." zei hij toen. Ja. Arme kitten was zich dood geschrokken.

Innerghost hield echt van haar kittens, ze mocht dan over komen als een kat met weinig gevoelens, maar die had ze wel, en al helemaal voor haar familie, haar kittens, haar zus Fallentear, en natuurlijk haar lieve partner, Flamepath. Innerghost voelde hoe Ravenkit zich dichter en dieper in haar lange vacht verstopte. "S-sorry mama. Maar ik kwam wel vaker hier en dat ging goed alleen kwam nu die vos en ik was bang. Maar jij was er." Innerghost zuchtte en keek haar kitten op nieuw aan. "Well, dan was dit je laatste keer tot je Apprentice bent. Ik hoop dat je je lesje hebt geleerd." En dan te bedenken dat het zeker nog maar een moon duurt voor Ravenkit apprentice word... Veel te snel, misschien nu leuk en spannend voor de kits, maar wanneer het zo was zouden ze wensen om weer terug te gaan naar de nursery.

"Well, dan was dit je laatste keer tot je Apprentice bent. Ik hoop dat je je lesje hebt geleerd." Ravenkit knikte. Ja, dat had hij zeker wel geleerd. Hij drukte zijn kop weg in de vacht van zijn moeder. "Ja, dat heb ik ook wel mam." zei hij tegen haar. Hij was heel bang geweest dat die vos hem dood had gemaakt. Maar dat was gelukkig niet gebeurd, dankzij zijn moeder. "Til je me terug mam?" Je kon het altijd proberen te vragen. Anders zou hij wel lopen. Hij had vier gezonde pootjes gekregen om dat mee te doen.

Innerghost was opgelucht dat het allemaal goed was gegaan. Een kitten verliezen? Het zou haar breken. En niet alleen zij, ook de siblings zowel de oudere als zijn nest genoten van Ravenkit zouden er kapot van zijn, en natuurlijk de trotse vader, Flamepath, hij zou er echt kapot van zijn. Maar het was allemaal goed afgelopen. Maar ze liep nog steeds kans om Ravenkit te verliezen, hij zou al getraind worden bij drie moons oud, en zeker weten dat de jonge kitten er kapot aan zou gaan als dat gebeurde. Zes moons, dat was de leeftijd om getraind te worden. "Ja, dat heb ik ook wel mam." sprak Ravenkit. "Mooi," sprak ze. "Til je me terug mam?" Vroeg Ravenkit. Innerghost stond op, en duwde Ravenkit overeind. "Je bent moedig genoeg om hier heen te lopen," begon ze. "Dan ben je ook moedig genoeg om terug te lopen," sprak ze terwijl ze haar kitten aan keek. "Dus, laten we gaan," sprak ze terwijl ze haar kitten een zacht duwtje gaf om te gaan lopen.

OOC: Topic uit~
Maak jij een vervolg in het kamp aan? (: