Sometimes is silence al you need{Dorian =3}

Een zucht verliet de mond van de jonge kater. Zijn asgrijze vacht werd verwarmd door een heerlijk warm zonnetje. Genietend sloot hij zijn ijsblauwe ogen. Hij was expres naar het rogue territorium gegaan dit keer, niet zoals de vorige keer. Toen hij Niall tegen was gekomen, hij was toen zoals wel vaker gebeurde in gedachtes verzonken een wandeling gaan maken. Maar hij was toen iets te ver door gelopen, zelfs zijn eigen territorium uit.
Nu was hij ook uit zijn eigen territorium, maar dat kwam omdat hij even rust wou. Niemand kwam hem hier storen. Tenminste niet van zijn eigen clan. En hopelijk ook niet van andere clans. Even trok en een grimas over zijn gezicht en snel, bijna angstig zelf, snoof hij de lucht op. Maar hij rook niemand. En aangezien het windstil was, wist hij dat er ook écht niemand was. "Pfieuw"mompelde hij zachtjes, met een lichte volmaakte grijns op zijn gezicht. en gaap verliet zijn bek en even slaperig knipperde hij met zijn ogen. Hij stond op en begon op een rotsblok af te lopen en nestelde zich daarop, zoals hij verwacht had was het rotsblok verwarmd door de zon. En het verwarmde hem heerlijk. Hij sloot zijn ogen. Even slapen kon toch wel?

Met een luide plof kwam de kater op de grond terecht. Met forse passen liep hij de deur uit. Naar buiten. Hoe konden ze! Verhuizen. Verhuizen! Het idee alleen al. Het had hem van af het begin af aan al niet aan gestaan. Maar zijn eigenaars hadden niet naar hem geluisterd. Hier was het heel anders dan thuis. Waar waren de kleine stenen steegjes heen? En de gebouwen? De stad , waar was het heen? Dorian zuchten geërgerd. In een snel tempo liep hij langs een weg. In de berm om precies te zijn. Tja... Dan maar kijken wat hier zo al in de buurt was. Hopelijk wel iets meer dan velden en bomen. De zon scheen op zijn vacht en verwarmde deze. Een fijn gevoel vond hij zelf. Misschien kon hij ook gaan verhuizen. Gewoon weer terug lopen naar de stad. En dan niets aan de eigenaars laten weten. Die hadden immers ook niet naar hem geluisterd. In de verte lang er een grote zwerfkei langs de weg. Of zwerfkei? Zeg maar gerust rots. En zo te zien lag er een dier op. Dorian snoof. Kat... Wie wist wist die kat wel wat meer over het gebied hier. In een rustig tempo naderde hij de rots. En na niet al te lange tijd stond hij voor de rots. De kat die er op lag had een grijze vacht net als hij. Alleen glom de vacht van de kat meer. Dorian zijn vacht was dof vergelijken met dat van de andere kat. Hij ging zitten een keek om hoog. Een vriendelijke nieuwsgierige miauw verliet zijn bek. Dat zal de kat wel wakker maken.

Een zachte miauw wekte hem ruw uit zijn droomloze slaap. Blazend en al sprong hij overeind met zijn rug gekromd en zijn haren overeind. Zijn hart ging tekeer, maar kalmeerde wat toen hij een kater zag. Hij rook duidelijk naar twolegs, een kittypet dus. Snel onderzocht hij hem, de kater had groene ogen, en een grijze vacht. Net als hij. Alleen glansde die van de kater minder dan die van hem. Ook was de kater een stuk ouder.
Maar zijn miauw had vriendelijk geklonken. Dus Ashpaw stopte met blazen en bleef oplettend staan. "Wie ben je en waarom kwam je op me af?" vroeg hij ietwat kortaf. Achter zijn ietwat agressieve houding was ook wel duidelijk angst te zien, angst voor de vreemde kater. Wie wist was het een val, ondanks zijn aardige gemiauw. Dat was dan ook de rede dat de haren op zijn rug nog ietwat overeind stonden. Maar wat als het geen val was? Straks was de kat nog kwaad op hem"Sorry dat ik zo kortaf sprak, maar u liet me nogal schrikken."Zei Ashpaw zachtjes en verlegen. "Mijn naam is Ashpaw, apprentice van de Riverclan" Het Apprentice van de Riverclan was trots uitgesproken.
Nog steeds erg oplettend keek Ashpaw naar de kater voor hem, wachtend op zijn reactie

Dorian liep naast de weg. In de berm. Van een onbekend gebied. Zelf had hij er niets aan kunnen doen dat hij hier was. Zijn baasjes waren verhuist en hij had mee gemoeten. Hij zuchten. Hopelijk was hier in de buurt nog wel wat meer dan van die grote vervaalde huizen en grote legde vlakken land. In de verten lag een rots in de berm. En op die rots lag een dier. Dorian snoof. Het was een kat. Wie wist kon dat dier hem wat meer vertellen over dit vreemde gebied hier. In een rustig tempo liep hij op de rots af. De kat die er op lag had een glimmend grijze vacht. Dorian ging zitten en keek omhoog. Een vriendelijke nieuwsgierige miauw verliet zijn bek. Dat zal de kat wel wakker maken. De kater sprong al blazend overeind en stond het volgende moment met gekromde rug en overeind staande haren op de rots. Verschrikt sprong Dorian achteruit. Ook hij had zijn haren nu overeind staan. Alleen kwam dat door de schrik. De kat stopen met blazen en bekeek hem even. "Wie ben je en waarom kwam je op me af?" Vroeg hij ietwat kortaf. Dorian liet zijn geschrokken houding varen. "Mijn naam is Dorian maar de meesten noemden me gewoon Zib. En wel... ik ben verhuist." Het woord verhuist kwam met een zeer negatieve ondertoon zijn bek uit. "En ik weet niets van de wijde omgeving hier. Ik dacht misschien kun jij me er iets over vertellen." Vervolgden hij. De kater tegen over hem was zo te zien er nog niet van overtuigt dat Dorian niets meer van plan was dan hem vragen te stellen over dit gebied. En zo te horen bedacht hij zich dat nu pas. "Sorry dat ik zo kortaf sprak, maar u liet me nogal schrikken."Kwamen de woorden zachtjes met een verlegen ondertoon uit de bek van de kater op de rots. Dorian knikte haast onmerkbaar. Maar goed keurend. "Mijn naam is Ashpaw, apprentice van de Riverclan"Stelde de kater zich vervolgens voor. Dorian keek verbaasd op. Riverclan? Apprentice ? Waar had Ashpaw het over? "Zeg... Ashpaw , het ligt er denk ik aan dat ik pas een dag hier ben. Maar Riverclan? Apprentice ? Wat houd dat in?" Vroeg hij nieuwsgierig. Misschien was deze buurt dan toch niet zo saai als hij leek.