a Story

De voorspelling (2-5-2012)

Juf Ann stond vooraan in de klas. Ze was de juf van het vijfde leerjaar. “Oké, we gaan een tekening maken van hoe we denken dat onze wereld er uit gaat zien binnen honderd jaar. Die tekening stoppen we dan in een koffer, die koffer gaan we dan begraven. Binnen honderd jaar wordt die koffer weer opgegraven en dan kunnen de mensen in de toekomst zien of dat onze gedachten over hun tijd wel kloppen.”, zei ze. “Noor, deel jij de papieren uit?”, de juf pakte een stapel papieren van haar bureau en gaf die aan Noor. Terwijl Noor de papieren uitdeelde begon iedereen alvast iets te bedenken over de toekomst. Jan, die naast Elea zat tekende een ruimteschip waar volgens hem marsmannetjes met plasmageweren uit kwamen. “Wat ga jij tekenen?”, fluisterde Jan tegen Elea. Elea antwoorde niet. Wat op zich niet zo vreemd was, want ze zei namelijk nooit iets. Omdat ze nooit iets zei, was ze tot zogeznaamde 'schoolgek' vernoemd. Elea pakte haar podlood en keek naar naar het witte blad. Ze begon te schrijven: Z.L. 21 8.5.2112 12.12 . Zo begon ze heel haar blad vol te schrijven. Emma zat achter Elea en keek nieuwsgierig naar wat er op Elea's blad stond. “Maar wat ben jij nu aan het doen!?”, krijste Emma door de klas. Iedereen keek naar Emma. “Wat is er?”, vroeg juf Ann. “Elea zit gewoon haar blad vol te schijven”, zei Emma. “Laat haar maar doen, je kan beter aan je eigen tekening beginnen”, suste juf Ann. Mokkend boog Emma zich over haar blad. Het echte probleem begon pas toen Elea's blad vol stond. Voor- en achterkant. Om de een of andere reden schreef ze verder op haar bank. “Euh,...juf!”, begon Jan. “Wat is er?”, zuchte juf Ann. “Elea is op haar bank aan het schrijven”, zei Jan. “Elea stop er mee!”, zei juf Ann, zonder nog maar te kijken naar Elea. Elea deed gewoon door. Juf Ann liep naar Elea's bank. “Elea, geef dat podlood aan mij.”, Elea's ogen waren op haar bank gericht. Ze deed gewoon voort. “Kijk me aan als ik iets tegen je zeg!”, riep juf Ann boos. Elea deed gewoon voort. Juf Ann griste het podlood uit Elea's hand. Elea deed gewoon voort, het leek alzof ze schreef met een ontzichbaar podlood.

Elea's tekening is uiteindelijk samen met de andere tekeningen begraven. Niemand wist wat Elea nu eigenlijk had opgeschreven, niet dat veel mensen het zich afvroegen. Wat zeker niemand wist, is het feit dat het papier zo belangrijk zou zijn.
Maar daar zou, vroeg of laat toch iemand achter komen.




Opgegraven (1-5-3112)

Nico stond bij iets wat ooit een bouwwerf was. Nu was er alleen nog een grote krater met een onmenselijk diep gat in de grond te zien. Lang geleden waren mensen begonnen met het bouwen van huizen op deze plek. Die huizen waren er nooit echt gekomen. Nico keek naar het reusachtige gat. Hij kon de bodem niet zien. “Hey Nico!”, daar kwam Freek aan. “Hey Freak.”, zei Nico. Freak was Freeks toepasselijke bijnaam. Freak had opvallende grasgroene ogen en dik ros haar. Wat er zo speciaal was aan Freak was het feit dat hij nergens goed in was. Hij had een keer beweerd dat hij met eekhorens kon praten, maar daar hadden ze hem alleen mee uitgelachen. “Zullen we het gat van dichtbij gaan bekijken?”, grijnsde Nico. “Tuurlijk!”, zei Freak. “wie het eerste daar is!”, schreeuwde Freak terwijl hij zich langs de krater naar beneden liet glijden. Nico spurte achter hem aan. Niet veel later stond hij bij het gat. “Ik was duidelijk eerste.”, zei Freak. “Maar jij had een voorsprong!”, siste Nico nijdig. “Doet er niet toe.”, zei Freak “Ik ga meten hoe diep het is.”, zei Nico terwijl hij zijn horloge pakte. Met zijn horloge kon Nico bellen, smsen sturen, spelletjes spelen en zo veel andere dingen doen. Het was een soort van mini-gsm. Nico had ooit, in het museum gsm's van vroeger gezien. Wat er ook nog zo handig was aan zijn horloge was, dat hij er lengte en diepte mee kon meten. “Dat gat moet wel erg diep zijn.”, mompelde Nico. “Wat bedoel je daar mee?”, vroeg Freak. “Wel, het is te diep voor mijn horloge om de diepte te meten.”, zei Nico. “Dit is saai.”, zuchte Freak. “Wie als eerste terug boven is!”, schreeuwde hij terwijl hij langs de krater omhoog liep. Nico begon achter hem aan te lopen. Freak struikelde, waarover kon Nico niet zien. Nico stopte. Het duurde niet lang, of Freak begon onmenselijk hard te schreeuwen. Nico rende naar hem toe. Freaks knie was op een puntige steen beland en lag helemaal open. Hij had schaafwonden op zijn handpalmen. Nico wist niet wat hij moest doen. Hij woonde een paar straten verder. “Freak, ik ben even weg. Ik ga thuis de EHBO kist halen. Ik ben zo meteen terug.”, zei hij. Nico rende naar huis. Freak verzorgen zou een probleem worden. Want Nico en EHBO gaan niet samen. Nico had geluk, terwijl hij naar huis rende kwam hij Cathy tegen. Cathy had lang kastangekleurig haar en grote, bruine ogen. Daarbij was Freak verliefd op haar. Maar hij had het haar nooit verteld. “Waar moet jij zo dringend naartoe?”, zei ze vrolijk. “Wel Freak en ik waren bij het gat maar Freak struikelde, hij heeft een wonde in zijn knie, en nu ga ik de EHBO kist halen!”, legde hij snel uit. “Aangezien jij niets van EHBO weet, zal ik al naar het gat gaan en op jou en EHBO kist wachten. Ik zal Freak wel verzorgen.”, zei ze geruststellend. “Bedankt!”, riep Nico terwijl hij verder rende.

Niet veel later stond Nico met een EHBO kist op het bouwwwerf. Freak en Cathy wachtten al op hem. “Hier”, zei Nico terwijl hij de kist aan Cathy overhandigde. Cathy pakte een aantal producten en begon met het ontsmetten van Freaks Knie. “Waar ben je precies over gestruikeld?”, vroeg Nico. “Ik denk dat het die steen daar was.”, zei Freak terwijl boos naar een aarde-kleurig stuk rots keek. De steen zat begraven in de grond, alleen een klein topje ervan was te zien. Nico liep er op af. Nu hij vlak bij de steen zat, kon hij zien dat het geen steen was. Het was een stuk metaal dat uit de grond stak. Nico begon het uit te graven. “Hey iedereen!”, Muze kwam aangelopen. Muze had lang, stijl zwart haar. Ze droeg haar gewoonlijke openstaande, leren jas. Daaronder droeg ze een grijs T-schirt met een doodskop er op. “Wat zijn we aan het doen?”, vroeg ze. “Ik ben gestruikeld, Cathy verzorgd mijn knie, en Nico graaft een steen op.”, legde hij snel uit. “Het is geen steen”, zei Nico. Wat Nico aan het uitgraven was, was een koffer. Nu moest hij de koffer nog verder uit de grond trekken. Het duurde niet lang of de koffer was al helemaal uit de grond. “Wow! Een echte ouderwetse koffer!”, riep Freak. “Hoeveel denk je dat we daarvoor kunnen krijgen?”, voegde hij er aan toe. “Hoe bedoel je?”, vroeg Nico. “Wel, het museum zal er wel een aardig bedrag voor willen betalen!”, riep Freak. “Ik vind dat we eerst moeten kijken wat er in zit.”, zei Muze. “Oké, maar kunnen we dat dan mischien ergens binnen doen?”, vroeg Cathy. “Waarom?”, vroeg Muze. “binnen is het toch veel comfortabeler”, zei Cathy.

Een tijdje later waren ze in Nico's kamer. De koffer lag op zijn bed. Iedereen keek gespannen toe toen Nico de koffer langzaam opende. “Tekeningen?!”, riep Freak. “De koffer ziet vol met tekeningen?”, iedereen keek teleurgesteld naar de tekeningen in de koffer. Muze pakte een tekening op en keek op de achterkant. Er stond iets op geschreven. “Hoi ik ben Jan. op mijn tekening staan marsmannetjes met plasmageweren.”, las Muze voor. “Het zijn gewoon oude tekeningen”, zei Chaty. “Kijk, een briefje!”, zei Freak. “Beste persoon die dit vind, in deze koffer zitten tekeningen en spullen uit 2012 op de tekeningen laten wij zien hoe wij dachten dat de wereld er uit zal zien in 2112 en met die spullen kunnen jullie zien hoe onze tijd er uit zag”, las Freak voor. “Wat moet dit hier voorstellen?”, muze pakte een stuk papier uit de koffer. “Wat staat er op?”, vroeg Nico. “Z.L. 21 8.5.3112 Z.L. 21 8.5.3112 en zo voort”, zei Muze. “Kijk, een oude foto!”, riep Cathy. Op de foto stonden allemaal jongeren en aan de zijkant stond een oude vrouw. Oneraan de foto stond 2011-2012 Basischool Groeningbeek geschreven. Het was een klasfoto. “Moet je die gast zijn gezicht zien!”, lachte Freak terwijl hij een dikke, blonde knul met een bril en een varkensachtige neus aanwees. “Het is gemeen om dat soort dingen over iemand te zeggen!”, zei Muze boos. “Maar als ik zijn gezicht zie, begrijp ik waarom je het zei!”, muze moest zichzelf inhouden om niet in de lach te schieten toen ze het gezicht van de jongen zag. “Waarom zou iemand letters en cijfers op een blad schrijven?”, vroeg Nico om maar eens van onderwerp te verranderen. “Denk je dat ik het weet of zo?”, vroeg Muze. “Kijk!”, zei Cathy. “Lucht!”, ze wees naar de helderblauwe hemel bovenaan de foto. In de stad waar Nico, Freak, Cathy en Muze woonden, was de hemel nooit te zien. Hun stad was overdekt door een ruesachtige, betonnen koepel. Bovenaan de koepel branden lampen die de zon moesten immiteren. Die koepel was daar om de mensen te beschermen, de lucht was zodanig vervuild dat de mensen binnenshuis een gasmasker moesten dragen. Veel mensen hebben het niet overleefd, daarom besloten de wetenschappers om de overlevenden te gaan zoeken en samen een manier te zoeken om verder te kunnen leven. Hun beste plan was een reusachtige door een koepel overdekte stad te maken. Cathy had iets met lucht, wat pecies, wist niemand. “Misschien is het een soort van code.” zei Muze. “Ja!” zei Cathy. “8.5.3112 zou een datum kunnen zijn.”, “Oké, maar 'Z.L. 21' dat slaat toch nergens op?”, zei Freak.