They disappeared

Met een dode vis in haar bek trippelde de langharige schildpadpoes richting het RiverClan kamp. Honeyspots was zeer tevreden met haarzelf sinds ze al heel lang niet meer zo’n lekkere jacht op vis had gemaakt. Ze had zich er op betrapt dat ze elke minuut het liefste met Cindersmoke wilde doorbrengen. Van tijd tot tijd vroeg ze zichzelf wel eens af of hij het niet vervelend vond worden. Met een dromerige blik in haar baby blauwe ogen wurmde ze zich door de opening van het kamp en ging naar de prooi stapel. Die was goed gevuld wat dus één ding betekende. RiverClan bloeide werkelijk weer mee op, samen met groen blad. Toen ze zich omdraaide om weg te lopen meende ze iets kleins en wolligs te zien bij de ingang maar het was zo snel verdwenen dat ze aannam dat het een leerling was geweest. Kleine leerling als je het mij vraagt. Honeyspots liep rustig in de richting van de uitgang en besloot om het territorium eens te controleren. Ze moest toch nog de grenzen bijschaven voor vandaag en aangezien ze weinig tot niets meer te doen had op het moment kon ze dat net zo goed nu doen.

Toen ze de laatste grenslijn markeerde werd haar aandacht gegrepen door een kreet. Het klonk heel ver weg en was moeilijk te horen. Met haar oren gespitst keek ze om zich heen maar kon de oorzaak nergens vinden. Er zeker van dat iets net had geschreeuwd ging ze de richting uit waarvan ze dacht dat het geluid vandaan was gekomen. Namaten ze naderde pikte ze een geur op die onmiskenbaar was. Honeyspots voelde hoe ze nerveuzer werd met de minuut dat ze dichterbij kwam en tegen de tijd dat ze de bosjes uit stapte en de twee toegetakelde lijken zag trok al het bloed uit haar gezicht weg en maakte haar maag een salto. Volledig bebloed en met de angst nog vers in hun ogen lagen de twee katten daar, levenloos, dood. En daar, op de grond, smekend, lag Covekit. Plotseling met een flashback van alles wat Honeyspots meemaakte de dag dat Stormstar haar dode moeder het kamp in droeg deinsde ze terug en voelde ze zich duizelig worden. Grote StarClan- wie doet nou zo iets ..? Zwaar geraakt door dit kon ze zich maar met moeite vermannen. Moeizaam liep ze op Covekit af en probeerde ze al haar eigen emotie te verstoppen maar zodra ze naar de langharige kit keek voelde het alsof ze naar zichzelf keek. Oh StarClan .. Oh .. Dacht ze paniekerig. Ze ging naast Covekit zitten en sloeg haar voorpoot over haar heen net zoals Stormfrost manen geleden bij haar had gedaan. Ze gaf Covekit een tedere lik over haar kopje en deed haar mond al open om wat te zeggen. Maar op dit moment had ze geen woorden. Geen woord kreeg ze er uit geperst alsof er een brok in haar keel zat die alles tegenhield. Ze voelde zich zo misselijk en had zo te doen met Covekit. Uiteindelijk miauwde ze zacht ”Covekit ..” Ze aarzelde even ”Lieverd .. ze kunnen je niet meer- horen” Honeyspots zweeg even en keek om zich heen alsof ze verwachtte hulp te krijgen. Maar er was niemand. Helemaal niemand. Net als op die dag. Die zwarte dag. Ze slikte moeizaam en haalde opnieuw diep adem. ”Ze zijn er-.. ze zijn niet meer-..” De woorden kwamen niet over haar lippen. Ze kon niet zeggen dat ze dood waren, dat ze weg waren en nu in StarClan waren. Ze waren er nog maar niet- fysiek. Dieper geraakt door dat feit gaf ze Covekit nog een liefdevol likje. Ze kon niet zeggen dat het goed was, dat alles goed ging komen want dat was het niet. Dat zal het nooit worden. Je moest maar iets er van maken en hopen dat ze het goed kwam. StarClan- wie dan ook.. luister naar mij en schenk die kit de genade die mij niet verleend is. Bad ze stilletjes. Dit was een ramp, een totale ramp! Honeyspots was nog jong en onervaren in sommige dingen en dat begon ze zeer sterk te merken..

OCC; God-dayum, dat laatste stukje in Covekit haar post is hartverscheurend :c

Honeyspots haalde diep adem en zocht wanhopig naar de juiste woorden. Haar baby blauwe ogen probeerde zo veel mogelijk van de echte emotie er uit te houden wilde ze iets kunnen betekenen voor deze kit. Maar haar brein leek wel tot een halt te zijn gekomen. Ze herkende zichzelf zo pijnlijk in Covekit, alleen had Covekit haar emotie nog niet omgezet in woede. Uit wanhoop dat haar enige steun en toeverlaat zich bij StarClan had gevoegd. Toen Honeyspots de kit in haar ogen keek, luisterend naar haar woorden die er haast krampachtig uitkwamen voelde ze een klein stukje van zichzelf in tweeën breken. De wanhopige blik van Covekit drong tot haar hart. Normaal had ze deze emotie niet zo sterk bij kits, maar iets in haar was wakker gemaakt. Ze wilde niets liever dan de kit gerust stellen, haar bij zich nemen en haar gezelschap houden in ieder geval de nacht. Ze wist hoe eenzaam die eerste nacht was geweest voor haar. ”Covekit, lieverd, ze zijn nog bij je. Ook al kun je ze niet meer zien” Fluisterde ze heel zacht en ze verlaagde zich tot het niveau van Covekit. Ze keek haar diep in de ogen en miauwde met een vastere stem dan eerst. ”Ik zal je niet alleen laten, ik zal bij je blijven. Ze waken over je vanaf StarClan” Ze keek omhoog naar de hemel en toen weer naar Covekit. ”Ze zijn nu waar de mijne ook zijn daar boven- Ze gaf een knik naar de hemel, ging toen recht op zitten en legde één teen tegen het plekje waar Covekit haar hartje zich bevond. ”en daar. In je hart, daar zullen ze altijd blijven. En ik zal je beschermen Covekit, al kost dat mijn leven.” Citeerde ze met een aparte blik in haar ogen. De woorden klonken vreemd omdat ze meer dan tien manen geleden ook tegen haar gesproken waren. Door haar broer, Stormfrost. Hij had die belofte gehouden tot op deze dag en Honeyspots ging datzelfde nu doen voor Covekit. Het klonk allemaal zeer uit het niets, de woorden die ze net sprak. Ze had mogelijk een levenslange verplichting tot haarzelf genomen maar ze wist hoe erg de pijn was van Covekit. Zulke pijn gunde ze zelfs haar ergste vijand niet toe. Zelfs Icy verdiende zo iets niet. Ze gaf de kleine kit een kopje en keek haar aan, in een poging om alle emotie die ze voelde in haar ogen te leggen.

Honeyspots keek recht in de ogen van de kleine, grijze kit en zag diezelfde emotie er in gereflecteerd die zij hevig had gevoeld zo veel manen terug. Toen Covekit zich tegen haar aan gooide en nu echt begon te huilen sloot de langharige poes haar ogen. Ze had zo te doen met haar. Het hartverscheurende geluid dat Covekit uitsloeg trok recht door je heen en was te voelen tot op het bot. ”Stil maar, Covekit. Sshhht..” Suste ze daar zachtjes. Kalmpjes keek ze om zich heen. Ze wilde het liefste de kit hier weghalen zodat ze dit vreselijke tafereel niet meer hoefde te zien. Maar ze wilde zich ook het liefste om haar heen krullen en haar warmte en troost geven. Dit kon niet als ze hier bleven, zo hulpeloos en open en bloot. ”Zullen we terug naar het kamp gaan?” Miauwde ze zacht ook al lag er ver weg twijfel in haar stem. Honeyspots vroeg zich ergens af of wat ze nu deed wel verstandig was. Was Cindersmoke maar hier. Dacht ze verlangend. Aan de andere kant, was hij ook niet het antwoord op alles. Ze gaf Covekit nog een geruststellende blik over haar kopje en duwde zich dichter tegen haar aan. Ze wilde niets liever dan de kit beschermen tegen wat er ook mocht komen. Ze krulde haar staart om de kit heen en schermde haar af van het gruwelijke tafereel dat haar ouders vormde. Honeyspots wendde haar blik zelf er ook vanaf. Het was een vreselijk gezicht. Wie kon nou zo iets doen? Er was maar één iemand die zo iets zou doen. Die iemand zou hier zelfs nog kunnen zijn. ”Het is hier misschien niet veilig meer, Covekit. Laten we terug naar het kamp gaan” Miauwde ze dringender maar nog steeds op die sussende toon.

Honeyspots head snapped up when she heard pawsteps. When she recognized Cindersmoke’s scent she felt her heart flutter for some moments. How did he do it? Knowing where she was? Someone he always seemed to appear whenever she most needed him like- like they had a connection.

Een beetje geschokt door zijn rustige additute trok ze met haar snorharen en keek ze hem geschokt aan. Haar gevederde staart ging woedend heen en weer en ze voelde haar wangen rood worden van woede om geen gegronde reden. Desondanks hield ze zich in en drukte ze Covekit nog iets dichter tegen haar aan alsof ze plotseling heel bang was dat ze afgepakt zou worden. ”Ssht, Covekit. Cindersmoke weet dat ook niet” Miauwde ze vlug terwijl ze haar partner strak aan keek met een soort wanhopige blik in haar ogen. ”Waarom gaan we niet naar het kamp, Covekit? Dan gaan we naar de kraamkamer..” Stelde ze stilletjes voor terwijl ze Cindersmoke nog steeds onafgebroken aanstaarde. Ze wilde de spanning niet al hoger opvoeren dan het was en het liefst hem even apart pakken om de situatie door te nemen. Ze kon het niet over haar hart verkrijgen om in het bijzijn van Covekit over haar overleden ouders te praten die op nog geen meter afstand van haar vandaan lagen. Deze kitten had al genoeg geleden- het was tijd om haar mee te nemen. Weg van hier.

Sorry voor dat 1ste stuk in Engels, ik was per ongeluk in het Engels begonnen en was te lui om het weer te gaan vertalen :')