Big brother

Doornat kwam Risingpaw het kamp binnen. Haar fleurige humeur was afgekoeld. Ze had nog nooit haar poten nat gemaakt, laat staan haar hele vacht! Ze snifte en liep naar de Medicine Den zoals Siwftstorm haar verteld had. Stom water, stomme vogel. Ze had voor de eerste keer achter een vogel aangezeten. Die dingen waren kleiner dan konijnen maar moeilijker om te vangen. Toen ze eindelijk een goed vogeltje gespot had was ze gaan sluipen. Jammer genoeg had de vogel haar al gezien en was weg gehipt. Toen ze begon te sprinten vloog het weg, net iets oven de grond alsof het vogeltje haar wou pesten. Van het een kwam het ander, ze lette niet goed op en belande in het beekje wat verderop. Ze kon er eerst wel om lachen, ze had er waarschijnlijk nogal dommig uitgezien toen ze zo het beekje in sprong. Maar toen ze het viezige koude nat voelde intrekken op haar witte vacht en hoe ze het langzaam koud kreeg begon ze er een hekel aan te hebben. Wat was er mis met die RivenClan katten?! Hoe konden ze zwemmen in dat koude water, en zonder rillingen of spastische aanvallen door het water waden. Ze waren toch geen honden. Brr.. Ze wist niet hoe vis smaakte maar ze zou dat nooit verkiezen boven vlees. Ze zag ze soms wel zwemmen, vieze kleine, glibberige beestjes. Punt was dat ze ook nog snel waren en al weg zwommen zonder dat ze ook maar iets gedaan had. Ze moesten wel dikker zijn in hun rivier anders konden ze nooit zo goed doorvoed zijn. Terwijl zij konijnen hadden en grasvelden vol met muizen! Zacht gromde ze en liep de warme Den in. Er hing een dikke zweem van kruiden en bessen. Het rook lekker maar ze rook ook iets heel scherps. Zacht nieste ze, niet wetend of het kwam door een koutje of door de lucht. Verdrietig gingen haar oren wat laag liggen, Littlecreek was pas dood en ze kon zijn geur nog ruiken onder alle kruiden en bessen. Weliswaar rook ze al de nieuwe geur van de Medicine Cat, Leopardstrike. Ze was super blij voor hem en ze vond het leuk dat hij de rang had maar ze rouwde wel om de zachtaardige kater, iedereen in de Clan. Rustig kwma ze binnen, nog wat nadruipend. 'Leopardstrike?' Mauwde ze vragend. Ze zocht de witte vacht van haar broer. Hij zou vast wel weten of ze iets had opgelopen, en ze kon meteen een praatje met hem maken. Hopelijk was hij niet te druk met andere verzorgen anders zou ze het praatje bewaren voor een andere keer. Misschien had hij wel een spannend verhaal klaar dat Starclan hem verteld had. Natuurlijk deelde hij die alleen met Tallstar. Maar wie weet had ze geluk en kon ze het uit hem wringen. Het zou leuk zijn om weer iets nieuws te horen over de Clan. Misschien gebeurde er wel wat spannends in de nabije toekomst!

[Eerst Leopard ^^]

Besjes links, spinrag rechts. De hele indeling was veranderd, door Leopardstrike. Hij hield zichzelf voor dat het was om beter overzicht te krijgen, al was er met die oude indeling niets mis. Waarschijnlijk was het eerder om de sporen uit te wissen, die hij met zijn eigen klauwen in zijn hart gezet leek te hebben. In Littlecreek's keel, om precies te zijn. Om een droom binnen pootbereik te krijgen.. en nu was hij er. Hij was Medicine Cat, hij zorgde nu voor Windclan. Spoedig zou de oude geur weg zijn van alle producten die opgebruikt zouden worden, de herinnering zou vervagen tot een vlek vol zachtaardigheid en weigering. Littlecreek. Naïeve dwaas! Leopardstrike vertrok zijn gezicht even, maar richtte zich toen weer op het recht leggen van de laatste dingen. Hij was er al de hele ochtend mee bezig. Voordeel was dat hij nu alles wist te liggen. Gelukkig wist hij flink wat van kruiden en ziektes; hij zou prima kunnen helpen. Als Starclan nu een keer met hem sprak.. Dat kwam nog wel. Als hij geaccepteerd was. Waarom zouden ze hem niet accepteren? Hij kende de wereld van kruiden en planten het beste, na Littlecreek. Aangezien hij er niet meer was.. De woorden van Tallstar galmden nog steeds na in zijn kop. Wat was hij trots! Risingpaw, zijn lieve zusje, was ook trots geweest op hem, dat maakte alles nog beter. Hij hield van haar, zou voor haar zorgen tot het niet meer anders kon. Nee, hij mocht dan onaardig zijn tegen de helft van de katten, bij haar was hij iets wat het dichtst bij zichzelf kwam. Bij haar was hij vrolijk. Gelukkig was er nog niet echt iemand gekomen die ergens last van had, alleen iemand met een kneuzinkje dat al snel weer verholpen zou zijn. Geen enkel probleem! Leopardstrike legde de laatste besjes keurig geordend op hun plaats en deed een stap achteruit. Klaar! Nu kon hij.. Pootstappen werden hoorbaar. Hij keek op, nieuwsgierig naar degene die binnen zou komen. 'Rising!' mauwde hij vrolijk. Toen pas zag hij dat de witte vacht droop van het water. Bezorgd gaf hij haar een paar likken. 'Wat heb jij nou weer gedaan?' Plagend gaf hij haar een por. Ze was wel eens te fanatiek met jagen. Ondertussen luisterde hij even naar haar ademhaling. Geen ruis, alles klonk normaal. Misschien zou ze wat verkouden worden, maar als ze wat besjes at dan zou dat niet gebeuren. Vrolijk keek hij haar aan, nieuwsgierig naar het verhaal dat ze te vertellen zou hebben.

Haar naam werd vrolijk gemauwd toen ze Leopardstrike zag. Hij leek zich wel te vermaken op deze plek. Een paar likken en een por van haar broer maakte alles weer een beetje goed. 'Ik heb niks gedaan.' Zei ze verontwaardigd. 'Ik liep alleen achter een vogel aan.. En toen viel ik in het water omdat ik niet voor me keek.' Ze grinnikte en gaf haar broer een lik. 'Niet uitlachen hé, dat is niet lief.' Plagend raakte haar staart zijn flank. Ze liep langs hem heen en bekeek de besjes en kruiden. Het was even wennen, de weinige keren dat ze hier kwam en toch zag ze dat haar broer alles een nieuw plekje gegeven had. Nu was het al iets meer Leopardstrike en wat minder Littlecreek. Jammer maar het was wel beter, de Clan kon niet voor eeuwig rouwen en haar broer zou het net zo goed doen als hij. Ze draaide haar rug naar de bessen die nu weer oninteressant waren. Nee Medecine Cat was niks voor haar, elke dag tussen de kruiden en bessen zitten. Geen spanning om te vechten, nee veels te saai. Leopardstrike was er gelukkig mee, ieder zo zijn passie. ze grijnsde haar tanden bloot. 'En Medicine Cat, Leopardstrike. Is het kleine zusjes ziek of kan ze er mee door.' Haar oren draaide wat, nee niemand in de Den. Eigenlijk was dat juist goed, want dan was alles goed in het kamp. Natuurlijk zou dat wel erg saai worden als Medicine Cat maar hij zou zich nog lang niet vervelen. 'Ben je druk bezig met die besjes en kruiden? Zal ik helpen ik kan heel voorzichtig zijn als ik wil.' Ze zette haar liefste gezichtje op en met twee grote blauwe ogen keek ze smekend naar haar broer. Het was leuk om weer even te kunnen kletsen met hem, het trainen was leuk maar erg druk. Een beetje ontspanning kon geen kwaad.

Leopardstrike nam zijn doorweekte zusje goed in zich op. Ze was altijd vrolijk en positief, wat hij fijn vond. Eigenlijk zou hij gezien kunnen worden als haar zwarte wederhelft, door sommigen. Over het algemeen was hij gesloten en daardoor chagrijnig tegen andere katten. Bij Risingpaw had hij dat echter totaal niet. Zij kende hem beter dan wie ook in Windclan en ze was altijd lief voor hem. Ja, beschermend en nors, zo moest hij wel overkomen op de rest van zijn Clangenoten. Pech dan. Zolang Risingpaw niets overkwam was hij meer dan gelukkig. Hij grinnikte, al probeerde hij het te onderdrukken toen ze hem likte. Leopardstrike probeerde een pokerface te trekken, maar nu het niet echt nodig was, mislukte het. 'Je moet ook op zoveel dingen tegelijk letten, niet?' zei hij, wat medelijdend, voor de grap. Echt iets voor Rising, om achter een vogel aan te zitten en dan in één of ander slootje te donderen. Wat als ze haar nek gebroken had? Of een poot? Of haar kop gestoten en nooit meer wakker geworden of gevonden door een tweebeen.. Leopardstrike stopte die gedachten. Even wilde hij haar een preek geven en begon er al half aan voordat hij besefte dat ze best voor zichzelf kon zorgen. 'Je moet echt uitkijken! Je had je nek wel kunnen breken.. Sorry. Ik weet dat je voor jezelf kan zorgen,' voegde hij er nog aan toe. Hij was af en toe echt te beschermend naar haar toe, maar hij kon het gewoon niet stoppen. 'Je kan er wel mee door, maar als je je misselijk voelt ofzo moet je gewoon naar me toe komen,' stelde hij voor. Hij wist dat Rising niet graag stil zat. Ze was het liefst van alles aan het doen. Hij glimlachte bij haar voorstel en wilde het bijna afslaan. Hij kon geen weerstand bieden aan haar puppyogen. Leopardstrike werd nooit verliefd, zijn liefde lag bij zijn zusje en dan niet op een erotische manier. 'Alleen als je wat verteld over je training,' zei hij plagerig. 'Je kunt die rode rechts wat opschuiven, want er moeten nog wat kruiden naast,' meldde hij daarna. 'Ben je trouwens nog leuke Apprentices tegengekomen?'

Het was grappig dat haar broer een preek begon. Ze vond het helemaal niet erg dat hij dat deed, ze kon het wel van hem hebben. Het was immers haar grote broer en dat deden grote broers nou eenmaal. Binnenkort was ze niet meer zo klein meer, dan was ze misschien wel Warrior. Als ze die status bereikt had was ze al bijna volwassen. De tijd ging zo snel, en als je volwassen was kreeg je toch geen preken meer van je grote broer?
Ze liet hem maar begaan nu hij nog kon preken. Het zou snel genoeg afgelopen zijn. Dan was ze een grote zus. Ze gaf hem een lik over zijn hals en liep toen naar het aangewezen plekje. Voorzichtig verplaatste ze de spulletjes, wonder boven wonder spatte niks uit elkaar en liet ze niks vallen. Onder het verplaatsen luisterde ze aandachtig naar de woorden van haar broer. Kort keek ze over haar schouder.
'Leuk leuk of gewoon aardig.' ze keek hem met een uitdagende aan met een plagende fonkeling.
'Nee ik heb wel een paar Apprentices die heel aardig zijn. Quietwind is nu een Warrior maar voor de rest zijn Lionpaw, Pantherpaw erg aardig. Speedpaw overigens ook, de rest heb ik nog niet echt gesproken.' vertelde ze terwijl ze het laatste beetje verschoof. Zo, nu was er genoeg ruimte over.
'Weet je wat jammer is. Nu je Medicine Cat bent krijg ik nooit een zus, en kan ik je niet pesten als je een oogje op iemand hebt.' grinnikte ze. En hij kon dat wel. Niet eerlijk.

- 11 dagen O.o Sorry! -

Het was zo heerlijk om Rising preken te geven. Ze vond het af en toe erg, maar meestal kon ze er wel tegen. Binnenkort zou ze toch een grote kleine zus zijn, dan kon hij haar alleen nog maar waarschuwen en dergelijke. Profiteren zolang het nog kon. Ze was heel verantwoordelijk, en dat zou alleen nog maar meer worden naarmate ze ouder zou worden. Leopardstrike knikte vrolijk naar zijn zusje. Daarna ging hij naast haar staan, om in de gaten te houden dat er niets kapot ging. Dat mocht natuurlijk niet gebeuren, dan zou hij weer overnieuw moeten beginnen. Al vertrouwde hij Rising genoeg om haar dit te laten doen. Zo, nu konden die kruiden erbij. Leopardstrike liep naar de achterkant van de Den, die nu officieel van hem was, om de kruiden te pakken. Ondertussen luisterde hij naar Rising, die met twinkelende ogen naar hem omkeek. Leopardstrike wachtte even met het pakken van om antwoord te geven. 'Als het leuk leuk is, wil ik het ook wel weten,' lachte hij. Daarna pakte hij de kruiden en probeerde te bedenken wie al die Apprentices waren. Quietpaw, nu Quietwind, hij was in dezelfde ceremonie benoemd.. 'Nou zusje.. Leuk dat je al zoveel vrienden hebt. Niets achterhouden, hé,' grijnsde hij. 'Ik mag niet eens met iemand krijgen.. jammer!' Hij had geen behoefte aan liefde, had anders ook niemand gevonden. Dat wilde hij wedden; hij was niet aantrekkelijk of wat dan ook. Met de kruiden in zijn bek kwam hij aangelopen en begon ze te schikken naast de besjes. 'Zo, dat ligt,' mauwde hij tevreden. Hij keek nog eens naar de kruiden, had hij nog wat nodig.. 'Anders was jij me toch maar gaan koppelen,' grapte hij, terwijl hij haar een lik teruggaf. Lag er nog iets niet netjes? 'Misschien moet ik zo nog wat kruiden halen.. ga je mee?'

Met een ja-ja.. blik keek Risingpaw naar Leopardstrike. Misschien was Hollyfur iets. Ze was best mooi en ze was Deputy. Wat voorn partner kon je je nog meer wensen. Grijnzend gaf ze een plagende knipoog. 'Nou ja, gelukkig ben ik niet makkelijk te koppelen. En jij bent veel te druk met het verzorgen van je kruiden en besjes.' Rustig liep ze naar de ingang van de Den. 'Natuurlijk ga ik mee. Iemand moet een oogje op je houden. Ik ben tenslotte je kleine zusje.' Mauwde ze vrolijk verder. Ongeduldig liep ze heen en weer voor de ingang. Waarom namen ze nou overal de tijd voor. Ze wou naar buiten, ze was benieuwd wat Leopardstrike nodig had. Misschien leerde ze wel iets interessants. Risingpaw had niks met kruiden en besjes maar het was wel leuk om het een beetje te leren. de simpele basiskennis was voor haar genoeg. Ze liet de andere lekker met hun neus in de kruiden steken. Zij haalde het wel op of zocht mos. Dat soort klusjes. Die waren makkelijk was niets moeilijks aan. Dan kon ze tenminste niks verkeerds doen of iets verprutsen. Risingpaw kende haarzelf goed genoeg. Als ze iets belangrijks moest doen zou ze het vast verprutsen. Daarbij leek het haar een hele eer om met Starclan te kunnen praten. Maar het leek haar ook een beetje creepy. Je was tenslotte aan het praten met een stelletje dooien. Dood was dood toch? Zelfs als je in de Starclan zat. wie weet waren er wel slechte poezen en katers in Starclan. Die gaven je dan nachtmerries.
Hoe meer Risingpaw er over na begon et denken hoe raarder het werd. Zachtjes grinnikte ze. de fantasie ging weer is met haar aan de haal. 'Kom je nog?' Mauwde ze hard naar Leopardstrike. Nog even, straks moest ze haar eigen broer achter de vodden zitten.

Leopardstrike grijnsde naar zijn kleine zusje, dat zoals altijd weer eens ongeduldig heen en weer liep, wachtend op hem om te vertrekken. Expres rekte hij zijn vertrek wat, om haar een beetje te plagen. Dat deed hij altijd, het was gewoon aanlokkelijk om haar te laten wachten. Ze kon grappig reageren en ze wist dat hij het expres deed. 'Ja, als jij er niet was, was ik al zo vaak in onmogelijke situaties terecht gekomen,' antwoordde hij sarcastisch toen Risingpaw iets verdraaide, zodat het leek alsof hij de kleine van de familie was. Hij was haar veel oudere broer, maar goed, dat wist ze wel. Anders moest hij haar er nog aan herinneren! Deed hij vaak genoeg, trouwens. Ze leek er echt zin in te hebben, om iets nieuws te leren. Gelukkig verwachtte ze geen totale inwijding in het vak, ze kende hem toch goed genoeg. Hij legde iets even nog rechter dan het al lag en kwam toen op het gemak naar buiten gelopen. 'Is er iets, lief zusje van me?' grapte hij. Daarna begon hij voor haar uit te lopen. 'Nog wat varenblad, kamille, de basisspullen. Daar kan weinig mee mis gaan,' knipoogde hij naar haar. Als zij er was kon hij alles vergeten; Littlecreek, Littlecreek's dood, zijn zorgen, het wantrouwen.. Want zij vertrouwde hem, zij geloofde in hem en zij was trots op hem. Dat was het belangrijkste. Al snel vond Leopardstrike wat varens. 'Hier heb ik er een paar van nodig,' mompelde hij. 'Draag jij ze? Kan ik de rest zoeken.' Handig, een hulpje! Met glinsterende ogen keek hij haar aan, om daarna verder te zoeken. Hij wist nog een goed plekje voor kamille..