Who would think that fun could end up like this? ~spt&Frostpaw&Brindlepool&Cinnamonpaw(?)~

_{"Met elke stap zijn we veiliger.." Hoorde ze de kater naast zich zeggen. Heathpaw knikte als antwoord. Met dezelfde angst voor de dood liep de kleine poes langs de camp wanden. "Zelfs al zouden we nu plotseling neervallen, dan zouden ze ons vinden." Hoorde ze ene optimistische stem zeggen. Neervallen, lang het camp... Ook al had de kater het goed bedoelt dit maakte haar alleen nog maar banger maar toch bleef de poes zich zo sterk mogelijk opstellen. Het voelde wel alsof het een eeuwigheid duurde voor dat ze voor de ingang stonden. De ingang was ze small voor ze allebei dus moest één van de katten voor gaan. "Ga jij maar eerst," Hoorde ze de kater zeggen. Heathpaw keek op naar de zwarte apprentice. "Ik zit vlak achter je." Heathpaw knikte zacht. "Oke" zei ze dan. Dit was de eerste keer dat ze iets zei sinds ze terug naar het camp waren vertrokken. Haar stem klonk niet meer zo helder als vroeger, eigenlijk klonk haar stem helemaal niet helder. Het klonk ruw en zwak. Maar Heathpaw wist dat ze snel weer hulp zou krijgen, ze hoopte maar dat het zou helpen. Rustig begon de poes de ingang in te strompelen extra goed lettend op haar poten. Een paar keer leek het erop dat ze ging instorten maar ze hield zich onverwacht sterk. Maar dan net als ze de ingang van het camp uit was kwamen die zwarte vlekken weer voor haar ogen en viel ze neer. Nog een kreun ontsnapte uit haar bek.

~Frostpaw-Brindlepool en cinnamonpaw(?) er is geen volgorde van wie eerst moet posten.~}

Weer streek er een kille bries door zijn pels heen, hem verkleumende tot op het bot. Hij hoestte zo zacht als hij kon, niet willende dat Heathpaw op hem ging letten in plaats van op zich zelf. Toen ze uit zijn zicht verdween, dook hij zelf de tunnel in. Hij voelde zijn poten rillerig worden door de kou en de koorts die langzaam op kwam zetten. Nee, een duik nemen in het meer nu bladkaal eraan kwam en vervolgens een watergevecht houden, was geen strak plan geweest van de zwarte apprentice. Nu zat hij al te bibberen, maar Heathpaw moest het ook koud hebben. Veel kouder dan hijzelf zelfs. De doornen trokken aan zijn pels terwijl hij door de tunnel heen liep het kamp in, met voorzichtige pasjes om Heathpaw niet op te dringen.
Uiteindelijk verscheen hij in het kamp en zakte hij hijgend neer. Zijn kop voelde branderig van de opkomende koorts. Pas toen merkte hij Heathpaw op, die zelf was neergestort. "B-Brindlepool! Cinnamonpaw!" Riep de apprentice geschrokken uit.