Crying hearts

Smoketear staarde voor zich uit. Zijn ogen leeg. Zijn staart puntje tikte op de grond en alles om hem heen leek niet aanwezig te zijn voor zijn gevoel. Hij keek de warrior den in, en zag het slapende lichaam van Lotusleaf. Niet heel veel verder lag Lastbreathe. Smoketear kneep zijn ogen dicht en stak zijn nagels in de grond terwijl hij een schreeuw van pijn en frustratie terug beet. Hij stond op en zwaaide met zijn lange staart. Zijn nek haren prikkelde van zijn gemixte emoties die er door hem heen gingen. Pijn, verdriet, woede, haat, verwarring. Hij was niet slecht, enkel zag hij dat zelf niet in. Hij was zich zelf enkel kwijt. Hij had een clan genoot vermoord, en niemand wist er van, niemand. Smoketear keek naar de donkere lucht die dreigende regen voorspelde. Een windvlaag streek door zijn vacht heen waar door zijn lange dikke vacht heen en weer waaide. Zijn grote massieve poten begonnen zich te verplaatsen. Hij keek nog over zijn schouder toen hij het kamp verliet, geen enkele kat had hem in de gaten. Toen gleden zijn vurige ogen naar de leaders den. Daar zat zijn vader. Wist hij hoe het met hem ging? Wist hij dat hij gebroken was? Dat hij niet snel meer zou helen? Dat zijn wonden te diep waren? Dat hij droomde over hoe hij katten vermoorde uit zijn eigen clan? Did he know that he fought a monster in side? A monster who can take over him? Smoketears ogen verduisterden wat en hij begon weer te lopen. Hij sprong het water in dat rond hun kamp stroomde en liep er door heen, tot hij aan de andere kant van de stroom was. Hij keek naar het water, en zijn ogen werden waterig. Hij zag zich zelf als apprentice, als de schattige, lieve, terroriserende Smokepaw. De gene die altijd zo open en lief was, zo speels en vrolijk, maar tegelijkertijd voor veel problemen zorgden. Maar hij zag niet alleen zich zelf. Hij zag Rainpaw. De apprentice die nu Rainfall heette. Hij sloot zijn ogen en meende zelfs de vrolijke, lachende stem van de witte poes te horen. Een brok schoot zijn keel in. Waarom was hij niet meer zoals toen? Zoals hij toen was, gelukkig, speels, aardig, begripvol, wijs... geliefd?
De lucht boven hem begon donkerder te worden, het leek bijna als of het nacht werd, enkel was het gewoon dag, zonhoog, al was de zon nergens te zien. Enkel duisternis. Een zucht rolde over Smoketears lippen terwijl hij verder liep. Zijn ogen keken van links naar rechts, waarna hij verder liep. Hij had geen zin in gezelschap, dat wou hij gewoon niet. Hij wou even alleen zijn. Hij bleef langs de rivier lopen, hij staarde naar het water dat naarmate de wind harder waaide steeds harder begon te golven. Het leek er op als of er een kleine storm op komst was. Smoketear gaf er geen acht aan, het boeide hem gewoon niet meer. Gelukkig was hij niet. Hij had een moord gepleegd. Hij had twee harten gebroken. Hij had zich zelf gebroken. Het grootste deel van zijn eerste nest kittens verachten hem. Thistleclaw leek de enige kitten van hem te zijn die nog wel om hem gaf. Dat deed hem goed. Maar was dat genoeg? Hij had meer kittens. Hij twijfelde er zelfs aan of zijn vader nog wel om hem gaf, of zijn moeder nog wel om hem gaf. Gefrustreerd liep hij verder, de begroeiing werd langzaam minder om hem heen, en hij meende zelfs dat het langzaam begon te regenen. Het duurde ook niet lang, of zijn dikke vacht zat plat gedrukt aan zijn lichaam, en zelfs zo leek hij nog groot en gespierd, maar dat was hij ook gewoon. Flitsen van herinneringen gingen door hem heen, en het maakte hem gek. Het beeld van hem en Rainpaw samen, spelend, knuffelend, verliefd. Het beeld van hem en Lotusleaf samen, samen eten, de kittens, de lag in haar gezicht op hem gericht. En dan Lastbreathe, de mooiste poes die hij ooit had mee gemaakt, haar mooie vriendelijke gezicht, haar mooie ijsblauwe ogen, haar lag, haar liefde, hun avonturen, en nu..? Nu was hij haar kwijt, hun allemaal. En hij begreep het. Hij was hun ook niet waard, en hij zou hun ook nooit waard zijn. Het begon harder te regenen. Hij meende zelfs een donderklap in de verte te horen, en dat werd bevestigd, na lang gewacht te hebben verscheen er een flits in de lucht. Smoketear zuchtte, een typische zomerse onweer. Het was ook gewoon nog warm. Hij stopte met lopen toen de Highlands voor zich uit strekten. Hij staarde ernaar. Hij sloot zijn ogen en nog meer herinneringen flitsten in zijn hoofd. Hij schudde met zijn kop en al zijn haren schoten overeind. "GA WEG! VERLAAT MIJN KOP NOU TOCH EENS!" Schreeuwde hij uit. Er was niemand, dus niemand kon hem gehoord hebben. Zijn ogen verduisterden en hij stak zijn klauwen in de grond. Hij moest zich afreageren. Dat voelde als het enige wat hij kon doen. Beelden van zijn nagels in de lichaam van een andere kat deden hem pijn. Nee, hij kon niet vermoorden. Yes, you can, sprak die zelfde duistere stem in zijn hoofd die er toen ook was geweest toen hij Smoketail had vermoord. Smoketear schudde met zijn kop. "Go way..." murmelde hij. You need love, Smoketear, you need someone to hang on, to talk with... Smoketear staarde voor zich uit, enkel zag hij niks. Hij begon weer verder te lopen, tot er een grijze gestalde in zijn zicht veld viel. Een grijze poes, en hij herkende haar als Ashlily. Er was iets mis met haar. Smoketear vernauwde zijn vlam gekleurde ogen, was ze van streek? Smoketear bleef staan waar hij stond terwijl het langzaam harder begon te regenen. Smoketear sloot zijn ogen. Hij voelde zich nu verantwoordelijk om naar haar toe te gaan en haar troost te bieden. Maar aan de andere kant voelde het verkeerd. Poezen werden altijd verliefd op hem wanneer hij ze hielp. Of was dat schijn? Lotusleaf was verliefd op hem geworden door middel van troosten, en dat gold ook voor Rainfall, twee keer bij haar zelfs. En ook twee keer bij Lotusleaf. Lastbreathe was een ander verhaal, hij had haar gered, en daarna ook getroost, dus nee, ook het zelfde verhaal. Talk with her, beval de duistere Smoketear die in zijn kop zat verstopt. Smoketear gaf aan het stemmetje toe en stapte op Ashlily af. "Ashlily... wat is er?" Vroeg hij toen op zijn charmante, troost biedende, kalme toon. Zijn ogen stonden zacht en vriendelijk terwijl hij de poes aan keek...

OOC: Ashlily~

1105 woorden~

Smoketear keek naar de poes. Ze huilde, het was aan alles te zien, haar houding, de tranen die op de grond vielen, de schokjes, maar dat was niet het enige. Hij zag bloed. Smoketear slikte. Zou hij er op af gaan? Ja, hij zou er op af gaan, het voelde als een verplichting, als iets dat hij moest doen. Smoketear haalde diep adem en liep naar de poes toe. “Ga weg.” Smoketear bleef staan, maar hij negeerde het en liep toen weer dichter bij. “Laat me met rust...” vervolgde de poes. Smoketear schudde met zijn grote massieve kop. "Nee," sprak hij kort. "Je hebt troost nodig..." murmelde hij met zijn zachte, kalme, troost biedende stem. "Je moet niet alleen zijn," fluisterde hij toen terwijl hij dichter bij kwam. Hij streek voorzichtig met zijn staart over haar rug heen. Terwijl hij haar aan keek. "Wat is er gebeurd..?" Zijn stem klonk kalm, charmant, en troost biedend, zijn ogen stonden ook kalm. Hoe duister de kleur ook was, de diepte er in was om in te verdrinken.

Smoketear streek troostend met zijn staart over de rug van de grijs/witte poes. Hij was er niet meer bij met zijn kop, en probeerde met zijn charme de poes te verleiden. De poes keek op bij zijn zachte, warme, troostende stem. Haar betraande ogen keken recht in zijn warme, vurige ogen. Hij zette een warme troostende glimlach op terwijl hij haar aan keek. De poes ging tegen haar aan leunen en Smoketear bleef haar liefkozend te strelen met zijn staart. Smoketear vroeg naar wat er gebeurd was, de poes hees haar kop langzaam op, maar bleef tegen het aan leunen. "Waarom wil je dat weten..." vroeg de poes. "Het is niet belangrijk..." vervolgde de poes. Smoketear schudde langzaam met zijn kop. "Je hart luchten... daarom vraag ik 't. Dingen op kroppen is niet goed," murmelde hij zacht en wijs. Zijn stem klonk nog even warm als daar net. Smoketear liet zijn kop wat lager hangen en likte de tranen van de poes weg, op een tedere manier, gevolgd door de wond op haar wang, hij maakte de wond voorzichtig en teder schoon. Hij wist nu even geen woorden uit te brengen, hij maakte enkel voorzichtig en teder de wond schoon.

"Dingen opkroppen is het enige wat ik nog over heb..." sprak de poes. Smoketear sloot zijn ogen voor een moment en ging verder met de wond schoon likken. Zijn tong gleed teder langs de wond heen. De ijzeren smaak van bloed gleed door zijn bek heen, maar hij gaf er geen acht aan. "Maar als je echt zo nieuwsgierig bent... Híj heeft me geslagen..." Smoketear keek de poes aan met zijn warme diepe blik die zorgelijk stond. "Hij?" Vroeg hij kort. Smoketear schudde met zijn kop. "Hmm... ik weet niet wie 'hij' is, maar... toch..." Smoketear sloeg een poot over de poes heen, en drukte haar zachtjes tegen hem aan. "Hoe kan iemand jouw slaan?" Murmelde hij zacht in haar oor.

En hij verloor zich zelf. Ashlily gaf toe aan zijn greep. Als of hij haat had bezeten. Hij voelde hoe Ashlily tegen hem aan leunde en zich zelf begroef in zijn lange dikke vacht. "Mijn vader kan het blijkbaar..." Smoketear gaf haar een tedere troostende lik over haar kop. "Hij zei dat ik nutteloos was... Een schande..." Smoketear zweeg en gaf haar een tweede troostende lik langs haar oor. "Is waarschijnlijk toch wel waar." Smoketear fluisterde in haar oor. "Nee, je bent niet nutteloos, je zult ooit een prima Queen zijn, en een goede warrior ben je al." Verzekerde hij haar. Hij zei verder niks over haar vader. Hij drukte haar strakker tegen hem aan legde zijn kop zachtjes in haar nek, knuffelend als 't ware.

OOC: Doe jij zo een Skip-in-time?