Running back from the wind

Brightpaw liep in stilte door, wetend dat ze steeds dichter bij de grens van Thunderclan kwamen. Ze hoopte dat ze niemand tegen hoefde te komen, van hun clan. Wat als ze gelijk de Deputy en Leader tegen kwamen, die gingen ook wel eens op een patrol, en dan hadden ze zeker gigantische problemen. Zouden ze wel warrior worden? Ze hadden namelijk wel de warrior code overtreden! Brightpaw liep stijfjes door, naast Littlepaw.

De geur van Thunderclan werd steeds sterker naarmate ze verder liepen. Brightpaw zei niet veel, of eigenlijk gewoon niks. Ze wist ook niet wat ze moest zeggen, en ze was ook gewoon te diep in haar gedachten gezonken. Denkend aan mogelijke straffen die op hun te wachten stonden. Brightpaw kneep haar oogjes half dicht. Bij het beeld dat al haar den genoten nu warriors zouden worden en zij niet brachten haar de angst aan, en maakte haar zelfs onzeker. Ze was het warrior zijn wel waard... ze had gewoon een foutje gemaakt. Iedere warrior maakte toch fouten? Het duurde niet lang, of ze stonden bij de grens van Thunderclan.

OOC: Littlepaw, Lionroar, Spottedleaf, en als iemand wilt, een Thunderclan warrior die hun aantreft.

LIONROAR

Zijn strenge blik hield hij op de twee apprentices gericht. Nee, hij liet ze niet makkelijk wegkomen door ze eigenhandig terug te brengen naar ook maar een van hun clanleden. Hij was er zeker van dat hij ze bij de grens tegen zou komen, en als het moest zou hij de katten zo terug naar het kamp brengen. Maar die ophef wilde hij ook weer niet maken in de clan. Zijn ogen richtte hij voor zich uit toen ze de thunderclan grens bereikten. Hij opende zijn mond en ademde diep in. Toen hij geen geuren rook snoof hij diep. Nee, zo makkelijk kwamen ze niet weg. Hij keek de twee apprentices aan. "Hebben jullie enig idee of er mogelijk katten van plan zijn hierheen te komen?" Vroeg hij aan de twee, op een redelijk strenge toon.

Naarmate ze de grens van Thunderclan steeds meer bereikten, begon Littlepaw's hart sneller te kloppen. Ze was bang voor de confrontatie die ze zou krijgen zodra één van de Thunderclanwarriors erachter zou komen dat ze in Windclangebied waren geweest. En zou haar moeder teleurgesteld zijn?* Littlepaw deed een stapje dichter naar Brightpaw zodat hun vachten tegen elkaar aan streken. "Zouden ze heel boos zijn?" fluisterde ze, hopelijk zacht genoeg zodat de Windclan warrior het niet hoorde. Die leek druk bezig met het controleren van de grens. Littlepaw wierp zelf ook even een snelle blik op het territorium en was opgelucht dat ze niet meteen al een Thunderclan patrouille aantrof. Met een beetje geluk liet de warrior ze nu gewoon gaan met een waarschuwing. 'Hebben jullie enig idee of er mogelijk katten van plan zijn hierheen te komen?' Littlepaw schrok op bij het horen van zijn stem en wiebelde nerveus met haar oren. Ze voelde zich op de een of andere manier betrapt, nou ja, dat waren ze feitelijk ook. "Ehm.. nee, niet echt," antwoordde ze stamelend, terwijl ze haar liefste blik op zette. Haar grote smekende ogen spraken boekdelen, laat je ons nu alsjeblieft gaan?

OOC: dit speelt zich nog af voor The Blue Star, dus Bluestar leeft nog. ^^

Ze liep achter Lionroar aan die de twee apprentice's van de ThunderClan terug bracht naar waar ze thuis hoorde, ThunderClan gebied. Ze keek even verbaasd op toen ze Lion's strenge blik zag. Ze had hem nog nooit zo gezien, maar veel maakte het haar niet uit. Ze wist dat die strenge blik niet voor haar bedoeld was, maar voor de twee vijandelijke katten die de grens hadden over gestoken. Ze zwiepte even met haar staart en snoof toen ze haar Mede Clangenoot hoorde praten. "Hebben jullie enig idee of er mogelijk katten van plan zijn hierheen te komen?" Als ze eerlijk moest zijn schrok ze wel een beetje van de manier waarop Lionroar dat had gezegd. Blijkbaar kon hij niet goed omgaan met katten die hun grenzen niet wisten liggen. Toen de chocolate-pointed poes antwoord gaf, spitste ze haar oortjes zodat ze haar woorden goed zou kunnen horen. "Ehm.. nee, niet echt," Binnen in haarzelf slaakte ze een zucht van opluchting. Spottedleaf zelf was iets milder op het gebied van vijandelijke katten. Aangezien ze ruzie en oorlog haatte probeerde ze dat ook te vermijden, dus meteen streng of vijandelijk beginnen te praten tegen indringers deed ze niet. Alleen tegen rogue's of BloodClanners, maar dat was dan weer een heel ander verhaal. Vriendelijk kon je haar ook niet bepaald noemen wanneer ze iemand terug moest brengen naar hun territorium, eerder neutraal. Met haar amberkleurige blik keek ze Lionroar aan, waarna ze even haar blik op de twee jonge poezen wierp. Ze waren nog jong zo te zien, en hadden nog veel te leren. Maar ze moesten ondertussen al wel de grenzen uit hun hoofd kennen, niet dan?

_{Rustig liet hij zijn lichaam over het territorium bewegen, hij zou gaan jagen. De zon brandde op zijn vacht en even keek hij omhoog, waar de gele bol aan de blauwe hemel stond. Een prachtige dag dus. De bosgrond waar hij zich nu op bevond, was bezaaid met allemaal takjes en nog oude bladeren van Bladval. Rustig snoof hij de geur op, waarna de geur van prooi zijn neusgaten binnen dreef, maar ook een andere geur. Een geur die hij hier niet vaak rook. Windclan. Wat moesten Windclan katten nou weer op Thunderclan terrein? Direct versnelde Timefall zijn pas in de richting waar de geur vandaan kwam, steeds sterker rook hij het tot hij uiteindelijk twee windclan warriors zag staan met twee apprentices die hij wel kon herkennen, Littlepaw en Brightpaw. Direct rende hij naar hen toe, 'Waaraan hebben we dit bezoek te danken?' vroeg hij kordaat, hij hoopte maar voor de twee windclan warriors dat ze een goede reden hadden, want hij tolereerde niet zo maar anderen op Thunderclan terrein. De kater keek even van de ene naar de andere warrior en toen naar de twee apprentices, welke er duidelijk een beetje beduusd en ergens bang bij stonden.

-- Hoop dat ik mag binnenvallen c:}

Één maal op Thunderclan territorium, stopte de vier katten met lopen. Brightpaw stond vlak naast Littlepaw, en ze keek de twee Windclan warriors aan met een tikkeltje angstige ogen. En nu? Wat gingen ze nu doen. Zouden ze vanaf hier afscheid nemen? Of wachten tot een Thunderclan patrouille langs zou komen om een woordje met ze te spreken? Het laatste klonk vrijwel logisch in haar oren. "Hebben jullie enig idee of er mogelijk katten van plan zijn hierheen te komen?" Vroeg de Windclan warrior. Brightpaw schudde met haar kop, en Littlepaw bevestigde dat in woorden. Nee, dat wisten ze niet. Maar dat bleek dus wel zo te zijn, een sterke verse Thunderclan geur drong haar neus gaten binnen, Brightpaw wisselde een blik met haar clan genoot en wachtte in volle zenuwen af. Waarom hadden ze dat konijn ook willen vangen? Thunderclan joeg op Eekhoorns, muizen, waterratten, lijsters, en eventueel duiven. Maar niet op konijnen, zoals Windclan deed. Het ging ook vaker mis als een Thunderclan kat op konijn joeg. Brightpaw keek op bij naderende pootstappen. Ze zag Timefall in zicht komen, dat was dus de kat die ze zonet geroken had. 'Waaraan hebben we dit bezoek te danken?' Vroeg Timerfall toen hij hun benaderd had. Brightpaw keek en tikkeltje angstig naar Timefall, en toen weer naar de twee Windclan warriors. De vraag was overduidelijk op de twee Windclan katten gericht.

LIONROAR

Zijn blik verzachtte een beetje, toen ze de grens betraden. Hij wilde een thunderclan kat vinden, want hij wilde er zeker van zijn dat de twee apprentices het niet nogmaals zouden doen. Toen hij uiteindelijk een geur rook, liep hij er stug op af. 'Waaraan hebben we dit bezoek te danken?' Vroeg de thunderclan warrior. Hij herkende de kat niet, dus bij naam kon hij hem niet noemen. "Ik kom jullie apprentices terug brengen, ze waren op ons territorium." Miauwde hij. Zijn lichaam ontspande iets, zodat de kater voor hem, hem niet zo aanzien als een vijand. Iemand die hier was om aan te vallen. "Ik wilde er zeker van zijn dat ze het niet nogmaals doen, ook al was het misschien een klein foutje, je kunt het beste meteen goed van je fouten leren. Ik wil niet dat ze het nog eens proberen, de volgende keer komen ze misschien een wat.. wildere kat tegen." Besloot hij te zeggen. Hij wist dat er ook katten in zijn clan waren die direct aan zouden vallen, denkend dat er een thunderclan aanval was. Hij keek de twee jonge apprentices kort aan, hopelijk zouden zij het ook begrijpen.

_{De angstige blik van Brightpaw was de kater niet ontgaan en rustig wachtte hij op antwoord, "Ik kom jullie apprentices terug brengen, ze waren op ons territorium." Miauwde hij, "Ik wilde er zeker van zijn dat ze het niet nogmaals doen, ook al was het misschien een klein foutje, je kunt het beste meteen goed van je fouten leren. Ik wil niet dat ze het nog eens proberen, de volgende keer komen ze misschien een wat.. wildere kat tegen." Er zat geen dreiging in de houding van de kater, maar je hij moest voorzichtig blijven, dit waren immers katten uit een andere clan. 'Dat is inderdaad niet de bedoeling, bedankt voor het terugbrengen, alvast' sprak hij kalmpjes, waarna hij zijn blik op de apprentices richtte, 'Brightpaw, Littlepaw, hebben jullie hier nog iets op te zeggen? Want ik denk niet dat ik dit zo maar door de vingers kan zien, dan zullen jullie er waarschijnlijk niks van geleerd hebben.' Zijn blik toonde niet echt medeleven, de twee poezen waren immers zelf dat terrein op gelopen, ze hadden maar beter moeten uitkijken, wouden ze hun straf ontlopen. Er was maar een kans dat ze die straf trouwens nog konden ontlopen en dat was met een wel heel goed excuus komen, maar of dat er kwam, was nog maar de vraag.}

Zodra ze Timefall in het oog kreeg zonk de moed naar haar poten. Nu was hun kans om hier ongestraft doorheen te komen helemaal bekeken. Haar oren schoven ver naar beneden toen haar ogen die van Timefall ontmoette, en ze ontblootte haar tandjes in een onschuldige grijns. 'Waaraan hebben we dit bezoek te danken?' vroeg de warrior kordaat, en ze keek even angstig naar de Windclan warrior die hen had teruggebracht. Alsjeblieft, maak het niet te erg, dacht ze, terwijl ze zenuwachtig met haar pootjes schuifelde. Aan de ene kant moest ze blij zijn dat Timefall naar de grenslijnen was gekomen, nu werden ze tenminste niet naar het kamp geëscorteerd. Maar, de zwart-witte kater zou waarschijnlijk toch wel rapport doen aan haar moeder en ze wist niet wat dan erger zou zijn, zijn verklaring, of de hare.
Littlepaw keek op bij het horen van haar naam. Timefall had zijn aandacht nu duidelijk op haar en Brightpaw gericht. 'Hebben jullie hier nog iets op te zeggen? Want ik denk niet dat ik dit zo maar door de vingers kan zien, dan zullen jullie er waarschijnlijk niks van geleerd hebben,' zei de warrior op een toon die geen medeleven toonde. Twijfelend zocht Littlepaw even steun in de ogen van Brightpaw, maar daarna keek ze weer naar Timefall en liet ze beschamend haar staart vallen. "We deden het niet expres!" verklaarde ze, hopend dat deze kans om het uit te leggen haar straf zou verlichten. Maar, ze kon niet zeggen dat ze achter een konijn waren aangerend, misschien werden de Windclan warriors dan wel nog bozer. Konijn was ten slotte hun prooi.

LIONROAR

Gelukkig werd de warrior die hen hier gevonden had niet zo heel kwaad op hem en Spottedleaf. Hij leek het zelfs te begrijpen en dat stelde hem weliswaar gerust. Hij wilde geen ruzie, maar hij moest wel zo te werk gaan. Anders kwamen de apprentices zonder straf er vanaf, en zouden ze ook nooit leren dat het fout is om op andermans territorium rond te lopen. Hij bekeek de twee apprentices nog een keer, waarna zijn blik weer naar de wit met zwarte kater voor hen gleed. "We deden het niet expres!" Verklaarde een van de twee apprentices. Hij begreep wel dat ze het heel naar vonden dat ze er nu straf voor kregen, hij had het als appentice ook nooit leuk gevonden om straf te krijgen. Maar nu begreep hij dat het voor zijn eigen bestwil was geweest.

Onderwerp: Re: Running back from the wind