[VER] Stray Dogs

Overal hingen sinds een korte tijd posters, met mijn kopje er op. Ik liep pas een week rond in de weilanden, ik ben opzoek naar mijn baasje. Niet dat het niet leuk was bij opa en oma, ze liepen meer met mij dan Christy deed, maar zij is mijn baasje, niet twee oudere oma's! Toch waren ze blijkbaar bezorgd om me. Om de zoveel meter stond er een lantaarnpaal, elke keer weer met een foto van mij. Toen ik er nog zo uit zag. In die lange week ben ik aardig wat afgevallen doordat ik weinig eet, mijn vacht is doffer en viezer, mijn schouders zijn gespierder. Ik moet nu jagen om te overleven, ik heb geen brokjes meer zolang ik mijn baasje nog heb gevonden. Toch lukt het aardig. Ik passeer weer een lantaarnpaal, weer met dezelfde foto. Ik bleef even staan, en bekeek de foto goed. Ik kreeg bijna de drang om terug te gaan. Ik voelde een druppel op mijn hoofd neerkomen, gevolgd door nog een grote reeks druppels, het begint te regenen. Ik ren door, langs het pad en hoor een auto. Ik spring opzij, en de auto raast met volle vaart langs mij, gevolgd door een grote plas water die op mij valt. Ik piep boos en ik ren snel verder, waardoor mijn dunne pels minder erg word geraakt door de regen. Ik schud mijn vacht uit en hoor hoe er achter mij een auto remt. De twee lampen komen dichter op me af, en ik draai me met een ruk om, bang dat de auto me raakt. Ik ren naar achteren, maar de auto stopt vlak voor me en een donkergeklede vrouw stapt de auto uit, dat is al de derde deze week. De vrouw kwam mijn kant op, en mompelde wat onverstaanbaars, terwijl ze me probeerde te pakken.. Ik rende weg, maar ze pakte me aan mijn modderige halsband. Ik beet in haar witte handschoentjes, extreem hard, en ze liet los. Ik gromde dreigend naar haar en ze begon met dingen naar mij te gooien. Ik rende weg, maar mijn achterpootje werd toch geraakt door een scherp stuk glas. "Au!" blafte ik boos en ik zakte ineen. De vrouw stapte de auto in en reed weg. Ik strompelde de weilanden in en trok met mijn tanden het stuk glas uit mijn dunne achterpoot. Het deed vreselijk veel pijn, maar natuurlijk een stuk minder nu het glas er uit is. Ik likte het beetje bloed van mijn poot en ging in een zelf gemaakt nestje zitten, waar ze ik aardig droog zat. Ik ging zo liggen dat mijn pootje geen pijn deed en legde mijn kop op mijn pootjes. Een koude wind kwam mijn nest binnen, met een aantal druppeltjes die op mijn rug vielen. Ik was moe, ik had honger en pijn, maar ik kon het niet opgeven nu ik al zo ver was. Ik sloot mijn oogjes, terwijl de wind door het nest waaide.

Geschrokken opende ik mijn ogen, ik hoorde wat rond om mijn nest, het was luidruchtig. Ik nam geen tijd om me te strekken en ik stoof het nest uit. Mijn ogen schoten door het landschap, maar er was niets opvallends. Mijn oren spitste zich, en ik liet de weilandgeuren in mijn neus stromen. Ik rook een konijn, en mijn ogen schoten opnieuw door het landschap, kijkend of dat mijn prooi in de buurt was. Ik wandelde op een stille, rustige pas voorbij mijn nest en snoof de lucht op. Ineens viel mijn oog een lichtbruin, dik konijn. Hij zat te knagen op wat steeltjes. Ik sprong richting het dier en achtervolgde het met alle snelheid die ik in mij had. Mijn gespierde pootjes kwamen amper op de grond, ik zweefde letterlijk. Ik voelde de wind in mijn gezicht waaien, wetend dat ik eigenlijk gemaakt ben om dit te doen. Ineens wende het dier af, en ik slipte, gleed door en viel, maar ik kon snel mezelf herpakken, en ik rende opnieuw met een volle vaart achter het konijn aan, dat bijna dacht dat hij me had afgeschud, maar als ik honger had gaf ik niet zomaar op. Het leek alsof mijn pootjes in brand stonden, ik had het dier bijna ingehaald, en hij was ook inmiddels moe, terwijl ik pas was opgewarmd. Mijn instinct kwam weer boven water. Ik zat bijna naast het lichtbruine konijn, klaar voor de aanval, en toen ik dacht dat ik hem te pakken kon krijgen, sprong ik. Ik landde op het dier en door de plotselinge remkracht, maakte ik en het konijn een paar koprollen over de harde, zanderige bodem. Het dier kon amper nog bewegen, zo erg ik had ik hem per ongeluk toegetakeld toen ik op hem sprong. Ik besloot hem snel een dodelijke beet toe te dienen, zodat hij en ik van onze lijden werden verlost, hij van zijn pijn, ik van mijn honger. Het konijntje piepte nog eens angstig toen ik dichterbij kwam, maar ik maakte er gauw een eind aan en begon aan mijn middagmaaltijd. Ik voelde me een beest, maar ook in het normale eten van ons zit een, rund, varken en konijn, toch? Ik hield niets over, ik had dan ook wel drie dagen niets gegeten, terwijl ik normaal drie keer per dag eet. Ik graaf de botten en de andere overblijfselen in de grond en ik liep gauw weer, met een volle maag, verder de weilanden in, opzoek naar een geschikt beschut plekje, ik dacht persoonlijk aan van die verlaten, boeren schuren. Maar dan moet ik daar eerst naar binnen zien te komen. Ik zag niets, naast alle lange sprieten en soms wat vogels. De sprieten waren hoger dan mij! Ik liep verder door het weiland, en voelde de zon op mijn zwarte pels branden, en dat terwijl het vanmiddag nog regende. Ik had het warm, maar de wind verkoelde me toch een beetje. Mijn pootjes werden vies door de modder die in de weiland lag. Ik zag nog weinig, ik hoorde alleen een vaag geluid, belletjes en geloei. Wat waren dat? Ik dook ineen, niet van angst, maar om me klaar te maken om een sprint te maken, weg van deze beesten. Ze hadden een zwart/witte vacht en ze aten de hele tijd gras. Soms loeide ze, verder deden ze helemaal niets. Ik ging weer normaal staan toen ik begreep dat het niet echt een dreiging was. De beesten keken mij raar aan, alsof het de eerste keer was dat er een hond door hun weiland liep, en sommige gingen zelfs aan mij snuffelen, maar dat wilde ik niet, ik vond het maar enge beesten. Ik wandelde snel door, en ik zag dat het gras korter werd. Ik zag wat huizen, misschien waren dit wel de boerenstallen, maar daar voor waren nog grote akkers, met plantjes met gele dingen er op, ik zag het Christy weleens eten, dus ik kan het vast ook eten. Ik liep richting de plantjes en snuffelde er wat aan. Het rook... Zoet? Ik beet er gelijk in, het smaakte raar? Ik hoorde voetstappen door het krakende gras. Ik spuugde het spul uit en keek achter me. Een man, met een raar pakje aan keek me aan en ging op zijn hurken zitten. "Kom dan, ik doe je niets." zei hij, en ik kwam langzaam dichterbij. Ik was nog wel wat wantrouw, maar hij zag het en deed rustig. Ik liep nog iets dichterbij en ik begon aan zijn hand te ruiken. "Hallo kleintje." zei hij. "Ben jij een klein zwerfhondje?" Het woord zwerfhond had ik deze week al vaak genoeg gehoord om te weten wat het betekende. Ik ging iets dichter naar hem toe om te kijken of hij wat te eten had. Hij aaide mij voorzichtig over mijn hoofd, maar ik vond dat eng en deinsde terug. "Rustig maar." Ik vond het eng, ik liep gauw achteruit. De man, ik dacht een boer, keek me aan. Ik blafte om te laten zien dat ik ga vluchten en ik draaide me met een ruk om. Ik rende door het plantjesveld, met de snelheid die ik had toen ik het konijn achtervolgde, richting de grote huizen. De man riep nog wat, maar ik negeerde het, ik dacht alleen aan wegrennen, aan een schuilplaats, aan thuis. Ik zag de huizen steeds groter worden, en ik verniel door mijn geren alle plantjes die op mijn baan waren. Ze staken in mijn pootkussentjes. Ik keek om, maar de man zat me niet op de hielen, hij was niet eens in de buurt! Ik remde langzaam af, zodat ik niet weer een paar koprollen maakte, want dat deed toch best wel pijn. Ik ging in een langzame draf, waarna ik nog wat afremde waardoor ik bijna stilstond. Ik keek om me heen, ik zag een oude schuur, en een betonnen huis. En nog wat volle stallen. Ik liep richting de oude schuur. Door het gat waarmee ik naam binnen kon zag ik dat er veel spinnenwebben waren, maar ook balen stro en kruiwagens hooi. Ik duwde met mijn neus de deur open en wandelde de donkere kamer in. Ik rook hooi en stro, stof en muizen, en nog wat anders. Iets wat ik niet helemaal kon thuisbrengen. Ik haalde mijn schouders op en zag dat er achter de hooibalen een gat was, waarschijnlijk gebruikt door een kat of leeg gevreten door muizen, maar het was een goed plekje, ik paste er makkelijk in en door mijn donkere vachtkleur kon je me amper zien. Ik hoorde geknaag in de andere hoek van de kamer, maar dat vond ik niet erg. Ik nestelde me in het nestje, waar ik toch nog een ondergrond in ging leggen, het was zo hard. Ik kroop uit het nest en trok wat hooi uit de balen. Ik keek schichtig om me heen, of er niemand ineens binnenkwam, maar ik hoorde zelfs buiten niets. Ik trippelde terug naar het holletje en legde het hooi er zorgvuldig in. Voor de allerlaatste keer keek in om me heen en in ging in het hol liggen. Ik wilde uitrustten en dan morgen verder trekken, deze weilanden uit richting de stad of richting bos. Ik wist niet waarheen, als ik maar weg was. Ik keek nog een keer op en sloot daarna mijn ogen, ook al kon ik lastig in slaap komen.

Ik voelde een natte neus in mijn zij prikken. "Wa... Wat doe je in mijn nest?!" hoorde ik iemand zeggen, het klonk meer vragend dan dreigend. Ik opende mijn ogen en zag een hond, in een dreigende houding. "Hallo..?" vroeg ik en ik keek naar het kleine gedaante van een hond. "Hoe... Hoe kan je gewoon hallo zeggen!" hoorde ik een verbijsterende stem zeggen. Ik kroop het nest uit, en zag door het gat in de muur dat het 's avonds was. "Nou, ik wil geen ruzie, ik wist gewoon niet dat dit jou nest was." zei ik simpel en de hond zag er in de schemering angstaanjagend uit, ondanks de grootte, gerafelde haren, scherpe, spierwitte tanden, puntige oren, ijzig blauwe ogen. "Je rook ook niets of..." blafte ze spottend en ik zag hoe haar lip omhoog kroop en ze liet haar spierwitte hoektanden zien. "Wat dreig je te doen?" vroeg ik uitdagend en de hond die tegenover me stond begon hard te grommen. "Hou je grote mond, of ik val je aan." zei de hond. "Doe rustig, laten we dit uitpraten." zei ik en de hond tegenover mij ontspande haar schouders een beetje, maar bleef me wantrouwend aankijken. "Wat is je naam." zei ze, nee, ze vroeg het niet echt nee, ze dwong me het meer te zeggen. "Ik heet Luna, jij?" zei ik geduldig en ik keek haar aan. "Ik ben Icoon, ik woon hier al lang." zei ze, een stuk rustiger. "Wonen hier nog meer honden?" vroeg ik en ik keek naar buiten. "Ja, hier wonen nog drie honden, Bullit, Shiva en Rex." zei ze vriendelijker dan de rest dat ze had gezegd. Bullit en Shiva, die namen kende ze, Shiva was ooit een logee bij haar en Bullit was een buurhond, maar waarom zouden ze ineens zwervers zijn? "Leuk, mag ik hier logeren?" vroeg ik. Icoon keek me bedenkelijk aan. "Ik wacht liever tot Bullit terug is van de jacht en Shiva en Rex terug zijn van patrouille." blaft ze en ik keek haar aan. "Dat begrijp ik." zei ik en ik ging zitten. "Moet ik nu naar buiten?" vroeg ik en ze schudde van nee. Ik knikte en ik begon mijn vacht een beetje te verschonen. De hond liep naar een hele lage salontafel, waar ze allemaal plantjes en doosjes had gezet. "Wat is dat?" vroeg ik, maar ze gaf geen antwoordt, ze was te druk met de dingen. Ik bleef even kijken, maar dat werd algauw saai. Een muisje schoot voor mij langs en ik zette mijn poot er op. Er klonk luid gepiep en Icoon wierp een blik op wat ik aan het doen was. Algauw keek ze weer naar haar plantjes. "Mag ik eten?" vroeg ik, maar de teef schudde van nee. "Wij wachten altijd op elkaar." zei ze simpel en ze ging verder. Ik keek haar aan en knikte. "Oké," blafte ze en ze liet het muisje gaan, ook al rende die niet gelijk weg, eerst lag hij nog een paar seconde bewusteloos op de grond. Ze rook een onbekende geur, misschien een van de drie honden. De geur werd gevolgd door een bekende geur. De deur stoof open en Icoon keek op. "Hallo Rex," blafte ze toen een grote Duitse herder, met een glimmende vacht, de deur binnenkwam en ze rende op hem af. "Hallo Icoon," blafte hij en hij gaf haar een lik over haar neus. Icoon ging naast mij staan. "Dit is Luna, ze blijft hier even slapen." blafte Icoon vriendelijk, zo vriendelijk had ik haar nog nooit gehoord. Ineens kwam een dikke, bruingestreepte bulterriër binnen. "Shiva!" blafte ik verbaast en ik liep op haar af. Onderweg kwam ik Rex tegen en ik murmelde snel een begroeting. "Luna?" vroeg ze en ik zag een verbaasde en blije blik in haar ogen komen. Icoon keek ons aan, met een voldane blik in haar ijsblauwe ogen. Rex keek ons verbaast aan, eigenlijk iedereen keek verbaast. "Wat is hier nou aan de hand?" vroeg de grote reu aan iedereen in het algemeen. Shiva gaf me een vriendschappelijke lik over mijn zwarte neus. Ik keek naar Rex. "Shiva was ooit een logee toen ik nog thuis woonde, we waren beste maatjes." blafte ik en Shiva knikte instemmend. Ineens keek ze me aan. "Nog thuis woonde?" vroeg ze. "Nou, ik zoek mijn baasje, ze heeft me achter gelaten." blafte ik en ze keek me met grote ogen aan. "Christy?" vroeg ze en ik knikte. Rex keek ons aan. Icoon zat naast hem en het zag er wel komisch uit, het grootteverschil tussen die twee. "Luna blijft bij ons logeren." zei Icoon en Shiva keek haar aan. "Oké," zei Shiva en ze liep naar Icoon en gaf haar een begroetende lik. Ik keek naar Shiva, Rex en Icoon. "Waarom lopen jullie hier?" vroeg ik en de drie keken elkaar aan. "Dat vertellen we wel als Bullit komt." zegt Rex vriendelijk en ik knik. Ik sta op en ik loop richting de hooibalen, waar ik met gemak op sprong. Ik zag dat Icoon weer richting de tafel liep en alles weer aan het verdelen was. Rex zat voor de deur, leek net een portier. Ik ging liggen en zag dat Shiva richting mijn hooibaal liep. "Ik kom er even bij," zei ze glimlachend en ze sprong er met heel veel moeite op. "Als het lukt..." zei ze in zichzelf en klom er op. "Sinds waarneer heb jij zoveel moeite met zoiets?" vroeg ik, toen ze logee was sprong ze bijna hoger dan mij, en ik kwam er gemakkelijk op. Shiva lachte. "Ik krijg puppies." blafte ze vriendelijk en ze duwde met haar neus tegen haar dikke buik. Ik keek haar verbaast aan. "Echt? Leuk!" blafte ik en ik duwde mijn neus in haar zij. Ze keek me aan en keek weer weg. "Ik ben erg moe na die patrouille, ik ga slapen." blafte ze en ze begon te gapen. "Slaap wel." zeg ik en ik zie hoe ze van de hooibaal springt en weg trippelt naar de andere kant van de hooibalen, waar blijkbaar ook nesten waren. Ik legde mijn kop op mijn pootjes en keek het nest door. Ik was toch wel nieuwsgierig wat Icoon aan het doen was, dus ik stond op en strekte me even. Ik sprong van de hooibaal af en wandelde naar het hondje. "Wat doe je nou eigenlijk?" vroeg ik en ik ging naast haar zitten. Ze wende haar blik van haar plantjes af en keek me aan. "Dit zijn kruiden, sommige," ze stopte even en weer met haar snuit naar een donkergroen gekarteld plantje, "zijn tegen pijn, sommige," nu wees de teef naar wat besjes, "zijn tegen misselijkheid en overgeven, sommige juist zodat je gaat overgeven." blafte ze en ze wees naar een bloemetje. "sommige zijn tegen wonden, en de rest is tegen andere dingen." blafte ze en ik keek haar aan. "Wow, jij hebt er veel verstand van!" zei ik bewonderend en ik keek naar Rex, die nog steeds de schuur aan het bewaken was. "Bullit komt eraan!" blaft Rex en ik ga kijken. Ik zag hem niet. "Gebruik je neus!" beveelt Rex en ik begin te snuffelen. Ik rook inderdaad de komende geur van Bullit, maar dat ook alleen door de wind die onze kant op stond. Ik zag een gespierd, dun silhouet onze kant op komen. Is dat Bullit? Hij leek niet eens meer! De hond kwam dichterbij met een reusachtig konijn in zijn bek. "Hallo Bullit!" begroette Rex hem en hij murmelde wat terug. "Hallo Bullit," blafte ik en hij liet zijn konijn vallen en draaide zich met een ruk om. "Luna?" vroeg hij en ik knikte. "Wat doe jij hier?" vroeg hij en ik keek hem aan. "Nou, dat is een lang verhaal, maar als we bij elkaar gaan zitten, met een konijn, leg ik alles uit..."