Afscheid

Onderwerp: Afscheid zo 5 dec 2010 - 16:06

Snakekit had zich, na de uitbarsting van zijn vader laatst bij Vierboom, gerealiseerd dat het zo niet meer verder kon. Hij was het zat om de teleurstellende te zijn van de Clan en hij zou dit ook duidelijk laten merken. Verdrietig stond hij op vanuit de Nursery. Hij had een smoesje gebruikt tegenover de lieve WindClanpoes, Sparrowpaw. Die had hem gedragen tot de WindClangrens, maar Snakekit had zich los gewrongen en had gezegd dat hij nog gauw terug moest. Zijn moeder kon hier namelijk niks aan doen. Hij ging afscheid nemen van zijn moeder. Hopelijk was zijn vader aan het jagen. Hij ging met zachte stappen richting zijn moeder. Hij rook haar geur. Tranen welde op in zijn ogen. Hij ging als enigste zijn moeder missen. Zijn moeder had nooit een teleurstellende blik geworpen op hem. Maar hij ging nu naar vijandelijk gebied. Niemand zou hem kunnen tegenhouden. Snakekit zou vechten als iemand hem zou tegenhouden. Maar... Hij zou ook vechten voor zijn dood. En de dood kon hem eigenlijk weinig schelen. Hij had dus twee leuke keuzes. Als ze hem dood zouden maken, zou hij van echt alles afzijn. Als hij naar WindClan zou gaan, zou hij soms nog is tegen zijn vader en moeder moeten vechten. Dat zou jammer zijn. Hij rook een bekende geur en piepte een keer. Hij legde zich tegen de bijpassende vacht aan. Hij zag zijn moeders gesloten ogen. 'Vaarwel mama. Ik hou ontzettend veel van je. Papa niet van mij,' fluisterde Snakekit. Hij nam zijn tijd en ging rustig bij zijn moeder liggen. 'Papa haat mij. Hij heeft mij gezien bij een WindClanpoes. Hij wou haar vermoorden, maar ik heb hem tegengehouden, omdat Sparrowpaw een vriendin voor me is,' zei hij tegen de slapende Purplestorm. 'Zij begrijpt mij. Ik ga naar WindClan. Ik zal jou als enigste missen. Maar ik heb hier geen leven. Ik kan er niet meer tegen. Tegen de afkeurende blik van papa,' zei Snakekit en tranen gingen over zijn wangen. 'Jij bent de enigste in wie z'n ogen in nog wat acceptatie zag. Jij was de enige die ondanks alles lief tegen me bleef. Maar ik kan het niet meer. Papa haat me en zou liever zonder mij willen leven. Daar kan ik niks aan veranderen,' vertelde Snakekit. 'Ik zal altijd van je houden en je ga je ongelooflijk hard missen, maar het moet. Je zult me nu wel als vijand zien. Ik ben jouw kit niet. Ik ben verkeerd geboren, denk ik,' zei hij en hij huilde zachtjes. 'Als papa me tegenkomt, ben ik sowieso al dood. Ik ben weg, voor hij mij opmerkt. Ik wil gewoon niet meer in deze gevangenis leven. Shadekit en Viperkit zijn vele betere kittens voor jullie. Zij zijn wel juist geboren. Ik weet niet waar mijn plaats is,' vertelde Snakekit. 'Papa haat me en jij me nu vast ook. Dag mama,' zei hij en hij gaf een lik over haar oor. Hij spon zachtjes en liep toen weg. Hij snikte.

Onderwerp: Re: Afscheid zo 5 dec 2010 - 16:54

Met gesoten ogen lag Purplestorm op het mosbed te slapen. Ze likte nog een keer over haar neus om nog wat vers bloed ervan af te halen. Daarnet hat ze nog een lekker vogeltje gegeten. De smaak zat nog steed sin haar mond aan het dansen. Haar poten lagen onder haar kin, en het zegt het al, haar hoofd laar daarop. Haar staart was zover om haar lichaam gewikkeld. Oud mos had ze al aan de kant geschoven voordat ze in een diepe slaap viel. Ze hat haar rust wel verdient na flink wat jagen voor de clan. Al een tijdje zat ze te sussen in de Nursery. Niets vermoedend kwam Snakekit in de Den. In Purpelstorm dromen voelde ze alleen maar warmte op haar pels komen toen Snakekit in de werkelijkheid tegen haar aan ging zitten. Ze bewoog maar met een oor richting de kit, maar verder bewoog ze niet op haar ademhalen na.
haar ogen opende zich. De Den was leeg. Maar Purplestorm hat een vreemd gevoel in haar buik. Er was iets niet goed, ze voelde het gewoon. Ze liep de Den uit en keek het kamp rond. Ze zag haar twee kits , maar geen Snakekit te zien. Purpelstorm schrok meteen. Waar was haar kit. Ze keek het hele kamp nog een keer vlug rond, maar nog staads geen glim te zien van het katertje. Ze snoof wel een verse geur van hem. Haar gevoel sprak, ze volgde het spoor, maar zag hem nog steeds niet toen ze uit het kamp liep.

Onderwerp: Re: Afscheid zo 5 dec 2010 - 17:36

Snakekit zat ondertussen een stukje verwijderd van het kamp. Zelfs zijn moeder wou hem niet eens meer spreken. Ze had wel haar oor zijn richting in gedraaid, maar hij had haar niet horen mompelen of zo. Dat speet Snakekit. Hij liep verder. Dit kon hij niet de hele nacht volhouden. Hij zou ergens moeten slapen. Maar dan niet bij SchaduwClan. Dat was veel te riskant. Zijn moeder zou wel blij zijn dat ze eindelijk van hem af was. Zij vond hem vast en zeker een lastpost. Dat speet Snakekit enorm. Hij wou niet nog eens huilen. Een grote boom trok zijn aandacht. De scherpe geur was al iets beter verwijderd uit zijn neus, maar toch nog ergens aanwezig. Snakekit's poten deden pijn en hij voelde zich zwak. Hij legde zich neer. Hij wou graag huilen en het uitschreeuwen, maar dat was wel het stomste wat hij kon doen. Zijn moeder zou zijn woorden niet eens willen realiseren, laat staan naar hem opzoek gaan. Zijn moeder haatte hem nu vast ook. Net zoals zijn vader. Hij had het eerder moeten zien. Hij had moeten weglopen, toen Evileye niet oplette. Evileye... Hierdoor kon hij wel huilen. Evileye was de enigste die hem begreep. Zij was er altijd voor hem. Zij had zijn eerste avontuur met hem beleefd. Zijn eerste avontuur... Haar zou hij ook vreselijk gaan missen. Hij kon haar nooit meer zien. Alleen tijdens een Clanoorlog. Snakekit snikte zachtjes.

Onderwerp: Re: Afscheid zo 5 dec 2010 - 18:02

Bijna rennend ging ze het bos door. De geur was nog vers, dus was hij; hoopte Purplestorm, dat Snakekit nog in de buurt was. Haar oren hoorde iets heel zachts. Ze probeerde op twee poten te staan om boven de bosjes uit te komen om de omgeving uit te stippellen. Ze zag daar een zwart staarte achter een steen in de lucht. Metten dacht ze dat het haar jong was. Ze rende er als een dolle stier opaf en sprong gemakkelijk over de steen heen en lande achter de kit. 'Snakekit, wat doe je hier? Ik was zo ongerust over je.' Miauwde ze opgelucht. Ze was niet echt boos op hem, waarschijnlijk wou hij gewoon op onderzoek uit. Purpelstorm keek naar de blik van hem. Ze zag in zijn ogen dat hij gehuild hat.

Klein I know-_-

Onderwerp: Re: Afscheid zo 5 dec 2010 - 18:10

Snakekit schrok. Daar had je het al! Aanvallende SchaduwClanleden. Of WindClanleden die geen SchaduwClanleden in hun vizier of Clan wouden hebben. Snakekit's nagels klapten uit. Zijn neus rook een vertrouwde geur. Snakekit keek bang en snikte een keer. Het was zijn moeder. Bij het horen van haar woorden werden zijn pootjes slap. Hij viel neer op de grond en keek met grote ogen haar richting in. 'Dan ben jij blijkbaar de enigste die me gemist heeft,' antwoordde hij sarcastisch. Hij moest dapper en sterk zijn. Zijn moeder had hem vast niet verstaan. 'Mama, ik ben weg uit jullie Clan. Papa wilt me niet, hij heeft me uitgescholden bij Vierboom toen in bij een WindClanpoes was. Hij heeft tot SterrenClan geboden dat mij iets zou overkomen. Hij deed het zonder gevoel,' vertelde hij aan zijn moeder. 'Ik kan hier, in SchaduwClan, echt niet langer blijven. Ik word doodongelukkig van papa en ik moet zijn teleurstellende blik steeds zien. Ik ben alleen maar een last. Een verkeerd geboren kater. Ik ben lief en zorgzaam en papa is evil. Dat schaadt hem, dat ik lief en kwetsbaar ben,' zei hij. 'Ik heb al is een zelfmoordpoging gedaan en hij redde me. Maar nu weet ik zeker dat hij me nooit meer wilt zien. En ik hem niet meer. Ik heb het gehad. Ik vertrek morgenvroeg en dan zie ik wel waar ik uitkom. Hopelijk de dood tegemoet.'

Onderwerp: Re: Afscheid