Things appaer when you don't expect them. [+ Silverkit]

Briarkit opende slaapdronken zijn ogen. Zijn haartjes zaten in de war en hij had een lome uitdrukking op zijn onschuldige gezichtje. Hij perste een geeuw tussen zijn lippen en knipperde met zijn oogleden tegen het beginnende zonlicht in. Briar duwde zich recht en rekte zich langzaamaan uit waarbij hij zijn klauwen uitsloeg. De lente had het Windclan kamp een volledige transformatie laten doorgaan. De afgematte, vermoeide warriors werden gevoed door een nieuwsoortige energie en de prooistapels waren terug ruim gevuld. De doornstruiken en plukken heide die het kamp omlijsten en verborgen, stonden in bloei en het gras had opnieuw een malsgroene kleur, in de plaats van het dorre bruin dat in de winter de velden begroeide. Toch speelde er geen glimlach op de lippen van de kater. Hij had een sombere, trieste uitdrukking. Briarkit trippelde even naar zijn moeder toe die éénzaam voor zich uit lag te staren. "Ik ben zo terug mam, maak je maar geen zorgen", piepte hij zachtjes. Na een goedkeurende grom duwde hij zijn neusje in haar pels en trippelde naar de uitgang van de nursery. Sinds dat zijn vader was aangevallen en gedood door een Bloodclanner was de sfeer in de nursery compleet veranderd. De Queens deden veel minder opgewekt en sommigen keken hem steeds vaker een bezorgd aan. Anderen gaven hem dan weer op de meest onverwachte momenten een kopje. Hij hield niet van die aandacht, het was helemaal niet voor hem bedoelt, maar voor zijn toestand. Toch was dat allemaal nog beter dan het gedrag van zijn moeder die passief voor zich uitstaarde en op alles wat hij deed reageerde met een hmmpf of een grom. Briarkit had medelijden met haar maar was ergens ook boos, omdat ze zich afsloot van hem en alles rond zich. Het is maar een fase, had één van de elders hem verzekerd. Dat was ook waar hij naartoe zou gaan, naar de elders. Zij hadden altijd leuke verhalen over stoere krijgers en grootse gevechten. Daar hoefde hij niets over zijn vader te horen. Ook al was hij een gespierde kitten, hij was rustig tegenover zijn medeclanners en bleef steeds vriendelijk. Briar sloeg zijn blik op en kon nog net een glimp opvangen van de kitten waar hij tegen op botste. "Woehaa", mauwde hij. Zijn lichaam werd doorheen geschud en voor hij het goed en wel doorhad lag hij met zijn rug op de grond. "Oef..." Snel kreffelde de kitten terug recht en bekeek de kat waartegen hij op was gebotst. Het was een jonge, zilverkleurige kitten die de toepasselijke naam Silverkit droeg. Ze was iets groter dan Briar, maar ook enkele manen ouder. "Sorry, ik had beter op moeten letten", verontschuldigde hij zich. Het katertje gaf zijn collegaclanner nog een knik en draaide zich om.

{ + Silverkit }

Het duurde zo lang. Te lang, naar haar mening. Ongeduldig keek Silverkit met haar kijkers naar de steen waar Hollystar op verscheen om haar ceremonies te houden. Maar al voor zo'n lange tijd was dit niet gebeurd, waar was de poes die zogenaamd zo moedig en slim was? Gewoon even weg voor een Moon en kwam ze dan weer terug of had ze gewoon gen zin om voor haar Clan te zorgen? Silverkit slaakte een zucht en liet zich zakken, haar oogleden bedekten de helft van haar oogjes en ze dacht na over de zaken die de poes konden bedwingen om haar tot een Apprentice te benoemen. Zou zij als een Leader over de WindClan kunnen waken? Of was het toch veel moeilijker dan ze dacht. En toen werden haar gedachten verbroken door de botsing met een andere kitten. Blijkbaar lag ze een beetje in de weg. "Oef..." Klonk een stem naast haar. Schuldbewust keek ze op en zag een jongere tabby kitten op zijn rug liggen. Ze herkende hem als een van de kittens van Silverpool en de net gestorven Owlfrost. Niet dat ze de Warrior goed had gekend, ze had hem waarschijnlijk nooit gezien. Ze haalde haar schouders op en stond op. "Sorry, ik had beter op moeten letten" De kitten was opgestaan en Silverkit keek hem met een glimlach aan, maar voordat zij ook maar een antwoord kon geven, had hij zich omgedraaid. Hmm? Hoe zo dat nou? Was zij niet interessant genoeg voor hem? "Hè!" Gromde ze speels en zette een korte sprint in. Ze zorgde ervoor dat ze zich voor de kitten bevond en keek hem uitdagend aan. "Waarom ren je nu opeens zo weg, misschien heb ik wel erge pijn door jouw botsing met mij." Vriendelijk glimlachend bleef ze naar de kitten staren, hopend op een speels teruggekeerd antwoord.

Nog voor Briar goed en wel vertrokken was klonk er achter hem een speelse grom:"Hé!" In drie tellen had Silverkit hem al in gehaald. Ze beschreef een halve cirkel en stopte vlak voor zijn neus zodat zijn pad geblokkeerd werd. Ze had een uitdagende sprankeling in haar ogen en een flauwe glimlach die op haar lippen speelde. Briarkit zette zich neer en en liet zijn staart nerveus zwiepen, hij had geen zin in een gesprek. "Waarom ren je nu opeens weg? Misschien heb ik wel erge pijn door die botsing met mij", sprak ze met een vrolijke brutaliteit. Briar bedacht dat hij misschien wel wat kortaf was geweest en draaide zijn blik ongemakkelijk van het starende poesje weg. Iets in hem wou speels op haar vraag reageren en een al even brutaal antwoord terug kaatsen maar hij slikte zijn speelsheid in. "Sorry, dat zei ik toch al", antwoordde hij afwezig. De kitten wiebelde zenuwachtig met zijn oren. Zijn blik gleed even weg van zijn gesprekspartner en viel op de elders den waar enkele oude katten lekker lagen te maffen in de zon; Briarkit kon hun gesnor tot hier horen. Het verlangen om in de warmte rond te rollen en de ouderen te plagen strijde met zijn vriendelijke gedrag. Uiteindelijk vond hij een middenweg. "Weet je", begon Briar kalm:"Als je pijn hebt moet je naar de Medicine Cat gaan" Zijn lippen krulden op tot een schaapachtige glimlach:"Je kan ook met me mee gaan om de elders te plagen en naar hun verhalen te luisteren. Maar aangezien je zoveel pijn hebt, tja..." Deze keer bleef hij zitten en wachtte op een antwoord.

Haar hart zonk toen ze zag dat hij haar blik vermeed. Was het katertje dan misschien bang voor haar of voor alle andere katten? Had ze hem daarom misschien nooit gezien? "Sorry, dat zei ik toch al," En weer gleed zijn blik van haar af, een klein schuldgevoel gleed door haar heen, maar dit slikte ze weg. De kitten wiebelde wat met haar oortjes en Silverkit ging zitten om haar poten niet te erg te belasten. "Weet je" Begon de kat en Silverkit kreeg weer een beetje hoop dat het gesprek wat verder ging. "Als je pijn hebt moet je naar de Medicine Cat gaan" Silverkit knikte speels en richtte haar blik op de Den waar zoveel Warriors al ingekropen waren om hun wonden te laten behandelen door de o zo slimme Medicine cats. "Je kan ook met me mee gaan om de elders te plagen en naar hun verhalen te luisteren. Maar aangezien je zoveel pijn hebt, tja..." Haar blik werd meteen weer naar de kitten getrokken, haar ogen groot van de nieuwsgierigheid. Elders Den? Verhalen ..? Puur van blijdschap sprong ze op en rende een paar rondjes om de tabby kitten. Energiek stopte ze weer vlak voor hem en boog voorover, zodat ahar neusje de zijne aanraakte. "Ja! Ja! Jaaaa!" Miauwde ze blij en vergat dat ze het na moest spelen dat ze pijn had. Maar misschien was dit ook de bedoeling geweest van de kitten. Silverkit nam een pauze en keek de kitten doordachtzaam aan. Maar toen schudde ze haar kopje weer. Ze moesten iets leuks gaan doen. En wel nu meteen. "Nou, kom, murff...kit." Met een grote beschamende glimlach zette ze een sprint in en racete naar de Elders Den. Och, ze wist zijn naam niet. Wat een schande zeg..

In Briarkit's ogen was een vonk van kittenspeelsheid te zien. De gedachte aan de bezorgdheid die de Queens hem gaven, de afwezigheid van zijn moeder en de sterfte van zijn vader leken allemaal even te verdwijnen in zijn vrolijke brutaliteit. Er blonk een enthousiaste glimlach op zijn lippen. Silver begon speels rondjes te dansen en joelde:"Ja! Ja! Jaaaa!" Op een snorhaar na raakten hun neuzen elkaar toen de kitten terug stilstond. Opeens leek ze geen last meer te hebben van haar poot. De kitten keek hem even bedachtzaam aan, van dat korte moment van stilte maakte Briar gebruik om een voorstel te doen:"Om ter eerst bij de elders!" "Nou, kom, Murff... kit", reageerde het poesje speels. Hij bleef achter in de stofwolk de Silver na liet toen ze energiek wegsprintte. Met een lach op zijn gezichtje racete hij haar achterna. Briarkit wist haar na even bij te houden. "Murffkit is gearriveerd", giechelde het katertje. "Wacht even, ik heb een idee", deelde hij. De kitten vertraagde zijn pas en zakte in sluiphouding, of wat daar dan voor moest doorgaan. Met fluisterstem vervolgde de jongeling:"Als we stilletjes naar de elders toe sluipen, dan kunnen we hen misschien verrassen!" Hij glunderde van trots over zijn pas bedachte plan en zwiepte actief met zijn dunne staartje.

Het voelde gewelidig om zo door het kamp te rennen, ze trok zich niets aan van die blikken van de Warriors, die hadden hun kittentijd al achter de rug. Mocht zij er daarom niet van genieten? Ze keek even achterom om te zien hoe ver de kitten zich achter haar bevond, maar werd verrast door de kleine afstand die zich tussen hen bevond. "Murffkit is gearriveerd," Hoorde ze hem zeggen en ze keek vrolijk op. "Wacht even, ik heb een idee." Silverkit stopte, gleed nog een paar muizenlengtes door en trippelde toen nieuwsgierig terug naar de tabby kitten. Hij dook in een soort sluiphouding, best wel goed voor een kitten dan, en met een frons op haar gezicht bekeek ze hem. "Als we stilletjes naar de elders toe sluipen, dan kunnen we hen misschien verrassen!" Een speelse glimlach verscheen op haar gezicht en ze volgde zijn voorbeeld. Het was te proberen niet? Silverkit deed een paar passen naar voren en de Elders Den kwam steeds dichterbij, toen ze zich ergens daar in de buurt bevond keek ze nerveus naar de kitten. "Ehhrm, ga jij maar eerst." Zei ze met een schaapachtige glimlach op haar gezicht. Wie weet zou haar ceremonie hiermee worden uitgesteld en kon ze nog Moons wachten. Maar was lol niet belangrijker dan?

M
et een speelse grijns op zijn snoet sloop hij dichterbij. Naast hem stond Silverkit wiens lippen waren omgevormd tot en schaapachtige glimlach. "Ehhrem... Ga jij maar eerst", mauwde het poesje. Briarkit knikte uitbundig en er verscheen een fonkeling in zijn ogen. Als een ware krijger probeerde het katje zijn gewicht te verdelen over zijn flanken om dan subtiel naar de elders toe te trippelen. Hij deed alsof-ie de windrichting controleerde en fixeerde zich op de rustig neuzelende elders voor zich. "Hier komt Briarstar", gromde het kleintje. Hij spande de ongetrainde spieren in zijn achterpoten, toverde een strijdlustige uitdrukking op zijn gezicht en wierp zich naar voren. De kitten sloeg zijn klauwtjes wijselijk niet uit; het was de bedoeling om de elders te verrassen, niet om hen pijn te doen. Zijn donzige buik kriebelde van opwinding en het gevoel van de koele wind die door zijn korte haren golfde was fijn. "Wiiieee", piepte hij vrolijk. Het katertje lande onhandig tussen de elders die verschrikt opkeken. Euforisch stak Briarkit zijn borst vooruit en mauwde met een gemaakt zware stem:"Kom machtige Silverstar, dan veroveren we deze den en gaan we naar verhalen luisteren" De uk keek hoopvol naar zijn speelkameraad en maakte een wenkend gebaar met zijn voorpoot.

Laat, sorry :c