I'll dream again, this time among the stars

Het zal me toch nooit meer lukken... Dacht Whispersong. De grijsachtige poes zat aan de ThunderClan kant van het Thunderpath en keek treurig naar het zwarte steen waar de monsters overheen denderden. Ik zal nooit meer terug kunnen naar de ThunderClan, ze willen me vast niet meer terug na alles wat ik heb gedaan. De Clan verlaten, verraden, me aan willen sluiten bij de BloodClan... Ze zuchtte, misschien was het het beste om haar verleden heel even te vergeten en dit door te zetten. Het was stil, er waren nauwelijks monsters op het Thunderpath. De poes stond op, ze ad de laatste tijd totaal geen dromen meer. De ooit zo fantasierijke Whispersong was vervangen door een poes wiens gedachten alleen maar in het verleden bleven hangen. Alles was beter toen ze nog in de ThunderClan zat. Ze keek even achterom voordat ze langzaam in de richting van het zwarte, stenen pad begon te lopen. Ze sprong even achteruit toen en een monster voorbij raasde, maar zette toch door. Ze keek of er monsters aankwamen,wat niet het geval was, en stapte voorzichtig het Thunderpath op. In het midden bleef ze staan en keek opzij of er een monster aankwam. In de verte lichtten ogen op, er kwam een monster aan met volle snelheid. Ze kneep haar ogen dicht toen het monster naderde, haar instinct zie dat ze weg moest rennen, maar haar lichaam was verstijfd van angst. Het leek een eeuwigheid te duren voordat de klap kwam. Even flitste een felle lichtflits door Whispers hoofd, daarna was het zwart en zou het voor altijd zwart blijven.
Op het Thunderpath lag een lichaam met een grijsblauwe vacht die op verschillende plekken donkerder was. De kat ademde niet meer, haar mintgroene ogen stonden glazig en waren gericht op iets in de verte dat niemand kon zien...

_{Een beetje sloom en niet echt wetend wat hij moest doen, liep de kater over het territorium. Het was warm, veel te warm als je het aan hem vroeg. Hier was hij niet gemaakt, al die kou in de winter en die hitte in de zomer, kon het niet altijd een normale temperatuur zijn? Maar nee hoor, nou ja, hij had het nu al een keer overleefd, nog een keer zou ook wel lukken. De kater liep door en kwam uiteindelijk aan bij het Thunderpath. Midden op de weg zat een grijze poes, hij herkende haar, dat was de poes die Thunderclan had verlaten. Waarom wist hij niet, het was de poes die de naam Whispersong had gekregen bij de ceremonie waar zij warrior was geworden. Hij had haar warriorcermonie nooit meegemaakt, maar zo luidde het toch. Plots kwam er een monster aangereden die hem uit zijn gedachten haalde, de poes had het ding gezien, maar bleef zitten. 'Whispersong!' riep hij luid geschrokken uit toen het monster tegen de grijze rogue aanreed. Even leek alles vertraagd te zijn, hij kon elk detail zien, geschrokken bleef hij staan, alsof hij aan de grond stond vastgenageld. Zijn ogen stonden wijd open gesperd en gaven aan dat hij ontzettend geschokt was hiervan. Whisper mocht dan wel rogue zijn geworden, hij wou haar nooit dood hebben en al helemaal niet zien doodgaan voor haar ogen. Even bleef hij zo staan, maar na een paar seconden wist hij zich eindelijk te bewegen, met grote, machtige passen rende hij als een gek het Thunderpath op en duwde hij zacht met zijn neus tegen de levenloze poes. 'Whisper' fluisterde hij zachtjes, waarna hij zijn tanden in haar nekvel zette en haar terug op Thunderclan terrein trok. Hij mocht van geluk spreken dat het rustig was en dat er dus geen monster was voorbij gekomen, want daar had de kater even niet op gelet. Een beetje beduusd staarde hij naar de glazige, mintgroene ogen en zuchtte. Ergens hoopte hij dat er nog een andere Thunderclankat in de buurt was, want eigenlijk had hij geen idee wat hij nu met haar moest doen. Zou de clan het immers wel accepteren om haar als een warrior te laten begraven? Ze was een thunderclan warrior geweest, maar nu was ze rogue, dus...}