Staring at the water [& Mintfang]

Met trage stappen liep het poesje in de richting van het kleine meer, het zou er waarschijnlijk druk zijn op zo'n warme dag als dit. Zomer, soms was het gewoon niet te doen, de zon die hevig scheen en de wolken die normaal wat warmte tegenhielden hadden zich verstopt achter de blauwe lucht. In Windclan met zijn open vlaktes was al haast geen schaduw te vinden, enkel de wind maakte dat het nog een beetje te doen was en dat je niet direct flauw viel van de warmte. Even slikte Linesong, haar keel voelde droog aan en ze had het gevoel dat het bloed in haar lichaam aan het koken was. Voor haar kwam het meertje in zicht, maar tot haar verbazing zat er haast niemand, een enkele verdwaalde kat aan de andere kant van het meertje, maar voor de rest? Bij het water aangekomen plofte ze op de grond en keek even naar het water, daarna dwong ze zichzelf recht te gaan zitten en keek nog even naar het meer. Voorzichtig boog ze zich voorover en liet de heldere vloeistof door haar keel glijden, hier kon ze nog wel een heleboel van drinken. Plots keek ze op toen ze een stem hoorde, 'Zo Linepaw, is het lekker water?' sprak een kat die op het water stond, weer zo'n geest. De poes zuchtte, 'Het is Linesong voor jou nu' mompelde ze. De geest haalde zijn schouders op, 'Linesong, whatever, lijkt allemaal op elkaar.' De jonge warrior rolde even met haar ogen en keek weer naar het meer, wat zou ze nu eens gaan doen?

[& Mintfang]

Met ruime passen verliet de grote, jonge Warrior het WindClan kamp. Zijn creme kleurige vacht zag er stralend uit, en de vele spieren rimpelden onder zijn vel. Het was duidelijk dat Mintfang veel veranderd was vergeleken met vroeger. Hij zag er nu veel netter uit, en ook zijn bouw was sterker en steviger geworden. Je zou eerder zeggen dat hij een ShadowClanner was in plaats van een WindClan Warrior. De Warrior hield even halt, en zuchtte. Pas na een tijdje kreeg hij het besef dat zijn keel best droog aanvoelde. Hij knipperde enkele keren, en zette daarna koers naar Small Lake.

Eenmaal het meertje in zijn zicht verscheen, verscheen er eveneens een bekende poes in zijn zicht. "Linep..Linesong!" Riep hij uit, waarna hij zijn passen ietwat versnelde en naar de poes toe liep. "Dat is lang geleden!" Zei hij toen hij bij haar gearriveerd was. Hij kwam even op adem, dronk nadien wat water en keek de poes ten slotte rustig en charmant aan.

"Linep..Linesong!" hoorde ze plots achter haar geschreeuwd worden, verbaasd en licht geschrokken dat er iemand haar riep, keek ze om. Ze zag een kater op haar af komen lopen, "Dat is lang geleden!" zei hij toen hij gearriveerd was. Even versmalde Liensong haar ogen, 'Mintpaw?' vroeg ze, maar verbeterde zichzelf al snel, 'Mintfang, bedoel ik!' Een beetje beschaamd keek ze weg, maar keek na een tijdje hem terug aan, 'Maar inderdaad, tijd geleden, jij bent verandert!' Een beetje verbaasd keek ze naar de kater, welke net terug recht was komen zitten en haar nu kalm en charmant zat aan te kijken. 'Hoe gaat het?' Een vrolijke glimlach sierde haar gezicht, hij wist waarschjnlijk niks van haar geesten af, niemand wist er iets vanaf en daar was ze eigenlijk wel blij mee. Zeker nu ze het wat meer onder controle had, soms vond ze het zelfs handig. Als ze alleen was, kon ze imemrs een gesprek met hen aan gaan, ja soms zag ze de voordelen er wel van, heel soms. Ze keek de kater weer aan en gaf hem even een speels duwtje.

Zijn groene blik had hij gericht op de tweekleurige poes genaamd Linesong. Net zoals hij, had zij haar Warrior naam gekregen bij de vorige Ceremonie. Hij was best trots op zijn naam. Het vertelde veel over hemzelf: Zijn mint groene ogen, en 'fang' klonk nou eenmaal zo krachtig en sterk, wat hij ook was. 'Mintpaw?' Hij grinnikte even en keek haar aan. "Wat is er Linepaw?" Mauwde hij plagend, terwijl hij even naar haar knipoogde. 'Mintfang, bedoel ik!' Weer al grinnikte hij eventjes, en keek hij de poes afwachtend aan.
Ze was best mooi geworden, vooral haar ogen... Telkens als hij erin keek voelde hij iets kriebelen in zijn buik. 'Maar inderdaad, tijd geleden, jij bent verandert!' Hij grijnsde, en maakte een dankbare 'buiging'. "Jij ook!" Kwam er al snorrend uit zijn mond. Ergens had hij de drang om te zeggen dat ze er mooier uitzag, maar een klein stemmetje binnenin hem weerhield hem daarvan. 'Hoe gaat het?' Hij dacht even na, en het kwam erop neer dat het best wel goed met hem ging. "Goed, goed." Begon hij met twinkelende groene ogen. "En met jou?" Vervolgde hij.

De kater grijnsde toen ze zei dat hij veranderd was en maakte een soort van buiging, "Jij ook!" sprak hij snorrend. Ergens vleide het haar wel en even keek ze richting de grond. De geest die haar daarnet "gezelschap" had gehouden, was al weer vertrokken en ergens voelde dat ook prettiger. Ze keek weer op en vroeg hoe het met hem ging, "Goed, goed." Begon hij met twinkelende groene ogen. "En met jou?" De jonge warrior glimlachte even, 'Ook goed' sprak ze vrolijk, 'Zeker nu het weer goed gaat tussen mij en Apple' Mint had geweten wat er tussen haar en Apple had afgespeeld. Enkel dat zij haar had aangevallen, wist hij misschien niet. Maar wat maakte het ook uit, het was verleden tijd. Eigenlijk, ze had hem van voor het gevecht al niet meer gezien, hoe kon ze hem zo lang hebben misgelopen? 'Waar ben je eigenlijk geweest al die tijd? Of zijn we elkaar echt toevallig niet tegengekomen, ik bedoel het zijn zeker 4 manen geweest sinds ik jou voor het laatst heb gezien.' Licht verwonderd over de tijd waar ze de kater niet meer had gezien keek ze hem aan, 4 manen zijn wel heel lang. Was dit nu echt toeval of was hij ergens geweest?