I'm with you... {Nightpaw}

I'm standin' on the bridge
I'm waitin' in the dark
I thought that you'd be here by now
There's nothing but the rain
No footsteps on the ground
I'm listening but there's no sound

Ze gleed met haar appelgroene blik over het Windclan kamp, en slaakte nadien een zucht. Haar lichtrode pels werd beschenen door een felle zonnestraal, en haar oren hingen zo ver als maar konden naar beneden. Ze zocht nog altijd naar dezelfde kat, al zo'n enkele dagen achter elkaar... Maar ze wist hem maar niet te vinden. Was hij verdwenen...? Nee, dat kon toch niet waar zijn?! Ze kneep haar ogen even dicht, maar opende ze nadien weer. Applepaw zette haar lichaam weer in beweging, en verliet het kamp. Met snelle, opeenvolgende passen kuierde ze over het territorium, denkende aan de inkzwarte kater...

I'm looking for a place
I'm searching for a face
Is anybody here I know?
'Cause nothing's going right
And everything's a mess
And no one likes to be alone

That night,
The pain in your eyes,
The touch you gave,
With only a few words...

De jonge kater verliet het windclan kamp. Zijn nacht groene ogen keken nog even over zijn schouder in het kamp. Zins die ene avond dat Applepaw er vandoor was gegaan had hij haar niet meer gesproken, en nog steeds voelde hij zich daar onbehaaglijk bij. Hij wou echt een vriend zijn voor haar. Een zucht rolde over zijn lippen terwijl hij verder liep. Niet te geloven dat die ene poes hem zo geraakt kon hebben, terwijl er eigenlijk niks was gebeurd, behalve dat Appelpaw er vandoor was gerend, enkel omdat hij vrienden met haar had willen zijn. Hij begon te rennen, en zonder dat hij het in de gaten had zag hij een rode schim langs hem heen rennen. "Applepaw?" Schoot zijn bek uit terwijl hij stopte met rennen.

Haar appel groene ogen vertoonden een redelijk angstige vonk toen ze plots een zwart gedaante zag lopen. Zijn naam lag op het puntje van haar tong, maar voordat ze iets kon uitspreken zei de kater haar naam. "Applepaw?" Ze hield abrupt halt en bleef alsof ze vast gespijkerd was aan de grond staan. "N-nightpaw?" Mauwde ze zelf toen ze hem in haar op nam. Ja, hij was het echt! Haar verstand liet haar deze keer niet in de steek, ze was niet aan het hallucineren. Voorzichtig nam ze een stapje naar voren, en raakte ze zijn neusje aan. "H-het spijt me..." Bracht ze uit toen er een tinteling door haar lichaam heen schoot. Wat hij ook deed, de kater kon haar zo inpalmen. Ze zuchtte even en keek hem aan met een doordringende blik.

Nightpaw keek bezorgd naar Applepaw toen ze in eens als aan de grond genageld stond. "Erh..." kwam er twijfelend uit. "N-Nightpaw?" Miauwde Applepaw. Nightpaw zette een vriendelijke zachte glimlach op terwijl hij zijn nacht groene ogen op haar richtte. Toen Applepaw naar voren stapte en zijn neus aan raakte stond dit keer Nightpaw als aan de grond genageld. En hij zweeg. "H-het spijt me..." bracht Applepaw uit. Nightpaw ontspande zijn lichaam terwijl hij haar aan keek met zachte ogen. De doordringende blik van Applepaw liet hem nog meer glimlachen en hij stapte naar voren en drukte zijn kopje tegen de hare aan. "Het is al goed, Applepaw," murmelde hij in haar oor. Hij stapte naar achteren en keek haar aan. "Hoe is 't nu?" Vroeg hij een tikkeltje bezorgd. Hij wist dat Applepaw nooit de gelukkigste was geweest, en hij wou weten hoe het nu met haar ging.