Just for the trust! {Saltpaw}

_{Zuchtend liep de poes door het territorium, het gesprek met Shrewleap, Timesong en Innerghost stond nog steeds in haar geheugen gegrift. Ze zouden katten verzamelen en hoewel ze daar alles behalve zin in had, zou ze het toch doen. Eentje maar, gewoon om wat vertrouwen te winnen. Ze kon toch moeilijk zeggen dat ze niemand gevonden had, niet waar? De poes draaide haar oortjes wat naar achter, hier had ze eigenlijk totaal geen zin in. Ze wou naar Rushstar, ze wou alles vertellen, hem op de hoogte brengen van wat er aan het gebeuren was! Haar staart zwiepte wat zenuwachtig op en neer en even richtte ze haar blik op de lucht. Grijze wolken klitten samen en langzaam begon een donkere donsdeken de hemel te bedekken. Het zou gaan regenen, dat was zeker, hoe lang dat nog zou duren, was onbekend, maar het zou gaan regenen. Voorzichtig keek ze om zich heen, kijkend of ze een kat tegen kwam, ze wou alleen zijn als ze iemand probeerde te overtuigen. Helemaal alleen met die ene kat...

[& Saltpaw]}

It seems that a lifetime is passing us by.

Voorzichtig klom Saltpaw de den uit. De woorden van haar moeder kon ze zich nog glashelder herrinneren, hoe pijnlijk ze ook waren. Het raakte haar, en dat was duidelijk te zien aan haar plotseling opborrelende woede op dat moment. Ze had alles uitgeschreeuwd tegen Shrewleap, iets wat ze anders nooit zou doen. Maar iets had haar de macht overgenomen, een gevoel van haat was toen degene die leed. Strugglepaw was weggerend, iets wat zij ook maar beter had kunnen doen. Maar toch, wegrennen voor je gevoelens was absoluut niet goed. Uiteindelijk moest het er toch een keer uit, dus waarom niet meteen? Maar haar moeder bleef bij haar gedachtes, ondanks dat ze tegenover haar kittens stond. En ja, dan is de keuze voor Saltpaw al snel gemaakt; hun moeder haatte haar gewoon. Punt uit, er was verder geen discussie meer voor nodig. Ze gaf er gewoon niks om, over hoe zij zich voelde. Ja, hun hadden ook een kitten leventje, en ze waren ook niet altijd bij hun moeder. En dat nam ze hun kwalijk, terwijl ze zélf ook nooit op hun was afgestapt. Ze had blijkbaar wel betere, belangrijkere dingen te doen. Wel, donder op. Saltpaw had er allemaal geen zin meer in. De apprentice richte haar blik kort over het kamp, en trippelde snel over de open plek in de hoop dat ze tegen niemand aan zou lopen, zoals ze wel een paar keer eerder had gedaan toen ze weer eens in haar eigen gedachten was weggezonken.

_{Haar blik ging even rond en bleef toen hangen op een wit poesje. Voorzichtig liep ze dichterbij, 'Ook op pad?' miauwde ze kalmpjes. Rustig liet ze haar blik over het dier glijden, waarschijnlijk was het Saltpaw, een van de kittens van Shrewleap. Zouden die niet makkelijk te overtuigen zijn? Ze wist wel dat er wat spanningen waren tussen moeder en kittens, maar dan nog. Zou dat niet lukken? 'Nog iets speciaals aan het doen?' klonk haar stem weer en ze wist met moeite een glimlach op haar gezicht te toveren, maar welke al snel weer verdween. Gek was het niet, want zo vaak glimlachte ze niet, haast nooit eigenlijk. Haar gele ogen wijkten niet af van haar "prooi" en rustig wachtte ze op het goede moment om toe te slaan. Ze zou dit poesje wel onder haar duim krijgen, misschien dat ze haar ook kon laten verraden, dat zij haar kon helpen, maar misschien zou dat ook wel te opvallend worden. Ze zou het allemaal wel zien, een ding was zeker, Salt zou hier niet vanaf komen. Ze zou en moest haar gehoorzamen.}