Serious moments

Met trage, opeenvolgende passen verliet de tweekleurige kater het Shadowclan kamp. Zijn bladgroene ogen spiedde elke kant op, en zijn staart sloeg humeurig naar alle kanten. Er waren al enkele dagen voorbij gegaan sinds dat hun voormalige deputy Raindrop was gestorven, samen met Brokenstar aan een ziekte die voor Stunspore ongekend was. Hij en Rushspirit hadden zich sinds dan voorgedaan als de leader en deputy van de Shadowclan, en het leven als een deputy beviel hem eerlijk gezegd wel. Een grijns kwam tevoorschijn op het gelaat van de kater en tegelijkertijd versnelde hij zijn passen ietwat, en liep hij naar de dichts bijzijnde boom toe. Met een simpele sprong wist hij zich vast te klemmen met zijn nagels aan een tak, en ontving hij het goede uitzicht over de meeste delen van het territorium. De witte aftekeningen in zijn vacht zagen er gezond uit, net zoals de rode aftekeningen. Zijn vacht glansde in het zonlicht en zijn groene ogen straalde gezondheid uit. Want dat was hij ook, fysiek misschien wel, maar mentaal was hij ziek. Hij wist maar al te goed wat hij zijn Clan aandeed, aangezien het leek alsof niemand hem vertrouwde, wat eigenlijk wel terecht was. Maar de katten die hem wantrouwden, liet hij simpelweg links liggen. Het waren niet zijn zaken dat ze hem niet wouden volgen of niet naar zijn bevelen wilden luisteren. Hij trok zijn schouders onopvallend op als teken dat het hem niet echt veel uitmaakte, en sloeg zijn staart over zijn poten heen, afwachtende totdat er iets zou gebeuren.

Open

Ofcourse

Hij bleef voor een paar tellen naar beneden staren, maar liet zich vervolgens zakken totdat hij in een lig houding terecht kwam en strekte zijn poten even uit. De bladeren van de boom waarin hij lag, wierpen een schaduw over zijn tweekleurige vacht, waardoor hij het dus niet te warm kreeg, en het de perfecte plek was om even op adem te komen. Stunspore sloot zijn bladgroene ogen even, en opende ze weer zodra enkele geluiden zijn oren binnenslopen. Toen hij zijn blik naar beneden liet glijden verscheen er een apprentice in zijn zicht, eentje die hij herkende als Maskpaw. Een grijns kwam tevoorschijn op zijn gelaat toen hij zich weer overeind hees, en hij sierlijk weer uit de boom sprong. "Goedendag Maskpaw." Miauwde hij met zijn mondhoeken naar boven gekruld. "Hoor jij niet te trainen?" Vervolgde hij nadien terwijl hij de poes ijzig aankeek. Geen enkel sprankje gevoel was te bekennen in zijn groene ogen. Alsnog betekende dat niet dat de kater van niemand hield. Hij werd vroeger gewoonweg vaak gepest, en al die pesterijen hadden ervoor gezorgd dat hij al zijn medelijden uit zijn lichaam wist te halen. Een meedogenloze moordenaar, zo kon je hem wel noemen ja.