||Snowypaw|| How to talk to you? Dunno...

Een vogel scheerde over het moeras water, en ondertussen grepen de klauwen naar een kikker eronder. Maar ook al was het groen-bruine beest lomp, hij had nog steeds goede ogen en plonsde het water in. De vogel sloot zijn klauwen, maar was al te laat. Teleurgesteld zag het beest hoe de groene dikke vangst het water in zwom, naar de bodem waar de kikker veilig was. De vogel, die overigens een merel was, streek neer op de rand van het moeras. Hij spreidde een vleugel en waste die. Hij leek niet de hele omgeving in de gaten te hebben, te druk bezig met poetsen. En BAM! De merel poetste niet langer zijn veren. Hij hing nu tussen de kaken van Timepaw. Hij werd overspoelt met trots. Hij had het gedaan! Zijn eerste vogel! Misschien kon hij toch een Warrior worden! Maar gelijk kreeg hij weer die gedachte. Vechten. Nog steeds geen vecht training gehad! Zo ging het nóóit lukken! Hij zou toch nooit een Warrior worden, tenminste, niet met Innerghost als mentor. Hij was stikjaloers op Demonpaw. Zij had Stunspore als mentor! Stel je voor hoe sterk zij zou worden! Maar hij... Timepaw zuchtte en trippelde naar het kamp. Nou ja, op z'n minst had hij deze merel toch? Kijk hoe groot hij was! Iets blijer rende hij weg. Eenmaal bij het kamp stormde hij naar de Fresh-kill pile. Daar liet hij de vogel vallen. Niet wetend wat hij nu zou doen, draaide hij zich om en waste zijn gevlekte velletje.

_{Met bescheiden kleine pootstapjes stapte een sneeuwwit poesje door het Shadowclan territorium heen. Tussen haar kaken had ze een vers gevangen muis geklemd. Het lichaam van het beestje was nog warm en ze kon de smaak ervan proeven. Maar nee, ze zou pas eten als ze weer in het kamp was. Zo hoorde het, ze zou zich aan de regels houden. Toch was haar blik ietwat leeg. De confrontatie met Thrushpaw een paar dagen terug had een tol geëist van het sneeuwwitte poesje. Zwijgend drukte ze zichzelf het kamp binnen, haar lichte, blauwe blik over het algemeen gericht op de grond. Snowypaw had niet zoveel te zeggen tegen iedereen, niks te melden. Voorzichtig legde ze haar versgevangen muis op de prooistapel en pakte ze er een nog kleinere muis vanaf. Haar hele houding schreeuwde voorzichtigheid uit. Haar manier van lopen, de delicate manier waarop ze de muis van de stapel pakte. Toch glom haar witte vacht n de zon alsof ze een baken was. Haar wens om eventjes uit de onopvallendheid en belangstelling te blijven, werd met succes gedwarsboomd door haar lichte pels. Ze sloeg eventjes haar ogen op en knikte naar haar mede apprentice, die zichzelf aan het wassen was bij wijze van begroeting. Ze ging een eindje verderop liggen en begroef haar tanden in haar kleine maaltijd, zichzelf zo klein mogelijk makende.}