Weg lopen! [color=red]deel twee[/color]

Toen divestream en moonkit in sprint waren weg gerent en haar achter hadden gelaten kon ze alles ineens weer bewegen en gebruiken. Ze spong op en sprinte weg. Op naar de moeder katten dacht ze. Ze rende en rende ht duurde wel even voordat ze er was. Nog even het ging al schemeren. Kom op divestream kom op je kan het dacht ze. Daar was het kamp ze stormde binnen. Een van de warriors kwam op haar af gelopen en vroeg waar ze was geweest. Ze wist niet wie het vroeg voorhet zelfde geld was het crookedstar geweest of haar mentor maar dat boeide haar nu voor geen meter. Ze was gewoon door gerent naar de den waar de moederkatten zaten. Ze stormde de den binnen. 'moonkit is weg gelopen ik volgde hem ik probeerde hem tegen te houden maar hij wou niet luisteren toen kwam divestream die is hem achterna gegaan ik ben hier naar toe gestuurt en als ze voor zonsondergang niet terug zijn moeten we het kamp waarschuwen' dat was een heele mond vol. Vooral omdat ze het zei zonder dat ze ademhaalde.

Moonkit kwam niet erg ver, want Divestream had haar al snel ingehaald en pakte haar in haar nekvel. Haar woorden deden haar niets en ze zetten haar poten tegen de kin van de poes, waarna ze haar nagels diep in de huid van Divestream zetten en zich uit haar greep wurmde. Een paar kleine sneedjes bleven in haar nekvel achter en Moonkit landen op haar vierpoten. Ze draaide zich om en zetten een hoge rug op tegen de warrior. 'Ik wil geen apprentice meer worden! Ik wil over de wereld zwerven en van jullie kan ik toch niet op aan, want denk maar niet dat zins mijn moeder gestorven is ik de verhalen niet gehoord heb dat ik bij mijn geboorte haar vermoord zou hebben!' schreeuwde Moonkit en tranen biggelde over haar wangen. 'Steeds als ik aan kwam lopen hielden de grote katten hun mond tot ik ver genoeg weg was voor ik ze weer zag spreken!'bij deze woorden rende Moonkit de andere kant op. een andere hondengeur kwam sterk tot haar door en Moonkit wilde Dive stream op deze manier kwijt raken. De grote herder gromde diep en dreigend toen Moonkit langs schoot, maar door het hoge gras zag hij haar niet en de ogen van de hond keken verder tot hij Dive stream ontdekte. Moonkit zag het niet en vluchten de struiken in. Met een om weg wilde ze naar de grens toe. Via het kruipelhout kwam ze dichterbij haar doel, maar een luid gegrauw deed haar even stoppen. "Ik hoop dat Divestream zich zal redden?" dacht Moonkit en stak de grens over. De bomen waren hier donkerder en kaler dan de bomen die ze gewent was, maar Moonkit renden verder en ze wilde pas stoppen als ze op een schaduwrijke plek zou aankomen.

Divestream luisterde naar de woorden van Moonkit. 'Maar Moonkit toch, dat is toch helemaal niet jouw fout? Jouw moeder is gestorven omdat ze de pijn niet meer aankon, niet door jou. Misschien was ze op dat moment al een beetje verzwakt door een gevecht, of door een lange wandeling. Het komt niet door jou. De katten die dat zeggen, zijn domme katten,' zei Divestream geschrokken. Woede ging door haar aderen toen Moonkit verder over de katten praatte. Toen rende Moonkit weg. Divestream ging haar snel achterna. Een hoop gegrom en geblaf hield haar tegen. Divestream spitste haar oren. Hier moest ze goed uitkijken. Ze hoorde een stem die wat riep en op het volgende moment kwam een gigantische herdershond haar tegemoet. Die drukte haar tegen de grond en Divestream gilde het uit toen ze die zijn tanden voelde in haar vel. Ze zette haar tanden ook krachtig in zijn snuit en de hond jankte. Het gevecht ging zo door. Divestream en de hond, vechtend om een leven, gingen allebei tegen de vlakte, rollend over elkaar. Divestream's nagels zochten zijn vlees en verwijderde een hoop vlees. De hond keek haar woedend aan, maar Divestream was zo paniekerig, dat ze doorzette. De hond werd zwakker en Divestream gooide uiteindelijk het levenloze lijfje van haar af. Heel haar vlees sneed en deed pijn. Veel lag open, maar dat kon Divestream niet zoveel schelen. Haar neus was ook slachtoffer geweest. Ze kon hem niet meer goed gebruiken. Bloed stroomde in haar ogen, maar toch probeerde Divestream de geur van Moonkit te pakken. Ze zette al haar kracht die ze nog had in en zag uiteindelijk onder al dat rood, een hoopvol stukje grijs. Ze zette haar laatste kracht in en sprong, recht achter Moonkit. 'Moonkit!' hijgde ze. 'Als je nu meegaat en hoop blijft hebben, zal ik je beloven dat ik de boel goed in het oog houd, want ik heb nooit over jou gebabbeld of geroddeld. Ik vond je zelfs moedig bij de ceremonie toen je Crookedstar zonder omwegen vroeg wanneer jij mocht. Hij en wij weten dat jij een sterke Apprentice zult zijn,' vertelde Divestream. Het vertellen kostte veel kracht en kracht had Divestream niet echt meer. 'En ik zal je beloven dat als die katten er wat van zeggen of je merkt hun geroddel, ik er iets aan ga doen. Zeg maar welke kat het dan is en ik doe er iets aan, maar blijf alsjeblieft hier. Ik wil jou zelfs als mijn Apprentice hebben, maar blijf toch alsjeblieft hier, Moonkit.' Divestream kon niet meer. Ze zakte in elkaar, maar bleef Moonkit aankijken. 'Ik heb nog genoeg kracht om ons tweeën veilig naar het kamp te brengen.'

Het gevecht kreeg ze goed mee, maar uit angst voor wie er achter zou blijven was Moonkit terug gelopen. Gelukkig was het Divestream, maar ze zag er niet uit. De ogen van de warrior zaten onder het bloed en leken daardoor verblind te worden, ,maar ze kon haar nog wel zien. Moonkit deed eerst een paar passen achteruit, het verhaal van Divestream klonk als de waarheid, maar Moonkit had al te veel leugens gehoord en wist niet meer wat ze moest geloven. Paar pootjes begonnen te trillen en Moonkit zakte zo ver door dat ze in het hoge gras ging liggen. De tranen rolden nogsteeds over haar wangen en ze raadpleegde haar eigen gevoel. Het was een twee strijd, aan de ene kant wilde ze dol graag toch een Apprentice worden en nog wel van Divestream die haar het aanbod deed. Maar aan de andere kant hoorde Moonkit nogsteeds de leugens die verteld waren die zij gehoord had. Moonkit legde haar pootjes over haar koppie en bleef zo geruime tijd liggen. Haar hartje ging rustiger en de leugens namen af en het aanbod van Divestream kwam steeds hoger op in haar gevoel. Moonkit had altijd al een ideaal gehad en dat was haar eigen groep te lijden die van de rivierclan, maar dat zou nog lang duren maar of die tijd er ooit kwam wist ze niet? Moonkit had altijd tegen Divestream en Crookedstar op gekeken, maar de leugens hadden haar gestel verziekt en ze was er zo kwaad om geweest dan ze tijden de ceremonie de laatste druppel leek te krijgen. Nu op het moment dat ze bijna vrij van de clan was en ze al een paar passen buiten het gebied van de rivierclan was geweest en de smekende woorden van Divestream gehoord had wat moest ze doen wat wilde ze zelf? Moonkit tilde een van haar pootjes op en keek met vochtige ogen naar Divestream. Haar vacht was niet langer op veel plaatsten wit meer, maar rood van haar bloed en die van de hond. Weer iets wat haar schuld was, maar ze kon nu weg of zou ze blijven? "Haar schuld, haar schuld! klonk het weer in haar kop en Moonkit schudden haar koppie om die herinnnering weg te werpen. 'Divestream?' haar stem klonk niet normaal en ze vroeg zwakjes naam de warrior's naam. 'Divestream het... het spijt me!' riep Moonkit en rende op Divestream af en drukte zich tegen de bebloeden vacht van de warrior. Moonkit was bang geweest dat ze niet welkom was in de clan en haar vacht werdt ook besmeurd met bloed. Snikkend drukte zij zich tegen Divestream aan en voelde dat ze verzwakt was door het gevecht met die hond. De schemering verliet de dag en de nacht zetten zijn tred door en de sterren werden zichbaar. Het zou nog een heel eind zijn tot het kamp, maar Divestream zou et vast niet op eiegn houtje kunnen redden? Moonkit wilde haar helpen, maar ze kon de poes onmogelijk zelf dragen?

Divestream keek zwak naar de Apprentice. Ze knikte toen de Apprentice haar naam vroeg. 'Wat is er, Moonkit?' vroeg ze. Het had weg van een moederlijke stem. Toen ze Moonkit haar excuses hoorde zeggen, ontving ze Moonkit hartelijk. Ze likte over Moonkit's kop. Arme Moonkit. 'Het geeft niet. Je hebt veel meegemaakt. Natuurlijk ben je boos. Beloof me alleen dat je nooit meer op eigen houtje het kamp uitgaat. Laat jen iet kisten door die andere katten. Jij bent wie je bent en niemand kan daar iets aan veranderen. Tenslotte, je moet weten dat ondanks al die leugens en ondanks al die katten en je daden, ik altijd van je zou blijven houden. Ik hou van elke Clanlid in onze Clan en jij behoort daar bij,' sprak Divestream, terwijl ze haar staart beschermend om Moonkit sloeg. Toen bracht ze haar toch al verzwakte poten moeizaam in beweging. 'Laten we naar het kamp gaan. We hebben nog een hoop te doen. Ik draag je wel,' zei Divestream. De schemering was er al. Eer dat ze in het kamp waren, zou zij neerstorten, maar daar had Divestream het wel voor over. Ze pakte de kit in haar nekvel en zette het op haar rug. 'Houd je goed vast!' zei ze en ze rende, richting het kamp. Een kit en een warrior, waar een mooie vriendschap uitbloeide.

- Topic gedaan? -

Moonkit voelde de warmte van de warrior en ze werd op haar rug gelaatst na een paar lieve woorden. Monkit pakte wat harn in haar bek en ze wilde niet haar nagels in het fel van de gewonde warrior zetten. Ze sprinten terug naar het kamp samen door de steeds donker wordende schemering. In het kamp viel Divedtream neer en de andere clan katten kwamen meteen uit de verzorgings den en spoeden zich naar hun toe. Divestream werd weg gedragen en Moonkit liep met hen mee en ging naast haar liggen tot ze van Crookedstar hoorde dat hij haar als apprentice wilde hebben.
-Ja gedaan.-