Sweet as Honey... Sharp as Daggers

Een wind bries waaide door zijn vacht terwijl hij zijn ogen op een kiertje zette. Een kikker. Meestal waren het ratten waar Shadowclan op joegen, of vogelsoorten, en dan meestal toch de kauw, raaf, kraai, ekster, en ga zo maar door. Ook joegen Shadowclan katten wel op kikkers en reptielen. En Berrypaw had zijn ogen nu gericht op een kikker. Hij grijnsde breed en zakte in een sluiphouding. Dit ging zijn eerste kikker worden. Bij zijn vorige jacht had hij een eekhoorn gevangen, en dit werd zijn kikker. Hij wou bij zijn eerste paar jachten eerst de dieren vangen die hij nog niet gevangen had, zodat hij dat kon zeggen. Zijn eerste prooi was een Eekhoorn, zijn tweede een Kikker, en zijn derde doel was een konijn, waar maakte hem niks uit, als hij die maar als derde ving, daarna wou hij een muis vangen en het liefst op Thunderclan territorium en als vijfde wou hij een vogel achtige vangen, lijster, kraai soort, het maakte hem niks uit, als was het een zielige huis mus. En zo wou hij dat dus hebben. Een grijns lag op zijn snoet, hij kon onzeker en nerveus zijn, maar hij had ook zo zijn doelen. Hij zakte in een jagers sluip houding en sloop zo op de kikker af. Zijn ogen flitsten toen hij sprong. Hij klauwde de kikker om hoog en stak zijn nagels er in. De kikker lag dood en beweging loos op de grond toen hij de kikker op de grond wierp. Hij staarde er naar en nam de kikker in zijn bek. Hij liep met de kikker veder naar droog land waar hij de kikker kon opruimen. Daarna ging hij verder. Zijn poten zakte een beetje weg in het moerassige grond. Hij hield er niet van, maar gaf er geen acht aan. Hij had gehoord dat hier slangen leefden, en hij wou ze wel eens zien. Nu hij apprentice was kon hij tenminste kijken wat er allemaal leefden in Shadowclan territorium, én meer. Nu kon hij ook beleven wat anderen beleefden, zoals de oudere apprentices. Hij likte zijn lippen en ging verder. Hij staarde om zich heen en zag toen een andere kat. Hij kende die kat, die vacht, die kleuren, die geur, hij kende haar als Honeypaw, hij mocht haar, al was ze soms heel erg bazig en kon ze hem nogal onzeker krijgen. Ze was ook heel lief, en lol had hij zeker met haar. "Hey! Honeypaw," groette hij haar terwijl hij naar haar toe rende. "Wat doe jij in dit moerassig gebied?" Vroeg hij toen, al kon ze dat ook aan hem vragen, maakte hem niks uit.

Honeypaw

_{Voorzichtig sloop Honeypaw het kamp uit, terwijl ze schichtig om zich heen keek. Ergens kwamen die angsten elke keer weer opnieuw bij haar omhoog, simpelweg omdat ze wíst wat er kon gebeuren. Toen ze nog kitten was, was ze aangevallen door een das en dat wist ze nog maar al te goed. Het beest was genadeloos en een echte doorzetter, moeilijk uit te schakelen en zo snel als wat. Silversnow had haar geholpen, maar ondanks dat kreeg ze uiteindelijk toch straf. Ja, ze had het verdient, maar nee, ze hield zich er natuurlijk niet aan. Als ze dachten haar tegen te houden, moeten ze toch echt wat beters verzinnen dan haar in de nursey te laten zitten. Er was toch amper iemand die op haar lette, en haar vader had het toch te druk met zijn clanleven. Die moest natuurlijk jagen voor de Clan, en de queens hadden het te druk met hun eigen kittens. Met vluchtige passen bewoog de jonge apprentice zich voort richting de marslands. Het was een akkelige plek, als je om haar mening zou vragen. Maar toch had het..iets. Iets wat haar aantrok. En er zat tenslotte lekker veel prooi, een reden waarom ze er vandaag ook op uit ging. Haar helderblauwe ogen flitsten over het gebied, zoekend naar enkele bewegingen. Haar aandacht werd aangetrokken door iemand die ze maar al te goed kende; Berrypaw. Hij had zich volledig gefocust op de kikker die voor hem zat. Ze bleef vanaf een afstand toekijken hoe hij de kikker te pakken kreeg, en vlak nadat hij hem had opgeborgen kreeg hij haar in de gaten. "Hey! Honeypaw," klonk zijn stem terwijl hij op haar afrende. Luchtig keek ze hem aan, niet erg onder de indruk. "Wat doe jij in dit moerassig gebied?" Honeypaw liet haar kopje schuin zakken, en bekeek zijn modderige pootjes. ’’Hoi, Berrypaw.’’ sprak ze terwijl ze opstond. Ze liet haar staart tegen haar lichaam aan tikken, en gaf antwoord op zijn vraag. ’’Ik was opzoek naar wat prooi.’’ sprak ze met een zoete stem. ’’Maar heb je die kikker voor mij gevangen? Wat lief van je!’’ gniffelde ze en gaf de kater een kopje. Het kon haar niet zoveel schelen of hij voor haar was of niet, ze claimde hem gewoon.}

Natuurlijk mocht hij Honeypaw graag, ze was zijn beste vriendin. Natuurlijk voelde hij wel wat ze met hem deed. Maar ze was zijn beste vriendin, enkelen hadden er wat van willen zeggen, hoe ze met hem om ging, maar hij wou het niet zien, en iedereen die er wat van zij, kon een klauw naar zijn of haar gezicht verwachten. Hij gaf om Honeypaw. "Hey, Honeypaw!" Begroette hij haar vrolijk terwijl hij op haar afrende. "Wat doe jij in dit moerassige gebied?" Vroeg hij haar. Maar Honeypaw gaf daar geen antwoord op. Ag ja, hij liet het er maar bij. ’’Hoi, Berrypaw.’’ Sprak Honeypaw terwijl ze opstond en op hem af liep. Berrypaw voelde de ijzige grip van haar toon en manier van doen, maar hij liet zich er door mee slepen en deed er niks aan. ’’Ik was opzoek naar wat prooi.’’ Sprak ze met haar zoete stem die zo goed bij haar honing zoete naam paste. ’’Maar heb je die kikker voor mij gevangen? Wat lief van je!’’ Gniffelde Honeypaw terwijl hij een kopje van haar kreeg. Berrypaw stond stil en keek haar aan, even niet wetend hoe hij moest reageren. Deze prooi was voor de clan bedoeld... Maar Honeypaw ís een clan genoot? En hij voedde zich zelf er niet mee... "Eh... Ja, deze is voor jou," miauwde hij iet wat onzeker terwijl hij de prooi op de grond liet vallen en deze met zijn neus naar haar toe duwde. Hij ging zitten en wiebelde met zijn oortjes terwijl hij haar met een onzekere, lieve glimlach aan keek. Eigenlijk vond hij het niet erg dat Honeypaw zijn gevangen kikker voor de clan had geclaimd. Hij maakte haar er blij mee, en dan was het goed toch?

_{Berrypaw was als een broer voor haar, hij zorgde goed voor haar. Misschien dat zij iets te opdringerig tegenover hem was, enkel bracht hij er nooit wat tegen in. Zo’n type was hij niet, en dat wist Honeypaw maar al te goed. De kater was duidelijk verontsteld bij het horen van haar antwoord, gezien ze het nogal opdrong. Het was niet eens een vraag, meer een claming. "Eh... Ja, deze is voor jou," Tevreden knikte ze naar hem bij het horen van zijn antwoord. Hij liet de kikker op de grond vallen om hem vervolgens haar kant op te schuiven. Berrypaw nam een zithouding aan en glimlachte onzeker maar toch lief in haar richting. Zij zelf had een waterachtige glimlach op haar gezicht geplakt bij het zien van de kikker. ’’Dat vind ik zo lief van je!’’ miauwde ze zoetjes en keek hem vrolijk aan. Ze sprong op en tikte met haar staartpuntje tegen zijn schouder. ’’Kom je nog?’’ Ze keek hem aan met een lichte twinkeling in haar helder blauwe ogen.}